49- คนสำคัญที่มันไม่ใช่ผม –สองเดือนผ่านไปชีวิตฉันยังคงดำเนินไปตามปกติ ตอนนี้ฉันกลับมาทำงานที่บริษัทของฉันตามเดิมแล้วค่ะ แต่ก็ตามที่ได้สัญญากับพี่เอ็ดเวิร์ดไว้ว่าจะ Work From Home ดังนั้นส่วนใหญ่ก็ทำงานในห้อง (ของพี่เอ็ดเวิร์ด) ก็เขาถึงขนาดที่สั่งให้ลูกน้องยกโต๊ะทำงานของฉันมาติดกับเขาเลยนะ อยากจะบ้า พี่เขาติดหนึบฉันยิ่งกว่าอะไรดีซะอีก จนพี่อรเลขาแทบจะไม่ต้องทำอะไร เพราะพี่เอ็ดเวิร์ดเอาแต่เรียกฉันเวลาจะทำอะไรเกือบทุกอย่าง แถมยังอ้อนเก่งสุด ๆ ถามว่ายอมมั้ยก็ต้องยอมอยู่แล้ว รักนินา“วันนี้ฟ้าต้องไปบริษัทของฟ้านะคะมีประชุมค่ะ ตอนเย็นพี่ไม่ต้องรอฟ้านะหิวก็ทานเลย หรือไปออกไปสังสรรค์ฟ้าก็ไม่ว่า”“ทำไมล่ะ ประชุมนานขนาดนั้นเลยเหรอ”“ป่าวค่ะวันนี้ฟ้ามีธุระ ต้องแวะไป”“ให้พี่ไปด้วยมั้ย”“ตอนแรกก็อยากให้พี่ไปด้วยอยู่ค่ะ แต่วันนี้พี่เองก็ต้องออกไปเจอนักธุรกิจโครงการเรือดำน้ำไม่ใช่เหรอคะ”“ก็ใช่ครับว่ามันสำคัญ แต่....”“บอสคะ ทางบริษัท B ใกล้มาถึงแล้วค่ะดิฉันเตรียมเอกสารให้แล้วและจัดเตรียมสถานที่ไว้แล้วนะคะ อ่อ..รวมถึงช่อดอกไม้ตอนรับก็เตรียมแล้วค่ะ” ฉันที่กำลังคุยกับพี่เอ็ดเวิร์ดอยู่นั้นจู่ ๆ พี
48- น้ำผึ้งพระจันทร์(2) –“มามงมาเมียอะไรคะ ไม่ได้แต่งงะ.........อึ่กพี่.........อ่าห์” ฉันยังพูดไม่ทันจบก็ถูกเขาจับตัวพลิกคว่ำยกสะโพกขึ้นให้กางขาเล็กน้อย แต่ที่ทำให้ฉันต้องร้องครางออกมาเพราะรู้สึกได้ว่าลิ้นสากของเขากำลังบด เม้ม กึ่งกลางกายฉันอย่างบ้าคลั่งชนิดที่เสียงดังไปทั่วห้อง “แจ๊บ..แจ๊บ” แค่ฟังเสียงก็ขนลุกพองแล้ว และฉันเป็นคนที่โดนสัมผัสด้วยยิ่งทำให้น้ำรักของฉันพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย อะ...อายชะมัดเลย“อ่ะ...พี่เบา ๆ หน่อย” ฉันรู้สึกได้ว่ามีสิ่งแปลกปลอมอันแข็งขืนกำลังเข้ามา ฉันกัดริมฝีปากกำผ้าปูแน่น แต่ดูเหมือนคนด้านหลังจะไม่ได้ทำตามที่ฉันเอื้อนเอ่ยออกไปเลย ราวกับเขากำลังโดนกามราคะเข้าครอบงำเข้าแล้วจริง ๆ“พั่บ...พั่บ...พั่บ....” เสียงกระแทกดังสนั่นจากความชื้นแฉะจากน้ำรักของฉันที่มากมายนัก เพราะตอนนี้อารมณ์ของฉันก็พลุ่งพล่านมากไม่ต่างจากเขาแล้ว จากความปวดหนึบกลายเป็นความหฤหรรษ์ที่เต็มใจ และต้องการขั้นสุด เสียงร้องของฉันและเขาประสานก้องกังวาลไปทั่วห้องแข่งกับเสียงกระแทกนั้น มันทั้งจุก ทั้งเสียวซ่าน และสัมผัสคราวนี้มันดิบเถื่อนยิ่งกว่าครั้งก่อนมากนัก มากเสียจนว่าตรงนั้นมันสัมผัสแ
