All Chapters of นลินดา แค้นรักสองวิญญาณ: Chapter 81 - Chapter 89

มื้ออาหารสิ้นสุดลงโดยไม่มีใครเปิดเผยอะไรเกินกว่าที่จำเป็น การหยั่งเชิงที่ดำเนินอยู่เงียบๆ ตลอดค่ำคืนทำให้บรรยากาศรอบโต๊ะเต็มไปด้วยเงามืดแห่งความลับตั้งแต่ต้นจนจบนั้นไม่ได้มีคำสัญญาหรือข้อตกลงที่ชัดเจน มีเพียงรอยยิ้มบางและสายตาที่ทิ้งปริศนาไว้ระหว่างกันกฤษณ์ส่งลินดาออกไปก่อน เขายังคงนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวของร้านอาหารเพียงลำพัง เหม่อมองหญิงสาวที่ก้าวออกจากห้องส่วนตัวอย่างสง่างามประตูเลื่อนปิดลงเงียบๆ ทิ้งให้ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง แสงไฟสีนวลจากโคมด้านบนทอดเงาลงบนใบหน้าคมสันที่เคร่งขรึมผิดไปจากยามเมื่อครู่กฤษณ์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างช้าๆ มือหนาคลายเนกไทออกเล็กน้อย นิ้วมืออีกข้างหมุนแก้วไวน์ในมืออย่างเหม่อลอยของเหลวสีแดงเข้มสะท้อนแสงไฟอุ่นเป็นประกายระยับ เขาไม่เร่งรีบจะกลับ ราวกับต้องการทบทวนสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นให้ชัดเจนในใจภาพใบหน้าของลินดายังคงชัดเจนอยู่ในห้วงความคิด ท่าทางที่มั่นใจ รอยยิ้มที่ไม่เคยเผยไพ่ในมือ และ... แววตาที่สั่นไหวเพียงชั่วเสี้ยววินาทีเมื่อได้ยินชื่อนลิน มันทำให้เขาเห็นทั้งความเปราะบางและความเด็ดเดี่ยวที่รวมอยู่ในตัวคนคนเดียว สองความรู้สึกที่ผสานรวมกันได้อย่

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นซ้ำไปซ้ำมาในห้องอันเงียบงัน กฤษณ์เพียงมองมันอยู่เงียบๆ เช่นนั้น โดยไม่คิดจะปิดเสียด้วยซ้ำดวงตาของเขาจับจ้องเพียงหญิงสาวที่ทรุดลงนั่งอย่างอ่อนแรงบนโซฟาตัวหรูผ่านกล้องวงจรปิด สีหน้าของเธอสิ้นหวัง ขณะฟังสัญญาณรอสายที่ไม่มีคนตอบรับซ้ำๆมีนานั่งตัวเกร็ง ปลายนิ้วกำโทรศัพท์แน่นจนข้อขาว เธอกดโทรซ้ำแล้วซ้ำเล่าไปยังเบอร์ของชายปริศนาผู้เป็นเจ้าของห้องห้องนี้คนนั้น ผู้ชายคนเดียวที่เธอคิดว่ายังพอพึ่งพาได้ทว่า… ไม่มีการรับสาย“รับสิ… ได้โปรด…” เสียงพร่าของเธอหลุดลอดออกมาเบาๆ ราวกับคำวิงวอนเธอกัดริมฝีปากจนเลือดซึม ความร้อนรุ่มในอกแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวอย่างไม่เคยมีมาก่อน เพราะกฤษณ์เคยเป็นคนที่พร้อมจะช่วยเหลือเธอในทุกปัญหา แต่วันนี้ เขากลับเงียบ... เงียบเสียจนทำให้เธออดหวาดหวั่นไม่ได้มีนาลองส่งข้อความไปแทน ตัวอักษรยาวพรั่งพรูเต็มหน้าจอ[คุณคะ เราคุยกันได้ไหม ฉันอธิบายได้ทุกอย่างนะ… คุณเชื่อฉันใช่ไหมคะ]แต่เวลาผ่านไปเนิ่นนาน หน้าจอไม่แสดงเครื่องหมายการอ่านข้อความนั้นเลยหัวใจของมีนาคล้ายถูกบีบด้วยมือที่มองไม่เห็น ยิ่งนึกถึงเงื่อนไขและเส้นสายที่เธอสร้างขึ้นด้วยร่างกายและชื่อ

