All Chapters of Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน: Chapter 11 - Chapter 20

“คุณคิดว่า ผู้ชายคนนั้น จะทำให้คุณยิ้มได้ไหมคะ” “ค่ะ เขาเป็นคนเดียว ที่ทำให้ฉันรู้สึกอยากยิ้ม” “ขอบคุณสำหรับคำตอบค่ะ” ฉันหลุดจากภวังค์ทันที เมื่อพยาบาลสาวข้าง ๆ เธอจับไหล่ ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นเดินเข้าไปหาหมอที่อยู่ข้างใน แล้วยื่นที่อัดเสียงกับเอกสารให้เขา ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าพูดอะไรออกไป ทำไมวะ ขณะที่ฉันพยายามคิดทบทวนว่าตัวเองพูดอะไรอยู่ จิตแพทย์ในห้อง เขาก็เดินมานั่งข้าง ๆ ฉัน เขาโน้มลงเอามือประสานกัน แล้วหันมาถามฉันอย่างนุ่มนวล “คุณมีอะไรอยากพูดกับผมไหม?” “ไม่มีค่ะ” “ทำไมล่ะ? ถ้าคุณไม่มีปัญหาคุณคงไม่มาพบผม?” ฉันเงยหน้าขึ้น แล้วหันไปมองจิตแพทย์ข้าง ๆ ใช่ฉันมีปัญหา แต่พอถึงเวลาทำไมปากฉันหนักแบบนี้ “คือ...” “ผมไม่ใช่พ่อแม่คุณ หรือน้องชายคุณครับ?” จริงสิ ฉันเผลอสบตาหมอทันที สายตาคู่นั้นที่มองฉัน มันดูจริงใจและใสสะอาด ใช่ฉันมาเพื่อรักษา และหมอไม่ใช่พ่อแม่ฉัน ฉันไม่ต้องแคร์ความรู้สึกเขา ไม่ต้องกลัวเขาเสียใจ ไม่ต้องกลัวเขาผิดหวัง “โอเค ผมเข้าใจ

หลังจากเครื่องแลนด์ฉันก็รอผู้โดยสารลงจากเครื่องจนหมด ฉันไม่มีอารมณ์ยิ้มแป้นยกมือไหว้ใคร แต่ยังไงต้องฝืน ฉันอึดอัดมาก ถึงเรื่องที่ฉันโดนเมื่อคืนมันจะสอดใส่ได้ไม่สุด แต่ผู้หญิงที่ไม่เคยแม้กระทั่งช่วยตัวเองแบบฉัน มันเจ็บเจียนตายจริง ๆ หลังจากผู้โดยลง ฉันก็เขย่งดึงกระเป๋าลงจากที่เก็บสัมภาระ ยิ่งกระโดดยิ่งเจ็บ เจ็บจนอยากจะร้องไห้ ทำไมไฟลท์แรกที่ฉันบินมันถึงนรกแบบนี้ เวรกรรมอะไรวะ! ‘ครืน~’ และอยู่ ๆ ฉันก็เห็นแขนยาว ๆ เสื้อเชิ้ตสีขาวดึงกระเป๋าฉันลงมา ก่อนที่เขาจะวางกระเป๋าใบนั้นลงข้าง ๆ และดึงที่ลากกระเป๋าขึ้นมาให้ “เตี้ยแบบนี้ เป็นแอร์ได้ไง” กัปตันต้นไม้! “เลวแบบนี้ ผ่านแบบทดสอบจิตวิทยามาได้ไง” เขาจับหมวกที่ใส่ แล้วจ้องหน้าฉัน “ขอบคุณฉัน” ขอบคุณ? จะบ้ารึไง เมื่อคืนเขาข่มขืนฉัน และไม่รู้ที่เขาบังคับสอดไอ้บ้านั่นเข้ามา ทำเส้นพรหมจรรย์ฉันขาดไปรึยัง ให้กูขอบคุณ! บ้าป่ะ! “ไม่... ฉันขอบคุณ คนที่ทำระยำกับฉันไม่ได้หรอก” “แอร์รุ่นพี่เธอกำลังมอง ทำตัวปกติ ถ้าไม่อยากฉาว ขอบคุณฉันซะ” ฉันยืนกำมือแน่น

