All Chapters of อคิณ พี่ชายโคตรดุ | Brother Love: Chapter 71 - Chapter 80

อคิณเดินมาส่งเมียรักถึงหน้าห้องเรียนก็แอบตีเนียนหอมแก้มคนบูดบึ้งไปหนึ่งที ตอนนี้เรื่องเขากับเด็กน้อยแพร่กระจายไปทั่วทั้งมหาวิทยาลัย จึงไม่จำเป็นต้องแคร์ว่าใครจะเห็นแล้วเอาไปพูดยังไง ทว่าปลาทูกลับไม่คิดแบบนั้นเธอหวั่นใจทุกครั้งที่มีแต่คนมองมาด้วยสายตาไม่พอใจแล้วก็หันไปซุบซิบนินทากันจนเป็นเรื่องสนุกปาก ทำเอาความเข้มแข็งและกร้านโลกในตัวมุดหัวปิดล็อกกุญแจไปอยู่ในที่ดำมืด“ปลาทู” เสียงเรียกของสองสาวทำให้ใบหน้าที่หม่น ๆ กลับมาดีขึ้น โชคดีที่วันนี้ภายในห้องไม่มีใครสนใจเธอแล้ว จึงไม่ได้รู้สึกอึดอัดแบบเมื่อวาน พวกเขาคงจะเข้าใจกันบ้างล่ะเนอะ“วันนี้เธอกับพี่คิณอ้อนกันถึงไหนนะ ถึงได้มาช้ากว่าปกติ?” ปันปันถามแววตามีเลศนัย ที่จริงไม่ต้องถามเธอก็พอจะสัมผัสได้เดาจากเมื่อวานที่ชายหนุ่มเข้าไปช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เพื่อนในห้องน้ำ แต่ละคำพูดที่หลุดออกมาทำเธอหน้าแดงจนพี่รหัสต้องพาออกมากินข้าวแล้วมาส่งถึงห้องเรียน เรียกได้ว่ามีคำศัพท์ให้ได้จดเยอะมาก“อ้อนอะไร? เพื่อนเธอจะกลายเป็นผีคอหักยังไม่รู้อีก” ยังคงเคืองเด้อ ยังคงเคือง“ทำไมต้องผีคอหัก? พี่คิณเขาทำเธอเจ็บเหรอ?” ยิ้มขมวดคิ้วถาม หรือว่าจะทะเลาะกันอีก

อึก!ลำคอน้อยกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เกิดอาการร้อน ๆ หนาว ๆ ที่แผ่นหลัง นี่คงได้ยินเธอกับปันปันคุยกันตั้งแต่แรกแล้วสินะ ต้องหันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนที่ย้ายขึ้นมานั่งใกล้ ๆ“ปลาทูคงหมายถึ...”“ไม่ใช่เรื่องของเธอ ปล่อยผัวเมียเขาเคลียร์กันเอง” มาวินจับต้นแขนน้องรหัสให้ขยับห่างออกมาเล็กน้อย เช่นเดียวกับหนุ่มหล่ออีกสามคน ที่ก็เว้นระยะให้คู่รักปัญหาใหญ่ได้เคลียร์กัน“ว่าไง? อยากเลิกกับพี่?” เลิกคิ้วถาม ทำเอาคนอึกอักหายใจลำบาก“นะ หนูแค่เหนื่อย”“ก็เลยอยากเลิก?” เสียงเข้มขึ้น ขณะที่มือเตรียม พร้อมที่กดแผล หากเมียเด็กพูดไม่เข้าหู“ค่ะ โอ๊ย!” ทันทีที่ขานตอบอคิณก็กดน้ำหนักมือ เล่นเอาคนเจ็บร้องเสียงหลง จะหดขาหนีฝ่ามือใหญ่ก็รั้งเอาไว้แน่นเอาเลย ถ้ายังพูดว่าอยากเลิกกัน กูจะกดให้เดินไม่ได้เลย“หนูเจ็บนะพี่คิณ” เจ็บจนน้ำตารื้นมาอีกครั้ง แต่คนใจร้ายก็ยังไม่ปรานี“พูดใหม่ อยากเลิกไหม?” กดเสียงต่ำถามอีกครั้ง ในขณะเดียวกันนิสิตคนอื่นก็หันมามอง พลางเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูป ถ่ายคลิปกันสนุกมือ อคิณที่โมโหอยู่แล้วก็หันไปตวาดลั่น “มองเหี้ยอะไร! ไม่เคยเห็นผัวเมียทะเลาะกันหรือไงวะ?”ทำคนอื่น ๆ รีบเก็บโทรศ

