Semua Bab วันสิ้นโลกของผม: Bab 431 - Bab 440

“ก่อนอื่นเราต้องเอาปลาลงมาจากเสาก่อนนะครับ” เฉินเฟิงออกมาจากห้องเก็บเครื่องปรุง มองเลยไปยังลานจอดรถด้านนอกที่ยังมีซากของปลาบินปักอยู่บนยอดเสา เลือดสีแดงข้นไหลลงมาย้อมหิมะด้านล่างให้กลายเป็นทุ่งน้ำแข็งสีแดง“อืม พอมาดูแบบนี้แล้ว… พี่ว่ามันดูสยองมากกว่าน่ากินอะ” หญิงสาวยิ้มแหย จินตนาการถึงอาหารเลิศรสพลันแตกกระจายเป็นฟองอากาศเธอไม่ได้คิดไปเองใช่ปะ ทั้งที่มันตายไปแล้วแต่เหมือนกับว่ามันกำลังมองมาทางพวกเธออย่างอาฆาต… อืม คิดไปเองแหละในระหว่างที่รอนิโคลัสไปรับคนอื่น ๆ เฉินเฟิงกับหงส์จึงหาทางย้ายซากปลาลงมา แต่ไม่ว่าจะทดลองด้วยวิธีไหนปัญหาใหญ่ที่สุดกลับกลายเป็นว่าพวกเขาทั้งคู่ไม่มีแรงมากพอที่จะดึงปลาตัวนั้นลงมาจากยอดเสาได้ ด้วยขนาดตัวของมันที่ไม่ต่างจากรถกระบะคันโต น้ำหนักย่อมไม่น้อยด้วยเช่นกัน“หรือเราควรรอพี่ดามาก่อนดีครับ อีกอย่างเสาเหล็กนี่ก็ให้ทีโอหลอมให้เป็นของเหลวได้ทันทีด้วย” พอไม่มีสิ่งค้ำยัน เจ้าปลานกกระจอกก็จะตกลงมายังพื้นหิมะเบื้องล่างเอง“ก็เป็นความคิดที่ไม่เลวนะ พวกเรามาเตรียมพวกน้ำจิ้มไปพลาง ๆ ก่อนก็ได้” แล้วค่อยขอให้อาเฟิงทำซาซิมิให้มากหน่อย จะได้ไม่ต้องเสียเวลาปรุงหลายอย่าง

“งั้นพี่หั่นเนื้อสำหรับย่างไว้อาเฟิงเลยนะ ส่วนเนื้อปลาแดดเดียวเดี๋ยวพี่จัดการเอง” แค่ทาเกลือแล้วก็ตากแดด เธอทำประจำอยู่แล้ว“งั้นเดี๋ยวพี่ดาเอาเกลือผสมน้ำแล้วแช่เนื้อปลาไว้สักคืนนะครับ พอเช้าก็มาล้างน้ำก่อนสัก 2 ครั้งแล้วก็ตากแดดได้เลย” เฉินเฟิงหยิบถุงเกลือยื่นให้ “ผมเห็นในห้องเก็บของมีกะละมังอยู่หลายอันพี่เอาอันนั้นมาใช้แช่ปลาก็ได้ครับ”“เชื่อมือพี่ได้เลย” หญิงสาวถลกแขนเสื้อขึ้นเดินเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์แล้วค่อยไปขอน้ำสะอาดจากหงส์ที่เดินวนเวียนระหว่างกลุ่มทำอาหารกับกลุ่มทำความสะอาดที่เดินวนมาตรงนี้ไม่ใช่อะไรนะ มาตรวจดูความเรียบร้อย… หิวแหละดูออก ชิมไปหลายคำเชียว“ชิมเสร็จแล้วก็เติมน้ำให้พี่ดาด้วยนะครับ” เฉินเฟิงแกล้งแซวเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มหยิบชิ้นที่ 4 ไปชิม“อื้อ ๆ” พยักหน้ารับทั้งที่ปากยังเต็มไปด้วยเนื้อปลา“กินจนอิ่มตอนนี้แล้วมื้อเย็นจะกินไหวเหรอครับ” ไม่ได้กลัวว่าเนื้อปลาจะหมดก่อนหรอกนะเพราะมีเยอะมาก แต่กลัวหญิงสาวอิ่มก่อนได้กินเมนูอื่นจริง ๆ“พี่มีกระเพาะอาหารมื้อเย็นค่ะ ตอนนี้เป็นกระเพาะตอนสามโมงเย็น กินได้ ไม่กระทบกับเมนูอาหารอื่นแน่นอน” หญิงสาวตอบด้วยความมั่นใจ แต่ก็ไม่

