Semua Bab พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่!: Bab 41 - Bab 50

          “หึ! หลวนฟูเหรินของจวนโหว สูงส่งที่ใดกัน ถึงได้กล้ามองซือซือของข้าต้อยต่ำ”            “ส่วนเรื่องของคุณหนูเหรินก็ไปมาหาสู่กับคุณหนูเหอได้ราวครึ่งปีก่อนจะห่างเหินไปพร้อมกับโหวซื่อจื่อ”            “ก็แค่สหายในวัยเด็กสินะ ซือซือคิดเช่นนั้นแต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ได้คิดเช่นเดียวกัน” ทำตัวร้อนรนราวกับมดบนกระทะที่ร้อน หรือเป็นเพราะยังไม่รู้เรื่องจึงคิดเข้าข้างตนเองว่านางน้อยใจกันนะถึงได้พยายามเข้าหาเช่นนี้            “ไปได้ เรื่องของเสี้ยนจู่ หากมีเรื่องใดให้รีบรายงานข้า”            “ขอรับ” เมื่อลูกน้องคนสนิทจากไปเขาจึงลอบปีนกลับเข้าไปในห้องของน้องน้อย ก่อนจะนั่งเฝ้ามองนางที่ข้างเตียงคล้ายกับกลัวว่าหากเผลอกะพริบตาชั่วครู่ นางก็อาจจะถูกบุรุษอื่นแย่งไป       &n

10 ใครหลงใหลใคร ข้าชักไม่แน่ใจ หลังจากได้อาบน้ำเหอซือซือก็รู้สึกสบายตัวขึ้น แต่ยังคงหลงเหลืออาการปวด ใบหน้าจึงยังดูซีดเซียวอยู่บ้าง “ซือซือเจ้ามาแล้ว ข้าสั่งของขึ้นชื่อที่นี่เอาไว้ให้เจ้าสองสามอย่าง หากไม่พอก็ลองดูเถิดว่าอยากกินอะไร” “ขอบคุณเล่อเล่อ เจ้าช่างใส่ใจข้า” “ไม่ต้องมาส่งยิ้มออดอ้อนให้ข้าเลย ดื่มสุราเช่นใดถึงได้เมามายเพียงนั้น ในเมืองที่มีแต่คนแปลกหน้าเช่นนี้ มันอันตรายไม่รู้หรือ” เจียงเซียวเล่อบ่นสหาย “ข้าขอโทษ ข้าเห็นชื่อไพเราะจึงคิดว่าเป็นน้ำชาตำรับพิเศษที่มีขายเฉพาะที่โรงเตี๊ยมนั่น จึงสั่งมาพอจิบไปจิบมาก็ไม่รู้ตัวเสียแล้ว” “สุรานั่นมีนามว่าอะไร เหตุใดเจ้าถึงได้คิดว่ามันคือน้ำชา” “มันมีนามว่า เสียงแว่วหวาน ข้าเห็นคนสั่งมากจึงคิดว่าเป็นน้ำชา ไหนจะยังมีหวนคำนึงอีก แต่ข้าอยากลองจึงสั่งเพียงอย่างเดียว” และเพราะหวนคำนึงอีกนั่นแหละที่ทำให้ภาพทั้งหมดดับวู

