All Chapters of นลินดา แค้นรักสองวิญญาณ: Chapter 41 - Chapter 50

วันถัดมาคือวันที่พีระต้องชี้แจงต่อกรรมการ ห้องประชุมชั้นสิบของสำนักงานใหญ่เงียบกริบราวป่าช้า คณะกรรมการสอบสวนชุดพิเศษนั่งเรียงรายอยู่ด้านหนึ่งของโต๊ะยาว ฝ่ายเลขานุการและผู้แทนจากแผนกกฎหมายกระจายตัวรอบห้อง บรรยากาศอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออกพีระนั่งอยู่หัวโต๊ะอีกด้านหนึ่ง หน้าเรียบเฉย ดวงตาจดจ่อไปยังจอโปรเจคเตอร์ที่กำลังฉายสไลด์แผนภาพประกอบคำชี้แจงของเขา ในมือคือรายงานฉบับร่างที่ลินดาจัดการเรียบเรียงให้เสร็จในคืนเดียว และเป็นสิ่งเดียวที่เขาพึ่งพาได้ในวันนี้“...จากรายงานฉบับนี้ เราชี้แจงได้ว่า ราคาค่าวัสดุก่อสร้างที่สูงขึ้น เกิดจากภัยพิบัติน้ำท่วมเมื่อสองปีก่อนซึ่งไม่มีใครคาดคิดมาก่อน” พีระกล่าวเสียงนิ่ง ท่าทางสุขุมมั่นใจอย่างคนที่ไม่ได้ทำอะไรผิด“ฝ่ายบริหารจึงตัดสินใจเร่งเบิกงบเพื่อป้องกันต้นทุนที่อาจพุ่งสูงขึ้นอีก ถือเป็นการตัดสินใจทางธุรกิจเพื่อรักษาผลประโยชน์ของบริษัท”คำชี้แจงทั้งหมดฟังดูสมเหตุสมผลจนชวนให้คล้อยตามได้อย่างง่ายดาย หนึ่งในกรรมการเลื่อนแว่นตาขึ้น มองเขาอย่างพินิจ“แล้วทำไมยอดเบิกจึงคลาดเคลื่อนมากขนาดนี้”พีระสูดลมหายใจลึกกับคำถามที่ถูกส่งมา แต่เขาได้เตรียมพร้อมเอาไว้แล้ว

ร้านอาหารบรรยากาศอบอุ่นริมแม่น้ำมีเสียงเพลงแจ๊สคลอเบาๆ ให้ความรู้สึกผ่อนคลาย เสียงน้ำไหลเบื้องล่างกับแสงไฟสีส้มอ่อนที่สะท้อนลงบนผืนน้ำสร้างบรรยากาศอบอุ่นและเป็นส่วนตัวพีระเลือกโต๊ะในมุมสงบ เขาดึงเก้าอี้ให้ลินดาก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้าม สายลมยามค่ำพัดเอื่อยๆ พาให้ผมยาวสลวยของเธอปลิวเบาๆ ชายหนุ่มมองภาพนั้นแล้วอดยิ้มไม่ได้“บรรยากาศดีจังเลยค่ะ” ลินดาเอ่ยหลังจากสั่งอาหาร ราคาที่แพงระยับบนเมนูไม่ได้ทำให้เธอสะดุ้งตกใจ แต่กลับเป็นความคุ้นชินเสียด้วยซ้ำที่นี่คือร้านโปรดของเธอตอนเป็นนลิน“ผมตั้งใจเลือกร้านที่สุดแล้วครับ” พีระยิ้มตอบ “อาหารที่นี่อร่อยมาก เป็นร้านโปรดของผมเลย”หญิงสาวแค่นหัวเราะในใจเธอไม่เคยลืมว่าเขาไม่เคยมีสีหน้าดีๆ เลยสักครั้งยามที่นลินพาเขามากินอาหารที่นี่นั่นคงเพราะเธอเป็นคนจ่ายค่าอาหารเสมอ มันคงทำให้กระทบถึงศักดิ์ศรีปลอมๆ ของเขากระมังแต่ตอนนี้เมื่อเธอเป็นแค่ผู้หญิงจนๆ ที่เงินเดือนทั้งเดือนยังไม่พอจ่ายค่าอาหารมื้อนี้ เขาคงภูมิใจมากที่ได้ทำบุญทำทานกับเธอและเธอก็สามารถเล่นตามน้ำได้อย่างสมบูรณ์แบบ“ขอบคุณมากเลยนะคะ ถ้าไม่มีคุณ ฉันคงไม่สามารถมาที่นี่ได้ทั้งชีวิต”หญิงสาวรำพึง

