Semua Bab วันสิ้นโลกของผม: Bab 421 - Bab 430

ตกกลางคืนคุณหมอหมีถูกสั่งห้ามไม่ให้ใช้พลังและต้องนอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ ไม่อย่างนั้นการเดินทางในวันพรุ่งนี้จะยากลำบากขึ้นหากคนละลายน้ำแข็งเกิดเป็นลมเป็นแล้งไปเสียก่อนเมื่อคุณหมีต้องพักผ่อนยาวตุ่นจึงอาสาอยู่เวรแรกให้จนถึงตีสอง จากนั้นจะเป็นทีโอรับช่วงต่อจนถึงเช้า ปล่อยให้พลขับโจเซฟและฮีตเตอร์นิโคลัสพักผ่อนอย่างเต็มที่ ส่วนคนอื่น ๆ จะถูกแจกเวรในคืนถัดไปก่อนนอนต้องช่วยกันเช็กอีกหนว่าไม่มีรูรั่วให้ลมหนาวเล็ดลอดเข้ามา จากนั้นก็มานอนรวมกันที่ห้องนั่งเล่น โจเซฟใช้ผ้าปูที่นอนมากางขึงเป็นเต็นท์ให้มีความกว้างพอให้ทุกคนเข้าไปนอนได้ เป็นวิธีกักเก็บความอบอุ่นไว้อีกหนึ่งชั้น“ระหว่างทางไม่เจอซอมบี้เลยนะคะ” ดาริณีเห็นว่าทุกคนยังคงตาสว่างจึงชวนคุย“ผมได้ยินเสียงพวกมันเคลื่อนไหวนะ แต่ช้ามาก” เจ้ากระต่ายเสริม“ใช่ไหม นี่ก็พยายามฟังอยู่เหมือนกัน” หงส์ผงกศีรษะขึ้นมามองเจ้ากระต่ายที่นอนคนละฟาก“หรือพวกมันจะเคลื่อนไหวช้าลงในฤดูหนาว” นิโคลัสตั้งข้อสันนิษฐาน ขนาดมนุษย์ยังได้รับผลกระทบจากสภาพแวดล้อมที่เลวร้าย แล้วกับซอมบี้ที่มีพื้นฐานร่างกายไม่ต่างจากมนุษย์นั้นก็คงหนีไม่พ้นดีไม่ดีสัตว์กลายพันธุ์เองก็อาจจ

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงห้องพักบนชั้น 4 ก็ไม่หลงเหลือซอมบี้เลยสักตัว หลังเผาไฟก็ยังได้คริสตัลซอมบี้สีใสมาอีก 3 ลูก“เห็นแบบนี้แล้วอยากไปไล่ฆ่าให้หมดทุกห้องเลย” หงส์ใช้พลังน้ำล้างคราบเขม่าขี้เถ้าจากการเผาศพซอมบี้ออกจากคริสตัล กลุ่มของพวกเธอไม่ได้ออกล่าซอมบี้บ่อยนัก คริสตัลที่รวบรวมอยู่จึงค่อนข้างมีจำกัด อย่างเธอเองที่มีพกติดตัวไว้ก็มีอยู่ 7 ลูก คาดว่าคนอื่น ๆ ก็คงไม่ต่างกันมากนักในเมื่อฤดูหนาวทำให้การเคลื่อนไหวของซอมบี้ช้าลง อีกทั้งพวกเธอยังมีฮีตเตอร์อย่างนิโคลัสอยู่ด้วย หลังจบภารกิจนี้คงต้องขอหัวหน้าออกไปล่าซอมบี้เพื่อเก็บคริสตัลสักหน่อยโจเซฟเลือกห้องริมสุดเป็นที่พักสำหรับคืนนี้ นอกจากใช้ตั้งรับกับเหตุไม่คาดฝันแล้ว ห้องนี้ยังเป็นเพียงห้องเดียวที่อยู่ติดกับบันไดหนีไฟซึ่งพาไปชั้นดาดฟ้า ฉุกเฉินขึ้นมายังพอใช้เป็นทางหนีสำหรับตั้งหลักได้มื้อเย็นวันนี้เฉินเฟิงจึงนำเสนอเป็นแพนเค้กมันเทศผสมแป้งด้วงสาคูกับซุปหัวไชเท้าเห็ดหอมและน้ำขิงหวาน ๆ อีกเช่นเคย ส่วนนิโคลัสกับโจเซฟที่ต้องใช้สมาธิและพลังไปมากก็ได้กินแพนเค้กเพิ่มอีกคนละ 2 ชิ้นเช้าวันถัดมาโจเซฟแบ่งกลุ่มออกสำรวจเป็น 3 กลุ่ม โดยกลุ่มแรกจะทำหน้าที

