Semua Bab ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!: Bab 61 - Bab 70

กลิ่นอาหารอบอวลในอากาศยังไม่จาง ร่างของเหล่าสาวฝึกหัดแม่ครัวนั่งล้อมวงกันอยู่บนหินก้อนใหญ่ที่มีรูปร่างคล้ายโต๊ะกับเก้าอี้ที่ทำจากหินอ่อนเหมือนกันใต้ร่มไม้หน้าเรือนพัก เสียงจานชามกระทบกันเบาๆ คลอด้วยเสียงเจื้อยแจ้วคุยสนุกสนานเฟิงหรานเคี้ยวข้าวคำสุดท้ายก่อนจะตบมือเบาๆ เหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้“จริงสิ! ข้าเกือบลืมไปเลย! พวกเจ้าได้ของกำนัลกันมาไม่ใช่หรือ แล้วทำไมไม่เอามาอวดกันเลยล่ะ” นางหันไปมองจี้เหวินกับหยางชินอวี้เป็นพิเศษ ที่ก่อนนั้นรับอาสาว่าจะไปหากเฟิงหรานพูดเป็นนัยๆ ว่าได้ของกำนัลก็ได้กันแค่สองคนที่ไปสินะ“ไหนๆ ล่ะ เอาออกมาดูหน่อยสิ เป็นอะไรน่ะ”หลิงเชียวที่นั่งไขว่ห้างอยู่ใกล้ ๆ หันมาเสริมทันที ดวงตาเป็นประกาย“จริงเหรอ เป็นของแบบไหนล่ะ อย่าบอกนะว่า...ตะหลิวทองคำฮ่าาาาา”เสี่ยวหนี่หัวเราะก๊ากทันที “ข้าอยากได้กระทะทองคำมากกว่านะ ตะหลิวน่ะเอาไว้ตีหัวคน”จี้เหวินสะบัดมือใส่เสี่ยวหนี่เบาๆ“เจ้าเพี้ยนอีกแล้ว! ของรางวัลก็ไม่ใช่ของที่กินหรือใช้ตีคนนะ เจ้านี่เลอะเลือนไปกันใหญ่แล้วรักษาภาพพจน์คุณหนูบ้านโจวบ้างก็ได้นะ”จี้เหวินพูดพลางล้วงห่อผ้าจากกระเป๋าผ้าข้างตัวขึ้นมา ดวงตาเป็นประกา

เมื่อเก็บจานล้างครัวจนเสร็จ พวกสาวๆ ที่เหลือก็พากันรีบแยกย้าย ราวกับไม่อยากอยู่ใกล้เสี่ยวหนี่ตอนระเบิดลง เหลือเพียงเสี่ยวหนี่ เสี่ยวอี้ และจี้เหวินที่ยังอยู่ในห้อง“คุณหนู...” เสี่ยวอี้หันมามองเสี่ยวหนี่ สีหน้าลังเล เสี่ยวหนี่ฝืนยิ้ม ก่อนจะตบไหล่เสี่ยวอี้เบาๆ พลางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงความเศร้า “เจ้าน่ะกลับไปกับจี้เหวินเถอะ เสี่ยวอี้ เจ้าอยู่ด้วยข้า...ข้าตอแหลไม่ออกจริงๆ แล้วถ้าความแตก อย่างน้อยยังเหลือเจ้าช่วยจี้เหวินทำอาหารอยู่ ไม่ถึงกับเผาถ่านเสิร์ฟแน่ๆ หรอก...แค่ฝีมือตกหน่อยเท่านั้นเอง”นางหยุดนิดหนึ่ง แล้วเอ่ยต่อเหมือนกำลังพูดลอยๆ กับโชคชะตา“ถึงตอนนั้น...โดนไล่ออกก็กลับบ้านกันก็ได้ ว่าไหม...”“มันเลวร้ายเพียงนั้นเชียวหรือ” จี้เหวินถามเสี่ยวหนี่กำลังทำหน้าเครียด พลางพยายามจะทำซึ้งเรียกน้ำตาสักหน่อยให้ดูดราม่าหนีความผิด แต่ยังไม่ทันมีน้ำตาหยดแรก เสียงทุ้มของใครบางคนก็ดังขึ้นจากด้านหลัง“จะกลับไปไหนกันหรือ”เสี่ยวหนี่ตลึงงันในท่าเดิม ลมหายใจติดคอ อวี่หรง...องค์ชายรองที่นางคิดว่าน่าจะรออยู่ด้านนอกกลับเข้ามายืนอยู่ข้างหลังแบบไร้สุ้มไร้เสียง ราวกับภูตผีปีศาจกลางคืนที่โผล่มาเล่น