หลังจากคดีที่สั่นสะเทือนวงการธุรกิจและการเมืองสิ้นสุดลง มีนากับผู้มีอิทธิพลที่อยู่เบื้องหลังเธอถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย ทุกอย่างดำเนินไปอย่างที่ลินดาวางหมากไว้แทบทุกกระเบียดนิ้วเธอไม่ได้ใช้วิธีอื่นหรือกลอุบายรุนแรงใดๆ ที่เกินเลยกว่ากฎหมาย หญิงสาวเพียงรวบรวมข้อเท็จจริงและหลักฐานอย่างรอบคอบ แล้วส่งต่อให้เจ้าหน้าที่ผู้เกี่ยวข้องดำเนินการ ทุกอย่างเป็นไปตามกระบวนการยุติธรรมที่โปร่งใสเมื่อศาลตัดสิน มีนาถูกลงโทษตามความผิดของตน และนักการเมืองผู้คอยหนุนหลังก็ติดร่างแหเพราะมีหลักฐานโยงชัด ลินดาไม่ได้รู้สึกสะใจหรือย่ำยีอีกฝ่าย เธอแค่พอใจที่ความจริงถูกเปิดเผยและความยุติธรรมได้ทำหน้าที่ของมันทว่าบรรยากาศในห้องทำงานของประธานบริษัทกลับเงียบกว่าทุกครั้งท่านประธานนั่งนิ่งอยู่หลังโต๊ะไม้สักสีเข้ม ดวงตาคมลึกจับจ้องเธอด้วยแววที่ผสมระหว่างความสงสัยและความปวดร้าวที่ยังคงอยู่ในใจ“ลินดา…” เสียงทุ้มห้าวเอ่ยเรียบ แต่แฝงความหนักแน่น “ทำไมเธอถึงไม่พูดความจริงเรื่องนลินออกมา”คำถามนั้นทั้งตรงไปตรงมาและหนักอึ้ง เป็นคำถามที่เธอรู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายต้องถามในฐานะพ่อคนหนึ่ง เจ้าสัวประเสริฐย่อมปรารถนาจะทวงความยุติธร

เสียงทุ้มที่เอ่ยชวนนั้นเรียบง่าย แต่หนักแน่นพอจะทำให้หัวใจที่กำลังสั่นไหวของหญิงสาวสงบลงลินดานิ่งไปชั่วขณะ ดวงตาฉายความลังเลวูบหนึ่ง แต่เมื่อสบตากับเขา ความอุ่นที่ส่งมาจากแววตานั้นกลับทำให้หัวใจที่บอบช้ำเหมือนได้ที่พึ่งพิงในวินาทีนั้นเองหญิงสาวพยักหน้าช้าๆ ลุกขึ้นหยิบกล่องของใช้ กฤษณ์รีบลงจากรถเข้ามาช่วย รับกล่องใบนั้นมาไว้ในอ้อมแขนแทน จากนั้นก็เปิดประตูรถให้เธอขึ้นไปอย่างสุภาพ ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติราวกับเป็นเรื่องที่เขาตั้งใจจะทำมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วเสียงเครื่องยนต์ดังแผ่วเบา รถแล่นไปบนถนนสายยาวอย่างช้าๆ กฤษณ์เหลือบมองหญิงสาวข้างกายเป็นระยะ ราวกับสายตาถูกดึงดูดโดยไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ทุกท่วงท่าของเธอช่างคุ้นตาเหลือเกิน... คุ้นจนหัวใจสั่นไหวอย่างประหลาดตั้งแต่วันที่เขาเริ่มได้ร่วมมือกับลินดา ความสงสัยนี้ก็ผุดขึ้นในใจโดยที่เขาเองไม่ทันรู้ตัวตอนแรกมันเป็นเพียงความรู้สึกคุ้นเคยบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ ทั้งท่าทางเธอเวลานิ่งคิดอะไรสักอย่าง รอยยิ้มจากใจจริงที่ซ่อนอยู่ใต้รอยยิ้มบางที่ประดับบนริมฝีปากของเธอเสมอ หรือแม้กระทั่งน้ำเสียงที่แฝงความหนักแน่น แต่กลับมีความอ่อนโยนซ่อนอยู่ยิ่งใก

“สวัสดีค่ะท่านรอง”เช้าวันใหม่ของลินดาเริ่มต้นด้วยเสียงทักทายของพนักงานสาวในบริษัท ที่ทำเอาเธอถึงกับยิ้มแห้ง“โถ่ อย่าล้อฉันสิคะ” หญิงสาวตอบกลับเสียงอ่อย สีหน้าเต็มไปด้วยความเขินอายอย่างที่ไม่ต้องแสร้งทำเลยสักนิด ท่ามกลางเสียงหัวเราะสดใสของเพื่อนร่วมงานที่ยามนี้กลายมาเป็นลูกน้องใต้บังคับบัญชาของเธอเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนแล้วที่ลินดาเข้ามาดำรงตำแหน่งรองประธานให้กับจิราธิวัฒน์กรุ๊ปใช่แล้ว... จิราธิวัฒน์กรุ๊ปหลังจากที่เธอทบทวนความรู้สึกของตนเอง ในที่สุดหญิงสาวก็ตระหนักได้ว่าที่แท้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นนลินหรือลินดา พวกเธอล้วนเป็นคนคนเดียวกันไปแล้ว และอาจจะเป็นเช่นนั้นมาตั้งแต่แรกหญิงสาวจึงตัดสินใจทำตามหัวใจตัวเองอีกสักครั้ง ด้วยการตอบรับคำขอของประเสริฐ จิราธิวัฒน์ ผู้เป็นทั้งประธานบริษัท และเป็นบิดาของนลิน... บิดาของเธอ“บริษัทนี้มีที่ว่างให้เธอเสมอนะลินดา”นั่นคือคำพูดที่เขากล่าวกับเธอในวันที่เธอยื่นใบลาออก ถึงอย่างนั้น หญิงสาวก็ไม่คิดสักนิดว่าที่ว่างนั่น... จะหมายถึงตำแหน่งรองประธานบริษัทเช่นนี้คิดแล้วเธอก็ถอนหายใจออกมาแผ่วเบา ในใจทั้งรู้สึกซาบซึ้งปนกับความจนใจซาบซึ้งที่ท้ายที่สุดแล้ว