All Chapters of นลินดา แค้นรักสองวิญญาณ: Chapter 71 - Chapter 80

สามวันให้หลัง เอกสารปึกหนาถูกส่งมายังโต๊ะทำงานของท่านประธานอย่างรวดเร็ว หัวหน้าทีมสืบสวนส่วนตัวโค้งเล็กน้อย ก่อนเลื่อนแฟ้มสีน้ำเงินเข้ามาตรงหน้า“นี่คือผลการสืบเบื้องต้นครับท่านประธาน”ท่านประธานเปิดแฟ้มช้า ๆ ดวงตาคมไล่ไปตามแผ่นกระดาษที่เต็มไปด้วยข้อมูลตัวเลขและภาพถ่าย ข้อมูลทั้งหมดถูกเรียงตามลำดับเวลาอย่างละเอียดเบาะแสแรกโผล่ขึ้นมาในทันที การโอนเงินจำนวนหนึ่งจากบัญชีที่เกี่ยวโยงกับพีระ แต่ปลายทางกลับไม่ใช่ของเขา หากเป็นบัญชีของมีนา และที่น่าประหลาดกว่านั้น คือการโอนเงินเหล่านี้เกิดขึ้นต่อเนื่องมานานหลายปี“หกปี…” ประธานพึมพำ ดวงตาเริ่มแข็งกร้าวขึ้น “มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ”ในแฟ้มยังแนบภาพถ่ายจากกล้องวงจรปิด มีนาและพีระนั่งอยู่ด้วยกันในร้านอาหารเงียบๆ เมื่อสองปีก่อน ดูใกล้ชิดเกินกว่าที่ใครจะตีความว่าเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน ทั้งที่ในเวลานั้น พีระยังคงเกาะติดกับนลินอย่างเปิดเผยท่านประธานพลิกหน้าถัดไป เอกสารแสดงรายชื่อบริษัทนอกระบบที่เพิ่งถูกตรวจพบ มีนามีส่วนเกี่ยวข้องในฐานะผู้ถือหุ้นลับ ร่วมกับชื่อของพีระอีกครั้งเสียงกระแทกโต๊ะดังขึ้นก้องห้อง ทำเอาลินดาที่นั่งเงียบอยู่ด้านข้างเงยหน้าขึ้น

เพนท์เฮาส์หรูบนตึกสูงกลางกรุงเทพฯ สว่างไสวด้วยแสงไฟนีออนจากตึกระฟ้ารอบด้าน เงาร่างบอบบางของหญิงสาวคนหนึ่งก้าวเท้าเปลือยเปล่านุ่มนวลไปตามพรมสีครีม เธออยู่ในชุดคลุมไหมสีงาช้างสะท้อนแสงระยิบระยับ ทอดสายตาออกไปนอกระเบียงอย่างสงบแสงสว่างตกกระทบดวงหน้างดงามที่แฝงความเย่อหยิ่งนั้น นั่นเป็นใบหน้าของมีนาเธอกวาดตามองรอบกาย ทุกอย่างสมบูรณ์แบบเกินไป โต๊ะกินข้าวหินอ่อนสีขาวลายเทา โซฟาหนังแท้สีเข้ม เครื่องใช้ไฟฟ้าล้ำสมัยจากต่างประเทศ ทุกชิ้นบ่งบอกถึงรสนิยมและราคาแพงมหาศาล ทว่าไม่มีสิ่งใดเลยที่เธอหามาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตนเองความจริงนี้ทำให้ริมฝีปากเธอแค่นยิ้มจางๆ ในมุมที่แม้ตัวเองยังไม่แน่ใจว่ามันคือความขมขื่นหรือความพอใจบนโต๊ะหินอ่อนมีเอกสารการโอนเงินสดกองเรียงอย่างเป็นระเบียบ ข้างๆ กันคือบัตรเครดิตจำกัดวงเงินสูงสุดหลายใบ ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยอย่างที่ไม่ต้องให้เธอเอ่ยปากขอแม้แต่ครั้งเดียว ราวกับรอให้เธอเพียงแค่รับอย่างเดียวโทรศัพท์ที่อยู่ไม่ห่างออกไปสั่นน้อยๆ เธอเพียงยกมือถือขึ้นอ่านข้อความที่เพิ่งเข้ามา[ทุกอย่างถูกโอนเข้าบัญชีแล้ว อย่ากังวลเรื่องค่าใช้จ่าย] ผู้ส่ง: ไม่ระบุชื่อเธอ

