Lahat ng Kabanata ng Bilyonaryong Kapitan (SPG): Kabanata 241 - Kabanata 250

“You think I’m done with you, Love?” bumulong siya, ramdam ang init ng hininga niya sa tenga ko. Pinatihaya niya ako at bahagyang nanlaki ang mga mata nang kunin niya ang belt sa ibabaw ng bedside table. “R-Razen… ano na naman ang gagawin mo?” kinakabahan kong tanong. “You trust me, right?” seryosong tanong niya at hindi ko alam bakit parang na-excite ako kahit pagod na pagod na sa pag-angkin niya sa akin. Tumango lang ako kahit nanginginig. “Y-Yes…” “You'll see." He winked. Bago pa ako makapagtanong ulit, mabilis niya akong iniangat mula sa pagkakahiga, nakaharap, at itinapat ang mga braso ko sa headboard ng kama. Sa isang iglap, naramdaman kong itinali niya gamit ang belt ang magkabilang pulso ko, mahigpit pero hindi masakit. “Razen!” singhal ko, hiyang-hiya pero ramdam ang pagnanasa sa gagawin niya. “Shhh,” inilapat niya ang daliri sa labi ko. “This morning, you don’t get to move unless I say so. You’ll just feel.” Oh, God. Nakasandal akong nakatali ang mga kama

Pagkarinig ko ng sabay-sabay na, “Hi, Love!” hindi ko na napigilan at bumuhos na ang mga luha ko. Pakiramdam ko tumigil lahat at ang tanging nakikita ko lang ay ang masasaya nilang mukha habang kumakaway. "I hope you like my surprise," rinig kong sabi ni Razen na nakapulupot ang kamay sa baywang ko. Ang tagal kong hindi nakita ang mga kaibigan ko, tapos ngayon, nasa harapan ko na sila, nakangiti, masaya na makita ako. The feeling was surreal. I didn't expect this. Plano ko pa noon na magpaalam kay tito na umuwi muna pero ngayon, nandito na sila. “L-Lira? Nicole? Lylia?” mahina kong bulong, halos garalgal ang boses. Kasama rin nila ang mga lalaki maliban kay Kael. “Ano ka ba, oo kami ‘to!” si Nicole, mabilis na tumakbo papalapit at agad akong niyakap nang mahigpit. Doon na ako tuluyang bumigay. Halos humagulgol ako sa balikat niya. Ang tagal kong hinintay ang araw na 'to na sana makasama ko sila lalo na sa araw ng kasal namin ni Razen. “Shhh, it’s okay, Love,” bulong ni Ni

Nagising ako sa yakap ni Razen, pero this time hindi hapdi ang una kong naramdaman kundi ang lamig ng simoy ng hangin mula sa bintana ng cabin, at sa labas, naririnig ko ang tawa ng mga kaibigan ko. Paglabas ko, halos masilaw ako sa liwanag ng araw. Ang ganda ng tanawin, endless blue sea, at sa malayo makikita ang coastline ng Bali. “Good morning, sleeping beauty!” sigaw ni Nicole habang nakahiga sa deck chair, may suot na sunglasses at hawak na fresh coconut. “Hoy, late ka na!” dagdag ni Lira. “Kanina pa kami nag-breakfast, ang tagal mo ba namang nagising!" “Pagod lang,” sagot ko, sabay tawa. “Masakit pa nga ulo ko." “Pagod daw,” hirit ni Lira. “O pinagod ni Razen?" Saka sila humagalpak ng tawa, pati si Razen napailing at tumawa. Napahilamos ako ng mukha dahil sa hiya. “Liraaaa!” "Hiya siya oh! Totoo naman kasi!" "Hoyy!" Wala na. Inasar na ako ng todo. Pagkatapos ng light breakfast, bumaba kami ng yate at sinundo ng dalawang van. Ang itinerary daw, beach, temple visit, then

Lira's POV "Lira! Lira!" Napatigil ako sa ginagawa at napalingon sa tumawag sa akin. Si Jessa lang pala. "Hindi ka ba sasama? Habang buhay ka na lang ba magbebenta ng mga tinapay dyan?" Natawa ako. "Baliw! Naghahanap buhay lang ako! Saka sa akin binilin 'to ni Ate Lylia! Kailangan may kitain." "Binilin o binigay? Sus! Parang hindi namin alam! Ano? Hindi ka pa ba magsasara?" segunda ni Van. "Tara na sa kabilang barangay! Mamyesta tayo doon. Give yourself a break. Puro ka business. Time to chill naman. Enjoy while still young." "Kung maka-kayod naman kasi itong frenny natin parang may binubuhay na pamilya," sabat ni Ara na kararating lang, bagong ligo, plakado ang make up, ready'ng-ready. "Ano? Sama ka na sa amin? Sa gabi lang naman tayo pupunta. Pwede kang magbukas tuwing umaga hanggang alas sais. Libre naman ni Van lahat, pagkain, sasakyan, and bayad sa rides." Nagtawanan sila at nagawa pang mag-apiran. Napabuntong hininga na lamang ako at iniabot sa lalaki ang supot na may l

Third Person POV Hindi nagpatinag si Lira at nakipagsukatan ng tingin kay Arkin. Kahit maingay, kahit ang daming tao, sa kinaroroonan nila nakulong ang tensyon. The smell of grilled food, the laughter of kids, and the colorful rides all blurred out in the background. She couldn’t take her eyes off him. Blonde hair catching the neon light, sharp eyes locked on her. Everything about him screamed Kael, but at the same time… hindi na siya ang Kael na kilala niya noon. “Arkin?” halos pabulong na tawag ni Lira, nagbabakasakaling sagutin siya nito. He didn’t answer right away. Instead, he toyed with the crown-shaped keychain, letting it dangle between his fingers before suddenly clenching it tight. Then his voice came, low and cold. “You. You are the problem.” Bahagyang nagulat si Lira. “B-Bakit? A-Ano bang ginawa ko?” Bago pa ito makasagot, dumating na sina Van, Jessa, Ara, at pati na rin ang grupo ni Lexi. May dala silang trays of food, tumatawa pa habang naglalakad, walang a