All Chapters of วันสิ้นโลกของผม: Chapter 551 - Chapter 560

ทั้งสามหมู่บ้านเริ่มเข้าสู่กระบวนการฟื้นฟูหลังสงคราม ใครเจ็บก็รักษา ใครตายก็ทำพิธี ส่วนคนที่ไม่ได้ออกไปสู้ก็ต้องทำงานหนักกว่าแนวหน้าให้มากหน่อย กลายเป็นกิจวัตรประจำวันในช่วงสองวันแรก กระทั่งไม่เหลือคนตายให้ทำพิธีและคนเจ็บก็พ้นขีดอันตราย เมื่อนั้นการแจกจ่ายวัคซีนกระตุ้นพลังจึงได้เริ่มขึ้น“เอาล่ะ ไหน ๆ มีใครออกไปสู้ข้างนอกมาบ้าง” คุณยายร้านขายของชำเรียกทุกคนในหมู่บ้านให้ไปรวมกันที่ศาลาประชุม ทันทีที่เธอเอ่ยจบชาวบ้านต่างก็ยกมือกันทั่วหน้า แม้แต่เด็กน้อยไม่กี่สิบขวบก็ร่วมยกมือไปกับเขาด้วย“เอาเรื่องจริงไม่โกหกนะ” หญิงชราหรี่ตา เด็กพวกนี้คิดว่าเธอหูตาฝ้าฟางแล้วจะสมองเลอะเลือนไปด้วยหรือยังไง “ให้โอกาสแก้ตัวอีกที” คนยกมือมองหน้ากันไปมา พวกเขาล้วนเป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน ถึงจะรู้ดีแก่ใจว่าใครทำงานหรือไม่ทำงานก็พูดได้ไม่เต็มปากนักเพราะยังต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน ครั้นจะเปิดโปงก็คงทำให้มองหน้ากันไม่ติด“พวกเธอนี่นะ ทำไมถึงให้คนไม่ทำงานเอาเปรียบกันได้หา! ใครที่ยังยกมือไม่เลิกทั้งที่ไม่ได้ออกไปสู้ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ” คุณยายขึ้นเสียงดังพร้อมกระทุ้งไม้ค้ำเดินดังตึง เท่านั้นแหละ คนที่รู้ตัวว่าทำผลง

กี๊ซ... งึม ๆ ๆผลของการเก็บงำฝีมือมาตลอดของเฉินเฟิงทำให้สามารถจับพ่อของกร (หรือเปล่าก็ไม่รู้) ได้โดยที่ไม่มีการเจ็บตัวกันเกิดขึ้น หากคนคนนี้รู้อยู่แล้วว่าใครมีพลังอะไรคงหาทางป้องกันตัวมากกว่าที่เป็นอยู่ เพราะหลังจากค้นตัวดูแล้วก็พบว่าตามร่างกายมีอาวุธและของมีคมถูกซุกซ่อนอยู่เป็นจำนวนมากเมื่อนิโคลัสตรวจสอบในช่องปากก็เจอแคปซูลยาพิษถูกซ่อนอยู่ในนั้นด้วย จึงจำเป็นต้องรมยาอีกครั้งเพื่อตรวจหาวัตถุอันตรายที่อาจทำให้ผู้ต้องสงสัยเสียชีวิตก่อนสอบสวนเฉินเฟิงนำร่างของมังคุดไปนอนใต้ต้นไม้ให้ลมช่วยพัดกลิ่นดอกพุดซ้อนที่ถูกปรับแต่งออกไปจนหมด เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วก็ถามถึงสาเหตุที่ลงมือกับพ่อของกรกี๊ซ ๆ (กลิ่นเขาแปลก ๆ)“กลิ่นอย่างนั้นเหรอ” เฉินเฟิงลูบคางครุ่นคิด เขากับคนรักก็มีจมูกที่ดีขึ้นหลังกลายพันธุ์ แต่ดูเหมือนว่ามังคุดจะรับกลิ่นได้ดีกว่า“ถ้าอย่างนั้นไปดมให้ครบทุกคนเลยดีไหม” จะได้แยกคนที่แฝงตัวมาก่อนที่จะตื่นกี๊ซ ๆ ๆ (เดี๋ยวจัดการให้)มังคุดรับคำอย่างแข็งขัน วิ่งเข้าไปในหมู่บ้านทันทีโดยไม่ฟังคำอธิบายเพิ่มเติม พอเข้าไปเจอกลิ่นหอมหวานของดอกพุดซ้อนที่ยังเจือจางอยู่ในอากาศก็…ตุบหลับไปอีกรอบ“เฮ