ของใช้ส่วนตัว มะ หมายความว่าไง แบบนั้นเหรอ? “ปากกัปตันก็เหมือนแปรงขัดส้วม ที่เจแปนอยากใช้ขัดส้วมมาก จำไว้นะ ว่าเจแปนไม่ใช่ของใช้ ถ้าจะดูถูกเจแปนโดยการเอาตำแหน่งมาล่อ ก็อย่ามาคุยกับเจแปนดีกว่า!” ‘แปะ แปะ แปะ’ กัปตันต้นไม้ปรบมือแล้วหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่เขาจะเอามือค้ำกำแพง แล้วจ้องหน้าฉัน “หึหึ ไม่ต้องห่วง ฉันได้ใช้เธอ และเธอได้ขัดฉันแน่นอน” พูดจบเขาก็ม้วนปลายผมฉันเล่น ก่อนฉันจะไม่ใจเย็น รีบพลักเขาออกไป สายตาเขามันยังไงกันแน่ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ฉันยืนอยู่ตรงนี้แล้วรู้สึกไม่ปลอดภัยจริง ๆ ฉันรีบมองซ้ายมองขวาและตัดสินใจเดินหนีเขาไปที่ลิฟต์ จนฉันเดินสวนกับกัปตันไคล์และผู้ชายคนนึงระหว่างทาง “อ้าววว หนีอะไรมา...” กัปตันไคล์ชี้มาที่ฉัน พร้อมปรือตาหนัก ๆ ขึ้นถาม จนฉันรีบหันไปดูกัปตันต้นไม้ที่เดินตาม แล้วเดินไปหลบหลังกัปตันไคล์ทันที “กัปตันต้นไม้จะทำร้ายเจแปนค่ะ ช่วยเจแปนด้วยด้วยนะคะ” “ห้ะ?” กัปตันไคล์ถามฉันตกใจ จนผู้ชายข้าง ๆ เขา เดินมาหาฉันแทน ใครอ่ะ หล่อ... และหน้าเหมือน...

วางสายจากไคล์ ฉันก็นั่งโง่ ๆ เหมือนควายที่เขาให้ บ้าเอ้ย! ทำไมชีวิตมันอาภัพแบบนี้ จะชอบใครทั้งที พอเขาบอกชอบปุ๊บ เขาก็บอกจะเลิกชอบกูเลย แค่กูพูดไม่เก่ง จูบไม่เก่ง ยิ้มไม่เก่งแค่เนี้ย! ถ้าเลือกได้ ไม่อยากเป็นแบบนี้หรอก ฉันก็พยายามรักษาตัวเองอยู่นี่ไง นอกจากพ่อแม่ก็มีไคล์นี่แหละ ที่ฉันยอมทำขนาดนี้ ฉันดื่มไวน์แทบจะเป็นน้ำเปล่าแล้ว รสชาติมันไม่ได้อร่อยหรอกนะ แต่กูเครียดเข้าใจไหม! อยากโทรไปหาแม่และเล่าให้แม่ฟัง แต่กลัวแม่จะคิดมากและเศร้าไปด้วย เจ๊ปลายฟ้ากลับมา เจ๊แกก็ดูยุ่ง ๆ จนฉันไม่อยากรบกวน แม่ง แม่ง... “แม่งเอ้ย! ถ้าไม่ชอบกูแล้วจริง ๆ อ่ะ หลังจากนี้ก็เชี่ยให้เต็มที่เลยนะ อย่ามาหยอด อย่ามาทำให้กูหลง ให้กูลืม ๆ คนอย่างมึงและหันไปชอบคนอื่นสักที ไอ้ไคล์! ไอ้เชี่ย!” ฉันด่าเสร็จ ก็ยกขวดไวน์ทั้งขวดกรอกเข้าปาก กลืนอึกอึกจนหมด ก่อนจะทั้งร้องไห้และสัปหงกที่โซฟาสักพัก... จนมีคนมากดกริ่งห้อง ‘กริ่ง กริ่ง’ “เปิดมาเลยเว้ย กูไม่ได้ล็อค!” และแล้วประตูก็ถูกเปิดเข้ามาอย่างแรง จนฉันเห็น

“อ้าวชะนี พอพูดเรื่องนี้น้ำตาแห้งไปเลยนะ อยากให้ฉันเทรนให้ป่ะ รับรองอยู่หมัด อิอิ” ฉันขยับเข้าไปหาก้านแก้วทันที ก่อนที่จะดึงหนังสือใต้โต๊ะออกมาเตรียมจด พอฉันเปิดหนังสือกางปุ๊บ ก้านแก้วมันก็จ้องไปที่หน้านั้นทันที จะหน้าอะไรล่ะ ก็หน้าที่แม่ฉันเขียนสคริปต์ขอผู้ชายไว้นั่นแหละ! แล้วรีแอคชั่นนางก็มา กะเทยตรงหน้า เอามือปิดปากกรี๊ดลั่น! “กรี๊ด... อะไรเนี่ย! หล่อนเขียนเองเหรอ?” “แม่ฉัน” “โห... ขนาดนี้เลย! แล้วผลเป็นไง ถ้าได้ผล ก็ไม่ต้องเทรนแล้วมั้ง” ก้านแก้วหยิบหนังสือไปอ่านแล้วทำท่าทางเบะปากไปด้วย จริตจะก้านนี่น่าตบจริง ๆ “ผลเหรอ? ก็โดนไคล์โทรมาด่า ว่าฉันเอาแต่ความรู้สึกตัวเอง” “โถ่ ๆ เป็นชะนีที่อาภัพมาก หล่อนทำงานอะไรอ่ะ รวยรึป่าว? ถ้ารวย ไปซื้อกินก่อนมะ ปากจะได้ไม่แห้ง ฮ่า ๆ” “ฉันเป็น MD บริษัทมาสเตอร์มอนเตอร์ รวยพอมั้ย” รีแอคชั่นมาอีกแล้ว คราวนี้นางก้านแก้วรีบยกไวน์ซดเลย “โอ้ย! ชะนี! ฉันคอแห้งเลยอ๊า... MD ซื้อผู้ชายกินสบาย วันละร้อยคนยังได้”