Share

122 ดนัย [2/5]

Author: 816
last update Last Updated: 2025-07-14 09:14:24

เมื่อมีตัวหนึ่งขานเรียก รอบบริเวณก็เริ่มมีเสียงตอบรับในลักษณะเดียวกัน เฉินเฟิงขมวดคิ้วมองป่าใหญ่ด้านข้างที่มีการเคลื่อนไหว ถึงจะสัมผัสจิตมุ่งร้ายไม่ได้แต่ก็ปลูกพืชตระกูลเถามาปิดกั้นคนในบาเรียไว้ก่อน หากเกิดเหตุไม่คาดฝันก็ยังมีกำแพงป้องกันอีกหนึ่งชั้นให้ได้ตั้งตัว

สิ้นเสียงนั้น คางคกตัวเล็กหลายสิบตัวต่างก็กระโดดมากินอาหารราวกับรอเวลานี้มาเนิ่นนาน หญิงสาวชายหนุ่มบางคนไม่ถูกกับสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำประเภทนี้ถึงกับหน้าถอดสี

มีไซซ์บิ๊กตัวเดียวก็ว่าน่ากลัวแล้ว ยังจะมีฝูงคางคกอีก!

จะวิ่งหนีก็ทำไม่ได้ จะใช้พลังพิเศษก็ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่จะถูกจัดการ

ยังดีที่ฝูงคางคกไซซ์ปกติอิ่มท้องกันแล้วก็พากันกระโดดกลับเข้าไปในป่า เหลือเพียงเจ้าตัวโตที่คาดว่าจะเป็นจ่าฝูงไว้ มันเหลือบตามามองที่เฉินเฟิงครู่หนึ่ง

[1 ปี]

“ฮะ?“ เจ้ากระต่ายขมวดคิ้วงุนงง ส่วนคางคกก็ย่อตัวลงกระโดดพุ่งเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว

“มีอะไรเหรออาเฟิง” นิโคลัสเห็นคางคกตัวนั้นจ้องมาทางนี้ก่อนหน้าที่คนรักของเขาจะอุทานบางอย่างออกมา

“ไม่มีอะไรครับ” เจ้ากระต่ายส่ายศีรษะไปมา ใบหูสีขาวพลางส่ายดุ๊กดิ๊กไปด้วย เป็นสัญญาณให้รู้ว่ามีบางอย่างต้องการจะพูด แ
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • วันสิ้นโลกของผม   122 ดนัย [5/5]

    “พอพี่ชายออกจากบ้านไป ไม่กี่สัปดาห์ต่อมาก็เกิดซอมบี้ระบาดครั้งใหญ่ ผมไม่สามารถติดต่อพี่ชายกับพ่อแม่ได้ พอลองเข้าไปค้นในห้องพี่เกรย์ว่ามีช่องทางการติดต่ออื่นบ้างไหม ภายในห้องนั้นกลับมีจดหมายอยู่ฉบับหนึ่งวางอยู่ เขียนแค่ใจความสั้นๆ ว่าถ้าอยากให้พ่อปลอดภัย ผมต้องทำตามที่คนของเขาบอก” ดนัยยิ้มขื่นจนถึงวันนี้เขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อยังปลอดภัยจริงหรือเปล่า“ถ้าอย่างนั้นที่ผ่านมา…” นายพลอธิมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างยากจะเชื่อ“มีทั้งการแสดงแล้วก็การกระทำของผมจริงๆ ครับ” เรื่องช่วยประชาชนน่ะ เขาช่วยจากใจจริง ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ซอมบี้มนุษย์นกระบาดนั้น พี่ชายส่งคนมาบอกว่าห้ามไม่ให้เขาช่วยคนเยอะเกินไป พร้อมกับแนบรูปบิดาที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องคุมขังตั้งแต่เด็กเขาก็มีแค่พ่อที่คอยเลี้ยงดูอุ้มชู ส่วนคนเป็นแม่นั้นหน้าตาอย่างไร เขาจำได้ไม่ถนัดนัก รู้แค่ว่าแม่จะไม่อยู่กับพวกเราอีกต่อไปพ่อที่ทุ่มเททำงานหนักส่งเสียเขาและพี่ชายให้ได้เรียนสูงๆ กลับต้องมาเจอบั้นปลายชีวิตที่น่าหดหู่ เขาไม่มีทางเลือกอื่นเลยนอกจากทำตามคำสั่ง อย่างน้อยก็รับรู้ได้ว่าผู้เป็นพ่อยังคงมีลมหายใจ“พอเวลาผ่านไปนานเข้าผมกลับเริ

