Tous les chapitres de : Chapitre 71 - Chapitre 80

‘ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก’ นอกจากเสียงถอนหายใจพ่อกับแม่ ก็มีเสียงนาฬิกาติดผนังนี่ล่ะที่ดังอยู่ “จะทำแบบนี้จริง ๆ เหรอ เจ้าปลาย” ฉันอมยิ้มแล้วพลิกหน้าจอโทรศัพท์ที่คว่ำขึ้นมาดู ‘ครืน ครืน~’ นั่นไงโทรมาอีกแล้ว “ค่ะ หนูอยากจบความสัมพันธ์ลับ ๆ นี้สักที” “ความสัมพันธ์ลับ ๆ คืออะไร?” แม่ขมวดคิ้วสงสัย ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ ๆ ฉัน “ก็ช่วงที่หนูคบกับเขาแรก ๆ หนูไม่อยากให้เรื่องถึงหูแม่ เลยตกลงกับเขา ว่าเราจะอยู่กันแบบนี้ คบกันเงียบ ๆ ไม่บอกใคร ไม่มีสถานะให้เป็นทุกข์ เวลาจะจากกัน” แม่ถอนหายใจ แล้วจับมือฉัน “ที่ลูกคิด ว่าจะมีวันจากกัน วันนั้น คือวันที่แม่รู้ใช่ไหม?” พ่อนั่งลงตรงข้าม แล้วมองฉันกับแม่สลับกัน “ค่ะ และมันจะมีวันที่เขาจากหนูไปเหมือนกัน ใช่ไหมคะพ่อ” แม่หันไปมองพ่อทันที “คุณมาเกี่ยวเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” “ลูกศิษย์ผม กับลูกสาวผม ผมรู้ทุกเรื่องอยู่แล้วบีม” พ่อยิ้มให้แม่จนตาหยี แต่แม่กลับแยกเขี้ยวใส่พร้อมไฟท์เต็มที่

“ยังไงมึง กับพี่กูยังไง” น้ำปั่นยืนกอดอกมองฉัน ที่กำลังรีบก้มหน้าก้มตาเช็ดปากตัวเอง “ไม่ไง... คือ” ฉันอ้ำอึ้งอยู่นาน จนหมอศัลเขาเริ่มถอนหายใจรำคาญ ก่อนจะเดินออกไป มองหน้าเพื่อน ๆ ฉัน ทีละคน ทีละคน “เราคบกัน” เดี๋ยว บอกเลยเหรอ? พวกผู้ชายยืนนิ่ง แต่เพื่อน ๆ ฉันยกมือทาบอกตกใจมาก แถมพวกมัน ยังมองนาวาสลับกับฉันไม่หยุด จนไอ้ซินน์มองฉันยิ้ม ๆ พร้อมกับยื่นทิชชูมาให้ “ถ้าไม่เห็นกับตา คงไม่บอกใช่ป่ะ” “คือ กูยังไม่พร้อม และอีกอย่าง” ฉันพยายามอธิบาย ไม่อยากให้เพื่อน ๆ ฉันน้อยใจ ว่าทำไมฉันเก็บเงียบไม่บอกใครแบบนี้ เพราะสิ่งฉันกลัวมาก ก็คือ ฉันกลัวพวกมันจะหาว่าฉัน เห็นพวกมันเป็นคนอื่น แล้วน้ำปั่น ก็เดินเข้ามาใกล้ ๆ ฉัน ก่อนจะจับมือฉันขึ้นมา “พอเถอะ มึงไม่ต้องอธิบายอะไรหรอก มึงคงไม่พร้อมบอกจริง ๆ เข้าใจมึงนะ แต่มีอะไรไม่สบายใจปรึกษาพวกกูได้ ถ้ามึงไม่พูด พวกกูไม่รู้นะ เพราะมึงเก็บความรู้สึกเก่งมาก เฮ้อ... พวกกูอยากอยู่ข้าง ๆ มึงนะปลายฟ้า ไว้มึงพร้อมเมื่อไหร่ค่อยเล่าก็ได้ ไปส่งไออุ่นเข้าหอกัน เรื่อง

มาถึงรถฉันก็รีบขึ้น สตาร์ทอย่างไว ก่อนที่ฉันจะเอื้อมมือไปเข้าเกียร์ ก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมาก่อน ‘ตึ้ง ตึ้ง~’ ไลน์กลุ่ม? NamPun: ปลายฟ้ามึงว่างป่าว? NamPun: ไปหาอะไรกินกัน ฉลองไออุ่น แต่งงาน นั่นไง! น้ำปั่นมันอยากรู้เรื่องฉันแน่นอน ตอนนี้ฉันไม่ว่างโว้ย เดี๋ยวก่อนได้ไหม ฉันอยากไปส่องคุณหมอศัลให้แน่ใจก่อน Zinn: เช้าไป... ง่วง ดีมากซินน์ ดีมาก! NamPun: ซินน์มึงอยู่ไหน เดี๋ยวกูไปรับ บ้านกูใช่ไหม มึงจะบังคับเพื่อน ให้ได้เลยสินะ Zinn: อืม อีกสองชั่วโมงได้ไหม ง่วงอ่ะ ไม่ต้องมารับ เดี๋ยวให้สามีไปส่ง กินที่ไหน อะไร ยังไง? และน้ำปั่นก็ส่งสติกเกอร์มารัว ๆ เหมือนเร่งให้ทุกคนตอบมันตอนนี้ เดี๋ยวนี้ เฮ้อ... ฉันไปไหนไม่ได้แล้วล่ะ ปิดเพื่อนมาตั้งนาน รู้สึกกับพวกมันมาก ฉัน: ก็ได้ NamPun: อยู่ไหนอ่ะปลายฟ้า อยู่กับพี่กูป่าว กิกิ เมื่อวานกูอุตส่าห์ชม วันนี้แซวกูแล้ว! ฉัน: ป่าว ไออุ่นไปไหน ตื่นยัง

