คนเป็นลุงถึงได้วิ่งหน้าตั้งไปยังประตูหน้าค่ายได้อย่างหมดห่วงไปเปลาะหนึ่ง อย่างน้อยหลานชายก็คงปลอดภัยในระดับหนึ่งสองผู้นำใช้เวลาไม่ถึง 10 นาทีก็วิ่งมาถึงหน้าประตูค่าย เนื่องจากถนนหนทางชำรุดจากการต่อสู้ ทำให้ไม่สามารถนำรถยนต์ออกมาใช้ได้ อีกทั้งระยะทางก็แค่ไม่กี่กิโลเมตร วิ่งไปจะเร็วกว่า ยังดีนายพลอธิที่ออกกำลังกายเป็นประจำ“แฮ่ก ๆ ๆ คุณ... แฮ่กๆ ยามาโมโตะจริง ๆ ด้วย” ผิดกับดนัยที่หอบจนลิ้นห้อย โอย… เขาต้องหัดออกกำลังกายบ้างแล้ว“ครับ ผมเอง” ยามาโมโตะถูกเชิญให้มานั่งรอในห้องรับรอง แม้จะเพิ่งผ่านการต่อสู้ที่หนักหน่วงมา แต่เจ้าหน้าที่ก็ยังอุตส่าห์นำน้ำและขนมมาเสิร์ฟให้ระหว่างรอ ทางฝั่งลูกน้องที่ติดตามอยู่ห่าง ๆ ก็ไม่ได้เข้ามาด้วย ทางหนึ่งก็รักษาเพื่อนที่บาดเจ็บจากการต่อสู้กับมนุษย์ค้างคาว อีกส่วนหนึ่งก็แบ่งไปเฝ้าระวังและหาทางหนีทีไล่เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินอยู่ด้านนอก“ไม่คิดเลยว่าคุณจะเดินทางมาเร็วขนาดนี้” ท่านนายพลลอบปาดเหงื่อตรงขมับ เริ่มพูดคุยกับหัวหน้าจากค่ายอื่นก่อน ส่วนสายตาก็สำรวจมองสิงหาที่นั่งนิ่งอยู่ข้างกัน ก่อนจะโล่งใจที่เด็กหนุ่มไม่มีร่องรอยบาดเจ็บให้เห็น“ระหว่างทางค่อนข้างราบรื
…สถานการณ์ในสมาพันธ์ผู้รอดชีวิตดูเหมือนจะคงตัวและมีแนวโน้มที่ดีขึ้น แตกต่างจากค่ายเล็กค่ายน้อยที่อยู่กันเองโดยไม่ได้พึ่งพาอาศัยใครต่อให้เวลานี้ซอมบี้ถูกเรียกกลับไปหมดแล้ว แต่พวกเขาก็ยังต้องเผชิญกับชะตากรรมแสนเลวร้าย ซอมบี้ระดับสองไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ผู้มีพลังพิเศษระดับแรกกับมนุษย์ธรรมดาจะต่อกรไหว ต่อให้มีอาวุธอย่างปืนก็ใช่ว่าจะไล่ยิงพวกมันทันหากไม่มีความสามารถพอนายพลอธิเหม่อมองท้องฟ้าที่ไม่มีเรือบินลำยักษ์อยู่อีกต่อไป ก่อนหน้านี้ท่านนายพลได้ติดต่อคลังอาวุธเพื่อสอยเรือบินลำนั้นลงมา เพราะนอกจากอาวุธที่กำลังปรับปรุงพลังทำลายล้างใหม่ที่ใช้สำหรับต่อกรกับหนูท่อยักษ์ในโรงงานอุตสาหกรรม ท่านนายพลย่อมเหลืออาวุธที่สามารถใช้งานได้เพื่อปกป้องค่ายในยามคับขัน เพียงแต่ว่า…“จนป่านนี้แล้วยังหาหนอนบ่อนไส้ไม่เจออีกเหรอ!” ชายวัยกลางคนราวกับจะอายุเพิ่มมากขึ้นอีกหลายปี เมื่อสั่งการให้ลูกน้องนำอาวุธสำรองออกมาต่อกรกับเรือบิน ทว่าอาวุธเหล่านั้นกลับถูกทำลายไปเกือบหมดหมายความว่าพวกมันวางแผนจะร่อนเรือบินมาประกาศศักดากับพวกเขาโดยสวัสดิภาพนานแล้ว“หาไม่เจอเลยครับ” ดนัยเอ่ยเสียงเครียดกรอดนายพลอธิกัดฟันกรอด ไม่