และไทเฮาฟู่ฉี...ก็คือขุนเขาที่ยากจะล่วงล้ำ นางมิใช่เพียงสตรีที่เป็นแม่ของสามี แต่คือต้นแบบแห่งภรรยา ขุนนาง และผู้นำหลังม่านบัลลังก์ ผู้คนกล่าวขวัญกันเสมอว่ายุคทองของแคว้นนี้มิได้มาเพราะฮ่องเต้องค์ก่อนเพียงลำพัง แต่คือผลแห่งการสนับสนุนของไทเฮาฟู่ฉีด้วยชวีหยาคิดอย่างหนักใจ คำพูดของไทเฮามีน้ำหนักมาก ไทเฮาฟู่ฉีไม่ใช่ไทเฮาที่ธรรมดา นางอยู่คู่ช่วยเหลือสามีตั้งแต่เด็กจนได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เรื่องในวังจัดการได้อย่างยอดเยี่ยมจนไม่เคยมีปัญหาแม้แต่ครั้งเดียว ฮ่องเต้องค์ก่อนก็ทรงมากด้วยความสามารถและดูแลบ้านเมืองได้ดียิ่งจนเป็นยุคทองอย่างแท้จริง แต่ผู้คนรับรู้กันทั่วว่าฮ่องเต้องค์ก่อนล้วนแบ่งปันคำสรรเสริญมาถึงไทเฮาฟู่ฉีอยู่เสมอว่า เวลาใครกล่าวชมเรื่องการดูแลบ้านเมือง ฮ่องเต้องค์ก่อนมักจะพูดว่าต้องขอบคุณไทเฮาฟู่ฉีด้วยที่ค่อยสนับสนุนช่วยเหลือมาเสมอ คำพูดพวกนี้ย่อมมากกว่าแค่คำว่าสนับสนุนดูแลสามี แต่คือสนับสนุนดูแลบ้านเมือง และอำนาจของนางยังคงอยู่ที่นี่ไม่ไปไหนชวีหยาไม่กล้างัดข้อ ไม่กล้าแม้จะเงยหน้ามอง นางก้มหน้าลงต่ำอีกครั้ง น้ำเสียงนอบน้อม“หม่อมฉันจะระวังตนให้มากขึ้นเพคะ และจะไม่วุ่นวายกับเรื่องของ