“พี่ดาครับ ผมวานพี่ดาช่วยกวาดหิมะออกให้หน่อยได้ไหมครับ” ทีโอใช้พลังหลอมโลหะให้เหมือนกับส่วนด้านหน้าของรถตักดินหรือก็คือบุ้งกี๋เหล็กขนาดใหญ่ ชายหนุ่มหลอมเสร็จก็ได้แต่วางมันทิ้งไว้ที่เดิมเพราะไม่มีแรงยก ซึ่งไม่ครณามือหญิงสาวจอมพลังแม้แต่น้อย“หือ ได้สิจ๊ะ” ดาริณีเดินมาสำรวจบุ้งกี๋เหล็กใกล้ ๆ ก่อน“มีอะไรกัน” โจเซฟได้ยินเสียงทีโอเรียกดาริณีก็เดินเข้ามาสมทบด้วย“ผมเจอหลุมแปลก ๆ สองสามหลุมบนถนน เลยอยากเห็นว่ายังมีตรงอื่นอีกหรือเปล่า”“เดี๋ยวพี่จัดการเองค่ะ” ดาริณียกบุ้งกี๋เหล็กขึ้นอย่างง่ายดายทิ่มส่วนด้านล่างเข้าไปในหิมะแล้วดันไปข้างหน้า เผยให้เห็นผิวถนนยางมะตอยพื้นผิวที่ควรจะมีสีดำกลับมีบางส่วนถูกหิมะอุดตันอยู่ภายใน แน่แล้วว่ามันคือหลุมที่ทีโอบอกในตอนต้นนั่นเอง“หลุมเพียบเลย” ตุ่นมองถนนที่มีหลุมเล็กหลุมใหญ่เต็มไปหมด ก่อนหน้านี้ไม่มีใครสนใจเพราะหิมะช่วยกลบฝังพวกมันอย่างมิดชิด หากทีโอไม่สังเกตเห็นพวกเขาก็คงไม่มีทางเอะใจ“คุณดาลองไปตักหิมะตรงถนนใหญ่หน่อยได้ไหมครับ” โจเซฟขมวดคิ้ว“ได้ค่ะ” ดาริณีเดินยกบุ้งกี๋เหล็กไปยังถนนด้านหน้ามหาวิทยาลัยครืดบุ้งกี๋เหล็กตักหิมะขึ้นมาได้กองใหญ่ พื้นยางมะตอ

