Semua Bab ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!: Bab 131 - Bab 140

เสียงน้ำในหม้อเดือดปุดๆ หรูซินจับกระชับเส้นผมของหยางชินอวี้แน่น จิกศีรษะของนางลากไปหน้าหม้อน้ำเดือดอย่างไร้เมตตา แม้หยางชินอวี้จะขืนตัวไว้สุดแรง พลิกดิ้นพยายามจะดิ้นรนหนี ทว่าร่างบางของหยางชินอวี้ไม่อาจสู้แรงหรูซินที่แข็งแรงดุจหินผาได้ จี้เหวินเบือนหน้าหนีใจหนึ่งสงสารหยางชินอวี้อีกใจกลัวว่าจะถูกซวีหยาจัดการเช่นเดียวกันหากวันไหนทำผิดขึ้นมากุ้ยเฟยซวีหยาเอนกายอยู่บนตั่ง พัดเบาๆ ด้วยสีหน้าเฉยชา…เย็นเยียบราวน้ำนิ่งที่ปิดคลุมภูเขาน้ำแข็ง ดวงหน้างดงามแต่ดวงตากลับสาแก่ใจ“แค่หม้อน้ำเดือดเท่านั้นจะกลัวทำไม เจ้ากล้าถวายตัวแสดงว่ากล้าเป้นศัตรูกับข้าน้ำร้อนแค่นี้ไม่ต้องกลัว ดีแค่ไหนแล้วข้าไม่ให้เจ้าตายหยางชินอวี้”ซวีหยากล่าวเสียงเรียบ ดวงตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม หยางชินอวี้น้ำตาไหลทั้งความอับอายและความหวาดกลัว ใบหน้าแดงก่ำร่างสั่นเทาอย่างไร้ทางหนีมือของหรูซินเริ่มกดศีรษะนางลง…แรงขึ้น…ใกล้ลงเรื่อยๆ หยางชินอวี้ขืนตัวไว้สุดแรง เสียงน้ำเดือดปุดๆ ราวกับจะกลายเป็นเสียงตะโกนขู่กู่ก้องในโสตประสาท“หยุด” เสียงตะคอกดั่งฟ้าผ่ากลางค่ำคืนดังลั่นทั่วห้องปึงงงงประตูตำหนักถูกผลักเปิดออกด้วยแรงมหาศาล องค์ฮ

หยางชินอวี้นั่งพิงเบาะนุ่มในเรือนพัก กลิ่นยาหอมยังกรุ่นในอากาศจากยาทาฝีที่หมอหลวงเพิ่งลงให้ บานประตูไม้ไผ่ถูกเลื่อนเปิดออกช้าๆ ก่อนที่เสียงฝีเท้าเบาๆ จะดังเข้ามา“เจ้าอยู่หรือไม่ ชินอวี้” เสียงนั้นแผ่วเบาแต่แฝงแววลังเลใจหยางชินอวี้ปรายตามองก่อนจะตอบเรียบๆ “เข้ามาสิ”จี้เหวินในชุดสีชมพูจางก้าวเข้ามาด้วยท่าทีสุภาพ ทว่าสีหน้ามีรอยยิ้มประจบเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด จี้เหวินวางตะกร้าผลไม้ลงตรงโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ และเอ่ยเสียงอ่อนทำหน้าเศร้าเล็กน้อย“เจ้าไม่ด้ไปเยี่ยมนายหญิงเจ้าหรอกหรือ” หยางชินอวี้ถามเบาๆ“พูดอะไรอย่างนั้น ข้าเลือกอะไรได้เล่าข้าอยากจะช่วยเจ้าใจแทบขาดวันนั้นข้า...เห็นใจเจ้านะ แต่ข้าไม่อาจทำอะไรได้เลยจริงๆ ...ข้าน่ะ รู้ดีว่ากุ้ยเฟยร้ายกาจแค่ไหน”หยางชินอวี้ยิ้มบาง รอยยิ้มที่คล้ายเยาะตนเองกล่าวเบาๆ“เจ้าก็เหมือนคนอื่น...ไม่มีใครกล้าช่วยข้าเลย แต่วันนี้กลับมากันเต็มไปหมด”จี้เหวินหน้าเจื่อนแต่ก็ยิ้มกลบเกลื่อน จากนั้นนางโน้มตัวเข้ามา“เจ้าน่าจะดีใจนะคุณหนูหยางเพราะวันนี้...เจ้าคือคนของฝ่าบาทแล้วอย่างไรล่ะ ว่าแต่...เจ้าให้เซียหยาทำขนมหวานให้เจ้าจริงหรือ”“เจ้าก็เคยให้เสี่ยวหนี

