Semua Bab กำราบรักท่านหญิงจอมพยศ: Bab 81 - Bab 90

นับตั้งแต่เฉินเมี่ยวซินมาพำนักในจวนเยี่ยนหยางจงก็งานรัดตัว ต้องออกไปทำธุระที่ค่านทหารนอกเมืองหลายวัน พอกลับมาที่จวนก็อยู่ในห้องหนังสือจนมืดค่ำดึกดื่น และส่วนใหญ่ก็เลือกที่จะนอนที่นั่น ทำให้เขากับจ้าวกุ้ยอินไม่ได้ใช้เวลาร่วมกันมาระยะหนึ่งแล้ว ด้วยเหตุนี้เขาจึงติดค้างคำอธิบายเกี่ยวกับเฉินเมี่ยวซินต่อภรรยาอยู่ม่านราตรีปกคลุมนภา ยามนี้จันทราไร้แสง หมู่ดาราพลันส่องประกายระยิบระยับ สายลมสารทเริ่มโหมแรง ความหนาวเหน็บของฤดูหนาวใกล้มาเยือนคืนนี้เยี่ยนหยางจงไม่อยากนอนเดียวดายในห้องหนังสือ แต่กว่าเขาจะกลับมาที่เรือนกลางจ้าวกุ้ยอินก็เข้านอนไปแล้ว ชายหนุ่มมองใบหน้ายามหลับใหลของนางด้วยแววตาอ่อนโยนครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็ถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก แล้วขึ้นไปนอนบนเตียง แต่ขณะกำลังจะคว้าร่างนุ่มนิ่มเข้าสู่อ้อมอก กลับรู้สึกได้ถึงความเคลื่อนไหวที่ใต้ผ้าห่ม จึงตัดสินใจเลิกผ้าขึ้นดูเจ้าเสวี่ยฉิวขดเป็นก้อนกลมอยู่ในวงแขนของจ้าวกุ้ยอิน มิได้สนใจสายตาพิฆาตของผู้เป็นแม่ทัพแม่แต่น้อยเจ้าแมวสมควรตาย! เยี่ยนหยางจงไม่คิดว่าบนเตียงของเขาควรจะมีสัตว์เลี้ยงมานอนด้วย ครั้นแล้วก็เอามือคว้าหลังคอของมันขึ้นมาโดยไม่พูดพร่ำ

เวลาผันผ่านอย่างอ่อยอิ่งราวสายน้ำไหลเอื่อยไปตามลำธารยามสาทรฤดู ทุกอย่างยังคงดำเนินไปตามปกติ คราแรกไป๋หลันคิดจะผลักดันเฉินเมี่ยวซินขึ้นเป็นอนุของบุตรชายคนโต ไม่ต้องพูดถึงจ้าวกุ้ยอินที่ปิดประตูเรือนไม่ต้อนรับแขก แสดงเจตนาว่าจะยอมรับและไม่ออกหน้าอันใดทั้งสิ้นแต่ปัญหานี้ใช่ว่าจะแก้ไจมิได้ ขอเพียงเยี่ยนหยางจงเอ่ยปาก ตนเองในฐานะมารดาย่อมสามารถแต่งตั้งอนุให้บุตรชายได้ ทว่าเขากลับนิ่งเฉย และเฉินเมี่ยวซินยังยืนกรานอย่างหนักแน่นว่าหากมิได้เป็นภรรยาเอก ก็จะไม่ยอมเป็นอนุอย่างเด็ดขาด และนี่คือสิ่งที่ทำให้ไป๋หลันปวดเศียรเวียนเกล้าไม่ต้องพูดถึงว่ายามนี้ภรรยาเอกของบุตรชายคือท่านหญิงกุ้ยอิน เฉินเมี่ยวซินถูกข้าศึกจับตัวไปนานขนาดนี้ การให้เยี่ยนหยางจงรับเป็นอนุก็ถือว่าไว้หน้าแล้วแต่เมื่อทุกอย่างออกมาในรูปการนี้ นางคงไม่ฝืนเปลี่ยนไม้ให้กลายเป็นเรืออีก ถือเสียว่าเฉินเมี่ยวซินกับเยี่ยนหยางจงไร้วาสนาต่อกันแต่พอปัญหาหนึ่งตกไป ปัญหาใหม่ก็เข้ามาแทนที่ เพราะถ้าจวนไคกั๋วกงยังให้สตรีอื่นพำนักอยู่โดยไร้สถานะ ต่อไปคงไม่พ้นถูกผู้คนครหา และสุดท้ายคนที่น่าสงสารก็คือเฉินเมี่ยวซินก่อนที่ข่าวลือจะทำลายชื่อเสียงของจว