  • วันสิ้นโลกของผม   122 ดนัย [4/5]

    “ความจริงแล้วผมเป็นน้องชายของนายท่านแห่งองค์กร SW ครับ” เมื่อต้องพูดออกมาเป็นครั้งที่สอง ความตื่นเต้นที่เคยมีก็ลดน้อยลงจนสามารถพูดได้เต็มเสียง เมื่อเห็นว่าทุกคนยังคงรอเขาอธิบายเพิ่มจึงเริ่มพูดต่อ“จริงๆ สิงหาเองก็น่าจะรู้จักพี่ชายของผมดี” ดนัยหันไปมองนักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะ ความหวังหนึ่งเดียวของมวลมนุษยชาติในขณะนี้“รุ่นพี่ของผมใช่ไหมครับ” ตั้งแต่มีเรื่องขององค์กร SW เข้ามาเกี่ยวข้องกับวันสิ้นโลก คนแรกที่สิงหานึกถึงก็คือรุ่นพี่ศิษย์อาจารย์เดียวกัน แม้อีกฝ่ายจะไม่ชอบหน้าเขาเท่าไรนัก แต่ในเวลานั้นเขาก็เคารพอีกฝ่ายมากทีเดียว“ใช่ครับ ผมเคยได้ยินเรื่องของคุณจากปากเขาเป็นประจำ” แต่ไม่ได้ถูกพูดถึงในแง่ดีเท่าไหร่นักตั้งแต่เล็กจนโต พี่ชายได้ชื่อว่าเป็นอัจฉริยะ ไม่ว่าจะการเรียนหรือการทำงานก็ล้วนเป็นลำดับหนึ่งเสมอ พอมีเด็กอายุไม่กี่สิบขวบมาเข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายใช้เวลาร่ำเรียนหลายปี พี่ชายที่เคยถูกยกไว้สูงจะไปยินยอมได้อย่างไร“แต่หน้าตาคุณไม่เหมือนรุ่นพี่เลยนะ” สิงหาจำใบหน้าของรุ่นพี่หนุ่มได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะหน้าตา จมูก หรือปาก ดนัยไม่มีเค้าโครงเหมือนรุ่นพี่ในความทรงจำของเขาเลย“ผมเป็นลูกติด

  • วันสิ้นโลกของผม   122 ดนัย [3/5]

    “ไม่เชิงครับ” เจ้ากระต่ายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คุณหมอหมีเห็นแล้วอดใจไม่ไหวต้องจับมือขาวมาคลึงเล่น สาดความหวานชนิดที่ว่าสิงหาเค็มอาหารสุนัขไปทั้งปาก“แต่ผมจะยังไม่บอกคุณตอนนี้จนกว่าคุณจะได้รับการตรวจจากคุณวิทย์ก่อน” ขนาดลูกน้องอีกฝ่ายยังแปรพักตร์ได้ ดังนั้นเขาเองก็ต้องระมัดระวังและเก็บข้อมูลที่แสนล้ำค่านี้ให้มิดชิดที่สุด“ได้ งั้นพวกเรากลับค่ายพันธมิตรกันเดี๋ยวนี้เลย” คนอยากรู้เร่งให้สิงหาเดินไปเก็บของใช้ส่วนตัว“ผมไม่มีอะไรมาด้วยเสียหน่อย” เด็กหนุ่มบ่นกระปอดกระแปด ตอนมาเขาถูกลากออกมาจากห้องทดลองด้วยซ้ำ เสื้อผ้าที่ใส่อยู่นี่ก็ได้มาจากห้างสรรพสินค้าในตัวเมืองของจังหวัดนี้“งั้นก็ออกเดินทางกันเลย” ของทุกอย่างที่ยามาโมโตะมีติดตัวมาก็อยู่ในรถบ้านหลังนี้หมดแล้ว ไม่ต้องเก็บกระเป๋าเดินทางใดๆ ทั้งสิ้น“แล้วงานก่อสร้างที่นี่ ใครจะดูต่อล่ะ”“นอกจากทีมของฉันก็มีคนของนายพลอธิคอยกำกับการก่อสร้างอยู่อีกทีม ไม่ต้องห่วงหรอก ต่อให้ฉันไม่อยู่ งานก็เดินต่อไปได้” ติดแค่ว่าจำนวนหนอนบ่อนไส้ที่ตายไปนั้นมีมาก อาจต้องพึ่งพาผู้มีพลังพิเศษมากขึ้นในอนาคต“อย่างนั้นก็ค่อยวางใจหน่อย แต่ผมว่าเราควรพักผ่อนให้ร่างกายฟื้นตั

