Semua Bab ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!: Bab 161 - Bab 170

หยางลี่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร หยางลี่ในชุดคลุมสีทองดูสง่างามเสมอ แต่วันนี้มีรอยยิ้มอบอุ่นที่มุมปากมองไปที่เสี่ยวหนี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยท่าทางเขินอาย ค่อยๆ จัดการจานอาหารที่อยู่ในมือแล้วพยายามหลบสายตาของหยางลี่"เจ้าคิดถึงข้าบ้างไหม" หยางลี่ถามอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงขบขันเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีเขินอายของเสี่ยวหนี่เสี่ยวหนี่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามนั้น มือไม้รีบไปจับจานข้าวที่อยู่ใกล้ๆ ตัว พยายามหลีกเลี่ยงการสบตากับหยางลี่อย่างลนลาน"ฝ่าบาท... กินอะไรมาหรือยัง" เสี่ยวหนี่ถามกลับทันทีด้วยเสียงที่สั่นเล็กน้อยหยางลี่หัวเราะออกมาเบาๆ ยิ้มอย่างเอ็นดู"เจ้าจะเบี่ยงประเด็นไปไหนล่ะ" น้ำเสียงของหยางลี่อ่อนโยนปนขบขันท่าทางของเสี่ยวหนี่เสี่ยวหนี่ยิ่งเขินเข้าไปใหญ่ มือไม้พันกันไปพันกันมา ก่อนจะตัดสินใจเลื่อนจานข้าวตรงหน้าหยางลี่"ฝ่าบาท...ท่านต้องกินข้าวด้วยกันกับข้านะ ข้าอยากให้ท่านได้ทานอร่อยๆ นานแค่ไหนแล้วที่เราสองคนไม่ได้ร่วมวงอาหารกันเลย" เสี่ยวหนี่พูดเบาๆ ลืมไปสนิทว่าตัวเองเพิ่งกินไป พร้อมกับตักข้าวเพิ่มในสองจานจนพูนโปะเข้าไปเรื่อยๆ เพราะมัวแต่เขินหยางลี่มองจานข้าวที่เสี่ยวหนี่จัดเตรียม

บรรยากาศในห้องรับแขกของบ้านโจวเต็มไปด้วยความเงียบสงบหยางลี่จับมือเสี่ยวหนี่เดินเข้าไปในห้อง ท่านโจวหลิวเยว่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้สักยาว เงยหน้าขึ้นมองทั้งสองด้วยสายตาที่ระมัดระวังแต่ก็ไม่อาจปิดซ่อนความสงสัยที่มีในใจได้เสี่ยวหนี่รู้สึกได้ถึงแรงกดดัน ดวงตาก้มลงหลบเล็กน้อยแต่หยางลี่ที่เดินเคียงข้างกลับมั่นคง และไม่ยอมให้รู้สึกกลัว หยางลี่จูงมือเสี่ยวหนี่เข้าไปใกล้ท่านโจวและหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประสนามืออย่างนอบน้อม “ฝ่าบาทอย่ากระนั้นเลย” ท่านโจวห้ามเมื่อเห้นว่าหยางลี่ไม่ควรประสานมือต่อหน้าเขาหยางลี่หันมามองเสี่ยวหนี่และยิ้มอบอุ่นให้ ก่อนที่จะหันกลับมาพูดกับท่านโจว"ท่านโจวข้าหยางลี่ไม่ได้มาในฐานะฮ่องเต้หากแต่มาในฐานะบุรุษคนหนึ่งที่มีใจมั่นคงเท่านั้น”“ฝ่าบาทให้เกียรติเกินไปล้ว” หยางลี่ยิ้มบางๆ “ข้าคิดว่าถึงเวลาที่ข้าจะขอเสี่ยวหนี่กลับไปยังวังหลวงกับข้า" หยางลี่กล่าวหนักแน่นแต่น้ำเสียงแฝงไปด้วยความอบอุ่นที่ใส่ใจเสี่ยวหนี่"ข้าจะให้เกียรติและแต่งตั้งเสี่ยวหนี่ในฐานะฮองเฮาของข้า"ท่านโจวมองไปที่หยางลี่ด้วยสายตาที่ลึกล้ำ ก่อนจะยิ้มเล็กน้อยและขยับตัวนั่งตรง ส่วนเสี่ยวหนี่ก้มหน้านิ่ง"ฝ่าบา

ค่ำคืนที่บรรยากาศอบอวลไปด้วยความอบอุ่นและความรู้สึกของการจากลา ที่ห้องจัดเลี้ยงในบ้านโจว ซึ่งถูกตกแต่งอย่างงดงามเพื่อเป็นเกียรติแก่เสี่ยวหนี่ที่กำลังจะเดินทางไปวังหลวง ทุกคนที่มานั่งที่โต๊ะรับประทานอาหารนั้นเต็มไปด้วยความสุขใจและอบอุ่นจากการที่ได้อยู่ร่วมกันในค่ำคืนนี้ท่านโจวนั่งอยู่ตรงกลางโต๊ะ พร้อมกับเว่ยหยงไท่ จงอินเฉา และตงเจี้ยนที่ต่างก็เป็นแขกผู้มีเกียรติในค่ำคืนนี้ เสียงพูดคุยดังขึ้นเรื่อยๆ กับ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะเป็นส่วนหนึ่งของค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น“ท่านโจวไม่ไปร่วมงานแต่งตั้งฮองเอาจริงๆ หรือ” หยางลี่เอ่ยปากด้วยความนอบน้อม“คงไม่เพราะสุขภาพข้าน้อยตอนนี้ถึงจะฟื้นตัวมาบ้างแต่ก็เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น”“ข้าเสียดายแย่อยากจะให้ท่านโจวร่วมพิธีแต่งตั้ง” โจวหลิ่วเยว่ยิ้ม“คิดเสียว่าข้าน้อยรับรู้ แล้วก็พอแล้วหากมีโอกาสคงได้เยี่ยมเยือน”ในขณะที่เสียงสนทนาเต็มไปด้วยความสนุกสนานนั้น เสี่ยวหนี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ประตูห้องก็ถูกซูเหม่ยประคองออกมาอย่างนุ่มนวล เสี่ยวหนี่ในวันนี้แตกต่างจากเสี่ยวหนี่คนเดิมที่เคยทำอาหารในครัว สวมอาภรณ์งดงามสีแดงเลือดหมูประดับดิ้นสีทองปัก ลวดลายดอกไม้ที่ละ