“หมายความว่า อาภรณ์ของสาวใช้บ่งบอกรสนิยมของเจ้านาย เนื้อผ้าที่ใช้อยู่ทุกวันนี้ยังไม่ดีเท่าที่ควร รูปแบบก็ธรรมดาเกินไป ไม่สมกับเป็นชุดของสาวใช้ของจวนกั๋วกง” จ้าวกุ้ยอินกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ท่านหญิงเข้าใจอะไรผิดหรือไม่ แม้เสื้อผ้าแบบเดิมจะเรียบง่ายกว่าที่คุณหนูพานออกแบบ แต่ข้าเลือกใช้แพรพรรณที่ฮูหยินจวนอื่นนิยม หาใช่ผ้าเนื้อหยาบราคาถูก หากไม่เชื่อ ก็ลองดูเอาเอง” ไป๋หลันรู้สึกเหมือนถูกกล่าวหา ที่นี่คือจวนกั๋วกง ตนเองใช่ว่าจะไม่ใส่ใจเรื่องนี้ พูดจบก็หันไปทางสาวใช้คนสนิท ส่งสัญญาณให้นางเดินไปหาจ้าวกุ้ยอิน“ไม่ต้อง เจ้ายืนอยู่ตรงนั้นแหละ” จ้าวกุ้ยอินร้องห้าม จากนั้นก็โบกมือทีหนึ่ง สาวใช้รุ่นเล็กอีกคนที่นางให้ติดตามเข้ามาด้วยจึงเดินไปยืนข้างกายสาวใช้ของฮูหยินไคกั๋วกง“เอ๋...” แม้อาภรณ์ทั้งสองจะมีรูปแบบเดียวกัน ทว่าเมื่อสัมผัสกลับให้ความรู้สึกที่แตกต่าง เนื้อผ้าของสาวใช้เรือนหลันฮวาหนาและนุ่มกว่าของสาวใช้ที่มาจากเรือนเจาหยาง ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่“ท่านแม่คิดว่าอย่างไรเจ้าคะ” รอยยิ้มของจ้าวกุ้ยอินเจิดจรัสจนไป๋หลันรู้สึกแสบตา“คิดว่าเราสองคนควรไปเยือนร้านจิ่นเซิ่งสักครา แล้วเลือกผ้าแบบใหม่

