All Chapters of Finding Love พบรัก: Chapter 31 - Chapter 40

“ดีจ้ะพี่ แต่ยุงเยอะไปหน่อย” อชิเอ่ยบอกพร้อมกับหลักฐานที่ปรากฏอยู่บนหน้าและตามเนื้อตามตัวเขาในเวลานี้“ในป่าในเขาก็งี้แหละ”“พี่โตมาหาฉันสองคน มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” เพลงขวัญเอ่ยถามบ้าง นั่นเพราะการที่โตมาหาถึงที่นี่ คงไม่ใช่แค่ผ่านมาถามเรื่องหลับไม่หลับหรอกมั้ง “มี...พอดีคนขาด ข้าอยากให้ผัวเอ็งไปช่วยงานหน่อย...ได้มั้ย”“ได้จ้ะพี่” อชิรับปากแทบทันที “ส่วนเอ็ง ไปช่วยงานเมียข้าแล้วกัน จะได้มีอะไรทำ”“จ้ะ”“จ้ะก็ตามมาสิ นั่งรออะไร” โตกวักมือเรียก เพราะไม่เห็นเพลงขวัญและอชิเดินตามมา “จ้ะพี่” เอ่ยรับคำเสร็จ ทั้งเพลงขวัญและอชิก็รีบเดินจ้ำตามหลังโตมาไม่ห่าง“ว่าแต่เอ็งสองคนชื่ออะไรกันบ้าง” ขณะเดินกันอยู่นั้น โตก็เอ่ยถามขึ้น “ฉันชื่อไหมจ้ะ”“ฉันชื่ออชิ”

“เมีย” อชิพึมพำคำนี้ออกมาแล้วก็นึกขำกับโชคชะตาของตัวเอง ที่อยากจะหนีเพลงขวัญให้ไกลแสนไกล สุดท้ายกลับต้องมาอยู่กับเธอยังสถานที่ที่ไกลแสนไกล ไกลแบบไม่รู้ว่าอยู่พิกัดไหนของประเทศไทยอีกต่างหาก สิ่งที่คิดกับสิ่งที่ได้ มันช่างตรงกันข้ามเสียเหลือเกิน“เออ...นั่นเมียเอ็งไม่ใช่เหรอ ทำหน้ายังกับเจอผี” จ้อยส่ายหน้าให้คนมีเมียแต่กลับทำท่าทางเหมือนไม่อยากจะมี “ใช่จ้ะพี่ นั่นเมียฉันเอง” เอ่ยจบอชิก็ยิ้มให้คนข้างๆ เวลานี้อชิดูเข้ากับทุกคนได้เป็นอย่างดี นั่นเพราะเขาพูดง่าย ใช้ให้ทำอะไรก็ทำ ไม่ได้ทำตัวให้มีปัญหาให้คนที่นี่เขม่น อยู่ในป่าก็ทำตัวกลมกลืนไปจนกว่าจะกลับก็คงไม่เสียหาย แม้จะอดนึกห่วงสวัสดิภาพของตัวเองรวมไปถึงของเพลงขวัญ แต่เท่าที่ได้สัมผัสคนที่นี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร และที่เห็นปลูกฝิ่นปลูกกัญชา อาจมีเบื้องหลังหลบซ่อนอยู่ ใครจะไปรู้ “เอ้า! พี่โตเรียกแล้ว ไปสิ ยืนยิ้มเป็นคนบ้าอยู่ได้”เมื่อเห็นอชิยังไม่หือไม่อือราวกับไม่ได้ยิน จ้อยจึงเอ่ยขึ้น“ไปไหน”

“นั่นไง ว่าแล้วเชียวว่าไม่ได้เรื่อง” กระแตมองบนใส่เพลงขวัญอีกหน“ฉันขอโทษจ้ะ” เพลงขวัญตอบเศร้าๆ เพราะเธอเองก็หวังไว้สูงว่าจะต้องยิงหมูป่าให้ได้ “เอ็งทำดีที่สุดแล้ว” แสงจันทร์ให้กำลังใจ เพราะเท่าที่เธอเห็นลูกธนูที่เพลงขวัญปล่อยออกไปนั้นเฉียดหมูป่าไปเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้นเอง ถือว่าเพลงขวัญมีพรสวรรค์ อาศัยฝึกฝนอีกสักหน่อยก็คงยิงแม่นได้ไม่ยาก“ทำดีอะไรกันพี่แสงจันทร์ หมูป่าหนีไปทั้งตัว น่าเสียดาย” กระแตยังคงไม่ยอม เธอพยายามหาพวก แต่คนอื่นๆ กลับไม่สนใจและเลือกที่จะเดินแยกย้ายไปทำงานของตัวเองต่อ “ดีที่ยังมีความกล้า”“แต่ยิงมั่วๆ แบบนี้ใครก็ทำได้ เชอะ!” เอ่ยจบกระแตก็สะบัดหน้าให้เพลงขวัญแล้วเดินจ้ำออกไปอย่างอารมณ์ไม่ดี นั่นเพราะเธออยากกินหมูป่าใจจะขาด อยากเอามันมาย่างให้หนังกรอบๆ เนื้อนุ่มๆ แค่คิดกระแตก็น้ำลายสอ “อย่าไปสนใจกระแตมันเลย คงแค่เสียดายหมูป่าเท่านั้นแหละ”“จ้ะ” เพลงขวัญคอตกเอ่ยรับขึ้น ใช่ว่ากระแตจะเสียดายคนเดียว เธอเองก็เสียดายมาก