  • วันสิ้นโลกของผม   122 ดนัย [2/5]

    เมื่อมีตัวหนึ่งขานเรียก รอบบริเวณก็เริ่มมีเสียงตอบรับในลักษณะเดียวกัน เฉินเฟิงขมวดคิ้วมองป่าใหญ่ด้านข้างที่มีการเคลื่อนไหว ถึงจะสัมผัสจิตมุ่งร้ายไม่ได้แต่ก็ปลูกพืชตระกูลเถามาปิดกั้นคนในบาเรียไว้ก่อน หากเกิดเหตุไม่คาดฝันก็ยังมีกำแพงป้องกันอีกหนึ่งชั้นให้ได้ตั้งตัวสิ้นเสียงนั้น คางคกตัวเล็กหลายสิบตัวต่างก็กระโดดมากินอาหารราวกับรอเวลานี้มาเนิ่นนาน หญิงสาวชายหนุ่มบางคนไม่ถูกกับสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำประเภทนี้ถึงกับหน้าถอดสีมีไซซ์บิ๊กตัวเดียวก็ว่าน่ากลัวแล้ว ยังจะมีฝูงคางคกอีก!จะวิ่งหนีก็ทำไม่ได้ จะใช้พลังพิเศษก็ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่จะถูกจัดการยังดีที่ฝูงคางคกไซซ์ปกติอิ่มท้องกันแล้วก็พากันกระโดดกลับเข้าไปในป่า เหลือเพียงเจ้าตัวโตที่คาดว่าจะเป็นจ่าฝูงไว้ มันเหลือบตามามองที่เฉินเฟิงครู่หนึ่ง[1 ปี]“ฮะ?“ เจ้ากระต่ายขมวดคิ้วงุนงง ส่วนคางคกก็ย่อตัวลงกระโดดพุ่งเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว“มีอะไรเหรออาเฟิง” นิโคลัสเห็นคางคกตัวนั้นจ้องมาทางนี้ก่อนหน้าที่คนรักของเขาจะอุทานบางอย่างออกมา“ไม่มีอะไรครับ” เจ้ากระต่ายส่ายศีรษะไปมา ใบหูสีขาวพลางส่ายดุ๊กดิ๊กไปด้วย เป็นสัญญาณให้รู้ว่ามีบางอย่างต้องการจะพูด แ

  • วันสิ้นโลกของผม   122 ดนัย [1/5]