47- น้ำผึ้งพระจันทร์(1) -กว่างานจะจบก็ทำเอาเดินขาลาก เขาพาฉันเดินไปทั่วงานแบบไม่ได้พัก ตอนนี้ฉันรู้สึกปวดส้นเท้าสุดๆ เพราะนี่เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่ใส่ส้นสูงนานขนาดนี้ ปกติแล้วเวลาเข้าสังคมฉันจะอยู่แค่แป๊บเดียวแล้วให้ไอ้กรณ์รับหน้าต่อเอง แต่รอบนี้ฉันเลี่ยงพี่เขาไม่ได้เลยเราเดินออกจากงาน ดูเหมือนกลุ่มของคุณเจเดน คุณมาติน แล้ว หมอแพรวจะยังไปต่อกันที่คลับของโรงแรม แต่ฉันไม่ไหวแล้ว จึงหันไปพูดกับพี่เอ็ดเวิร์ดโดยตรง“พี่คะ ฟ้าขอตัวกลับห้องก่อนได้มั้ยคะ ฟ้าปวดข้อเท้ามาก ๆ เลย” ฉันหันไปมองเขาด้วยสีหน้าละห้อย“งั้นพี่กลับกับฟ้าเลยดีกว่าครับ”“อย่าเลยค่ะวันนี้วันเปิดตัวโรงแรมทั้งที เจ้าของจะกลับก่อนคงไม่ดีมั้ง ฟ้ากลับขึ้นห้องเองได้ค่ะไม่ต้องห่วงฟ้านะคะ”ฉันถอดรองเท้าส้นสูงออก พลางก้มลงหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะหันหลังเพื่อเดินไปขึ้นลิฟท์กลับห้อง แต่จู่ ๆ ร่างกายฉันก็ถูกช้อนขึ้นให้อยู่บนอ้อมอกแกร่งของพี่เขา“พี่.......” ฉันอุทานออกมาเพราะตกใจ“ถ้าวันนี้คือวันดี ๆ ของพี่ แน่นอนว่าการได้อยู่กับฟ้าในวันนี้ก็จะยิ่งทำให้มันเป็นวันที่ดียิ่งขึ้นไงครับ เรากลับห้องด้วยกันเถอะ” เขาจูบลงหน้าผากของฉันอย่างแผ
46- โรงแรมเปิดอย่างเป็นทางการ –3 เดือนผ่านไปหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลมา ทุกอย่างก็กลับเข้าสู่สภาวะปกติ พวกเราก็จัดการกับผู้ไม่ประสงค์ดีอย่างกลุ่มอิทธิพลของ สส.เรืองฤทธิ์ และ พรรคพวกได้สำเร็จทุกอย่างกลับเข้าสู่ลูปเดิม ใช้เวลาทุ่มเท กับงานร่วมโครงการโรงแรมหมื่นล้านของพี่เขา เมื่อทุกอย่างของโรงแรม GP. ดำเนินการมาจน 100% วันนี้ก็ได้ฤกษ์งามยามดีในการเปิดตัวอย่างเป็นทางการผู้คนมากมายข้ามฟากเพื่อมาโรงแรมนี้ ไม่ว่าจะเป็นเหล่าพนักงานจากบริษัทพาร์ทเนอร์ กลุ่มผู้ลงทุน ผู้มีอิทธิพลที่ถูกเชื้อเชิญ รวมไปถึงกลุ่มคนสังคมที่ต้องการมาพักผ่อนหย่อนใจ และเพิ่มความรู้สึกตื่นเต้นเพราะหวังจะรวยทางลัด แต่ไม่ต้องห่วงว่าทางโรงแรมนี้จะทำอะไรที่น่ากลัวอย่างเช่นปล่อยกู้หรือปล่อยให้เล่นจนหมดตัว เพราะ ทางสามหนุ่มได้ยื่นจดทะเบียนให้คาสิโน่ในโรงแรมแห่งนี้ถูกกฎหมายตรวจสอบได้ อยู่ภายใต้การควบคุมของภาครัฐฉันที่ยืนอยู่มุมหนึ่งในห้องรับรอง ร่วมกับเมย์และกรีน แต่เมื่อเห็นไอ้กรณ์เดินเข้ามาก็ปลีกตัวจากสองสาวไปหามันทันที“ว่าไงครับเพื่อน เหนื่อยหน่อยนะครับ ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมาที่ทำให้บริษัทเราเติบโตขึ้น 50% ในเวลาอันสั
