Semua Bab ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!: Bab 51 - Bab 60

ห้องครัวเงียบลงทันที แม้แต่เสียงของเสี่ยวหนี่กับเสี่ยวอี้ก็เงียบ“งั้นเดี๋ยวข้าจะเป็นคนยกเครื่องเสวยไปถวายด้วยตัวเองเลยก็ได้” จี้เหวินยังคงพูดต่อด้วยท่าทีมั่นใจเกินตัว “จะได้ช่วยอธิบายสรรพคุณสุดยอดอาหารที่พวกเจ้าตั้งใจทำกันมาด้วย ว่าดีต่อสุขภาพแค่ไหน ช่วยผิวพรรณยังไง กุ้ยเฟยกับเหล่าสนมจะได้ประทับใจ ดีหรือไม่”คราวนี้หลิงเชียวกับเฟิงหรานหันไปมองหน้ากันก่อนจะร้องขึ้นพร้อมกัน“ดีเลย”“ดีมาก แบบนี้ก็แบ่งๆ กันไปคนละเมนู สบายขึ้นเยอะ” หลิงเชียวหัวเราะเสียงใส ขณะที่เฟิงหรานยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ“ใครจะไปห่วงอะไรเล่า ในเมื่อมี น้องสาวของกุ้ยเฟย เป็นตัวแทนอยู่แล้ว”แม้แต่เซี่ยหยาที่ดูเงียบ ยังต้องพยักหน้าตามและเอ่ยเสียงเรียบ“ข้าก็เห็นด้วย ถ้าจะเป็นแบบนั้น” เซี่ยหยาพูดเบาๆหยางชินอวี้เหลือบตามองทุกคน ก่อนจะพยักหน้างึกๆ ด้วยใบหน้าที่คล้ายจะโล่งอก“งั้นดีเลย...อย่าช้าอยู่เลย พวกเรามาเริ่มกันเถอะ”ทุกคนเริ่มขยับตัว บรรยากาศในห้องเปลี่ยนจากตึงเครียดเป็นมีพลังขึ้นมาทันทีแม้คำพูดของจี้เหวินจะออกแนวหยิ่งผยองอยู่บ้าง และท่าทีจะดูเหมือนอยู่เหนือกว่าทุกคน แต่อย่างน้อยการที่นางกล้ารับประกันเอง ก็ทำให้ทุ

ในอีกมุม เสี่ยวหนี่ปาดเหงื่อบนหน้าผากด้วยหลังมือ ก่อนกระโดดตัวเบาไปยังแผงเครื่องปรุงอย่างร่าเริง“ขนมปังเสร็จแล้ว ต่อไป… ยำรวมมิตรฉบับเสี่ยวหนี่!”นางพูดพลางสะบัดชายผ้ากันเปื้อน แล้วล้วงหยิบกระจาดไม้ที่บรรจุวัตถุดิบหลากหลายอย่างไว้ครบครันขึ้นมาด้วยความภาคภูมิ มือข้างหนึ่งหิ้วถาดทองเหลืองใบใหญ่ อีกมือหยิบมีดคมปลายโค้งประจำตัว ก่อนเริ่มต้นคัดเลือกวัตถุดิบทีละชิ้น“อย่างแรก กุ้ง! ต้องกุ้งตัวอวบๆ เด้งๆ ต้มแค่พอสุก หั่นครึ่งตามยาวให้เนื้อโชว์ความขาวนวลแต่ยังมีสีส้มริมเปลือกติดอยู่… มองแล้วเหมือนพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวแช่ในน้ำค้าง”เสี่ยวหนี่หยิบกุ้งแม่น้ำที่เพิ่งลวกจนเปลือกสุกใส ตัวกุ้งแดงระเรื่อแต่ยังคงความเด้งของเนื้อไว้ครบทุกประการ นางจัดเรียงลงในชามเคลือบลายมังกรด้วยมือเบาๆ ปลายนิ้วแตะเนื้อกุ้งเพื่อเช็กความนุ่ม ก่อนพยักหน้าอย่างพอใจ“ต่อไป หมูบด! ต้องหมูบดแบบมันน้อย เนื้อแน่น ข้าผัดกับน้ำมันงา ใส่ซอสปรุงสูตรลับ แล้วรอจนแห้งกำลังดี…”กลิ่นหอมของน้ำมันงาอุ่นๆ ฟุ้งขึ้นทันทีเมื่อหมูบดถูกเทลงกระทะ เสียงฉ่าดังลั่นครู่หนึ่ง ก่อนเปลี่ยนเป็นเสียงซู่เบาๆ เนื้อหมูค่อยๆ กลายเป็นสีน้ำตาลทอง ผิวนอกแห้ง

