Lahat ng Kabanata ng เงารักอสุรา: Kabanata 71 - Kabanata 80

“นายน้อย ทำไมท่านถึงได้ทำหน้าเช่นนั้นเล่าเจ้าค่ะ” รอยยิ้มน่าขนลุกนั่นทำให้เหม่ยเหมยรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา“ข้ายอมรับว่ากำลังเยาะเย้ยในความโง่งมของเจ้า แต่พอมาคิดอีกที เรื่องนี้จะโทษเจ้าฝ่ายเดียวก็คงไม่ถูก ข้าเองก็มีส่วนผิดที่ไม่รู้จักสอนเรื่องเล่ห์บุรุษ แล้วดันส่งเจ้าไปดูแลคนอย่างนายท่านหลี่ หนำซ้ำยังคิดจะยกเจ้าให้คนพรรค์นั้นอีกด้วย”“หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ” นางเงยหน้าขึ้นสบตากับผู้เป็นเจ้านายมู่หรงอี้หวายรับรู้ได้ถึงอาการหวั่นไหวหวาดหวั่นในดวงตาของเหม่ยเหมย แต่ก็ตัดสินใจเอ่ยความจริงอันน่าเจ็บปวดต่อไป “ยามบุรุษต้องการหญิงงามนั้น พวกเขาสามารถสรรหาถ้อยคำหวานหูมาหว่านล้อมได้เป็นร้อยเป็นพันคำ แต่หลังจากได้เชยชมสมใจ ก็สามารถทิ้งขว้างพวกนางได้อย่างไม่ไยดี”“แต่นายท่านหลี่รับปากจะรับบ่าวเป็นอนุ จะเรียกว่าถูกทอดทิ้งได้อย่างไร”“เด็กโง่ เขาไม่ได้มาทาบทามเพราะรักชอบเจ้าจริง แต่เป็นเพราะเขาทำผิดธรรมเนียมแตะต้องคนของตระกูลอื่น หนำซ้ำข้ายังได้ข่าวมาว่าเขาแค่หน้ามืดตามัว เพราะเจ้าหน้าตาคล้ายฮูหยินผู้ล่วงลับ แต่ที่น่าตกใจก็คือ แม้แต่ชื่อก็ยังคล้ายกัน สุราทำให้เขาเห็นเจ้าเป็นคนอื่น เช่นนี้ยังจะหลงงม

แม้คำตอบยังดูเย็นชา ทว่าสีหน้าของเขาดีขึ้นมาก เหม่ยเหมยจึงรีบพูดสิ่งที่อยากพูดออกไปอีก“บ่าวขออภัยที่ล่วงเกินนายน้อย แต่ลองตรองดูเถิด ถ้าฮูหยินน้อยมีใจให้คุณชายเย่จริงๆ จะแต่งงานกับท่านให้วุ่นวายทำไม สู้หนีไปด้วยกัน ก่อนวันแต่งงานไม่ง่ายกว่าหรือ”มู่หรงอี้หวายผินหน้ากลับมา พลางครุ่นคิดครู่หนึ่ง“เจ้าจะบอกว่าหย่งคัง รายงานความเท็จแก่ข้า”“มิได้ พี่สือย่อมรายงานตามสิ่งที่เห็น แต่คุณชายเย่ก็รู้จักนายน้อยมานาน หากเขาต้องการสร้างเรื่องให้พวกท่านเข้าใจผิด ย่อมกระทำได้ไม่ยาก”มู่หรงอี้หวายเลิกคิ้ว “เจ้าคิดว่าทุกอย่างเป็นแผนของเทียนหลางแต่เพียงผู้เดียว ภรรยาข้าไม่ได้มีส่วนรู้เห็นงั้นรึ”เหม่ยเหมยพยักหน้าหงึกๆ “ถ้าเป็นเมื่อก่อนบ่าวคงยุท่านให้หย่าขาดจากนางไปแล้ว”“แล้วเหตุใดเจ้าจึงไม่ทำเล่า”“เหม่ยเหมยรู้ว่านายน้อยรักนาง อีกอย่างบ่าวอยากให้ท่านมีความสุข”เหม่ยเหมยหวังให้เขาอารมณ์ดีขึ้น จะได้รีบไปปรับความเข้าใจกับหลี่จื่อเหยา เรือนลู่หลินของพวกเขาจะได้สงบเสียทีมู่หรงอี้หวายยิ้มจนถึงดวงตาเป็นครั้งแรกของวัน“เจ้าคิดว่าข้าโง่งมมากสินะ”“ไม่เจ้าค่ะ นายน้อยแค่กำลังหึงหวง”“ขอบใจเจ้า ดึกแล้วไปพักผ่อน

ฉับพลันลมสายหนึ่งพัดโหมแรงผ่านคนทั้งสอง ชายหนุ่มสัมผัสว่องไวรีบคว้าชุดคลุมกันลมของหลี่จื่อเหยาเอาไว้พลางกระชับอ้อมแขนเล็กน้อย ไม่ยินยอมให้นางได้รับไอเย็นหลี่จื่อเหยาหน้าแดง นั่งตัวแข็งค้าง เมื่อถูกโอบกอดเอาไว้หลวมๆ ลมหายใจบุรุษราดรดใบหูและต้นคอของนางจนขนลุกชัน“พี่เย่”เสียงเรียกแผ่วเบาปลุกชายหนุ่มจากภวังค์ เย่เทียนหลางคลาย อ้อมแขนออกพร้อมกล่าวขออภัยมือแกร่งดึงสายบังเหียนบังคับม้าเข้าไปในป่าต้นเหมย อาชาสีดำสนิทค่อยๆ เดินไปเลียบลำธารเล็กๆ สายหนึ่ง ไม่นานนักหลี่จื่อเหยาก็มองเห็นสิ่งปลูกสร้างขนาดเล็ก คาดเดาว่าคงจะเป็นศาลาพักม้า เช่นนั้นที่นี่คงจะไม่ใช่ดินแดนลึกลับกระมังเมื่อถึงที่หมาย เย่เทียนหลางประคองหลี่จื่อเหยาลงจากหลังม้าอย่างนิ่มนวล หญิงสาวมองเรือนหลังเล็กขนาดกะทัดรัดที่นางเข้าใจผิดนึกว่าเป็นศาลาพักม้าด้วยดวงตาเป็นประกาย ชายหนุ่มเห็นเช่นนั้นก็ยกยิ้ม เอ่ยเชิญให้นางเข้าไปภายในด้วยกันทันทีที่ก้าวเข้าสู่เรือนขนาดย่อมหลี่จื่อเหยามองดูการตกแต่งโดยรอบ ที่นี่มีห้องเล็กๆ อีกสองสามห้องคิดว่าคงเป็นห้องนอน หรือห้องทำงาน มีประตูทางด้านหลังซึ่งน่าจะเป็นครัวขนาดเล็ก พื้น เพดาน รวมไปถึงเครื่อง

ดวงอาทิตย์พ้นขอบฟ้า แสงสาดส่องความอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิใกล้มาเยือน หิมะค่อยๆ ละลายจากกิ่งสน อากาศสดชื่น ท้องฟ้าแจ่มใสคณะเดินทางของคุณหนูหลี่ตัดสินใจกลับเมืองหลวงโดยไม่แวะหยุดท่องเที่ยวที่ใด โดยมีเงาดำสายหนึ่งคอยติดตามรถม้าของสำนักคุ้มภัยไปตลอดเส้นทางหลังเหตุการณ์ที่คู่หมั้นของมู่หรงอี้หวายถูกโจรราคะจับตัวไปคราก่อนนั้น สือหย่งคังก็ลอบติดตามหลี่จื่อเหยาอย่างลับๆ ตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่มที่เป็นห่วงนางอย่างมาก เกรงว่าหากปล่อยให้ละสายตาจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นอีกทว่ายามนี้สือหย่งคังรู้สึกว่าศีรษะของตนช่างหนักอึ้ง เขานึกทบทวนอยู่หลายตลบว่า จะรายงานเรื่องที่ตรวจพบเมื่อวานอย่างไรจึงจะเหมาะสม นี่ก็ใกล้วันแต่งงานของมู่หรงอี้หวายกับหลี่จื่อเหยาเข้าไปทุกที แต่ว่าที่เจ้าสาวกลับร่วมกับสหายของผู้เป็นนายทำเรื่องงามหน้าคุณชายเย่เทียนหลางก็กระไร ยอมก่อเรื่องน่าตกใจตั้งมากมายเพื่อแย่งชิงสตรีคนเดียว คุณชายของเขาหรือก็อุตส่าห์ไม่เอาเรื่อง ไม่พูดถึง ไม่รื้อฟื้น ยอมละความโกรธ ต้องแสร้งโง่ และสุดท้ายยังแสร้งเป็นโรคสมองเสื่อม เพราะเชื่อมั่นว่าสหายคนสำคัญเพียงหลงผิดไปชั่วขณะตามวิสัยบุรุษเลือดร้อนแต่เห็นได้ชัด

หลายวันผ่านไป อาการบาดเจ็บทั้งภายนอกและภายในของมู่หรงอี้หวายดีขึ้นมาก ระหว่างใช้เวลาอยู่กับตัวเองมาหลายวัน เขาก็เกิดความคิดขึ้นสองอย่างหนึ่งคือยอมแพ้ ยกเลิกงานแต่ง ให้สหายกับสตรีใจโลเลนั่นอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ส่วนเขาจะเดินทางไปทำงานที่ร้านสาขาต่างเมือง แล้วทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลังความคิดที่สอง คือทำตามใจตัวเอง ด้วยไม่วายฟุ้งซ่านคิดถึงยามหลี่จื่อเหยาคลี่ยิ้มอ่อนหวาน ไม่ว่าเมื่อใดรอยยิ้มดุจดวงอาทิตย์กลางฤดูร้อน ก็สามารถละลายกำแพงน้ำแข็งที่เกาะแน่นในใจเขาออกไปทีละนิดที่ผ่านมายามอยู่ด้วยกัน เขามั่นใจว่า สัมผัสได้ถึงความรู้สึกพิเศษที่นางมีต่อตนเอง จึงไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่านางปันใจทว่าสือหย่งคังไม่มีทางใส่ไฟรายงานเกินความเป็นจริงแน่หรือมีสิ่งใดที่เขาหลงลืมไปหรือมีอะไรมากกว่าที่ตาเห็นบางที...นางอาจจะแค่เผลอไผล!บางที... นางอาจจะแค่เสียรู้!นางอาจไม่ได้ตั้งใจทรยศเขา!หลี่จื่อเหยาเป็นคนอ่อนหวาน จิตใจดีงาม เย่เทียนหลางพยายามทำดี ถึงเพียงนั้น นางอาจจะไม่กล้าปฏิเสธ เพราะกลัวผู้มีพระคุณเสียความรู้สึกก็ได้ผู้มีพระคุณงั้นรึ? ถ้าเป็นเช่นนั้น แล้วความรู้สึกที่นางมีต่อเขาเล่า จะแตก