KAI: ผมพยายามไม่ยุ่งกับใคร อยากจริงจังกับเพื่อนเจ๊คนเดียว แต่เขาไม่เลือกผมว่ะ หรือเพราะผมไม่มีเวลา ผมบินบ่อยไป? ฉันนั่งอ่านไลน์ไคล์ ที่พร่ำเพ้อบ่นไม่หยุด เขาโทษตัวเองที่ไม่มีเวลาเดินหน้ากับน้ำปั่นทั้งในสาย ทั้งในไลน์ ฉันน่ะเข้าใจไคล์นะเรื่องบินบ่อย เพราะต้นไม้ก็ยังไม่มีเวลาหาแฟนเหมือนกัน บางทีฉันอาจจะเห็นน้องชายตัวเองขึ้นคานก็ได้ ส่วนไคล์ฉันรู้ว่ายังไง ๆ ใบไม้ก็รอเคลมอยู่แล้ว ฉัน: ไม่เกี่ยว เดทกันไม่กี่ครั้งเอง อย่าคิดมากเลย หาใหม่ คนใกล้ ๆ ตัวก็มี ^^ KAI: เจ๊ไม่รู้จัก คำว่ารักแรกพบเหรอ? น้ำเน่า! ฉัน: ไม่รู้ เลิกพูดถึงน้ำปั่นได้แล้ว เออ ช่วงนี้เจอใบไม้บ้างรึป่าว? KAI: ทำไมผมต้องเจออ่ะ ใบไม้เอ้ย งานยากแล้วแก! ดูเหมือนไคล์... เขาจะไม่สนใจอะไรแกเลยนะ ฉัน: เห็นมันโสดเหมือนกัน ทำไมไม่ชวนไปสังสรรค์บ้าง จะได้แลกเปลี่ยนความคิดกันไง KAI: ไม่ดีกว่า ผมกลัวเมาแล้วได้กันเอง ได้กันเองคือ... ได้แบบนั้น หรือคบกัน? ยังไง ๆ ฉัน: ยังไง? ไม่เ

ปลายฟ้ากับแม่บ้าน ทยอยยกกับข้าวออกมาจากในครัว พร้อม ๆ กับแม่ยาย ที่กำลังถือแจกันดอกไม้ออกมา และท่านก็นำมันไปวางกลางโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ ที่มีกับข้าวปลายฟ้าวางอยู่ ดอกไม้ที่อาจารย์ให้? โน้ตอาจารย์ผมไม่แน่ใจ ว่าแม่ยายอ่านรึยัง เพราะดูท่านนิ่งมาก มีแต่อาจารย์ผมนี่ล่ะ ที่ยิ้มหน้าบานกว่าจานข้าวบนโต๊ะ ยิ่งเห็นดอกไม้ของตัวเองถูกจัดใส่แจกัน อาจารย์ท่านก็มองดอกไม้กับแม่ยายสลับกันไม่หยุด จนเราทุกคนมารวมกันที่โต๊ะอาหาร ก่อนปลายฟ้าเธอจะขอตัวขึ้นข้างบน ไปตามใบไม้ลงมา สุดท้าย ก็ไม่ได้ผล เธอลงมาคนเดียว แล้วบ่นหัวเสียถึงน้องสาวไม่หยุด “ยายคะ หนูว่าใบไม้อาการหนักนะคะ” “เป็นแบบนี้สองสามวันแล้ว ช่วงยายยังไม่กลับ แม่บ้านก็บอกว่าใบไม้น่ะ กลับมาค้างที่นี่ทุกวัน หน้าบึ้งไม่คุยกับใครเลย เฮ้อ อกหักรึป่าวนะ” ปลายฟ้ามองยายตกใจ “ไม่ค่ะ ไม่หรอก แหะ ๆ ใบไม้ไม่มีแฟน จะอกหกได้ไง ยายก็” ยายยิ้ม ก่อนจะตักกระหล่ำปลีผัดน้ำปลาให้ผมและอาจารย์ “นี่ดูสิ มีรอยสะดุ้งน้ำมันนิด ๆ กลิ่นก็หอม” ผมก้มขอบคุณยาย แล้วมอ