อีกฝากหนึ่งภายในคอนโดหรูย่านใจกลางเมือง บรรยากาศทั่วทั้งห้องเงียบสงัดอย่างผิดปกติ ราวกับความเย็นชาแทรกซึมอยู่ในทุกตารางนิ้วมีนาเดินออกมาจากห้องนอนพร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เส้นผมยาวสลวยถูกรวบไว้เรียบร้อย ใบหน้าสะสวยฉายแววเย็นชาเจือความเย้ยหยันเย้ยหยันตนเองที่รักผิดคน แถมยังหวังลมๆ แล้งๆ ว่าเขาไม่ทางทิ้งเธอตั้งแต่ที่เกิดเรื่องกับพีระ มีนาก็รู้อยู่แล้วว่าคนแรกที่เขาสงสัยจะต้องเป็นเธอ แต่หญิงสาวไม่คิดเลยว่าเขาจะไม่เชื่อใจเธอขนาดนี้ทั้งที่พีระรู้ดีว่าทั้งคู่ร่วมมือกันมานานขนาดนี้ การที่ใครคนหนึ่งพัง นั่นหมายความว่าอีกคนจะพังไปด้วย แต่ในสถานการณ์ที่ควรร่วมมือกันแบบนี้ เขากลับคิดว่าเธอเป็นศัตรูดวงตาคมเข้มของหญิงสาวฉายความมั่นคงและทรงพลัง ภายในนั้นบรรจุไว้ด้วยความกรุ่นโกรธและเคืองแค้นในเมื่อคุณไม่เชื่อใจฉันก่อน ก็อย่าคิดว่าฉันใจร้ายล่ะเสียงเปิดประตูดังกริ๊กดังขึ้นกลางความเงียบ พีระเดินเข้ามาในห้องช้าๆ เมื่อเห็นเธออยู่ในสภาพกำลังลากกระเป๋าออกจากห้อง เขาเพียงชะงักไปนิด ก่อนจะแค่นยิ้มออกมาอย่างเย็นชา“คุณจะไปไหน”เสียงของเขาเย็นชาราวกับคนแปลกหน้า ร่างสูงในชุดสูทยังคงมีเค้าลางของความเหนื่

เวลาผ่านไปจนถึงช่วงเย็น เสียงเคาะแป้นพิมพ์ในห้องทำงานเงียบลงทีละเครื่อง แสงแดดยามเย็นลอดผ่านกระจกสูงบานใหญ่ สาดเป็นเงาทอดยาวเข้ามาในห้องออฟฟิศพนักงานบางส่วนเริ่มทยอยเก็บของเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน ลินดายังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เธอเหมือนคนกำลังยุ่งกับการตรวจสอบประวัติผู้สมัครงานใหม่ แต่ในใจนั้นกลับกำลังนับเวลาอยู่เงียบๆเพียงไม่นาน เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นหน้าจอแสดงชื่อที่เธอคุ้นเคยมีนาริมฝีปากของลินดายกขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อยนิดจนแทบออกไม่ออก ก่อนจะคลี่ออกอย่างเป็นธรรมชาติทันทีที่เธอกดรับสาย“สวัสดีค่ะคุณมีนา” น้ำเสียงของเธอคล้ายเต็มไปด้วยความแปลกใจ แฝงความระมัดระวังเล็กน้อย ทว่าปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้เย็นชาเหมือนทุกที“ยังไม่เลิกงานเหรอคะ”น้ำเสียงนั้นฟังดูอ่อนโยนจนชวนให้รู้สึกแปลก ลินดาหรี่ตาลงเล็กน้อย ตอบด้วยเสียงนุ่มนวลเป็นมารยาท ยังคงไม่พูดอะไรมากเกินไปเพื่อรอให้อีกฝ่ายเอ่ยจุดประสงค์ออกมาก่อน“กำลังจะกลับพอดีค่ะ”“ดีเลยค่ะ” มีนาพูดต่อด้วยจังหวะเนิบช้า เสียงเรียบนิ่งแต่แฝงบางอย่างที่อ่านไม่ขาด“เย็นนี้ว่างไหมคะ พอดีฉัน... อยากชวนคุณไปกินข้าวเย็นด้วยกันสักมื้อ”

“ฉันเป็นคนรักของพีระค่ะ เราคบกันมาหลายปีแล้ว”ประโยคนั้นทำให้บรรยากาศคล้ายถูกแช่แข็งในพริบตา ลินดานิ่งงัน เธอเบิกตาเล็กน้อย แสดงสีหน้าตกใจปนสับสนอย่างแนบเนียนที่สุดหญิงสาวกะพริบตาถี่ราวกับพยายามประมวลผลคำพูดเมื่อครู่ ดวงหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากที่เคยยิ้มแย้มกลับเม้มแน่นจนแทบขาวซีด ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงค่อยเค้นคำพูดแผ่วเบาออกมา“…อะไรนะคะ”มีนาไม่ตอบทันที เธอแค่ยิ้มบางๆ แล้วหลุบตาลงมองอาหารที่เพิ่งถูกยกมาเสิร์ฟ“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ได้ชวนคุณมาทำให้ลำบากใจหรอกนะ” เสียงของเธอสั่นน้อย ๆ “แค่อยากบอกความจริงไว้... เท่านั้นเองค่ะ”ลินดายังคงทำหน้าตกตะลึง ดวงตาไหววูบอย่างสมจริง ขณะเอ่ยตะกุกตะกัก“...ฉันไม่รู้เลยค่ะ ฉันขอโทษ...” เสียงของเธอขาดช่วง คล้ายคนสติหลุดไปชั่วขณะ “ถ้ารู้ ฉันไม่มีทาง...”“ไม่เป็นไรค่ะ” มีนาขัดขึ้นทันทีด้วยเสียงนุ่ม “ฉันไม่ได้โทษคุณ”น้ำเสียงนั้นให้ความรู้สึกปลอบประโลมมากพอให้ใจคนฟังสงบ ลินดาหลุบตาลงดั่งคนที่รู้สึกผิด เธอไม่พูดอะไรต่อสักคำ ท่าทางเหมือนหญิงสาวที่พึ่งถูกตบหน้าด้วยความจริงที่ไม่น่าคาดคิดในขณะที่มีนากำลังเล่นบทภรรยาหลวงที่ถูกทรยศ ลินดาก็กำลังวิเคราะห์ท