คุณหมอหมีมีสีหน้าคิดไม่ตกนานมากโดยกำลังชั่งใจระหว่างการฉีดวัคซีนกระตุ้นพลังให้เพื่อนร่วมทีม หรือจะลองหาวิธีอื่นที่อาจให้ผลลัพธ์ที่ดีกว่าแพทย์ทหารเหลือบมองเลวี่อีกครั้ง กวาดสายตามองขึ้นลงอย่างประเมิน ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อนึกถึงบางสิ่งบางอย่างขึ้นมา“เลวี่ ถ้าจะขอเลือดนายสักหน่อย นายจะโอเคไหม” นิโคลัสหันมาถามความสมัครใจก่อน“ดะ ได้ครับ ถ้ามันมีประโยชน์ จะเอาไปเท่าไรก็ได้ครับ” ชายหนุ่มรีบพยักหน้าขั้นลงรัวเร็ว พร้อมยื่นแขนของตนมาตรงหน้า“ขอบใจมาก ตุ่นวิ่งไปที่อนามัยเดี๋ยวนี้เลย ผมจำได้ว่าที่นั่นมีเครื่องปั่นเลือดอยู่” นิโคลัสรีบออกคำสั่ง ส่วนตัวเองก็เปิดกระเป๋าหาเข็มและถุงสำหรับบรรจุเลือด“ได้ เดี๋ยวไปเอามาให้” ตุ่นรับคำ “ขอบคุณนะ” ก่อนออกจากบ้านก็หันไปโค้งขอบคุณเลวี่ที่ยอมเสียสละเลือดให้ภรรยาของเขา“มะ ไม่เป็นไรครับ พี่หงส์เองก็เคยช่วยผมไว้เหมือนกัน” เลวี่โบกไม้โบกมือไม่สามารถรับการขอบคุณจากคู่รักกวางสุนัขได้จริง ๆ พวกเขาเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเขาไว้เลยนะ อะไรที่สามารถช่วยได้ก็พร้อมช่วยทั้งนั้น ไม่ต้องพูดถึงเลือดแค่ไม่กี่ซีซีเลย เอาไปเกือบหมดตัวเขาก็ไม่ว่า!สิ่งที่นิโคลัสนึกขึ้นมาไ
บ้านบนภูเขา“แม่คะ พี่หงส์จะไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ” พลอยใสหันไปมองทางบ้านพักของคู่สามีภรรยาที่ปิดประตูเงียบเชียบตั้งแต่พวกมนุษย์นกซอมบี้ล่าถอยไปได้พักใหญ่“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ พี่หงส์ก็แค่เหนื่อยน่ะ” พิมพาลูบเส้นผมของลูกสาว “น้องปอนด์พาน้องพลอยไปอยู่เป็นเพื่อนพลายวารีดีกว่านะ” พลางตะล่อมเด็กทั้งสองให้ไปอยู่ในหลุมหลบภัยต่อจนกว่าจะมั่นใจได้ว่าซอมบี้จะไม่หวนกลับมาอีกก๊อก ก๊อกพอเด็กหญิงและเด็กชายกลับไปที่หลุมหลบภัยแต่โดยดี พิมพาก็เดินตรงไปที่บ้านของคู่รักกวางสุนัข“พี่พิม” ประตูไม้เปิดออกพร้อมกับใบหน้าซีดเซียวของตุ่น“น้องหงส์เป็นยังไงบ้างคะ” คุณแม่ลูกหนึ่งยอมเสียมารยาทชะเง้อคอมองเข้าไปด้านใน เวลานี้เธอเป็นห่วงหญิงสาวมากจริง ๆ“อาการยังไม่ดีขึ้นเลยครับ” ชายหนุ่มแทบกลั้นเสียงสั่นเครือจากความหวาดกลัวไว้ไม่อยู่ ในขณะที่พวกเขาย่ามใจคิดว่าจัดการกับซอมบี้ระดับสองที่หลุดเข้ามายังบริเวณบ้านได้หมดแล้วและเตรียมกลับไปหลบภัยรวมกับคนอื่น ๆ ทำให้ไม่ทันสังเกตเลยว่าซอมบี้ที่เพิ่งปลิดชีพไปนั้นยังไม่ตายสนิท …มันกัดเข้าที่ข้อเท้าของหงส์โดยที่ไม่มีใครได้ทันตั้งตัวและตอนนี้อาการของเธอก็ไม่สู้ดีเลยสักนิด“ผมอยากพ
