Semua Bab ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!: Bab 41 - Bab 50

แสงไฟจากเตาสะท้อนใบหน้าแต่ละคนให้ดูอบอุ่น แม้จะมาจากต่างที่ ต่างสถานะ ต่างใจ…แต่ในยามนี้กลับดูเหมือนเป็นครอบครัวเล็กๆ ครัวหนึ่งที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมและเสียงหัวเราะบาร์บิคิวไม้แล้วไม่เล่าถูกส่งเข้าปากเคี้ยวงับๆ ตงเจี้ยนอยากจะกินมากหน่อยแต่ต้องวางท่าซึ่งเหมือนๆ กันกับอวี่หรงที่ต้องวางมาดถึงจะอร่อยแค่ไหนก็แค่ชิม“อาหย่อยที่สุดเลยฮับ ห้องเครื่องของวังหลวงยังสู้ไม่ได้พี่สาวเก่งที่สุดเลย” เฟยเทียนที่รู้ว่าจะต้องชมใครเอ่ยปากชมเสี่ยวหนี่ซึ่งๆ หน้า“ดีเลยเดิมคิดว่าได้แค่องค์หญิงมาช่วยชิมตอนนี้ได้เพิ่มมาอีกหลายคนเชียวฮะฮะฮะฮ่าาาา” เสี่ยวหนี่พูดดังๆ อวี่หรงขมวดคิ้วคมเข้าหากันแต่ไม่ถามเสียงน้ำซุปในหม้อดินส่งเสียงปุดเบาๆ กลิ่นหอมของโครงไก่ เคี่ยวกับหัวไชเท้าแห้ง เห็ดหอม และเปลือกส้มแห้งลอยคลุ้งไปทั่วห้องเครื่อง คนทั้งหกคนนั่งล้อมวงกันรอบเตาเตี้ยที่ตั้งอยู่บนแท่นหินใหญ่ที่วางไว้สำหรับเป็นโต๊ะมีแท่นหินยาวมารองเป็นแท่นนั่งพอดีจำนวนคน เสี่ยวอี้ที่เก้เก้กังกังตั้งแต่แรกถูกเสี่ยวหนี่กดไหล่ให้นั่งลงข้างๆ เสี่ยวหนี่เสี่ยวหนี่นั่งประจำตำแหน่งด้านหน้าหม้อ ตะเกียบยาวในมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างกำลังคนหม้อให้ว

อีกด้านหนึ่งนั้นจี้เหวินกำลังตรวจเช็คถังน้ำซุปและการเตรียมเครื่องปรุงกับเซียหยาในครัว ทว่าจู่ ๆ หญิงสาวคนหนึ่งในชุดแพรสีม่วงเข้มก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างสง่างาม ท่าทางเฉียบขาดทุกก้าว เธอคือ "หรูซิน" สาวใช้คนสนิทข้างกายกุ้ยเฟยชวีหยา"คุณหนูจี้เหวิน กุ้ยเฟยทรงประสงค์จะดื่มชากับท่าน เชิญตามข้ามา" เสียงราบเรียบของหรูซินฟังดูสุภาพแต่ไม่อาจปฏิเสธได้จี้เหวินยืนงงไปชั่วขณะ สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นสายตาของเพื่อนร่วมชั้นเรียนรอบข้างที่ชะงักการทำงานหันมามอง นางก็ไม่กล้าปฏิเสธ ได้แต่ยกชายกระโปรงตามไปด้วยหัวใจเต้นโครมครามสวนในวังหลังที่หรูซินพานางไปนั้นงดงามราวภาพฝัน แสงแดดลอดผ่านพุ่มไม้โปร่ง ดอกไม้หลากพันธุ์บานสะพรั่งรับลม กลิ่นหอมจางๆ ของมวลดอกไม้ลอยปะปนกับกลิ่นชาชั้นดีที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหินอ่อนข้างศาลาเล็กๆ ใต้ร่มเงาไม้น่ารื่นรมย์ที่สุดหากไม่ใช่เวลานี้เวลาที่ ต้องเผชิญหน้ากับหญิงงามสูงศักดิ์เช่นชวีหยากุ้ยเฟยชวีหยาในชุดผ้าไหมเนื้อบางสีเขียวหยกนั่งรออยู่ก่อนแล้ว รูปโฉมงดงามเยือกเย็น ริมฝีปากบางแต้มยิ้มละมุน สายตาทอดมองผืนน้ำตรงหน้าเหมือนคนที่ไม่เร่งรีบ ทว่าความเงียบสงบนั้นกลับ

“นั่นมัน...เสี่ยวหนี่ กับเสี่ยวอี้ พวกนางกำลังจะไปไหนกัน”หัวใจของเซี่ยหยาเต้นเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัวพวกนางได้ยินหมดแล้วหรือ จะเอาเรื่องนี้ไปบอกใครไหม ความกังวลผุดขึ้นมาในใจอย่างไม่อาจห้ามแต่เมื่อมองแผ่นหลังของทั้งสองลับหายไป เซี่ยหยาก็ถอนหายใจยาว“เห้อ...พวกนางไม่มีภาระอะไรแบบข้า...คงแค่แอบออกไปเที่ยวเล่นกระมัง” นางพึมพำกับตนเอง ยิ้มบางๆ ที่แฝงความเศร้า ดวงตาเศร้าสร้อยสะท้อนแสงจันทร์ระยิบ “ดีแล้ว...อย่างน้อยพวกนางก็ยังมีอิสระ…”โรงเตี๊ยม "อวี้ฮวาถัง" โรงเตี๊ยมชื่อดังในย่านการค้าเสี่ยวหนี่ยืนมองความหรูหราของอวี้ฮวาถัง เสี่ยวอี้ยืนเก้ๆ กังๆ“แม่นางทั้งสองท่านจองโต๊ะไว้หรือไม่”“อ่อแน่นอน มีคนรอข้าอยู่ก่อนแล้วชื่อพ่อค้าหลี่มีคนชื่อนี้ไหม”เสี่ยวเอ้อทำท่าทีนอบน้อมทั้งที่ก่อนนั้นทำท่าทีราวกับว่าสองคนจะมาขโมยอะไร“เชิญแม่นางทั้งสองที่ชั้นสองเลยขอรับห้องใหญ่สุดวิวสวยที่สุดของอวี้ฮวาถัง” เสี่ยวนี่อ้าปากค้าง ว้าวมากๆ เลย เดินตามเสี่ยวเอ้อขึ้นไปข้างบนภายในห้องรับรองชั้นสองของโรงเตี๊ยมที่ตกแต่งด้วยม่านผ้าไหมบางพลิ้วและโคมแดงแขวนเรียงรายห้องที่ใหญ่ที่สุดดีที่สุด กลิ่นอาหารหอมกรุ่นตลบอบอวลไปทั่