แม้ไป๋หลันจะทั้งเสียใจและขุ่นเคือง แต่หากตนเองรอบคอบ ไม่ไว้ใจคนสนิทมากจนเกินไป ผู้อื่นคงไม่สบช่องหาผลประโยชน์ได้เยี่ยงนี้ ทว่าเรื่องเกิดขึ้นแล้ว นางก็มีแต่ต้องลงดาบเท่านั้นโทษของบ่าวที่คิดไม่ซื่อ ยักยอกเงินทองของเจ้านาย หากไม่โบยให้ตาย ก็ต้องถูกตัดมือทิ้งแต่ด้วยความผูกพันที่มีมาอย่างยาวนาน อีกทั้งแม่นมสวีก็อายุมากแล้ว ไป๋หลันจึงตัดสินใจจะไม่ลงทัณฑ์ทรมาน แต่เลือกขับแม่นมสวีกับสามีออกจากจวนไปเงียบ ๆ แทนเท่านี้ก็นับว่าเป็นความกรุณาอย่างล้นพ้นแล้วในที่สุุดการจากไปของแม่นมสวี ก็ถูกกลบด้วยเรื่องการรับบุตรบุญธรรมของท่านกั๋วกงและฮูหยินเฉินเมี่ยวซินผ่านพิธีการอย่างราบรื่น ยามนี้จึงนับได้ว่านางเป็นเจ้านายคนหนึ่งของจวนไคกั๋วกงและเพื่อเป็นการแสดงความกตัญญูต่อบิดามารดาผู้ล่วงลับ ทุกเจ็ดวันเฉินเมี่ยวซินจะทำอาหารมาแจกจ่ายให้คนยากจนที่หน้าประตูจวนภาพสตรีพริ้มเพราส่งยิ้มเยียวยาจิตใจคนทุกข์ยาก สร้างชื่อเสียงดีงามให้บุตรสาวบุญธรรมของไคกั๋วกงไม่น้อยจวบจนล่วงเข้าเหมันตฤดู ไป๋หลันเห็นว่าถึงเวลาเหมาะสมแล้ว จึงคิดให้เฉินเมี่ยวซินไปร่วมงานเลี้ยงต่าง ๆ ยิ่งตอนนี้นางได้รับการกล่าวขวัญจากชาวบ้าน ว่าเป็นส

“เอาล่ะ ๆ จิ้นหลิงเลิกแกล้งพี่สะใภ้ก็ได้” พอเห็นว่าจ้าวกุ้ยอินโกรธเข้าจริง ๆ เยี่ยนจิ้นหลิงก็ใจคอไม่ดี เพราะหากเขายั่วโทสะนางจนเส้นเลือดในสมองแตกตาย พี่ชายคนโตคงส่งเขาตามไปขอขมานางในปรโลกแน่“เจ้ายอมรับแล้วสินะ ว่าตั้งใจมาก่อกวนเปิ่นจวิ้นจู่” จ้าวกุ้ยอินเชิดหน้า มองเยี่ยนจิ้นหลิงด้วยแววตากรุ่นโทสะปานจะแผดเผาให้ตาย“พี่สะใภ้กล่าวหนักไปแล้ว ความจริงจิ้นหลิงแค่อยากมาเตือนอะไรนิดหน่อยแค่นั้นเอง”“เตือน?” คิ้วงามประณีตขมวดเป็นปม นางไม่แน่ใจว่าคราวนี้อีกฝ่ายจะมาไม้ไหน “แต่พอเห็นพี่สะใภ้ไม่มีใจอยากออกไปข้างนอก จิ้นหลิงก็คงไม่ต้องเตือนอะไรอีก”“หมายความว่าอย่างไร”“ไม่เป็นไร ๆ ขอแค่พี่สะใภ้ไม่เที่ยวไปปรากฏตัวที่นั่นที่นี่ ก็ไม่ต้องโชคร้ายแล้ว” เยี่ยนจิ้นหลิงพูดกลั้วหัวเราะ ไม่ชวนให้รู้สึกว่าเป็นคำเตือนสักนิด แต่เหมือนตั้งใจมาตีรวนผู้อื่นมากกว่า“หึ! จะว่าไป ที่เจ้าพูดมาก็มีส่วนถูก ข้าช่างโชคร้ายจริง ๆ วันนี้ไม่ควรย่างเท้าออกมาจากเรือนเลย พวกเรา กลับ!” จ้าวกุ้ยอินสะบัดแขนเสื้อ หมุนกายเดินกลับเรือนเจาหยางทันที“โอ… พี่สะใภ้เดินดี ๆ” เยี่ยนจิ้นหลิงทำท่าน้อมส่งเสด็จอย่างล้อเลียนเยี่ยนจิ้นหลิง