All Chapters of กำราบรักท่านหญิงจอมพยศ: Chapter 91 - Chapter 100

พอทุกคนขึ้นรถม้าเรียบร้อยแล้ว สารถีก็บังคับรถม้าออกจากหน้าจวนมุ่งสู่จุดหมายหอภาพมายานับเป็นสถานที่ชุมนุมของบัณฑิต นักดนตรี และกวี ในแต่ละปีจะเปิดการชุมนุมใหญ่หนึ่งครั้ง โดยเปิดโอกาสให้ทุกคนนำผลงานของตนเองมาแสดงต่อหน้าสาธารณชนได้ หากผลงานเป็นที่ประจักษ์ ก็จะได้รับการยอมรับและสนับสนุนจากผู้คนในใต้ล้า และนอกจากผู้ที่ต้องการเปิดตัวแล้ว ในงานยังมีการนำประติมากรรม ภาพเขียน และภาพอักษร จากผู้มีชื่อเสียงมาร่วมประมูลด้วย ทำให้ผู้รักการสะสมงามศิลปะมารวมตัวกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่งเช่นเดียวกันรถม้าจำนวนมากแล่นเข้าไปยังหอภาพมายา ดีที่บริเวณนี้เป็นเขตชานเมืองหลวง ทำให้การดูแลจัดการกับรถม้ามากมายเหล่านี้ผ่านไปด้วยดี และทันทีที่ผู้ดูแลเห็นตราประทับที่ข้างรถม้าของจวนไคกั๋วกง ก็รู้ทันทีว่าผู้มาคือท่านหญิงกุ้ยอิน จึงรีบให้คนนำทางพวกเขาไปยังจุดจอดรถม้าของแขกพิเศษหลังลงจากรถม้าแล้ว บุรุษหน้าตาคมสันรูปร่างสันทัดสวมอาภรณ์สีน้ำเงินแลดูคล้ายบัณฑิตผู้หนึ่งพลันก้าวเข้ามาทางกลุ่มคนของจวนไคกั๋วกง พอมองดี ๆ จ้าวกุ้ยอินก็จำได้ว่าเขาคือคุณชายเซียวอวี้“ผู้น้อยเซียวอวี้ คารวะท่านหญิงกุ้ยอิน”“ไม่ได้พบกันเสียนาน คุณชา

ไม่รู้เมื่อใดหลังจากที่สติสัมปชัญญะวูบดับ กลิ่นหอมของกำยานชั้นเลิศกระตุ้นฆานประสาท ปลุกจ้าวกุ้ยอินให้ตื่นขึ้นในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยร่างเล็กยันกายขึ้นนั่ง ด้วยความตื่นตระหนกหัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามราวกับรัวกลองศึก แต่กระนั้นก็ไม่กล้าส่งเสียง ต้องใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งถึงจะรวบรวมสติให้กลับเข้าที่ผ่านไปราวครึ่งถ้วยชา ดวงตากลมโตคู่งามจึงเริ่มสอดส่ายไปรอบ ๆ จ้าวกุ้ยอินพบว่ายามนี้นางอยู่ในห้องเล็ก ๆ ห้องหนึ่ง ซึ่งมีเพียงเตียง โต๊ะ และเก้าอี้อีกสองตัวเท่านั้น และพอมั่นใจว่าตนเองอยู่เพียงลำพัง นางจึงรีบรุดลงจากเตียง วิ่งไปยังหน้าต่าง ใช้สองมือทั้งพลักทั้งดัน ดูเหมือนเทพเจ้าแห่งโชคลาภจะเกลียดนางจริง ๆ เพราะไม่ว่าจะออกแรงจนฝ่ามือแดงเป็นปื้น หน้าต่างก็ไม่มีวี่แววว่าจะเปิดออกในที่สุดจ้าวกุ้ยอินก็ตระหนักได้ว่าตนเองถูกขังโดยสมบูรณ์หลังจากรู้ว่าการกระทำของตนเองไร้ประโยชน์สิ้นดี จ้าวกุ้ยอินก็ล้มเลิกความตั้งใจ แล้วเดินไปนั่งบนเก้าอี้ข้างกระถางไฟ ก่อนตรวจตรามือที่เคยขาวผ่อง ซึ่งบัดนี้ถลอกจนเป็นรอยแดง ชั่วขณะนั้นเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็ดังลอยมา ดูเหมือนว่าคนที่ลักพานางมาโดยไม่ได้เต็มใจจะรู้สึกถึงความเคลื

ยามไร้ซึ่งหนทาง สิ่งที่ยึดเหนี่ยวให้มนุษย์ยังมีสติอยู่ได้คงไม่พ้นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ยามนี้จ้าวกุ้ยอินได้แต่ภาวนาขอให้สวรรค์เห็นใจนางสักครั้ง อย่าให้เยี่ยนหยางจงตกหลุมพรางคนชั่ว ก่อนที่จิงจิงจะนำพาเบาะแสไปถึงชิวอิง หรือใครสักคนก็ได้ที่ฉลาดหลักแหลมพอแต่ดูเหมือนว่าท่านเทพจะไม่เคยสนใจสิ่งที่นางร้องขอเลยประตูห้องถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง แต่มีเพียงหญิงสาวหน้าน้ำแข็งที่เคยมากับมู่เฟยหลงเข้ามาคนเดียว“ท่านหญิงกุ้ยอิน ท่านอ๋องให้มาเชิญท่านไปด้วยกัน”“เปิ่นจวิ้นจู่ไม่ไปไหนทั้งนั้น” จ้าวกุ้ยอินตวาด สาดประกายไฟในแววตาไปยังสตรีผู้นั้น แต่ใบหน้าของนางยังคงเย็นชาไม่คลาย“น่าเสียดาย ท่านแม่ทัพไป๋หู่ก็รออยู่ที่นั่นด้วย”“จะ... เจ้าว่าอย่างไรนะ” หัวใจของเจ้ากุ้ยอินแทบจะหล่นหาย รู้สึกชาตั้งแต่ศีรษะไปจนทั่วสรรพางค์กาย“ผู้น้อยเชื่อว่าท่านหญิงได้ยิน” แม้จะกล่าววาจายอกย้อน แต่น้ำเสียงก็ยังเย็นชา“...ก็ได้ เปิ่นจวิ้นจู่ไปก็ได้” จ้าวกุ้ยอินต้องเดินตามสตรีหน้าน้ำแข็งออกไปอย่างไรทางเลือกจ้าวกุ้ยอินเพิ่งได้ออกจากห้องเป็นครั้งแรก นางจึงไม่ลืมสอดส่ายสายตา เก็บรายละเอียดทุกอย่างที่เห็นเพื่อหาทางหนีทีไล่ ดูเหมือนที่แห่

