Semua Bab ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!: Bab 31 - Bab 40

”เจ้าสองคนพี่น้อง ต่อไปก็ต้องร่วมแรงร่วมใจ จะได้สมปรารถนาของท่านโจว””ก็นั้นสินะ“เสี่ยวหนี่กับเสี่ยวอี้พยักหน้ารัวๆทันที“จริงที่สุดเลยเจ้าค่ะ ท่านพ่อค้าหลี่หัวไวจริงๆ คุณหนูทั้งสองช่วยกันทำจึงจะสำเร็จลุล่วง“เสี่ยวอี้กระซิบเบาๆข้างหูหนี่ฮวา“คุณหนูเจ้าขา… ทำไมพวกเราไม่คิดข้ออ้างนี้ให้ได้ตั้งแต่แรกกันคะ แบบนี้คุณหนูก็ไม่ต้องทำสองจานให้เหนื่อยแล้ว…”เสี่ยวหนี่ถอนหายใจเงียบๆกระซิบกับเสี่ยวอี้เบาๆ“ทำได้แค่ตอนมีคนสั่งอาหารเท่านั้นแหละ… ตอนสอบฝีมือล่ะก็ ข้าก็ต้องทำสองจานอยู่ดี เจ้าจะให้ข้าทำการบ้านแทน แล้วไปบอกอาจารย์ว่าให้คิดคะแนนของจี้เหวินจากงานของข้าหรือ? โลกนี้มีอาจารย์ที่ไหนยอมกันบ้างเล่า…หากมีอาจารย์เช่นนั้นอยู่จริง ก็สมควรเอาไปเลี้ยงไว้เป็นของหายากแล้วล่ะ”เสี่ยวอี้ทำหน้าสลด ทั้งคู่ถอนหายใจเฮือกพร้อมกัน คอตกเงียบๆอย่างเข้าใจกันถ่องแท้ หยางลี่เห็นภาพนั้นแล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย มองหน้าเด็กสาวสองคนสลับกันอย่างงุนงง“อะไรกัน… ข้าพลาดเรื่องอะไรไปหรือ?”ตงเจี้ยนหัวเราะเบาๆแต่ไม่อธิบายอะไรก็ในเมื่อเข้ารู้อยู่แก่ใจ ภาพที่เขาเห็นที่บ้านโจวในวันนั้นเป็นเสี่ยวหนี่ที่ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ไม่ใช่จ

เมื่อมาถึงโต๊ะที่จี้เหวินนั่งอยู่ องค์หญิงทอดพระเนตรเห็นเพียงนางกำลังคนหม้อข้าวต้มเบาๆ อยู่เหนือเตาไฟอ่อนๆ กลิ่นเป๋าฮื้อตุ๋นโชยจางๆ ลอยมาแต่ไกล ทว่าดูธรรมดาเกินไป“เคี่ยวข้าวต้ม หรือ” อันหรูกระซิบกับตัวเอง สีหน้าเริ่มหมดความสนใจอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะละสายตาหันไปอีกด้านหนึ่งข้างๆ เตาอีกฟาก เสี่ยวหนี่กำลังจัดวางวัตถุดิบอย่างรวดเร็วและกระฉับกระเฉง โต๊ะของนางไม่เหมือนใครเพราะเต็มไปด้วยถาดไม้ขนาดเล็กเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ แต่ละถาดแยกวัตถุดิบออกจากกันชัดเจน ดูสะอาดตาและน่าติดตามยิ่งกว่าหม้อข้าวต้ม ที่เห็นเมื่อครู่อันหรูเดินเข้าไปใกล้ เสี่ยวหนี่ที่นางพุงเป้าหมายไว้ต่อมา เสี่ยวหนี่แค่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วยิ้มบางๆ อย่างพอเหมาะ จากนั้นก็กลับไปก้มหน้าทำงานต่อ ไม่ได้เอ่ยทักใดๆ อีกองค์หญิงสิบสี่อันหรูกวาดสายตาลงบนโต๊ะตรงหน้า แววตาเริ่มเปล่งประกายขึ้น รู้สึกตื่นเต้นที่ได้เห็นอะไรแบบนี้องค์หญิงสิบสี่อันหรูสาวพระเท้าเข้าไปใกล้อย่างไม่รู้ตัว ดวงเนตรจับจ้องลงไปยังวัตถุดิบที่เรียงรายตรงหน้า สนใจจริงจังถาดแรก มีเนื้อกุ้งบดละเอียดวางเคียงกับหัวไชเท้า วุ้นเส้นแห้งถาดที่สอง เป็นไก่บดละเอียดวางเคีย