เหล่าสนมต่างก็โน้มตัวถวายบังคม “ถวายพระพรเพคะฝ่าบาท” เสียงเอ่ยรับพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียง เสียงนั้นอ่อนหวานทว่าก็มีความพร้อมเพรียงหยางลี่พยักหน้าเบาๆ แล้วกวาดสายตารอบงานเลี้ยงน้ำชาด้วยแววตานิ่งเฉย หากแต่เมื่อสายตาผ่านไปถึงโต๊ะด้านท้ายซึ่งเป็นจุดที่วางอาหารฝีมือนางในฝึกหัด... สายตานั้นกลับดูจะหยุดชั่วครู่ ก่อนจะเคลื่อนไปยังจุดที่กุ้ยเฟยนั่งประจำอยู่ทางซ้ายมือกุ้ยเฟยชวีหยาลุกขึ้นมายืนต้อนรับเหมือนสนมคนอื่นๆ นางไม่ยอมให้ใครยืนอยู่ใกล้หยางลี่มากกว่านาง ดวงหน้าเรียบนิ่งงดงามเฉกเช่นเคย กล่าวทักด้วยสุ้มเสียงละมุน “หม่อมฉันไม่คิดว่าฝ่าบาทจะเสด็จมาในวันนี้เพคะกับตำหนักชิงหลาน นับเป็นเกียรติยิ่งนัก”หยางลี่เพียงยิ้มรับบางเบา และนั่งลงยังตำแหน่งกลางข้างกุ้ยเฟยโดยมิกล่าวอันใด“ไม่ต้องพิธีมากนัก นั่งตามสบายเถิด” น้ำเสียงของพระองค์เรียบเฉยด้านหนึ่งนั้น จี้เหวินที่เกาะอยู่ที่ขอบประตูชะโงกหน้ามองมาที่ หยางลี่ หยางชินอวี้ที่อาสายกเครื่องเสวยพร้อมกับจี้เหวิน ที่ชะโงกมอง ภายในใจนั้นไม่อาจคาดเดาจี้เหวินมองอาภรณ์เนื้อดีของ หยางลี่ มองท่าทีองอาจ มองเหล่านางสนมมากมายที่ยืนย่อกายตรงหน้าหยางลี่กลับรู้สึกว

พระอาทิตย์คล้อยต่ำ ลำแสงยามเย็นส่องลอด กลิ่นอาหารจากในงานเลี้ยงยังลอยคลุ้งอยู่จางๆ ข้างกายหยางลี่มีชวีหยา กุ้ยเฟยผู้สง่างามนั่งเรียบร้อยงดงาม นางชำเลืองมองหยางลี่เป็นระยะ ขณะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ฝ่าบาท...มื้อนี้พอจะถูกพระทัยบ้างไหมเพคะ” สีหน้ายิ้มแย้มคำพูดอ่อนหวานหยางลี่วางตะเกียบลงอย่างนุ่มนวล ก่อนพยักหน้าเบาๆ“อืม...ใช้ได้”ชวีหยายิ้มอ่อน แววตาเปล่งประกายเมื่อเห็นสีหน้าที่แม้เคร่งขรึม แต่ก็ไม่เย็นชาเช่นยามว่าราชการ“หม่อมฉันเห็นพระองค์ทรงโปรดขนมปังหน้าหมู หม่อมฉันเองก็ชิมแล้ว รสชาติดีจริงๆ ขนมปังด้านนอกกรอบ แต่หมูบดด้านในหอมเครื่องพริกไทย แถมมีรสหวานเค็มกลมกล่อม”หยางลี่คลี่ยิ้มบางๆ เพียงมุมปาก ขณะสายตายังมองตรง อย่างแน่วแน่“อืม ขนมปังจานนั้นดีมากเลยเหมือนของกินเล่นแต่ก็ให้ความรู้สึกลงตัวและอิ่มหนำได้จริง”ชวีหยาชำเลืองพระพักตร์อีกครา เห็นรอยยิ้มเพียงชั่วครู่ของฮ่องเต้ แม้ไม่ชัดเจน แต่นางก็เห็นมัน“ซาลาเปาทอดก็อร่อยนะเพคะ หม่อมฉันได้ยินว่าคุณหนูหยางชินอวี้เป็นคนจัดทำ เห็นว่าเรียนกับผู้ดูแลห้องเครื่องเจ้าหรานเจียวอยู่หลายเดือน”“อืม...ดี”หยางลี่ตอบสั้นๆ แต่แววตาไม่ไร้ความหม

เสียงปัดกวาดและล้างถ้วยชามเงียบไปแล้ว ครัวหลวงที่เคยจอแจกลับกลายเป็นสงบ เสี่ยวหนี่โยนผ้าเช็ดมือในอ่างอย่างแรงแล้วทิ้งตัวนั่งพับเพียบข้างเตาไฟก่อนจะหยิบถั่วคั่วในจานดินเผามากำมือหนึ่ง ใบหน้าเหนื่อยล้าแต่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา“เฮ้อ...น่าเสียดายจริงๆ ข้าไม่ได้เห็นหน้าฮ่องเต้เลย เจ็บใจจริงๆ” เสียงบ่นอุบของนางทำให้ทุกคนรอบข้างอดหัวเราะไม่ได้“ข้าก็อยากเห็นเหมือนกันนะ!” เสี่ยวอี้ที่นั่งขัดสมาธิอยู่ไม่ไกล พยักหน้าหงึกๆ ตาเป็นประกาย หลิงเชียวหัวเราะเบาๆ ก่อนจะกระแอม “ถ้าเช่นนั้น ฟังข้าเล่าเถอะ” นางยกมือขึ้นพัดหน้าแผ่วเบาเหมือนจะขับไล่ความเขินอาย ก่อนจะเริ่มบรรยายด้วยน้ำเสียงฝันหวาน “ฝ่าบาทสูงส่ง สมชายชาตรีจริงๆ เพียงแค่เห็นหน้า ทุกคนก็ต้องหยุดหายใจ...สายตาของฝ่าบาทคมดุจคมดาบ แต่กลับมีรอยยิ้มที่อบอุ่นละลายใจและเรื่องที่เราเคยได้ยินเรื่องหล่อเหลาที่สุดในเจ็ดคาบสมุทรไม่เกินจริงพวกเจ้าเชื่อไหมฝ่าบาทหล่อเหลากว่าบุรุษใดในใต้หล้าจริงๆ นะ”“จริง! ข้าเห็นด้วย!” เฟิงหรานยิ้มกว้างตาม “ข้าก็เหมือนกัน แค่ได้เห็นจากที่ไกลๆ” เซี่ยหยายิ้มอย่างเขินอายสาวๆ หัวเราะกันคิกคัก หน้าขึ้นสีระเรื่อทั้งจากความเหนื่อ