มู่เฟยหรงนั่งมองสองสามีภรรยาเงียบ ๆ พลางครุ่นคิด ยามนี้คนของตนเองกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในเมืองหลวง เขาเตรียมการเพื่อวันนี้มาเนิ่นนาน ขาดก็แต่ตราทัพกิเลนเท่านั้น แต่หากคนของเขาไม่สามารถช่วงชิงมาได้ เยี่ยนหยางจงก็ยังอยู่ที่นี่ อีกทั้งป่านนี้พวกฉินอ๋องคงมัวแต่ตามเบาะแสลวงไป ย่อมไม่มีใครเรียกกองกำลังพิเศษเหล่านั้นออกมาช่วยฮ่องเต้ได้ทัน กว่าจะรู้ตัวคนของเขาคงจับกุมขุนนางคนสำคัญ และยึดวังหลวงสำเร็จแล้ว นับว่าการจับจ้าวกุ้ยอินมาคุ้มค่ายิ่งทว่าภาพจ้าวกุ้ยอินมองเยี่ยนหยางจงอย่างเป็นห่วงเป็นใยทำให้มู่เฟยหรงไม่อาจทนอยู่เฉย ๆ ได้อีก หากพูดถึงรูปร่างหน้าตา ตนเองก็คล้ายคลึงมู่เลี่ยงหรงอยู่หลายส่วน ถามถึงความสามารถก็มิได้อ่อนด้อย เพียงแต่ก่อนที่เป้าหมายทุกอย่างจะบรรลุ เขาจำต้องงำประกาย แล้วทำตัวเป็นอ๋องว่าง่ายคนหนึ่ง ไม่อย่างนั้นคงสิ้นชีพไปตั้งแต่ศึกช่วงชิงตำแหน่งรัชทายาท แล้วเยี่ยนหยางจงเป็นใคร ทำไม่ถึงได้นางในฝันของเขาไป“ไหนเจ้าบอกเปิ่นหวางว่าเกลียดเยี่ยนหยางจงหนักหนา แล้วนี่อะไร”“ฮะแอ่ม... ดีชั่วก็เป็นสามีร่วมผูกผม ข้าผู้เป็นภรรยาย่อมต้องช่วยเหลือเขาอยู่แล้ว” จ้าวกุ้ยอินตกใจ จู่ ๆ คนก็ถามคำถามน่า

“เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร” มู่เฟยหรงไม่เข้าใจว่าเยี่ยนจิ้นหลิงตามมาถูกได้อย่างไร ความจริงพวกเขาควรจะตามไปจัดการกับเอี้ยนอ๋องที่อีกฝั่งหนึ่งของเมืองหลวงสิ ทำไมถึงมาที่นี่ หรือว่าแผนการทั้งหมดล้มเหลว“เรื่องนี้ต้องขอบคุณพี่สะใภ้ จิ้นหลิงเพิ่งรู้ว่าเครื่องประดับมากมายเหล่านั้นก็มีประโยชน์อย่างอื่นด้วย” ระหว่างตามรอยเยี่ยนหยางจง เยี่ยนจิ้นหลิงพบจิงจิงวิ่งอยู่บนพื้นหิมะ จึงได้รับสารขอความช่วยเหลือ“เจ้าพบจิงจิงสินะ” จ้าวกุ้ยอินเข้าใจในทันที“พี่สะใภ้เข้าใจเล่นคำ ‘ตามจิงจิง(อัญมณีแวววาว)มา’ หากเป็นผู้อื่นคงคิดว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะให้กระรอกนำทาง แต่บังเอิญเป็นจิ้นหลิงที่ได้รับสารจึงเข้าใจความหมายที่ซ่อนเร้นอยู่” ภาพอัญมณีสะท้อนแสงคบไฟในความมืดเป็นระยะผุดขึ้นในความทรงจำ ยามนี้เขายอมรับแล้วว่าพี่สะใภ้มิใช่ที่มีดีแค่ความเป็นหญิงงาม สติปัญญาของนางยังอยู่ในระดับใช้ได้อีกด้วย“ไว้ชมกันทีหลัง รีบพาอาจงไปรักษาเร็วเข้า” จ้าวกุ้ยอินเร่งเร้า“ย่อมได้” เยี่ยนจิ้นหลิงรับคำ แล้วหันไปหามู่เฟยหรง กล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลน่าฟัง “หานอ๋อง ท่านหนีไม่รอดแล้วล่ะ ยอมกลับวังหลวงดี ๆ เถิด จะได้ไม่ต้องมีใครบาดเจ็บอีก จิ