ทั่วทั้งค่ายต่างเต็มไปด้วยเสียงโห่ร้อง ไม่ว่าใครจะซุกซ่อนตัวอยู่ที่ใดต่างก็ออกมาชูมือโห่ตะโกนแสดงความโกรธเกรี้ยว พวกเขาจะไม่ยอมยกชีวิตให้ใครง่าย ๆ ถ้ากล้ามาพรากมันไปก็ต้องสู้กันสักตั้ง!“กูไม่น่าเลือกมึงเลยไอ้เวร!”“แน่จริงลงมาตัวตัวกับกูดิวะ!!”“เดี๋ยวกูจะเข้าสมัครเป็นทหารไปเตะมึง คอยดู!!”“#^*^) (^@$@$#^...” และสารพัดสัตว์เลื้อยคลานที่ถูกพ่นออกมาจากทั่วทุกสารทิศ บางคนพยายามใช้พลังพิเศษยิงขึ้นฟ้าหมายจะสอยเรือบินให้ร่วง แต่ด้วยความสูงที่มากกว่าระดับน้ำทะเลหลายสิบเท่าทำให้พลังพวกนั้นส่งไปไม่ถึง และพวกเขาก็ได้แต่แหงนหน้ามองมันอย่างเจ็บแค้น ไม่ต้องพูดถึงอาวุธของกองทัพเลย พวกมันยังอยู่ในขั้นตอนการปรับปรุง ที่พอจะใช้ปกป้องเมืองได้ก็ถูกนำออกมาใช้กับซอมบี้ระดับสองที่บุกมาจนเกือบหมด ส่วนที่เหลือก็อยู่กับไอซ์ที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยหากพวกเขามีเครื่องบินรบสักลำละก็… ต้องจัดการได้แน่!!ไม่เพียงค่ายพันธมิตรเท่านั้นที่ได้ยินประโยควางอำนาจบาตรใหญ่ของกลุ่มคนที่มีความคิดบิดเบี้ยว กลุ่มสมาพันธ์ผู้รอดชีวิตเองก็ได้ยินชัดเจน ไม่ขาดตกไปสักประโยค“แน่จริงก็ลงมาสิวะ” วิทย์กัดฟันกรอด มองเรือบินลำยักษ์จากบ
“ดอกเตอร์สิงหาลองทบทวนดูอีกสักรอบหน่อยดีไหม ขอแค่คุณเอ่ยปากว่าอยากวิจัยอะไร ทางองค์กรก็พร้อมให้การสนับสนุนเต็มที่” W03 เอ่ยชักชวน คงเป็นเรื่องง่ายกว่าถ้าทำให้เจ้าตัวยินยอมพร้อมใจไปด้วยตัวเอง“มะ ไม่เอาครับ” ดอกเตอร์ส่ายหัวดิก เป็นตายอย่างไรก็ไม่ยอมไปอยู่กับพวกที่ทำได้แม้กระทั่งการโคลนนิ่งคนแน่องค์กรที่โคลนนิ่งคนมาทำเรื่องชั่ว ๆ แทนตัวเองน่ะ เขาไม่ยอมไปหรอก เขายังเป็นมนุษย์อยู่นะ!!!“น่าเสียดาย” มนุษย์อินทรีถอนหายใจเสียงแผ่ว ผู้บุกรุกไม่ได้ตรงเข้ามาชิงตัวเด็กหนุ่มอย่างที่สองมือซ้ายและขวาของยามาโมโตะคาดคิดแต่กลับบินขึ้นไปบนฟ้า จากนั้นเรือบินขนาดยักษ์ที่ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้อยู่ในระดับความสูงเท่าไรก็ปรากฏให้เห็น มันค่อย ๆ บินลงมาอยู่ในระดับความสูงเดียวกับตึก 100 ชั้น ต่อให้อยู่ไกลจากค่ายพันธมิตรก็ยังเห็นเรือยักษ์นี้ได้ชัดถนัดตาสิงหาที่อยู่ใกล้สุดกะขนาดด้วยสายตาคาดว่าเรือบินลำนั้นน่าจะมีขนาดความกว้างพอ ๆ กับสนามฟุตบอลด้วยซ้ำ ส่วนความสูงนั้นไม่ต้องพูดถึง มันมีด้วยกันถึง 5 ชั้นเลยทีเดียวการที่สิ่งของที่ใหญ่ขนาดนั้นลอยอยู่บนฟ้าจะต้องใช้เชื้อเพลิงมากมายมหาศาลแน่ แล้วการเผาไหม้เชื้อเพลิงก็เ