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับโจเซฟนั้นย่อมเกิดขึ้นกับฝั่งของนิโคลัสเช่นกัน แถมยังเกิดก่อนครู่ใหญ่ด้วย นอกจากนี้พวกเขายังอยู่ใกล้กับชายฝั่งมากที่สุด ปลาบินเหล่านั้นจึงยิ่งกำเริบเสิบสานเรียกพรรคพวกมาเป็นจำนวนมาก“ทางขวา! ทางซ้าย! ดักมาข้างหน้า!!” นิโคลัสหักพวงมาลัยหลบปลาบินซ้ายทีขวาที บางครั้งถึงกับต้องหักเลี้ยวลงข้างทางแล้วค่อยวกกลับมายังถนนใหม่ตึง! ตึง! ตึง!ปลาบิน 3 ตัวพลาดโอกาสในการจัดการของมัน โดยปกติแล้วพวกมันจะดิ่งลงมากดทับเหยื่อและจับกินเลย เมื่อพลาดเป้าก็ได้แต่ถอยกลับลงทะเลไม่ให้เมือกที่เคลือบอยู่บนตัวแห้งเพราะแสงแดดไปเสียก่อน ตัวไหนที่ล่าเหยื่อไม่ได้จึงต้องตบครีบกระพือหางเหินขึ้นฟ้ากลับลงทะเล ค่อยวกมาใหม่ในโอกาสหน้า“มีมาอีกแล้ว!” เฉินเฟิงเปิดหลังคาซันรูฟคอยบอกทิศทางที่ปลาพุ่งมาให้ในระหว่างหลบหนีการโจมตีทางอากาศของปลาบิน น่าแปลกที่ลางสังหรณ์ของหงส์ไม่ร้องเตือนอย่างทุกที แต่ก็พอเข้าใจได้ว่าปลาบินพวกนี้ไม่ได้อันตรายเท่าไรนัก ติดจะน่ารำคาญไปหน่อยเท่านั้นเอง“คราวนี้สองตัวครับ!”“ฆ่าไปตัวหนึ่งไม่เห็นต้องโกรธกันขนาดนี้เลยนี่นา!” หญิงสาวคร่ำครวญ…ก่อนหน้านี้พวกเขาเจอปลาบินอยู่บนฟ้า 2 ตัว

“พวกมันมีกันกี่ตัวเนี่ย!” หญิงสาวตะโกนออกมาอย่างคับข้องใจ ไม่ใช่ว่าสัตว์วิวัฒนาการกับสัตว์กลายพันธุ์สมควรเป็นสัตว์หายากที่มีเพียงไม่กี่ตัวหรอกหรือ!“ทั้งที่พวกเราออกห่างมาจากทะเลไกลมาแล้ว ทำไมพวกมันยังตามมาได้อีก” เฉินเฟิงเหลือบไปมองเรือนไมล์ที่คอนโซลรถก็เห็นว่าเข็มนั้นชี้ไปที่ตัวเลข 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมงแล้ว นับว่าคุณหมอหมีมีความสามารถสมกับมือหนึ่งของหน่วยตอนอยู่ในกองทัพประเทศ A นอกจากจะต้องใช้พลังไฟคอยละลายหิมะหน้ารถแล้ว ยังต้องใช้ทักษะการขับรถระดับไหนจึงจะสามารถประคองไม่ให้ล้อรถแฉลบออกข้างทางเพราะพื้นถนนเต็มไปด้วยน้ำและฝุ่นดิน“อีก 3 กิโลเมตรจะถึงตัวเมืองแล้ว” คุณหมอหมีหักพวงมาลัยไปทางซ้ายตามที่คนรักตะโกนบ้าง ไม่ถึง 10 วินาทีก็มีเสียงดังสนั่นตามมา“หาที่หลบก่อนดีกว่า” หงส์ออกความเห็น ขืนขับรถต่อไปทั้งอย่างนี้น้ำมันที่สำรองไว้ได้หมดก่อนแน่ เมื่อนั้นคงต้องพึ่งกำลังขาล้วน ๆ แล้ว“ทางขวา!”“ฮึบ!” นิโคลัสหักเลี้ยวรถเข้าบังกะโลเล็ก ๆ แห่งหนึ่งทำให้ปลาบินเล็งเป้าหมายพลาดอีกครั้ง ส่วนตัวที่เหลืออยู่ก็ทิ้งดิ่งตามมา ผลที่ได้คือมันพุ่งเข้าไปชนกับหลังคาโรงจอดรถที่เป็นเหล็กเต็ม ๆสวบ!เสียงเนื