เฉินเฟิงหันไปสบตากับคนรักที่เข้ามาสมทบ ความจริงพวกเขาไม่จำเป็นต้องถามกิ่งแก้วก็ได้ แค่อุปกรณ์ต่าง ๆ ที่สามีของเธอพกติดตัวก็รู้แล้วว่าคงไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดา ไหนจะยาพิษที่ซุกซ่อนอยู่ในช่องปากอีก ตอนนี้ผู้ต้องสงสัยคงรู้ตัวแล้วว่าของที่ซ่อนอยู่ได้อันตรธานหายไปหมดแล้ว จึงรีบร้อนพูดถึงเรื่องในอดีตขึ้นมา“คุยกันมาตั้งนานผมว่าทุกคนคงคอแห้งกันแล้ว ถ้ายังไงเรามาดื่มน้ำดับกระหายก่อนพูดคุยกันต่อดีกว่าครับ” เจ้ากระต่ายยิ้มกว้าง รับห่อกระดาษที่ไหว้วานให้คนรักใช้พลังพิเศษอบแห้งแล้วบดให้เป็นผง“คิดจะวางยาเราเหมือนที่ทำให้พวกเราหลับสินะ” พ่อของกรจับจ้องห่อกระดาษไม่วางตา ลิ้นในโพรงปากพยายามควานหายาพิษที่ซ่อนไว้“!!!” กิ่งแก้วได้ยินเช่นนั้นก็ตระหนกตกใจ“ก็แค่น้ำชาครับ ส่วนที่ผมทำให้พวกคุณหลับก็เพราะอยากให้พี่นิคยั้งมือต่างหาก ไม่อย่างนั้นคงถูกแทงตายพร้อมกันทั้งคู่ไปแล้ว” ปากบอกว่าเป็นน้ำชา แต่เมื่อชงเสร็จก็ไม่ได้แก้มัดให้ลุกมากินดี ๆ กลับเดินนำมันไปกรอกปากพวกเขาทั้งคู่“แค่ก ๆ ๆ” กิ่งแก้วสำลักน้ำหน้าดำหน้าแดง หันไปมองสามีก็เห็นอีกฝ่ายเม้มปากแน่นสนิท เป็นตายก็ไม่ยอมเปิดปากรับน้ำชารสชาติแปลกแปร่งเข้าปาก“ผ

“ครับ…” คนที่อยู่รอบ ๆ ตอบรับเสียงเครือ คนที่เสียชีวิตไปล้วนเป็นเพื่อนพ้องที่ร่วมฝ่าฟันกันมา พวกเขาไม่ได้เปิดรับสมาชิกใหม่อย่างหมู่บ้านครูเมตตา ทุกคนคือคนที่อยู่เคียงข้างกันในวันที่ไม่รู้ว่าจะอยู่หรือตายการที่ต้องเสียใครสักคนไปจึงเป็นเรื่องใหญ่ที่สุดที่พวกเขาไม่อยากเผชิญหน้ากับมันเลย“แล้ว...” เธอรอดมาได้ยังไงหรือเธอสามารถปลุกพลังพิเศษได้!“คุณทีโอกังวลว่าเราจะรับมือกับซอมบี้ไม่ได้เลยแวะมาครับ ดีที่คุณเขาพกเซรุ่มต้านเชื้อซอมบี้มาด้วย” ซึ่งโชคดีมากที่มันได้ผล สมกับเป็นกลุ่มของท่านเทพ แม้แต่เซรุ่มที่มีจำนวนจำกัดแถมยังไม่เปิดขายอย่างเป็นทางการก็ยังมีไว้ในครอบครอง“แล้วตอนนี้เขาไปไหนซะล่ะ” ถ้ายังไม่กลับหมู่บ้านคงต้องแสดงความขอบคุณสักหน่อย และต้องหาหนทางทดแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิตในครั้งนี้ด้วย“อยู่ข้างนอกกับพวกซ่อมกำแพงครับ” พอลูกน้องรายงานจบ หญิงสาวก็ไม่เสียเวลานอนต่ออีก ถึงจะหน้ามืดตอนลุกเร็วเกินไปก็ไม่ใช่ปัญหาแต่อย่างใด…“ตรงนั้นถ้าเอาหินมาวางเสริมไว้จะช่วยพยุงกำแพงได้นะ” ทีโอกำลังช่วยออกความเห็นให้กลุ่มคนที่ซ่อมกำแพงอยู่ ซึ่งบางครั้งเขาก็ได้ความรู้ใหม่กลับไปปรับปรุงบ้านบนภูเขาเหมือนกั

“สิ่งแรกที่พวกนายเห็นตอนเกิดมาคืออะไร” สิงหาเพิ่งตรวจอาการของชาล็อตจนมั่นใจว่าเจ้ากระต่ายไม่ได้บาดเจ็บถึงชีวิตเรียบร้อยก็เร่งรุดมายังห้องสอบสวน เห็นทั้งสองคนไม่มีอะไรจะถามแล้วเขาจึงเลือกที่จะถามคำถามที่ค้างคาใจบ้าง“ผืนน้ำกว้างใหญ่ไร้ที่สิ้นสุด...” มนุษย์ค้างคาวพูดออกมาทั้งที่ดวงตายังเหม่อลอย หากสังเกตดี ๆ จะเห็นว่ามุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นเล็กน้อย คล้ายกับตกอยู่ในห้วงฝันแสนหวาน“ผืนน้ำ...?” ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว สิ่งที่บอกถึงตัวตนของน้ำได้ก็คงเป็นแม่น้ำ น้ำตก ทะ…“ทะเล!!” ดนัยโพล่งขึ้นมากลางปล้อง ตรงกับสถานที่ที่ท่านนายพลกำลังนึกถึงอยู่พอดี“โจเซฟบอกว่าที่ชายฝั่งจังหวัด C มีปลาทะเลกลายพันธุ์เยอะ เป็นไปได้ไหมที่พวกเขาจะอยู่บนเกาะร้างที่ไม่มีในแผนที่” จากนั้นก็จงใจสร้างปลากลายพันธุ์ไว้ป้องกันผู้บุกรุก!“เป็นไปได้สูง” ยิ่งการสื่อสารในปัจจุบันถูกตัดขาดจนไม่สามารถใช้กล้องจากดาวเทียมได้เหมือนแต่ก่อน ทำให้ยากจะระบุได้ว่าพวกเขาอยู่ส่วนไหนของโลกใบนี้“อยากส่งคนไปตรวจสอบ แต่…”“กำลังของพวกเรายังไม่พอที่จะต่อกรกับพวกมันใช่ไหมครับ” ดนัยเอ่ยอย่างรู้ทัน ก่อนหน้านี้เคยส่งเอไป ผลที่ได้กลับมาคือมีแค่ชาย