จี้เหวินในชุดนอนผ้าฝ้ายแขนยาว กอดอกยืนอยู่กลางห้อง ใบหน้าของนางแม้ยังอยู่ในแสงสลัวก็ยังฉายชัดถึงความไม่พอใจ สายตาดุจงใจไม่ปิดบัง สองคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างคนที่รู้ทันทุกสิ่ง ใบหน้าไร้เครื่องสำอางแต่ดูน่าเกรงขามในยามนี้ราวกับแม่ทัพหญิง"พวกเจ้าจะไปไหนกัน... ดึกดื่นขนาดนี้" เสียงเคร่งถามอย่างเยือกเย็นดังขึ้นเสี่ยวหนี่กับเสี่ยวอี้หันมองหน้ากันตาโตทันที ใจเต้นระรัวราวกับถูกจับได้ขณะขโมยขนมในห้องครัว ยืนแข็งทื่อเหมือนเด็กน้อยที่ทำผิดแล้วยังไม่ทันเตรียมคำแก้ตัวสีหน้าเสี่ยวหนี่เปลี่ยนจากมั่นใจเป็นเหวอจัด มือยังค้างอยู่ตรงประตู ส่วนเสี่ยวอี้ก็กลืนน้ำลายตามเสี่ยวหนี่กะพริบตาปริบๆ แต่พอเห็นท่าทางไม่ยอมของจี้เหวิน ก็รีบพูดสวนขึ้นทันทีด้วยน้ำเสียงร่าเริงแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง“ข้าจะไปไหนได้ล่ะ ก็แค่ออกไปเดินเล่นน่ะสิ พวกข้านอนไม่หลับอีกแล้ว จะให้นอนกลิ้งอยู่เฉยๆ ทำไม ออกไปสูดอากาศใกล้ๆ นี่สักหน่อยก็คงดีขึ้น”เสี่ยวอี้ที่ยืนข้างๆ รีบพยักหน้ารับเร็วจี๋ เสริมแรงให้คำโกหกของเสี่ยวหนี่ดูน่าเชื่อขึ้นอีกนิด แม้จะมีเหงื่อผุดขึ้นที่ขมับอยู่หน่อยๆ ก็ตามแต่จี้เหวินขมวดคิ้วแน่น สีหน้าฉายชัดถึงความไม่เชื่

รอบนี้เมื่อหยางลี่เดินนำมาเปิดประตูอีกครั้ง ทุกสายตาก็เบิกกว้าง“อ่า คราวนี้ใช่แน่” เสี่ยวหนี่อุทานเสียงใสเบื้องหน้าคือห้องครัวขนาดไม่ใหญ่แต่จัดวางอย่างเป็นระเบียบสะอาดสะอ้าน เตาไฟและโต๊ะไม้สำหรับเตรียมอาหารอยู่ทางซ้าย ด้านขวามีชั้นวางขวดเครื่องปรุงเรียงรายอย่างน่ามอง ส่วนด้านในสุดมีช่องหน้าต่างเปิดรับลมเบาๆ ให้กลิ่นหอมของเครื่องเทศไม่เหมือนกะวานหรือซวงเจี้ยลอยหอมออกมาเสี่ยวหนี่ก้าวเข้าไปสำรวจพลางส่งเสียงประหลาดใจ “โอ้...มีของครบหมดเลย”ชั้นไม้ด้านข้างวางวัตถุดิบไว้อย่างดี มีทั้งแป้งมันสำปะหลัง นมวัวสด น้ำตาลดำ (โอทึ้ง) และถุงผ้าเล็กๆ บรรจุใบชาหลากชนิด“อันนี้...น้ำตาลอ้อยหรือโอทึ้งสินะ กลิ่นหอมจัง” เสี่ยวหนี่หยิบห่อหนึ่งขึ้น ตงเจี้ยนเดินตามเข้ามาแล้วยิ้มเล็กน้อย “นั่นส่งตรงมาจากฝูเจี้ยนเลยนะ ของดีทีเดียว”“นี่มัน...” เสี่ยวอี้ก้มดูขวดแก้วอีกใบแล้วตาโต “นมวัวสดแท้ด้วยเจ้าค่ะ แบบนี้มีแค่ในวังหลวงเท่านั้นนี่นา ท่านพ่อค้าหลี่ของเรานี่ไม่ธรรมดาจริงๆ เลย”เสี่ยวหนี่หันขวับไปหาหยางลี่ทันที “โคตรสุดแรร์ ของแบบนี้หามาได้ด้วยหรือ...แปลว่าท่านไม่ใช่พ่อค้าธรรมดาแล้วใช่ไหม” อีกคนแค่กอดอกยิ