โรงเตี๊ยมบ้านโจวยามสายอวี่หรงเอนหลังพิงพุ่มไผ่ มือถือจอกน้ำชา กลิ่นหอมอ่อนๆ ของใบชาผสมกลิ่นขนมอบจากครัวลอยคลุ้งในอากาศเสี่ยวหนี่นั่งนิ่งดวงตาเหม่อมองยอดไม้สูง เงียบงันอย่างผิดวิสัย“เจ้าไม่อยากรู้เรื่องในวังหลวงหรือ” เสียงของอวี่หรงเอ่ยเบาๆ แต่เปี่ยมด้วยความห่วงใย“อยากรู้สิข้านะชอบเสือกเรื่องของชาวบ้านอยู่แล้ว” อวี่หรงยิ้ม“คิว่าไม่อยากรู้เห้นเจ้าไม่แวะมาพูดคุยกับข้าเลย”“งานข้ายุ่งนี่”“ก็ได้ๆ ตั้งใจฟังนะ” เสี่ยวหนี่นั่งเท้าคางจ้องหน้าอวี่หรงนิ่ง“กุ้ยเฟยซวีหยา…ถูกตำหนิอย่างแรง ฝ่าบาทไม่รู้ว่ายังให้โอกาสนางอีกไหม แต่ที่ข้าเห็นไม่มีแม้แต่แววตาสงสาร ส่วนโจวชัว…สหายเจ้าคนนั้นก็ได้รับการแต่งตั้งเป็นไท่จือเรียบร้อยแล้ว งานยิ่งใหญ่ทีเดียว ข้ากับอันหรูก็ไปอยู่ด้วย” หัวเราะแห้งๆเสี่ยวหนี่นิ่งเงียบ ยิ้มบางๆ ไม่ตอบอะไร อวี่หรงยกจอกชาขึ้นดื่มราวกับตัดสินใจอะไรบางอย่าง แล้วพูดตบท้ายด้วยน้ำเสียงอบอุ่นแฝงรอยหยอกล้อ“แต่ที่เจ้าควรรู้น่ะ…คือพี่ใหญ่หยางลี่ของข้า เขากำลังเก็บกวาดวังหลวงให้สะอาดเกลี้ยง เพื่อรอเจ้ากลับไปนะ หนี่ฮวา”เสี่ยวหนี่สะดุ้งเล็กน้อย แววตาที่นิ่งสงบกลับสั่นไหววูบหนึ่ง หลบสายตาอ

ภายในตำหนักหลวงแสงตะวันบ่ายส่อง หยางลี่นั่งอยู่หน้าโต๊ะไม้จันทน์ในห้องชั้นใน บรรยากาศเงียบสงัด มีเพียงเสียงพู่กันจุ่มน้ำหมึกเบาๆ และเสียงถอนหายใจแผ่วๆ ที่กำลังคิดถึงคนไกลแผ่นกระดาษขาวสะอาดถูกวางไว้ตรงหน้า หมึกหอมเริ่มจางเมื่อพู่กันยังไม่ขยับ หยางลี่นั่งนิ่งสีหน้าเคร่งขรึมเหมือนกำลังตัดสินใจในบางสิ่ง หัวใจหนักอึ้งจนไม่อาจจรดถ้อยคำแรกลงได้“…จะเขียนว่าอย่างไรดี ถึงจะทำให้นางรู้ว่า ข้ายังรออยู่เสมอจริงๆ …ไม่ได้เชื่อข่าวลือจนจิตใจหวั่นไหว…”ยังไม่ทันที่ปลายพู่กันจะขยับ เสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ดังขึ้นเร่งร้อน พร้อมกับเสียงทหารหน้าประตูตะโกนเสียงแตกตื่น“ใต้เท้าจาง ท่านไม่อาจเข้าไปตามอำเภอใจได้พ่ะย่ะค่ะ” หยางลี่เก้บจดหมายไว้ในกล่องแล้วสอดไว้ใต้เแท่นนอนอีกชั้นประตูไม้ถูกผลักออกอย่างถือวิสาสะก่อนใครจะทันขวาง ใต้เท้าจางโหยว่เซียนก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าตึงเครียดและไม่เกรงกลัวสายตาใครทั้งสิ้น สะบัดแขนขณะก้าวพรวดเข้ามา เสียงของจางโยว่เซียนทุ้มต่ำแต่แฝงด้วยแรงอารมณ์“ฝ่าบาท ข้า… ต้องขอเข้าเฝ้าทันทีในเวลานี้ ข้าไม่อาจรอได้อีกต่อไปแล้ว”หยางลี่วางพู่กันลงช้าๆ เสียงหมึกหยดลงกระดาษดังเบาๆ เหมือนความอดทนที่

ภายในตำหนักที่เงียบงัน เสียงกรีดร้องดังก้องสะท้อนราวกับเสียงวิญญาณถูกฉีกกระชาก กุ้ยเฟยชวีหยาทรุดกายลงกับพื้น ดวงตากลมโตแดงก่ำน้ำตาไหลพรากปะปนกับเครื่องสำอางที่ละลายกลายเป็นรอยเปื้อนเลอะใบหน้างาม เสียงแหลมสูงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกสั่นเครือ“ไม่จริง ไม่จริง พ่อข้า…ท่านพ่อ…เขาจะถูกประหารอย่างนั้นหรือ ข้าจะไปหาเขา ข้าจะไปหาฝ่าบาท ฝ่าบาทต้องฟังข้า”กุ้ยเฟยชวีหยาปัดมือสาวใช้ที่เข้ามาใกล้ออก ก่อนจะพยายามพยุงตนเองขึ้นด้วยแรงโกรธแค้นและหวาดกลัว แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นธรณีประตูกลางตำหนัก หรูซินยืนขวางไว้เต็มตัว“กุ้ยเฟย อย่าแม้แต่คิดที่จะก้าวออกไป” หรูซินกล่าวเสียงเข้ม“หลีกไป” ซวีหยาตวาดลั่น ดวงตากร้าวจนแทบกลืนกินทุกอย่างหรูซินกระชากแขนกุ้ยเฟยชวีหยาอย่างไม่ไว้หน้า ดึงร่างที่พยายามจะดิ้นหลุดกลับเข้ามาภายในตำหนัก จากนั้นผลักนางให้นั่งลงกับเบาะอย่างแรงจนผมเผ้ากระเซอะกระเซิง“ท่านคิดหรือว่าการออกไปตอนนี้จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ท่านยังไม่เข้าใจอีกหรือ ตอนนี้ฝ่าบาท…มิได้เป็นของท่านอีกต่อไปแล้ว” หรูซินสบตาชวีหยาอย่างเฉียบขาด กุ้ยเฟยชวีหยาเบิกตากว้างร่างสั่นสะท้าน หรูซินยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ“