Semua Bab วันสิ้นโลกของผม: Bab 311 - Bab 320

หงส์กัดริมฝีปาก ภาพที่เห็นสร้างความสะเทือนใจให้กับเธอเป็นอย่างมาก เธอต้องพยายามข่มใจไม่เปิดตะแกรงเหล็กลงไปยกหญิงสาวคนนั้นขึ้นมากอดปลอบ พร่ำบอกว่าไม่เป็นไรแล้วนะ พวกเรามาช่วยคุณแล้วขอร้องล่ะ… อย่าเพิ่งแตกสลายเลย‘ไอ้พวกเวร!’ หญิงสาวค่อย ๆ คลานถอยหลัง พยายามหลับตาไม่มองสบกับนัยน์ตาอ้อนวอนคู่่นั้น เธอต้องนิ่งเข้าไว้ ถ้าทำอะไรพลการลงไป แผนที่วางมามีหวังล่มไม่เป็นท่าแน่นอนจากนั้นก็ไม่สามารถช่วยใครได้เลย…ไม่คิดว่าค่ายราวกับนรกบนดินแห่งนี้จะอยู่ในจังหวัดเดียวกัน ทั้งที่ห่างออกไปเพียงไม่กี่สิบกิโลเมตรก็มีหมู่บ้านแสนสงบสุขที่ทุกคนร่วมแรงร่วมใจฟันฝ่ามีกินมีใช้ไม่ขัดสน เทียบกันแล้วเธอและเขาเหล่านี้กับต้องทนกับการทรมาทรกรรมจากสิ่งมีชีวิตสปีชีส์เดียวกัน ไม่ให้ความช่วยเหลือก็แล้วไปเถอะ…ทำไมต้องทำร้ายกันด้วยค่ายแห่งนี้โหดร้ายอย่างกับไม่เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นมนุษย์เหมือนกัน ถึงบ้านเมืองจะไม่มีขื่อมีแป เป็นคนเดียวก็ว่าแย่ แต่นี่ทั้งค่ายต่างรับรู้การกระทำเลวทรามต่ำช้าและช่วยสนับสนุนโดยไม่สนว่าผู้คนในห้องเหล่านั้นจะรู้สึกเช่นไรที่ความเป็นมนุษย์ของตนถูกลิดรอนไปโดยน้ำมือของมนุษย์ด้วยกันเองแม้จะมีความโกรธ

“อาจจะเป็นพวกคนที่ไอ้จระเข้นั่นรายงานหรือเปล่า” ชายคนหนึ่งนึกถึงหัวข้อสนทนาช่วงรายงานสถานการณ์ประจำวันเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา“เป็นไปได้” มันเองก็คิดว่าคงเป็นเจ้าพวกนั้นแน่ ๆ “เสือกนักนะ”“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องไปหาที่ไหนแล้ว ไปที่คลังเก็บของเดี๋ยวนี้ พวกมันต้องไปช่วยอีตัวพวกนั้นแน่” วันสิ้นโลกไม่เคยขาดแคลนพวกคนดีมีหรือจะทนเห็นคนทุกข์ยากได้พอดีเลย… เขากำลังเบื่อพวกผู้หญิงในสต๊อกอยู่พอดี มีของใหม่มาเติมให้กระชุ่มกระชวยเสียที“นายท่าน ๆ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ทำไมถึงมีน้ำท่วมไปถึงบ้านของผมได้” แต่ก่อนที่กันจะได้เดินทางตรงไปยังคลังเก็บอาหารและคู่นอน พวกชาวบ้านที่อยู่ในละแวกใกล้เคียงคงได้รับผลกระทบจากที่อยู่ ๆ ก็มีน้ำไหลนองเต็มไปหมดก็ตรงเข้ามาถาม“ใช่ค่ะ บ้านอิฉันเป็นแค่กล่องลังกระดาษ พอโดนน้ำก็เปื่อยยุ่ยหมดเลย ลูกชายอิฉันจ่ายค่ากินอยู่ทุกเดือน ทางคุณจะรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นยังไง” หญิงวัยกลางคนประสานมือต่อว่าเจ้าของค่ายเสียงเบา หล่อนกับลูกชายเคยมีบ้านอาศัยอยู่แถวนี้ วันดีคืนดีโลกก็เข้าสู่ยุคโลกาวินาศ จากที่เคยมีบ้านให้ซุกหัวนอนก็ถูกขับไล่ออกมาเพราะพวกมันจะยึดที่แห่งนี้เป็นฐานที่มั่

“...” ชายที่เสนอตัวนิ่งเงียบไป เห็นรอยยิ้มของหัวหน้าก็มั่นใจแล้วว่าเจ้าตัวคงมีไพ่สักใบซ่อนเอาไว้ไพ่ที่พวกมันไม่เคยล่วงรู้ว่ามี…“พวกมึงจับไอ้พวกชาวบ้านสมควรตายพวกนี้ไปขังที่เตาเผาขยะ กูจะชำระความพรุ่งนี้เช้า” สถานที่ซึ่งเคยเป็นเตาไฟฟ้าใช้เผาขยะจากห้างสรรพสินค้าโดยเฉพาะ มาเวลานี้ไม่มีไฟฟ้าที่มีกำลังสูงพอ จึงถูกกันนำมาดัดแปลงเป็นห้องตัดสินโทษของคนที่คิดกระด้างกระเดื่อง“ถ้าใครหาผู้บุกรุกเจอ กูจะให้รางวัลอย่างงาม” กันนำของรางวัลออกมาหลอกล่อลูกน้อง มันเริ่มไม่อยากอยู่ในที่โล่งกว้างแล้ว เวลานี้ถึงจะมีกำแพงมนุษย์ให้ใช้ได้หลายคน แต่การอยู่ในพื้นที่เปิดโล่งก็อันตรายเกินไป เกิดอีกฝ่ายมีปืนหรืออาวุธที่มีอานุภาพทำลายล้างรุนแรง มันคงไม่พ้นชะตาขาดในคืนนี้“ใครก็ได้ไปดูเครื่องสำรองไฟด้วย” หันไปสั่งลูกน้องคนอื่นพร้อมกับเดินแยกจากไปพวกชาวบ้านที่ยังถูกคุมตัวอยู่ในบริเวณนั้นต่างลอบสบตากันอย่างตื่นตระหนก ที่คลังสต๊อกสินค้ายังมีเวรยามที่พวกเขาไม่รู้อีกเหรอ!แย่แล้ว!ทำยังไงดี! พวกเขาจะไปเตือนคนกลุ่มนั้นยังไงดี!ก่อนหน้านี้ไม่นานนักหงส์มองผลงานของตัวเองอย่างมีความสุข เครื่องสำรองไฟขนาดใหญ่ในห้างสรรพสิน