สวนของบ้านโจวบรรยากาศในสวนที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้และเสียงนกร้อง ทำให้ทุกอย่างดูสงบสุขยิ่ง เว่ยหยงไท่เดินเข้ามาหาเสี่ยวหนี่ที่ยืนอยู่กลางสวน ใบหน้าของเขาจริงจังแต่มีความห่วงใยที่เก็บซ่อนไว้ในใจเว่ยหยงไท่เดินมาหยุดข้างๆ เสี่ยวหนี่ ยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นเสี่ยวหนี่ที่ยังคงยืนอยู่ในชุดเรียบง่ายดูท่าทางเหมือนว่าจะยังคงเป็นคนเดิมที่เขารู้จักแต่ลึกลงไปในสายตากลับมีความเศร้าและความหม่นหมองซ่อนอยู่"เสี่ยวหนี่...ข้ามานี่เพื่อพูดเรื่องสมุนไพรชางลู่เจ้าคงไม่ต้องการมันแล้วสินะ" เสี่ยวหนี่มองดูรากชางลู่ที่เว่ยหยงไท่ถืออยู่ในมือ ก่อนจะยิ้มบางๆ ให้กับเขา"พี่เว่ย ข้ายังต้องใช้มันอยู่ วันหน้าข้ายังต้องการมันไว้ใช้ ท่านมอบให้ข้าเถอะ""เจ้าคิดจะทำอะไร เจ้าจะจากพวกเราไปอย่างนั้นหรือทั้งๆ ที่ข้านึกว่าตอนนี้เจ้ามีความสุขแล้วแท้ๆ" เว่ยหยงไท่ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ "ข้ากำลังไตร่ตรอง" เสี่ยวหนี่ตอบด้วยเสียงที่ค่อนข้างหนักแน่น "ช่วงเวลาต่อจากนี้ไป ข้าขอความสุขให้ตัวเองในขณะที่ยังมีโอกาส ข้าจะทำให้ตัวเองรู้สึกว่า...หากถึงวันที่ต้องจากไป ข้าจะไม่รู้สึกเจ็บปวดหรือเสียดายอะไรอีก"เว่ยหยงไท่ชะงักไปครู่หนึ

ตำหนักเย็นเงียบสงัดหนาวเหน็บ ทำให้หัวใจของผู้ที่อยู่ภายในรู้สึกถึงความโดดเดี่ยวและแร้นแค้นตามชื่อ ชวีหยานั่งอยู่ที่โต๊ะไม้เก่าๆ ที่เริ่มคล้ำตามกาลเวลา มือยกขึ้นสัมผัสน้ำผึ้งที่เหลืออยู่ในถ้วยเล็กๆ ราวกับหวังว่าอย่างน้อยความหวานนี้จะบรรเทาความเจ็บปวดที่อยู่ในใจท่ามกลางความเงียบงันเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาไกลๆ ก่อนที่นางกำนัลจะนำถาดอาหารที่จัดเรียงอย่างดีมาวางตรงหน้าชวีหยา อาหารในถาดเต็มไปด้วยขนมหวาน ข้าวหอมร้อนๆ ปลาในซอสหอมกรุ่นและส้มเชื่อมที่มีกลิ่นหอมชวนให้หิว ราวกับมีบางอย่างที่ยังเหลืออยู่จากโลกภายนอกที่เคยเป็นของชวีหยานี่คืออาหารที่ชวีหยาโปรดปรานทั้งนั้นนางกำนัลคำนับและพูดเสียงนอบน้อม“กุ้ยเฟยเพคะ ไทเฮาทรงมีรับสั่งให้ปรุงอาหารโปรดของกุ้ยเฟยส่งให้เสวย ยังทรงเห็นแก่คุณความดีจากวันนี้จึงผ่อนปรนให้ โปรดรับทานเถอะเจ้าค่ะ”ชวีหยามองอาหารในถาด สายตาเต็มไปด้วยความสับสนและความรู้สึกแสนเจ็บปวด แต่เมื่อได้ยินเช่นนั้นจึงยิ้มบางๆ ออกอยู่บ้าง อย่างไรไทเฮาก็ไม่ถอดทิ้งข้าเพราะความผิดแค่นั้น“ขอบพระทัยไทเฮา...ข้าจะรับไว้” ชวีหยาค้อมตัวลงเป็นการขอบคุณ ก่อนจะยกถาดเข้าไปข้างในในที่สุดวันที่ข้ารอคอยก็มา