45- อา หลาน–‘ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก’ ฉันได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นจึงพยายามขยี้ตาเพื่อจะลุกออกจากเตียงของเขากลัวว่าคนอื่นมาเห็นคงไม่ดีเพียงเปลือกตาของฉันเปิดออก ‘เชี่ย ไม่ทันแล้ว’ ก็ปรากฏหญิงสาวสุดแซ่บใส่ชุดกาวน์ ใบหน้านี้ฉันเคยเห็น เขาคือผู้หญิงคนสวยคนนั้นที่อยู่ในห้องทำงานของพี่เอ็ดเวิร์ดนินา ฉันจำได้ หรือว่าเขาคือตัวจริง อย่างที่ฉันคิด แล้วสภาพฉันที่มานอนบนเตียงแบบนี้จะทำให้เรื่องมันวุ่นวายรึเปล่าเพราะหากหมอสาวตรงหน้าคือตัวจริง ยังไงซะฉันก็คนมาทีหลัง ฉันจึงรีบดีดตัวออกจากเตียงนอนของเขาอย่างรวดเร็ว แต่พี่เขาดันไม่ยอมปล่อยมือฉันจนฉันต้องตีแขนเขาเบา ๆ ให้ปล่อยมือ“แหม...ทำแบบนี้กับแพรวได้ยังไงคะ แพรวนึกว่าแพรวจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่นอนด้วยกันซะอีก ไหนมานอนกับผู้หญิงอื่นแบบนี้ล่ะคะ” ผู้หญิงคนสวยนั้นกอดอกมองมายังฉันกับพี่เอ็ดเวิร์ดที่ยังหลับตาอยู่ ฉันถึงกับจุกที่อกไหนเขาเคยบอกว่าฉันคือคนแรกที่ทำแบบนั้นแล้วทำไม ตอนนี้กลับมีคนอื่นพูดแบบนี้ได้ฉันรู้สึกใจห่อเหี่ยวจนอยากจะร้องไห้แต่ก็ต้องอั้นไว้ให้สุด เพราะฉันมีสิทธิ์อะไรที่จะฟูมฟายล่ะ ยังไงฉันก็รู้ตัวว่ามาทีหลังผู้หญิงตรงหน้า“เชิญพวกคุณ
44- ฉันรักคุณ –“ฟ้า มึงจะออกไปไหน”“กูจะไปหาพี่เขา”“แต่มึงยังไม่หายดีเลยนะเว้ย”“ช่างกู แต่เขาต้องหายดี”ฉันปัดมือไอ้กรณ์ที่พยายามจะขัดขวาง มือหนึ่งจับเสาเหล็กของถุงน้ำเกลือเดินออกจากห้องผู้ป่วยวีไอพีของตัวเอง แม้จะหนักหัวแค่ไหนฉันก็จะเดินไปให้ได้ ไอ้กรณ์เองก็คงห้ามไม่อยู่จึงเลือกที่จะเดินตามมาด้วย และเป็นคนพาฉันมาที่ห้องของพี่เขา“กูรอมึงข้างนอกแล้วกัน มีอะไรก็เรียกกู” ไอ้กรณ์พูดพลางนั่งลงที่เก้าอี้หน้าห้องวีไอพีของพี่เอ็ดเวิร์ด ฉันหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะเคาะประตูห้องสองสามทีและเดินเข้าไปในห้องนั้น พบว่าคุณมาตินและคุณเจเดนนั่งอยู่ตรงโซฟาในห้อง ส่วนคนที่ฉันคิดถึงนั้น นอนแน่นิ่งพร้อมกับสายระโยงระยาง ภาพที่เห็นทำเอาใจฉันเจ็บปวดเจียนตาย ‘ฉันควรเป็นคนนอนอยู่ตรงนั้นมากกว่าเขา เขาไม่ควรมาเจ็บตัวอะไรแบบนี้เพราะช่วยฉัน’“คุณฟ้าฟื้นแล้วเหรอครับ”“ค่ะ ฟ้าเพิ่งได้สติเมื่อเช้านี้เอง”“แล้วนี่คุณมาได้ยังไงหายดีแล้วเหรอครับ” เสียงของคุณมาตินเอ่ยทักทายฉัน ส่วนคุณเจเดนรอบนี้ไม่พูดแดกดัน แถมสีหน้าก็ดูเป็นมิตรกว่าคราวก่อนมาก สงสัยเพราะเห็นฉันป่วยล่ะมั้ง“ฟ้าไม่เป็นไรแล้วค่ะ แล้วพี่...เอ่อ คุณเอ็ดเ