ในตำหนักเย็นสงบของพระพันปี กลิ่นกำยานสมุนไพรจางๆ ลอยอ้อยอิ่งในอากาศ ตัดกับเสียงพัดใบไม้ไผ่กระทบกันอย่างแผ่วเบานอกหน้าต่าง "ถวายสำรับจากนางในฝึกหัดของวันนี้เพคะส่วนหนึ่งแบ่งไปที่ตำหนักฝ่าบาทอีกส่วนให้ส่งมาถวายไทเฮาทอดพระเนตรและทรงลองชิมด้วยพระองค์เอง"จ้าวหลานเจียวเบี่ยงตัวเล็กน้อย แล้วจัดวางจานอย่างที่ตั้งใจไว้แตั้งแต่แรกโดยการวางจานจากหยางชินอวี้ลงใกล้เบื้องพระพักตร์ที่สุดของเสี่ยวหนี่และของคนอื่นๆ ว่างห่างออกไปอาหารที่แวดล้อมของหยางชินอวี้ล้วนจืดชืดและไม่น่าสนใจเท่าที่ควรทำให้อาหารจานของหยางชินอวี้โดดเด่นที่สุด“จานนี้ …เป็นเมนูที่หลานสาวหม่อมฉันคิดขึ้นเอง มีชื่อว่า ‘เนื้อวัวผัดเกสรห้าฤดู’ เพคะ” น้ำเสียอ่อนหวานน่าฟังไทเฮาหรี่พระเนตร พระวรกายซูบซีดของพระองค์เอนพิงพนักเบาๆ ก่อนจะทรงรับตะเกียบจากสาวใช้่นางหนึ่ง แล้วคีบชิ้นเนื้อวัวขึ้นมากลิ่นหอมของเครื่องเทศและซอสเข้มข้นกระทบปลายจมูก รสจัดจ้านผสานกลิ่นดอกไม้แห้งที่ผัดจนแตกมัน ทำให้ลิ้นของไทเฮาที่จืดชืดกับรสอาหารมานานถึงกับตื่นขึ้นในบัดดลพระเนตรของไทเฮาเบิกขึ้นน้อยๆ ทรงเคี้ยวอย่างช้าๆ เนื้อหมักนั่นก็มิได้เหนียวอย่างที่คิดไว้อีกทั้ยังน

ยามค่ำคืน เรือนพักหญิงฝึกหัดในห้องเครื่องหลวงเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้นบนพื้นไม้ ก่อนที่ประตูจะถูกผลักออกด้วยแรงอารมณ์ของใครบางคน"เจ้าแกล้งข้าใช่ไหม! เสี่ยวหนี่ เจ้าน่ะจงใจแน่ๆ!"เสียงแหลมของ จี้เหวิน ดังลั่นทันทีที่ก้าวพรวดเข้ามาในห้อง เสี่ยวหนี่ที่กำลังนั่งแกะถั่วอยู่เงยหน้ามองอย่างสงบ... และชัดเจนว่ากำลังเบื่อได้เลยตอนนี้กำลังพร้อมบวก ต้องพูดว่าอย่างไรนะ"เจ้าจะตะโกนให้หมาในครัวตกใจจนท้องเสียเลยหรือไง? ถึงเจ้าไร้เล่ห์เหลี่ยมแต่ควรมีขอบเขต (มึงโง่ให้น้อยๆลงหน่อยเถอะ) "เสี่ยวหนี่ย่นคิ้วถามเสียงเรียบ แต่คำพูดแทงใจดำอีกฝ่ายไปเต็ม ๆ"ข้าไม่ได้ล้อเล่นนะ! ข้าวต้มของข้า… ข้าวต้มนั่น! ไม่มีใครชิมเลยด้วยซ้ำ! ไม่มีเลยสักนิด! เจ้าแกล้งข้าใช่ไหม เจ้าต้องทำอะไรกับมันแน่ ๆ นางจิ้งจอกเจ้าตั้งใจทำอะไร"จี้เหวินปรี่เข้ามา น้ำเสียงสั่นด้วยความโมโหปนเสียหน้าจากเหตุการณ์เมื่อกลางวัน เสี่ยวหนี่ถอนหายใจเสียงดังแล้วยืดแขนบิดขี้เกียจ“โอหัง! แน่จริงก็เข้ามา (มึงจะทำไมกู) ”“คุณหนูทั้งสองเจ้าขาเสียงดังไปถึงห้องบรรทมฝ่าบาทแล้วเจ้าค่ะ” เสี่ยวอี้พูดขึ้นเบาๆ เดินเข้ามาขวางทั้งสองคนไว้“น้องชั่ว เจ้าจงใจกลั่นแก

เสียงของหัวหน้าแม่ครัวเหม่ยซูดังกังวานก้องทั่วเรือนห้องเครื่องขณะยืนประสานมือไว้ด้านหน้า แผ่นหลังเหยียดตรง ใบหน้าสงบนิ่ง แต่แววตาเต็มไปด้วยความจริงจัง“ต่อไปนี้ ให้พวกเจ้าทุกคนคิดเมนูที่เหมาะกับการต้อนรับฤดูเหมันต์ที่ใกล้เข้ามา วังหลวงจะจัดงานเลี้ยงใหญ่ทั่วแคว้น เชิญทั้งขุนนางและทูตจากแดนไกลเข้าร่วม อาหารจานหลักในงานเลี้ยงจะต้องเลือกจากฝีมือของพวกเจ้าใครได้รับเลือกในครั้งนี้จะได้รับการเลื่อนขั้นยศเป็น ว่าที่นางในห้องเครื่อง”เสียงฮือฮาเบาๆ ดังขึ้นทั่วห้องครัว หญิงสาวแต่ละคนที่ยืนเรียงแถวอยู่ต่างเบิกตากว้าง บางคนตื่นเต้น บางคนเริ่มเครียดเหม่ยซูยังคงกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเฉียบ“พวกเจ้ามีเวลาเตรียมตัวไม่มากนัก คิดให้ดีว่าจะเลือกเมนูใดที่คู่ควรกับงานเลี้ยงหลวง จากนี้แยกย้ายกันไปพัก คิดให้รอบคอบ แล้วพรุ่งนี้เช้ากลับมาทดลองกันจริง”ทันทีที่คำสั่งจบลง เสียงถอนหายใจก็ดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน เสี่ยวหนี่เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับเซี่ยหยา ทั้งสองดูอ่อนล้าแต่ยังพอมีแรงบ่นกันตามประสา“เห้อออ…เราจะทำอะไรดีล่ะเนี่ย...” เสี่ยวหนี่บ่นเบาๆ ขณะจ้องท้องฟ้า“ข้าเองก็จนปัญญา ขนาดต้มไข่ไฟยังลนมือตลอด จะให้