    เมื่อเห็นว่ามีผู้เคราะห์ร้าย ทั้งยังเป็นคนปกติที่ไม่มีเชื้อซอมบี้ ผู้คนในบาเรียก็เริ่มอกสั่นขวัญแขวนกลัวว่ารายต่อไปอาจเป็นตัวเองบางคนสติแตกเกือบวิ่งออกไปหาที่หลบภัยอื่น แต่ถูกเพื่อนรั้งไว้ดูสถานการณ์ก่อน บุคคลระดับหัวหน้าก็ยังอยู่ การกระทำของสัตว์กลายพันธุ์เมื่อครู่ต้องมีสาเหตุแน่“คุณยามาโมโตะ” สิงหากำเสื้อของชายหนุ่มแน่น ไม่กล้ามองร่างของคนคุ้มกันที่เขาเคยพูดคุยด้วยบ่อยครั้ง เวลานี้อีกฝ่ายกำลังดิ้นทุรนทุรายอยู่ด้านนอกบาเรีย เสียงกรีดร้องโหยหวนนั่นหลอนประสาทเขาเป็นอย่างมากและเป็นเสียงที่ทำให้สิงหาต้องยกมือปิดหู เมื่อวานเขายังพูดคุยกับพี่ชายท่านนี้เรื่องครอบครัวของเจ้าตัวอยู่เลย คนคุ้มกันคนนั้นมีลูกสาวที่ป่วยด้วยโรคประหลาด เขาสัญญาไว้ว่าถ้าทางรถไฟสามารถใช้งานได้ เขาจะเดินทางไปตรวจร่างกายของเธอให้เป็นกรณีพิเศษ…ทั้งที่เป็นอย่างนั้น ทำไมถึงทรยศความเชื่อใจของพวกเราล่ะยามาโมโตะเอื้อมมือไปบีบฝ่ามือเล็กอย่างให้กำลังใจ ไม่ใช่แค่สิงหาที่เสียใจ เขาเองก็กำลังสับสนและจับต้นชนปลายไม่ถูกเหมือนกัน“เขาไม่ได้มาไม่ดีครับ” เฉินเฟิงสัมผัสได้ การกระทำอาจดูบุ่มบ่ามไร้คำอธิบาย แต่ชายหนุ่มรู้สึกว่ามันกำ

  • วันสิ้นโลกของผม   121 แมลง [5/5]

    คุณหมอหมีดีดนิ้วเรียกลูกบอลไฟขนาดเท่ากับบาสเกตบอลไว้ตามตำแหน่งที่คนรักบอก ทันใดนั้นแมลงเม่าที่อยู่บริเวณบาเรียต่างก็บินขึ้นสูงไปหาบอลไฟตามสัญชาตญาณบางตัวบินเข้าไปให้ไฟไหม้ตาย แต่บางตัวก็ทำแค่บินวนรอบๆ“มีใครมีพลังน้ำไหมครับ” เฉินเฟิงเขย่งตัวสอบถามคนรอบตัว“ผมครับ/ฉันค่ะ” มีหญิงสาวและชายหนุ่มยกมือขึ้น“ช่วยสร้างบอลน้ำรวบรวมพวกแมลงเม่าให้ด้วยครับ ผมเชื่อว่าพวกคุณน่าจะเคยทำตอนเด็กๆ นะ” เจ้ากระต่ายเอ่ยยิ้มๆ ซึ่งคนที่มีพลังต่างก็คิดตามและหัวเราะออกมา ทำให้บรรยากาศเคร่งเครียดผ่อนคลายขึ้นทันตาเห็นเฉินเฟิงจำได้ว่าตอนที่เป็นเด็ก เวลามีแมลงเม่ามาตอมไฟหน้าบ้าน มารดาจะนำกะละมังใส่น้ำไปวางไว้ เช้าวันต่อมาก็จะมีพวกมันมานอนตายอยู่ในนั้นเป็นจำนวนมาก ที่บ้านไม่มีใครกินแมลงเม่าคั่วเกลือเป็น จึงมอบแมลงเม่าทั้งหมดให้กับชาวบ้านละแวกใกล้เคียง มีครั้งหนึ่งที่เฉินเฟิงอยากลองจึงไปขอชิม รสชาติของมันไม่เลวเลยทีเดียว กินเป็นขนมขบเคี้ยวเพลินๆ ได้ถึงแมลงเม่าที่นี่จะมีเชื้อซอมบี้ แต่พวกเขาที่ผ่านการกินเนื้อติดเชื้อมาทุกรูปแบบจนเริ่มเข้าใจแล้วว่าหากนำไปปรุงสุกด้วยความร้อนที่มากพอ เชื้อในร่างสัตว์ชนิดนั้นก็จะตายตา

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status