ปกติเวลาต้องออกไปต่อสู้ฝาแฝดคนพี่จะรับหน้าที่ถ่วงเวลาให้คนน้องสามารถรวบรวมพลังไฟที่มีความรุนแรงมากพอที่จะกำจัดศัตรู ในยามที่ไม่มีพี่ชายให้ความช่วยเหลือ ก็ต้องหาหนทางอื่นทดแทนเท่าที่จะทำได้ตุ่นไม่จำเป็นต้องเปลืองสมองและกำลังกายในการหลบลูกไฟเหล่านั้นเลย ชายหนุ่มเพียงแค่ใช้เศษเหล็กที่เกลื่อนพื้นจากฝีมือของฝาแฝดคนพี่ เลือกแผ่นที่ใหญ่มากหน่อยแล้วยกมันขึ้นมาป้องกันลูกไฟเหล่านั้นไม่ต่างจากโล่เหล็กพลังทำลายของบอลลูกเล็กนั้นเทียบไม่ได้กับพลังของนิโคลัส ดูก็รู้ว่าไม่ได้รับการขัดเกลาฝีมือให้ถึงขีดสุดทำให้ไม่สามารถดึงศักยภาพที่แท้จริงออกมาได้อย่างเต็มที่มีพลังพิเศษแท้ ๆ เสียของจริง ๆเจ้าสุนัขเยอรมันเชพเพิร์ดตัวโตส่ายศีรษะในใจไปมาพร้อมกับหันหลังพ่นลมหายใจออกมาดังพรืดเวลาเห็นผู้มีพลังพิเศษเป็นคนชั่วทีไร ตุ่นมักมีนิสัยเสียที่ชอบประเมินกำลังของศัตรู และหากฝ่ายตรงข้ามเป็นแค่ไก่ได้พลอย ลิงได้แหวน ไม่รู้คุณค่าถึงสิ่งที่มีก็จะรู้สึกเสียดายอยู่ในใจเพราะลึก ๆ แล้วชายหนุ่มก็อยากมีพลังพิเศษเฉกเช่นคนรัก ถึงจะกลายเป็นมนุษย์กลายพันธุ์สุนัข ศักยภาพทางกายถูกยกระดับให้มากกว่ามนุษย์ทั่วไป แต่ชายหนุ่มก็ยังมีคว

ครึก ครึกเสียงรอยแตกเริ่มแผ่ขยายมากขึ้นเมื่อดาริณีส่งแรงเพิ่ม และไม่กี่นาทีต่อมาแผ่นปูนซีเมนต์ที่มีความหนาตามมาตรฐานการก่อสร้างก็ถูกทำให้เป็นช่องตามที่ได้มาร์กด้วยตะปูไว้ ไม่มีความเสียหายอื่นใดอีก กำแพงและเพดานยังคงอยู่ในสภาพดี ไม่มีทีท่าว่าจะถล่มลงมาง่าย ๆ“สำเร็จ!” ดาริณีจับแผ่นปูนหนาไว้ในมือ เธอจับไว้ได้ทันก่อนที่มันจะตกกระทบกับพื้นจนเกิดเสียงดังและเรียกพวกเวรยามให้มุ่งมาทางนี้“เก่งมากครับ” โจเซฟเห็นหญิงสาววางแผ่นปูนหนาหนักดีแล้วก็เข้าไปชมเชยทันที เรียกรอยยิ้มกว้างจากริมฝีปากสวยจนชายหนุ่มไม่สามารถละสายตาได้“อะแฮ่ม” พิมพาต้องกระแอมเรียกสติ “แล้วเราจะทำยังไงกันต่อดีคะ” ดูเหมือนว่าคลังสต๊อกสินค้าแห่งนี้จะมีเวรยามน้อยกว่าที่คาดไว้มาก ขนาดเธอทำกำแพงเป็นรู ด้านนอกก็ยังไม่มีใครเลยสักคนแปลก…“ต่อไปก็เปิดประตูเหล็กเลยไหมคะ” ดาริณีที่ฮึกเหิมจากความสำเร็จอยากช่วยหญิงสาวเหล่านั้นออกมาเร็ว ๆ“อืม… เปิดเลยก็ได้ล่ะมั้ง” โจเซฟมองประตูบานเลื่อนเหล็ก “พี่พิมช่วยไปตามตุ่นมาหาผมได้ไหมครับ”“ได้จ้ะ” หญิงสาวพยักหน้าแล้วเดินหายไปยังทางเข้า รอไม่นานตุ่นก็เดินเข้ามาสมทบ“ไม่ต้องเฝ้าไว้จะดีเหรอครับ” เผื