 วันเวลาค่อยๆ ก้าวผ่านไปอย่างช้าๆ นับๆ ดูแล้ววันนี้ก็ล่วงเข้าสู่วันที่ห้าที่อชิและเพลงขวัญจำต้องใช้ชีวิตอยู่ในป่าในเขาแบบนี้ ทุกๆ วันพวกเขาพูดคุยกันมากขึ้น นั่นพลอยทำให้ทั้งคู่ค่อยๆ รู้จักกันมากขึ้นตามไปด้วยเช่นกัน แต่ถึงอย่างนั้นอชิจะยังคงต้องนอนนอกมุ้งบริจาคเลือดให้ยุงในทุกๆ คืนและตื่นมาพร้อมรอยจ้ำแดงในตอนเช้า จนโตสงสารแกมเวทนาผัวเมียคู่นี้ที่สามวันดีสี่วันทะเลาะ อนาคตลูกคงดกแน่นอน เขาจึงหามุ้งมาให้อีกหลัง เพราะกลัวชายหนุ่มจะเป็นไข้ป่าเอาเสียก่อน วันนี้ทุกคนในหมู่บ้านดูจะรีบเร่งทำงานกันแต่เช้าตรู่ นั่งลับมีดกันทั่วทุกมุมก็ว่าได้ พลอยทำให้อชิและเพลงขวัญสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น  “พี่แสงจันทร์ เกิดอะไรขึ้นหรือจ๊ะ” เพลงขวัญตรงเข้าไปถามแสงจันทร์ทันทีที่เห็นหน้า เพราะวันนี้เธอตั้งใจจะเข้ามาช่วยเก็บใบยาสูบที่ตากไว้ใส่ถุง แต่ดูเหมือนทุกคนจะมีเรื่องอื่นที่สำคัญมากกว่าเรื่องนี้ “เดี๋ยวเอ็งก็รู้เอง เพราะคงต้องขอแรงด้วยนี่มีดของเอ็งกับผัว ลับไว้ให้แล้ว” “จ้ะ” เพลงขวัญรับมีดมาด้วยสีหน้างุนงง อชิที่

กระทั่งหมดวัน ทั้งสองคนก็กลับมานั่งมองหน้ากันปริบๆ ที่แคร่ไม้ไผ่หน้าบ้าน หิวก็หิวแต่กลับกินกันไม่ค่อยลง คงเพราะอึนกับกลิ่นเหม็นเขียวของผลฝิ่นที่ดมกันมาตั้งแต่เช้า และเพิ่งจะได้หยุดมือก็ตอนใกล้ตะวันตกดิน เพลงขวัญขึ้นไปอาบน้ำก่อน เสร็จก็เป็นคิวของอชิบ้าง แต่เพราะยืนสลับนั่งกรีดผลฝิ่นกลางแดดที่ร้อนระอุมาทั้งวัน จึงส่งผลให้ผิวตรงใบหน้าและตามแขนตามขาของเพลงขวัญที่ไม่มีอะไรปกป้องจากแสงแดดเผาจนผิวขาวๆ กลายเป็นผิวสีแทน ตามเนื้อตามตัวของเธอจึงแดงไปหมด และดูเหมือนเจ้าตัวจะแสบเพราะทำหน้ายู่ตลอดเวลา“รอตรงนี้ก่อนนะคุณ”“อ้าว! นั่นคุณจะไปไหน” เมื่อจู่ๆ อชิก็ลุกขึ้นแล้วบอกเหมือนจะไปไหน นั่นทำให้เพลงขวัญรีบถาม “เดี๋ยวผมมา”“เร็วๆ ด้วย ฉันหิวข้าวแล้ว” เพลงขวัญตะโกนตามหลัง นั่นเพราะตอนนี้ท้องเริ่มร้องแล้วนั่นเอง พอหายอึนจากกลิ่นเหม็นเขียวของผลฝิ่น ความหิวก็วิ่งเข้าหาอย่างเร็ว อชิรีบเดินจ้ำมายังหมู่บ้านเป้าหมายคือบ้านของย่าใหญ่ ซึ่งวันนี้เขาถือว่าโชคดีที่ได้เจอเจ้าของบ้านเข้า ไม่งั้นคงได้เดินตามหากันให้ทั่