Semua Bab Finding Love พบรัก: Bab 41 - Bab 50

“สายรายงานข่าวมาครับ”“ว่าไงบ้างพูดมาเลย”“คืนเกิดเหตุ มีคนพบรถหกล้อจอดอยู่ริมถนน ซึ่งจอดค้างไว้นานพอสมควร เที่ยงคืนกว่าๆ ถึงขับออกไป”ประโยคที่ได้ยิน มันทำให้ก่อสกุลยิ้มออกมา นั่นเพราะนี่คือข่าวดีพอๆ กับการพบสัญญาณโทรศัพท์ครั้งสุดท้ายจากเครื่องของเพลงขวัญก็ว่าได้ “แล้วมุ่งหน้าไปทางไหน รู้มั้ย”“ไม่ทราบครับ แต่รถคันดังกล่าวผมว่าน่าสงสัยนะผู้กอง”“อืม...แต่เดี๋ยวผมจะลาราชการสักสามสี่วันนะจ่า”“ผู้กองจะขึ้นไปตามข่าวที่ตากหรือครับ”“ใช่...งานนี้ไม่ลุยเองไม่ได้จริงๆ หนึ่งก็เพื่อนสองก็เมียเพื่อน”“แต่ผมว่าน่าจะมีสามนะครับ”“สามอะไร” แม้จะทำเป็นสงสัย แต่ในแววตาก็แฝงอะไรบางอย่างอยู่ “ก็คุณผู้หญิงคนเมื่อครู่นี้ไง ผมว่า...” ยังไม่ทันที่จ่าสมานจะเอ่ยจบประโยค คนร้อนตัวก็รีบแก้ต่างให้ตัวเอง 

จากนั้นก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้ามาใส่ชุดลำลองสบายๆ ไม่ถึงสิบนาทีนายตำรวจหนุ่มก็แบกกระเป๋าเดินทางลงมาจากชั้นบน โดยนรากรที่เข้าห้องน้ำเสร็จแล้วนั่งรออยู่บนโซฟารับแขก“ไปครับ ผมพร้อมแล้ว”“ผู้กองจะไม่ปิดบ้านก่อนเหรอ” เมื่อเห็นก่อสกุลเดินออกจากบ้านมาแบบไม่มีท่าทีจะปิดบ้าน ใส่กุญแจอะไรให้เรียบร้อย นรากรก็เอ่ยถามขึ้น จะว่าไปตอนมาชายหนุ่มก็ไม่ได้ไขกุญแจอะไรนี่นา “อ้อ...ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวคนที่บ้านผมก็คงกลับมา”“ไปกับฉันแบบนี้ คนที่บ้านผู้กองคงไม่เข้าใจผิดใช่มั้ย” นรากรเข้าใจความหมายของคำว่าคนที่บ้านที่นายตำรวจหนุ่มเอ่ยผิดเสียแล้ว เพราะเธอเข้าใจว่านั่นคือภรรยาของเขา“ผมว่าไม่”“ตามใจ” เอ่ยจบนรากรก็เดินออกไปจากบ้านก่อนคนแรกตามด้วยก่อสกุล จากนั้นรถกระบะสี่ประตูคันใหญ่ก็ค่อยๆ เคลื่อนตัว มุ่งหน้าสู่จังหวัดตากทันทีและเพื่อจะทำลายความเงียบ นรากรจึงเอ่ยขึ้น นั่นเพราะเธอมีอะไรสงสัยอยู่หลายต่อหลายข้อ บางทีนายตำรวจหนุ

นรากรนั่งจิบกาแฟอยู่ตรงพื้นที่ส่วนทานอาหาร ที่ถูกออกแบบเป็นระเบียงยื่นลงไปในสระบัวสายตานั้นทอดมองออกไปยังทุ่งกว้างตรงหน้า เธอกับก่อสกุลมาถึงที่ตากเมื่อช่วงกลางดึก แต่กว่าจะหาที่พักได้ก็ลุ้นแทบแย่ ที่นี่ตอนกลางคืนดูวังเวงน่ากลัวบอกไม่ถูก แต่พอเช้ามากลับสวยจนคาดไม่ถึงขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ก่อสกุลก็เดินมานั่งข้างๆ อันที่จริงเขาตื่นนานแล้ว แต่ออกไปคุยกับชาวบ้านในพื้นที่มา“คุณหายไปไหนมาตั้งนาน”“ออกไปคุยกับคนในพื้นที่มาครับ”“สืบข่าวเหรอ” นรากรกระซิบถาม นั่นทำให้นายตำรวจหนุ่มยิ้มที่เธอรู้ทัน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เฉไฉทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “ไปคุยครับ ไม่ได้ไปสืบข่าวอะไรเลย”“ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย เออ...ผู้กองตอนนี้เราอยู่ห่างจากจุดที่พบสัญญาณโทรศัพท์ครั้งสุดท้ายของไหมมากมั้ย”“ไม่มากครับ” เอ่ยจบก็มองตรงไปยังเขาลูกใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า “งั้นเราไปกันเถอะ ฉันใจร้อนจะแย่

อชิและเพลงขวัญยังคงเข้าไร่ฝิ่นเพื่อกรีดผลฝิ่นในทุกๆ วัน แม้จะเป็นงานที่ไม่ต้องการแต่ทั้งคู่ก็หลีกเลี่ยงอะไรไม่ได้ กระแตเองก็ยังคงตามติดชายหนุ่มแทบจะตลอดเวลาก็ว่าได้ แต่พอเจอสายตาของพี่ชายรวมไปถึงสายตาของย่าใหญ่ที่คอยส่งมาปรามก็เบาลงไปบ้างเมื่อมีจังหวะกระแตก็เข้าหาอชิแม้บางครั้งกระแตจะพูดจาไม่เพราะกับเพลงขวัญแม้จะได้ชื่อว่าอ่อยแต่ก็อ่อยแบบเก้ๆ กังๆ ไปหมด“พี่อชิจ๋า พี่อชิ”“ฉันไปก่อนนะคุณ” ทันทีที่ได้ยินเสียงของกระแต เพลงขวัญก็รีบขอตัว แต่กลับถูกอชิคว้าข้อมือไว้ วันนี้โตสั่งให้ทุกคนพัก เพราะทำงานติดต่อกันมาหลายวัน “เดี๋ยว คุณต้องอยู่กับผมด้วย” สีหน้าของอชิดูระอากระแตเล็กน้อย แต่เลเวลการอ่อยของกระแตนั้นเหมือนจะเทียบไม่ได้กับที่เขาเคยพบเจอมาก่อนหน้านี้ เพราะสายป่านทำถึงขนาดแก้ผ้าเข้าหาเขามาแล้ว คิดๆ ดูอชิเหมือนจะหนีเรื่องนี้ไม่พ้น เพราะขนาดอยู่ในป่าก็ยังไม่เว้น “อะไร ฉันไม่อยากอยู่เป็นกอขอคองอ” “พี่อชิ” เสียงของกระ

วันรุ่งขึ้นทุกคนออกไปกรีดผลฝิ่นเหมือนที่ผ่านๆ มา ผลฝิ่นที่กรีดก่อนหน้ามีลูกน้องของโตค่อยๆ รวบรวมเป็นก้อน ฝิ่นดิบถูกเก็บไว้เป็นอย่างดี เพื่อรอวันส่งมอบเพลงขวัญมีแผนการบางอย่างอยู่ในใจ เธอเล่าให้อชิฟังแต่กลับถูกชายหนุ่มสะกัดจนเธอหน้ายู่ โดยให้เหตุผลว่าการแอบสะกดรอยโตไปในวันส่งของนั้นอันตรายเกินไป รอโอกาสและจังหวะเหมาะๆ กว่านี้อีกสักหน่อยน่าจะดีกว่า แม้จะไม่เห็นด้วย แต่เพลงขวัญก็จำต้องยอมเพราะทุกคนมัวแต่ง่วนอยู่แต่กับงานตรงหน้า ทำให้แทบจะลืมสังเกตว่าตอนนี้กระแตได้หายไปแล้ว เจษฎาพรที่ละสายตาจากกระแตถึงกับหน้าซีด โตสั่งให้ทุกคนออกตามหาน้องสาว นั่นเพราะเวลานี้กระแตอาจคิดทำอะไรแผลงๆ เพราะถูกตนดุเรื่องอชิเมื่อคืน เจษฎาพรที่เก่งเรื่องแกะรอยเริ่มปลีกตัวไปตามหากระแตตามลำพัง เพราะถ้ารอคนอื่นจะยิ่งช้าร่องรอยบอกว่ากระแตกำลังเดินลงเขา ซึ่งที่นั่นมันอันตรายทั้งจากสัตว์ป่าและโจรป่า ที่ได้ข่าวว่าอย่างหลังปล้นฆ่าคนหาของป่าแบบไม่เลือกหน้ามานักต่อนัก “เอ็งอย่าเป็นอะไรไปนะกระแต” เจษฎาพรเฝ้าภาวนาประโยคนี้ซ้ำๆ ตลอดเวลาก็ว