“เดี๋ยวก่อน!” ตงเจี้ยนที่เพิ่งรู้ตัวว่าหยางลี่ควักเงินออกไปเกินความจำเป็น ก็รีบคว้ามือเขาไว้แล้วแย่งเงินมา “พ่อค้าหลี่ผู้มั่งคั่งท่านจะใช้เงินแบบนี้ไม่ได้มันไม่ถูกต้อง และท่านควรจะเข้าใจว่า ต้องประหยัดกว่านี้” ก็เงินตงเจี้ยนนี่นา ตงเจี้ยนส่งเสียงจิจ๊ะนึกโมโหตัวเองที่ไม่ยอมเขียนร่างรายงานของเงินจากกรมส่วนกลางของฮ่องเต้มาใช้ ฝ่าบาทนี่ก็กระไรทำไมไม่ขอจากขันทีกวงซุนมานะว่าแล้วตงเจี้ยนก็หยิบเหรียญเงินออกมาเท่าที่จำเป็น จ่ายให้เสี่ยวเอ้อในราคาที่ต่อรองอย่างคล่องแคล่ว ขณะบ่นพึมพำไปด้วย“ข้าว่าแล้ว...การให้พ่อค้าหลี่ดูแลเงินนี่มันเสียหายกว่าปล่อยให้เสี่ยวหนี่ไปเลือกซื้อวัตถุดิบเองเสียอีก”“หาทำไมลามมาถึงข้าเล่า” เสี่ยวหนี่พึมพำเบาๆหยางลี่กลอกตาแต่ไม่ได้ว่าอะไร ตรงเข้าไปกระซิบข้างหูตงเจี้ยน “เจ้ารีบจ่ายให้เขา แล้วฝากเบี่ยงเบนความสนใจอวี่หรงไว้ให้หน่อย เราจะได้ออกไปจากที่นี่ให้ครบทุกคนโดยไม่ถูกจับได้”ตงเจี้ยนพยักหน้ารับคำทันที สีหน้าเคร่งเครียดแล้วรีบจ่ายเงิน เสี่ยวเอ้อหัวเราะชอบใจพร้อมคว้าเงินไปนับในมือมือ “ขอรับนายท่านข้าน้อยพร้อมเสมอยินดีที่สุด พร้อมที่จะจัดให้สมเกียรติ!”ไม่นานนัก เส

บัดนี้หลังล้างเครื่องครัวของตนเสร็จ ทั้งคู่ก็หอบถ้วยถั่วต้มใบใหญ่ไปนั่งรวมกลุ่มกันตรงมุมเสาไม้ หวังจะพักปาก พักตา พักใจ พักชีวิตสักหนึ่งช่วงธูปเสี่ยวอี้ยกถั่วขึ้นมากัดเข้าปาก เคี้ยวอย่างเชื่องช้า เสี่ยวหนี่ก็กำลังใช้เล็บแกะถั่วออกจากเปลือกอย่างหมดเรี่ยวแรงขณะที่ทั้งสองคนกำลังง่วง เสียงตบมือ แปะๆ ก็ดังขึ้นเรียกสติให้ตื่น“ทุกคน ฟังทางนี้” เหม่ยซูเดินเข้ามากลางโรงครัวด้วยฝีเท้าที่เงียบอย่างคนกิริยาดี ใบหน้าเรียบเฉยเดาไม่ได้ด้วยซ้ำว่านางมีเรื่องสำคัญหรือว่าแค่เรียกทุกคนมาสั่งงานทั่วไป“กุ้ยเฟยชวีหยาทรงมีคำสั่งมาถึงพวกเจ้า”ทุกคนหยุดมือทันที คนที่กำลังขัดเขียง หยิบเห็ด เก็บมีด ชำเลืองหันมามองกันเป็นตาเดียว“พระนางทรงได้ยินชื่อเสียงของนางในห้องเครื่องฝึกหัดรุ่นนี้ว่าเก่งกล้า เลยอยากลิ้มรสอาหารพวกเจ้าดูสักมื้อ ในมื้อเที่ยงนี้”เสียงถั่วร่วง แปะ! จากมือเสี่ยวหนี่ลงพื้นอย่างไม่ตั้งใจ ก่อนกระซิบเบาๆ “เมื่อกี้ข้าฝันไปหรือเปล่ามื้อเที่ยงอย่างไรจึงจะทันเวลา”“เจ้าค่ะราวกับฝันร้าย…” เสี่ยวอี้ว่าเสียงแผ่ว ริมฝีปากยังจะกัดถั่วลูกต่อไปเหม่ยซูยังพูดไม่จบ “อาหารมื้อนี้จะถูกจัดขึ้นเป็นการเลี้ยงน้ำช