Semua Bab ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!: Bab 151 - Bab 160

หยางชินอวี้นั่งอยู่บนแท่นนอนแสงแรกของเช้าวันใหม่เริ่มส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา หยางชินอวี้นั่งนิ่ง สองมือกำแน่นจนเล็บฝังลงในฝ่ามือ ขอบตาเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า รอยยิ้มที่เคยหวานสดใสหายไปจากใบหน้า เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นมันแสนเจ็บปวดจนยากที่จะลืมการที่หยางชินอวี้รอคอยอยู่ที่นี่ทั้งคืน แต่สิ่งที่ได้รับกลับกลายเป็นความเงียบงันจากฝ่าบาทของนาง นี่คงเป็นการรอคอยที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตเสียงฝีเท้าที่เข้ามาเบาๆ ทำให้หยางชินอวี้สะดุ้งจากความคิดที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด จี้เหวินยิ้มแปลกๆ เดินเข้ามาพร้อมกับน้ำอุ่นในภาชนะทองคำ วางลงข้างๆ หยางชินอวี้ ก่อนจะพูดเสียงเบา“คุณหนูหยาง ข้าจะล้างหน้าให้ท่านนะ” จี้เหวินพูดอย่างสุภาพ แต่ในแววตามีร่องรอยของความสาใจยิ่งนัก ซ่อนยิ้มบางๆ ที่แทบจะเห็นไม่ได้หยางชินอวี้เพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อยดึงผ้าแดงคลุมหน้าออก จี้เหวินเริ่มล้างหน้าหยางชินอวี้อย่างช้าๆ ขณะที่หยางชินอวี้นิ่งเงียบ ไม่พูดอะไรจี้เหวินยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นหยางชินอวี้ที่นั่งเงียบอยู่ รู้ดีว่าการที่หยางลี่ไม่มาร่วมหอในคืนนี้ยิ่งทำให้หยางชินอวี้เจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้นน่าสมเพชจริงๆ จี้เหวินคิดกับตัวเอง ทุกการกร

ในห้องพระตำหนักใหญ่ของไทเฮา บรรยากาศเงียบสงบและเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ยามเช้า ไทเฮานั่งอยู่บนบัลลังก์สูง สวมอาภรณ์สีทองที่เปล่งประกาย แสงแดดยามเช้าโปรยผ่านหน้าต่างบานใหญ่ไปยังห้องที่ตกแต่งด้วยเครื่องลายครามหรูหรา หยางชินอวี้เดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางสง่างาม ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความนอบน้อมและประณีตตามมารยาทของราชสำนักที่ฝึกปรือมาจากตระกูลหยางเป็นอย่างดี ขณะที่ก้มศีรษะถวายพระพรไทเฮาอย่างเคารพ"หยางชินอวี้ถวายพระพรให้เสด็จย่าอายุยืนนาน แข็งแรง สง่างามเสมอแสงดาวและแสงจันทร์"ไทเฮาเงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่จะถามเสียงเบาที่ฟังดูแผ่วลง "หยางลี่ไม่มาด้วยหรือ"หยางชินอวี้ก้มหน้า ยกน้ำชาให้กับไทเอาตามธรรมเนียมแล้วเงยหน้าขึ้นช้าๆ พยายามควบคุมอารมณ์ของตนให้เรียบร้อย ก่อนจะพูดออกไปด้วยเสียงที่เบาและอ่อนแอ "ฝ่าบาทป่านี้ยังไม่ตื่นจากบรรทม” "ไทเฮามองไปที่หยางชินอวี้ด้วยสายตาที่เข้าใจหาชินอวี้ได้ดี ก่อนจะยิ้มบางๆ “จริงสินะ...เขาคงจะเหน็ดเหนื่อยจากการจัดการงานพิธี และเรื่องหารเข้าหอเมื่อคืนนี้”เสียงของไทเฮาดังขึ้นอีกครั้ง หยางชินหวี้ก้มหน้าหลบตาไทเฮาเสีย "แล้วเรื่องที่เข้าหอเมื่อคืน...หยางลี่ดีกั

หลังจากเสร็จจากการเตรียมอาหารในครัว เสี่ยวหนี่เดินออกมาเดินไปในสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้และพืชพันธุ์ที่ปลูกเองกับมือ แต่จิตใจที่ยังคงหมกมุ่นอยู่กับเรื่องที่เพิ่งรู้ภายในจดหมายจากเซียหยาและเรื่องราวในวังหลวงที่ส่งผ่านตัวอักษรเสี่ยวหนี่แอบยิ้มให้ตัวเองเบาๆ เมื่อนึกถึงภาพใบหน้าของหยางลี่ยามที่ดวงตาแวววาวขณะใช้ตะเกียบในมือคีบอาหารรสเลิศ แต่ในที่สุดก็ต้องถอนหายใจหนักๆ ออกมา ในใจหนักอึ้งเหมือนมีภาระที่ต้องแบกรับทั้งๆ ที่ดูเหมือนจะมีความสุขอยู่เสมอ"คุณหนูรองเสี่ยวหนี่..." เสียงของเว่ยหยงไท่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้เสี่ยวหนี่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อหันไปพบกับชายหนุ่มผู้มีท่าทางเคร่งขรึม ใบหน้าของเสี่ยวหนี่พลันเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอย่างไม่ตั้งใจ"ท่านกลับมาแล้วหรือ"เว่ยหยงไท่เดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับกล่องไม้ขนาดพอเหมาะ "ข้าคิดว่าเจ้าคงจะต้องการมัน... สมุนไพรชางลู่...สมุนไพรที่สามารถเรียกวิญญาณกลับมาที่เจ้าเคยถามไถ่ไว้" เว่ยหยงไทกล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง พลางเปิดกล่องไม้ออก เผยให้เห็นพืชสมุนไพรชางลู่รากสีแดงอยู่ภายใน เสี่ยวหนี่มองสมุนไพรในกล่องอย่างสนใจ รอยยิ้มบางเบาปรากฏบนใบหน้าแม้ว่าดวงตาของเสี่

ในตำหนักชิงหลานที่เงียบสงบหรูซินเดินเข้ามาด้วยท่าทางนิ่งสงบ เส้นทางที่หรูซินก้าวเดินผ่านทำให้ทั้งตำหนักเงียบลงอย่างคาดไม่ถึง นางกำนัลของวังหลวงมองดูการเคลื่อนไหวของหรูซินด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นไปด้วยความเคารพและเกรงกลัว"สนมเอกหยางชินอวี้ กุ้ยเฟยเรียกหาท่านให้ไปพบที่ตำหนักชิงหลานเดี๋ยวนี้" หรูซินพูดเสียงเด็ดขาดไม่ได้มีความเคารพแม้แต่น้อย“ตามข้าไปทันที” หยางชินอวี้หันหน้าหันหลังรู้สึกหวาดกลัวไม่น้อยฝ่าบาทเพิ่งจะออกจากวังหลวงชวีหยาก็เรียกหยางชินอวี้ทันที“ได้ยินไหมข้าบอกให้ตามข้ามา” หรูซินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉียบด้วยคำสั่งและท่าทีของหรูซินทำให้จี้เหวินที่ยืนอยู่ข้างๆ หยางชินอวี้รู้สึกกังวลในใจ สายตาของจี้เหวินจับจ้องไปที่หยางชินอวี้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบอ้ำอึ้งพูดว่า "ข้า... ข้าขอโทษนะ... มารดาของข้าจะมาเยี่ยมในวังหลวงในวันนี้ ข้าจึงต้องอยู่ให้มารดาของข้ารู้สึกอุ่นใจ นี่เป็นเหตุผลที่ข้าไม่สามารถไปที่ตำหนักชิงหลานได้… อ่อข้าจะพามารดาข้าไปคารวะท่านน้าของพระสนมด้วย”คำพูดของจี้เหวินทำให้หยางชินอวี้แอบถอนหายใจอย่างแรง ในที่สุดก็ต้องยอมจำใจไปคนเดียว โดยไม่แสดงอาการขัดแย้งใดๆ หน้าของเธอเ

ห้องโถงใหญ่ของตำหนักชิงหลานของกุ้ยเฟยชวีหยาเสียงฝีเท้าดังเข้ามา ใบหน้าของชวีหยาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเมื่อองครักษ์ของไทเฮาก้าวเข้ามาจับตัวนาง ชวีหยาไม่ยอม มืองามสั่นเทา ขาทั้งสองข้างก้าวถอยหลังอย่างสุดกำลัง"ปล่อยข้า ปล่อยข้า" ชวีหยาโวยวายขณะดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนขององครักษ์"ข้าทำอะไรผิด ข้าทำอะไรผิดถึงต้องทำเช่นนี้" น้ำเสียงของนางเจือไปด้วยความทุกข์ทรมานชวีหยาเบิกตากว้างเห็นหรูซินยืนอยู่ข้างๆ แต่กลับไม่ยื่นมือมาช่วยสักนิด หรูซินยืนนิ่งไม่แม้แต่มองชวีหยา ทิ้งให้ชวีหยาอยู่ในมือขององครักษ์ที่จับตัวกุ้ยเฟยชวีหยาไว้หรูซินก็รีบวิ่งจากไป"หรูซิน หรูซินนน" ชวีหยาเรียกหรูซินด้วยเสียงที่สั่นเทา ทุกอย่างดูเหมือนจะพังทลายลงตรงหน้านางในขณะที่ชวีหยาเกือบจะหมดแรงจากการดิ้นรน องครักษ์ก็พาตัวออกจากตำหนักชิงหลานไปยังตำหนักพระพันปี ที่นั่งรออยู่คือไทเฮาบนบัลลังก์ทองคำอันโอ่อ่า สายตาของไทเฮาทอดมองลงมาอย่างเฉยเมย แม้แต่รอยยิ้มก็ไม่มีบนใบหน้าเมื่อเห็นตัวเองถูกพาตัวเข้ามา ชวีหยารีบคุกเข่าลงกับพื้น ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาและความสิ้นหวัง"ไทเฮาได้โปรดไว้ชีวิต หม่อมฉันไม่ได้ทำ นางทำตัวเอง ไทเฮาโปรดเมตตาหม่อมฉั