บนเพนท์เฮาส์หรูอีกแห่งย่านใจกลางเมือง ไม่ไหลจากที่ที่มีนาอยู่มากนัก ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเอนหลังบนเก้าอี้หนังราคาแพง หมุนโทรศัพท์ที่เพิ่งส่งเสียงเป็นสัญญาณของวางสายเล่นในมือเบาๆ ด้วยท่าทีสบายๆเสียงผู้หญิงที่ดังลอดออกมาจากมือถือเมื่อครู่คือเสียงของมีนาไม่ผิดแน่ เป็นอันบ่งชี้ได้ชัดว่าเป็นเขาเองที่จัดการวางแผนเรื่องราวทั้งหมดทังทีที่เสียงเพียงหนึ่งเดียวในห้องขาดหายไป ความเงียบก็เข้าปกคลุมห้องทำงานส่วนตัวที่มืดสลัว มีเพียงแสงจอคอมพิวเตอร์หลายจอที่ฉายแสงฟ้าเย็นๆ ตัดกับความมืดดวงตาที่เมื่อครู่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนกลับว่างเปล่าและเย็นเฉียบ ริมฝีปากยังคงมีรอยยิ้มจาง แต่เป็นเพียงหน้ากากที่เขาใส่เมื่อพูดกับมีนาเท่านั้น ในแววตาไร้ร่องรอยความปรารถนาดี มีเพียงแผนและการคำนวณที่ดำเนินต่อไปอย่างไร้อารมณ์ตั้งแต่วันที่เขาเริ่มสังเกตเห็นรอยร้าวระหว่างพีระกับมีนา เขาก็รู้แล้วว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ใกล้จะถึงจุดแตกหักในอีกไม่นานสิ่งที่เขาทำมีเพียงเตรียมทางหนีทีไล่ให้หญิงสาวที่เขาหมายตาไว้ ขณะเดียวกันก็จัดการเรื่องเงินอย่างแนบเนียน บัญชีที่โอนเข้ามาให้มีนาเป็นชื่อบริษัทลูกที่ไม่สามารถโยงมาถึงตัวเขาโ

ในเวลาเดียวกัน ข้อมูลของชายปริศนาคนนั้นก็ถูกส่งมาถึงมือลินดาหญิงสาวกวาดตามองอย่างตั้งใจ แต่เมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ หญิงสาวก็ต้องเบิกตากว้าง หลุดเสียงอุทานออกมาอย่างไม่ตั้งใจ“กฤษณ์...?”เธอพึมพำเสียงแผ่ว แต่ในอกกลับเต็มไปด้วยแรงสะท้านที่ยากจะบรรยายกฤษณ์ วัชรเมธา นักธุรกิจหนุ่มที่มาแรงในวงการอสังหาริมทรัพย์ ชื่อที่สื่อมวลชนทั้งประเทศกำลังพูดถึงเขาคือดาวรุ่งแห่งวงการอสังหาริมทรัพย์ที่ก้าวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ด้วยความเฉียบแหลมและสายตาที่มองเกมธุรกิจขาด จนหลายคนเริ่มเชื่อว่าเขาอาจขึ้นเป็นเสาหลักคนใหม่ของวงการในไม่ช้าเป็นคนที่ลินดาคุ้นเคยจนไม่อาจคุ้นเคยไปกว่านี้ได้อีกหรือที่จริงแล้วอาจต้องบอกว่าเป็นนลิน ...ที่รู้สึกคุ้นเคยเขาเป็นเพื่อนสนิทของนลินที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เล็กจนโต หากจะมีคนที่เสียใจในการตายของนลินมากที่สุด นอกจากเจ้าสัวประเสริฐผู้เป็นบิดาแล้ว ก็คงมีกฤษณ์คนนี้นี่แหละและการที่เขาปรากฏตัวขึ้นในเวลานี้... ใกล้ชิดกับมีนาอย่างมีเงื่อนงำ มันย่อมไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอนลินดาหลุบตาลง ลมหายใจขาดห้วงชั่วขณะ ความคิดพลันแล่นวูบเข้ามาหรือกฤษณ์เอง... ก็รู้ความจริงแล้วว่ามีนาเกี

ร้านอาหารหรูย่านใจกลางเมืองถูกเลือกเป็นสถานที่พบปะในค่ำคืนนั้น ห้องส่วนตัวด้านในสุดถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อย บรรยากาศเงียบสงบมีเพียงแสงไฟสีอุ่นจากโคมเหนือโต๊ะไม้กลมที่สะท้อนเงาจางๆ ลงบนผนังห้อง เสียงดนตรีแจ๊สคลอเบาๆ ขับกล่อมให้ความเคร่งขรึมแฝงความผ่อนคลายลินดาก้าวเข้ามาตรงตามเวลาที่นัดไว้ เธอไม่จำเป็นต้องมารอก่อนเวลา หรือมาช้าเพื่อหยั่งเชิงเขาถึงอย่างไรนี่ก็เป็นคนที่เธอรู้จักดีอยู่แล้วแม้จะเป็นในอดีตก็ตามทันทีที่ประตูเลื่อนเปิดออก เธอก็เห็นชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้มนั่งอยู่ก่อนแล้ว กฤษณ์เงยหน้าขึ้น รอยยิ้มบางที่ประดับริมฝีปากไม่อาจอ่านได้ว่าเป็นมิตรหรือการท้าทายแววตาคมเข้มของเขาจับจ้องที่เธอเพียงครู่ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเล็กน้อยเพื่อทักทายอย่างสุภาพ“สวัสดีครับ คุณลินดา”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล แต่กลับทำให้ลินดารู้สึกเหมือนมีคมมีดซ่อนอยู่ในทุกถ้อยคำหญิงสาวยกยิ้มบาง เธอขยับไหล่เล็กน้อย ราวกับปัดไล่ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงเขา“คุณมาก่อนเวลา… สมกับเป็นนักธุรกิจจริงๆ เลยนะคะ”น้ำเสียงของเธอเจือความรู้สึกทีเล่นทีจริง ให้บรรยากาศของคนที่มั่นใจในตัวเอง พร้อมกับที่ไว้ใจในตัวคู่สนทนา