All Chapters of Bilyonaryong Kapitan (SPG): Chapter 221 - Chapter 226

Mahigpit ang hawak ni Josh sa kamay ko habang mabilis niya akong inilalayo sa gitna ng kaguluhan. Rinig ko pa rin ang malalakas na sigawan, mûra, at tunog ng mga taong nagkakagulo sa loob ng gym, pero para sa akin, unti-unting nawawala lahat ng ingay. Para bang pinatay ang volume ng paligid at ang natira lang ay ang tibôk ng puso kong umaalingawngaw sa tenga ko. Malakas, mabilis, at parang sasabog na anumang sandali. Hindi na ako makahinga. Sobrang naninikip ang dibdib ko. Para akong nilulunod sa sarili kong emosyon. "Love, calm down. Breathe," marahang bulong ni Josh, halos nakayuko para lang masilip ang mukha ko. Kita ko sa mga mata niya ang pag-aalala. "I'm here. Hindi kita iiwan." Napakagat ako ng labi, pilit na pinipigilan ang hagulgol na gustong kumawala. Gusto kong maging matatag, gusto kong ipakitang kaya ko, pero ang totoo, hindi. Sa sobrang bigat ng nararamdaman ko, kusa na lang bumigay ang mga luha. Isa, dalawa, hanggang sa tuluyan na itong bumuhos. Hindi ko na napigil

Mula no’ng gabing mangyari 'yon, hindi na ako umuwi muna sa mansyon. Ayokong makita ang mukha ni Razen. Ayokong marinig ang mga paliwanag na baka sa huli, ikadûrog ko lang. Kaya nagdesisyon akong dito muna tumira sa karinderya na dapat sana'y matagal ko nang ginawa. Maliit lang ang espasyo rito, katabi ang isang bakanteng silid na ginawang storage ng mga gamit. Doon ako pansamantalang nanuluyan. Hindi ito kumportable gaya ng sariling higaan ko kina Lira, ganun din sa mansyon, pero sapat na basta may matulog lang. Ang mahalaga malayo ako kay Razen. Hindi ko siya nakakasalubong. Nandito pa rin ang sakit. Ang bigat ng gabing 'yon pero kailangan kong iwaglit para umusad. Kung lulunurin ko lang ang sarili ko sa emosyon, walang mangyayari sa akin. Bukod doon, ayoko ring makaabala sa mga kaibigan ko. Sobra-sobra na ang pinakita nilang pagdamay sa akin no'ng kasagsagan na hindi ko na makilala ang sarili ko dahil sa sakit. Sa mga sumunod na araw, naging abala ako sa pagtulong sa karinderya

Razen's POV After what happened at the gym, everything went to hell. And since then, I can’t stop blaming myself. I should’ve done something, I should’ve stopped it… but I froze. Now, all I can do is regret the one moment that ruined everything. Chloe kissed me. In front of everyone. In front of her. In front of Love. Kung puwede ko lang balikan at burahin ‘yon. Kung puwede ko lang itulak si Chloe palayo bago pa siya makalapit. Pero hindi ko nagawa. At iyon ang pinakamalaking pagkakamali ko. Kinabukasan pagkatapos ng nangyari, buong araw kong hinanap si Love para magpaliwanag. Dumaan ako sa bahay nila, kina Lira, sa karinderya, kahit sa palengke. Wala. Hindi ko na alam kung saan pa siya hahanapin. And when I finally asked Nicole, derechong sagot ang nakuha ko. “Don’t, Razen. Huwag ka munang lumapit. Don't try to explain. I don't think pakikinggan ka niya. Hindi ikaw ang kailangan niya ngayon.” It was a slap on my face. Tama siya. After ng pangyayaring 'yon, I don't think p