อาหารมื้อค่ำเป็นไปอย่างราบรื่น หลังเก็บกวาดเรียบร้อยทุกคนแยกย้ายไปนอนยังบังกะโลที่หมายตา คนมีคู่ก็อยากนอนกอดกันแบ่งปันความอบอุ่น ส่วนทางฝั่งคนโสดและเกือบโสดต้องนอนรวมกันเพื่อช่วยกันทำให้ห้องนั้นอุ่นขึ้นจากอุณหภูมิของร่างกายแต่ละคน“...” โจเซฟที่มองทีโอประหนึ่งมองคนตาย เขาจำได้ว่ามื้อเย็นไม่มีก้างปลาสักชิ้น แต่ทำไมตอนนี้ถึงรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างติดอยู่ที่คอกันนะ จะหาข้าวสวยร้อน ๆ กลืนลงคอได้จากที่ไหน?“หัวหน้าไม่ต้องคิดมาก ถ้าไม่นอนด้วยกันพวกเราจะหนาวตายนะ” อีกอย่างทั้งดาริณีและโจเซฟยังไม่ได้ตกลงคบหากันอย่างเป็นทางการ การมีเขามานอนเป็นส่วนเกิน… แค่ก ๆ นอนด้วยกันนับว่าช่วยยืนยันความบริสุทธิ์ใจของทั้งสองฝ่ายได้หัวหน้าทหารหนุ่มอยากจะกลอกตามองบน คิดว่าเขาไม่รู้หรือว่าเจ้าเด็กนี่กำลังคิดอะไรอยู่ คิดว่าพวกเขาอายุเท่าไรกันแล้ว ยังจะมาห่วงหน้าตาหรือความเหมาะสมทางวัฒนธรรมอีกแต่ถึงจะคิดแบบนั้นโจเซฟก็ไม่ได้พูดออกไป การมีทีโออยู่ก็เป็นเรื่องดีเหมือนกัน เขาจะได้ทำให้ดาริณีรู้สึกว่าเขากำลังให้เกียรติเธออืม ๆ พอกล้อมแกล้มไม่ให้เตะโด่งเจ้าเด็กตูดเหม็นนี่ออกไปได้อยู่“...” ทีโอที่อยู่ ๆ ก็เหมือนได้

“คุณดา!!” โจเซฟผวาวิ่งนำขึ้นไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว คว้าเอวหญิงสาวเหวี่ยงไปอีกทางเมื่อเห็นว่ามันเตรียมจะขยับก้ามอันใหญ่โตโจมตีต่อเนื่อง“อ๊ะ” ดาริณีถูกเหวี่ยงอย่างไม่ทันตั้งตัว โชคดีที่เมื่อคืนหิมะตกหนักตลอดคืน เมื่อร่างกายของหญิงสาวกระทบพื้นจึงไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนหลังจากแน่ใจว่าดาริณีหลุดพ้นวิถีการโจมตีครั้งที่สองของเจ้าปูก้ามดาบตัวยักษ์ได้ โจเซฟก็วิ่งพุ่งไปข้างหน้าใช้เท้ายันก้ามปูเพื่อดีดตัวไปข้างหลังในจังหวะเดียวกับที่มันกำลังจะยกก้ามขึ้นกวาดศัตรูตัวเล็กจ้อย กลายเป็นช่วยให้หัวหน้าทหารหนุ่มสามารถพาตัวเองถอยหลังกลับไปตั้งหลักได้ไกลพอสมควร“ตัวใหญ่เกินไปแล้ว...” เฉินเฟิงต้องแหงนคอตั้งบ่าจึงจะสามารถมองเห็นส่วนก้านตาด้านบนของปูยักษ์ตัวนี้ได้คะเนจากสายตาแล้วมันน่าจะตัวใหญ่มากกว่า 10 เมตร หรือเทียบเท่ากับอาคารสามชั้นโดยประมาณ“โคตรปูชัด ๆ” ทีโอเผยสีหน้าเคร่งเครียด “มันไม่ให้เราเข้าไปในอาคาร”“มะ เมื่อกี้...” ดาริณีมองความใหญ่โตของสัตว์เปลือกแข็งตรงหน้า แล้วนึกไปถึงการโจมตีที่พุ่งเป้ามาหาเธอ ถ้าโจเซฟไม่เหวี่ยงเธอไปด้านหลังป่านนี้เธอคงถูกทับแบนไปแล้ว “ใจเย็นก่อนครับพี่ดา”

“เฮ้อ” โจเซฟถอนหายใจยาว ไล่ความรู้สึกด้านลบที่ยังรบกวนจิตใจออกไปก่อนชั่วคราว จบภารกิจนี้เขาถือว่าตัวเองได้ติดหนี้บุญคุณสมาชิกทุกคนครั้งใหญ่แล้ว“พี่โจ ๆ มาดูนี่สิครับ” ชั้นสามของสำนักงานแห่งนี้ให้ความรู้สึกคล้ายคลึงกับหน่วยงานอื่น นั่นก็คือต้องเป็นห้องของผู้บริหารสูงสุดประจำหน่วยงานนั้น ๆ หน้าต่างชั้นบนถูกออกแบบมาให้แข็งแรงทนทาน อำนวยความปลอดภัยให้กับผู้นำ อีกทั้งที่นี่ยังอยู่ติดชายทะเล หากไม่สร้างหน้าต่างให้ใหญ่สักหน่อยก็คงเสียดายวิวทิวทัศน์แย่“นี่มันอะไรกันเนี่ย” โจเซฟเดินมาหยุดอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ สองมือยกขึ้นแนบกระจกโดยไม่รู้ตัว นัยน์ตาคมเหม่อมองด้านหลังของอาคารสำนักงานที่ควรจะเป็นโรงอาหารและโรงนอนของทหารประจำการ ทว่ากลับถูกพังราบเป็นหน้ากลอง เหลือแค่เศษซากอาคารที่แทบดูไม่ออกว่าเคยเป็นอะไรและมีเศษซากสัตว์น้ำชนิดหนึ่ง… ทั้งยังเป็นประเภทเดียวกับที่พวกเขาเพิ่งปะทะมาใช่แล้ว… ท่ามกลางเศษซากปรักหักพังนั่นมีซากปูก้ามดาบกองปะปนอยู่ด้วย และมีด้วยกันถึง 2 ตัว สภาพศพของพวกมันก็ไม่ได้ดีนัก ตัวหนึ่งขาดครึ่ง อีกตัวก็เหลือแต่ขาและก้ามด้านหน้า ราวกับว่าพวกมันถูกตัวอะไรบางอย่างกัดตายภายในคำเดีย