           “อ้าว! เช่นนั้นหรือที่แท้เป็นพี่จำผิด แล้วที่ทำไปเมื่อครู่พี่ขอคืน” กล่าวจบเขาก็กดจมูกลงบนหน้าผากมนอย่างอารมณ์ดี มุมปากหยักแต่งแต้มรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาที่มองนางพราวระยับอย่างเปิดเผย            ‘คนผู้นี้มากเล่ห์ยิ่งนัก’ นี่นางเลือกคนถูกหรือไม่ ที่จะคิดจะทำให้เขาหลงใหลจนยอมช่วยเหลือและปกป้องให้นางรอดพ้นจากอันตรายและคนพวกนั้น            “ขอบคุณที่เจ้าย้ำเตือน และหากจะฟ้องเล่อเล่ออย่าลืมฟ้องด้วยว่าพี่ทำเช่นนี้” กล่าวจบเขาก็จับแขนนางขึ้นมาก่อนจะกดจมูกไล่ตั้งแต่มือขึ้นไปหาแขน            “พอแล้วเจ้าค่ะ อายคนเขา” ประเดี๋ยวคนที่อยู่ในห้องส่วนตัวห้องอื่นก็เห็นเข้าหรอก            “ที่เมืองไห่หยางนี้ คนไม่ค่อยสนใจผู้อื่นหรอก” เขากล่าวก่อนจะเลิกแกล้งนางแล้วใช้มือปัดปอยผมที่ระใบหน้าของนางเอาไว้

11 อดีตที่ไม่อยากพูดถึง นัยน์ตาคมจับจ้องไปที่ห้องตรงข้ามพลางส่งยิ้มเย้ยหยันให้ เขาแสดงความเป็นเจ้าของนางถึงเพียงนี้ หวังว่าจะทำให้สหายในวัยเด็กที่คิดไม่ซื่อกับนางรู้ตัวเสียที ว่ายามนี้นางคือว่าที่ฮูหยินของเขา เรื่องราวเก่าก่อนควรจะถูกฝังไปพร้อมกับความหวาดกลัวของนาง “ท่านกินเต้าหู้ข้าอีกแล้วนะเจ้าคะ” “พี่พึงใจเจ้า พี่ย่อมปรารถนาจะตักตวงความอิ่มเอมใจจากเจ้า” ‘ของที่จะมาประมูลชิ้นต่อไปคือกู่ฉินล้ำค่าของปรมาจารย์หลี่เต๋อขอรับ” “หยุดกินเต้าหู้และกล่าวคำหวานข้าก่อนเถิดเจ้าค่ะ กู่ฉินที่ท่านเล็งไว้มาแล้ว” “ขอเพียงเจ้าไม่ปิดกั้นเช่นก่อนหน้านี้ พี่ย่อมมีเวลาเกี้ยวพาและเปลี่ยนให้เจ้ามาลุ่มหลงพี่” กล่าวจบก็กดริมฝีปากลงบนหน้าผากนางเป็นการปิดท้าย ‘หลงใหลข้าเช่นนี้ ข้าไม่ต้องทำสิ่งใดแล้วกระมัง’ นางคิดตอบโต้ในใจ ‘ไม่ได้สิ จิตใจของบุรุษโลเลไม่มั่นคง ข้าควรต้องทำ

           “แต่หากเจ้าไม่บอก พี่ก็จะคาใจเช่นนี้ไปตลอด ไม่สู้เราลองมานั่งสนทนากัน เผื่อมีเรื่องใดที่เจ้าเข้าใจพี่ผิดไป พี่จะได้อธิบายให้กระจ่างชัด”            ‘มันผ่านไปตั้งห้าปีแล้ว ต่อให้ไม่ได้เป็นเช่นที่คิด แล้วอย่างไร ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปตามกาลเวลา’ และนางก็ไม่อยากให้บุรุษที่ตนกำลังพยายามล่อลวงให้หลงใหลเข้าใจผิดด้วย            “แต่ข้าไม่อยากมีปัญหากับเสี่ยวเหยาอีก ได้โปรดต่อจากนี้ท่านอย่าได้เข้าใกล้หรือมาสนทนากับข้าเช่นนี้อีกนะเจ้าคะ” หากอยากทราบก็ไปสืบหาเอาเองเถิด บอกใบ้ให้ขนาดนี้แล้ว            “พี่จะสนทนากับเจ้า เกี่ยวอันใดกับเสี่ยวเหยาด้วย”            “พี่เซวียนเจ้าคะ ข้าไม่อยากกินข้าวที่นี่แล้ว” นางหันไปเอ่ยกับพี่ชายของสหายโดยไม่สนใจบุรุษที่ยืนอยู่     &nbs