ปลาทูเลิกคิ้วมองสบตาสีเข้ม “พี่คิณ...ขาจะตบผู้หญิงเหรอ” เอียงคอถามอย่างสงสัย “หนูตบไม่ไหวหรอกนะ มือเจ็บ” พลางยกมือขึ้นทั้งสองข้างให้ดูอีกครั้ง บอกตรง ๆ ว่าหากให้เธอลงมือ ก็เหมือนทำร้ายตัวเองไปด้วย“อย่าบอกว่าจะให้ปันตบแทนนะ?” สาวแว่นเบิกตาโต ชีวิตนี้ยังไม่เคยทำอะไรแบบนั้นเลย“แล้วใครบอกว่าจะให้เธอตบแทนล่ะ” มาวินหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยีหัวน้องรหัสเบา ๆ ทำสองสาวงุนงงอคิณยิ้มบาง ๆ แล้วจูบหน้าผากคนตรงหน้าแล้วเอ่ยน้ำเสียงอ่อนโยน “วางใจนะคะ หลังจากนี้พี่จะจัดการเอง” แม้จะไม่เข้าใจแต่ใบหน้าละมุนก็พยักหน้า เขาจึงพูดกึ่งออกคำสั่ง “กอดคอค่ะ”แขนเล็กยกขึ้นโอบลำคอหนา ก่อนจะถูกท่อนแขนแกร่งช้อนเข้าใต้ข้อพับแล้วพาเธอตรงไปยังตึกคณะนิเทศศาสตร์ทั้งอย่างนั้น โดยคนที่เหลืออยู่ก็ไม่รีรอที่จะตามไปด้วย สอบถามนิสิตแถวนั้นถึงได้ทราบว่า สามคนที่ต้องการเจออยู่ที่สวนข้างคณะอคิณอุ้มร่างเล็กไปยังสถานที่ที่เป็นดั่งที่พักใจของคณะ ต้นไม้น้อยใหญ่ถูกจัดตั้งเรียงรายจนให้ความรู้สึกร่มเย็น สายตาคมคอยสอดส่องมองหา เห็นว่าพวกเธอกำลังนั่งหัวเราะอย่างมีความสุขก็สาวเท้าไปหาทันทีเหล่านักศึกษาในคณะต่างเกิดข้อสงสัย ใคร ๆ ก็รู้จักอ

@ ห้องพยาบาลของตึกคณะแพทยศาสตร์มาวินวางร่างของคนหมดสติลงบนเตียง แล้วหลีกทางให้กับครูผู้ดูแลเข้ามาเช็กอาการ ขณะที่ปันปันก็ชะเง้อคอมองดูห่าง ๆ“นี่พวกเธอไปทำอะไรกันมา?” ทันทีที่เห็นร่างอันบอบช้ำอาจารย์หญิงก็เบิกตากว้าง“ไม่ใช่พวกเรานะครับอาจารย์ ยัยนี่มีเรื่องกับเพื่อนของตัวเอง พวกผมหวังดีก็เลยช่วยมาส่ง” มาวินตอบเรียบ ๆ พลางระบายยิ้มอ่อนหวาน ชนิดที่อีกฝ่ายเห็นแล้วต้องหมดข้อสงสัย“พี่เขาเป็นอะไรมากไหมคะอาจารย์” ปันปันถามอย่างเป็นห่วง ขณะลอบมองมือของท่านที่จับนู่นตรวจนี่อย่างคล่องมือ“ดูจากภายนอกก็มีเพียงแค่รอยฟกช้ำ”“งั้นมีวิธีที่สามารถทำให้เธอฟื้นขึ้นมาไว ๆ ไหมครับ พอดีผมมีบางอย่างต้องถามเธอ”“อ้าว! ที่รีบอุ้มพามาที่นี่ ไม่ใช่ว่าพี่วินเป็นห่วงเขาหรอกเหรอ?” เด็กสาวกระซิบถาม ทว่าอาจารย์เองก็คงได้ยินถึงหันมามอง ใบหน้าเล็กจึงยกยิ้มอ่อน ๆ แสร้งเหมือนว่าไม่มีอะไร ทว่าสายตาก็พลันเห็นถึงความผิดปกติในบางอย่าง จึงสะกิดบอกคนตัวโตด้วยการกัดฟัน “พี่วิน เหมือนพี่เขาแอบมอง”“หึ?” ชายหนุ่มมองตามก็เห็นแบบนั้นจริง ๆ หากเพ่งดูดี ๆ จะเห็นว่าเปลือกตาของคนบนเตียงเดี๋ยวก็หรี่เดี๋ยวก็ปิด ฟ้องว่าเธอจงใจแกล้งหมด

“ที่จริงถ้าแกชอบพี่เธอร์สิ่งที่แกควรทำ คือการเดินไปบอกเขาเว้ย ไม่ใช่การที่แกเลือกที่จะทำลายชีวิตคนอื่นแบบนี้”“แล้วจะให้เราบอกชอบพี่เขาได้ไง ในเมื่อทุกคนต่างเชียร์และอยากให้พี่เธอร์ลงเอยกับพี่เบบี๋ เธอเองก็เป็นส่วนหนึ่งหนิ”“แล้วเธอเห็นพี่เธอร์เป็นควายหรือไง ถึงได้คิดว่าพี่เขาเลือกอะไรเองไม่เป็น” ถามกลับในทันควัน น้ำสีใสไหลอาบแก้มไม่ต่างกัน“ฮึก! ฮื่อ” “พี่เธอร์เขาไม่ได้กินหญ้ายิ้ม เขามองออกเขาเลือกได้เว้ย! แล้วในขณะที่แกบอกว่าฉันพูดเชียร์ให้พี่เขาคบกับพี่บี๋ แกได้แหกตาดูบ้างปะว่ารอบตัวเขามีผู้หญิงเข้าหากี่คนต่อกี่คน”“...” คำพูดของปลาทูเป็นเหมือนมีดที่กรีดใจเธอทีละนิด เพราะมันคือเรื่องจริง ผู้ชายที่เธอชอบเป็นแบบนั้นจริง ๆ“พี่เธอร์ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้ายิ้ม แกมีตาบ้างหรือเปล่า หรือว่าแกโง่จนดูไม่ออก มองไม่เห็น”“...”“ให้ตายเถอะ” ยกมือขึ้นกุมขมับ “นี่แกโกรธฉันเพราะเรื่องนี้เหรอวะ?” ปลาทูเค้นหัวเราะ ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “แกโกรธที่ฉันบอกให้อยู่ห่าง ๆ จากคนพวกนั้นเหรอ หึหึ ที่ฉันพูดไปเพราะฉันเป็นห่วงแกยิ้ม แกเป็นเพื่อนฉัน แกเป็นเพื่อนคนแรกของฉันนะยิ้ม ฉันรักแก เป็นห่วงแก ไม่อยากให