Semua Bab พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่!: Bab 21 - Bab 30

         “นี่เจ้ากล้าดีอย่างไรมาทำให้สหายของข้าล้มลงเช่นนี้” เจียงเซียวเล่อที่ไม่ชอบใจสตรีผู้นี้อยู่แล้ว รีบเข้าประคองสหายแทนก่อนจะเอ่ยปากต่อว่า            “คุณหนูเจียงข้าทราบดีว่าก่อนหน้านี้ท่านไม่ชอบข้าอยู่แล้ว แต่ข้าไม่ได้ทำร้ายสหายของท่าน ข้าเพียงอยากทักทายสหายของข้า”            “สหายของเจ้า? ซือซือน่ะหรือสหายของเจ้า ช่างเอ่ยวาจาโกหกได้หน้าตาเฉย”            “จวนของข้าอยู่ห่างจากจวนนางไม่ไกล ตอนเป็นเด็กข้าเคยไปเล่นกับนางอยู่บ่อยครั้ง มิเชื่อถามนางสิ ใช่หรือไม่ซือซือ”            “...” นางไม่ตอบได้หรือไม่ ยามนี้นางจำได้แล้วว่าเหตุใดเหอซือซือถึงได้ไม่อยากให้สตรีผู้นี้แตะตัว มันเป็นสิ่งที่ผสมปนเปกันระหว่างหวาดกลัว เกลียดชัง            “ซือซื

6 สองพี่น้องตระกูลเจียง เรื่องที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงของราชเลขาธิการคล้ายจะถูกเล่าลือไปใหญ่โตว่าคุณหนูเหรินเสี่ยวเหยาร้ายกาจ รังแกคุณหนูเหอ จากจวนรองเจ้ากรมยุติธรรม แม้อีกฝ่ายพยายามจ้างคนไปแก้ไขข่าวลือแต่ดูเหมือนเสียงเล่าลือจะไปไกลจนยากแก้ไข ทำให้คุณหนูรองเหรินถูกท่านราชครูสั่งลงโทษกักบริเวณเป็นเวลาเจ็ดวัน “พวกเจ้าทำงานได้ดีมาก” เจียงเซวียนเอ่ยหลังจากฟังคำรายงานของลูกน้องจบ “ที่ถูกเล่าลือจนยากกลบเกลื่อนเช่นนี้ เป็นเพราะมีคนอีกกลุ่มช่วยแพร่ข่าวลือเรื่องนี้ขอรับ” จิ้นไฉกล่าว “ใคร?” “คุณชายฮุ่ยขอรับ” “ฮุ่ยหลานซีหรือ เหตุใดคนผู้นั้นถึงทำเช่นนั้น” “ไม่ทราบขอรับ” “หรือจะเป็นเพราะนาง พวกเจ้าไปตามสืบว่าฮุ่ยหลานซีมีความสัมพันธ์กับคุณหนูเหอเช่นไร” “ขอรับคุณชาย” เมื่อสนทนากับลูกน้องเสร็จ คุณชายรองก็เดินกลับไปที่เรือนของน้องสาว เพื่อไปสอบ

             “ว่าอย่างไร จะจุมพิตข้าหรือไม่” แววตาที่จ้องมองสตรีตรงหน้าพราวระยับทำให้นางต้องเบือนสายตาหนี            “ได้เจ้าค่ะ แต่มีข้อแม้ว่าท่านต้องหลับตาก่อน”            “ย่อมได้” เขากล่าวก่อนจะหลับตาลงอย่างรวดเร็ว            ‘ข้าเอาตัวรอดไปได้ในวันนี้ อย่าได้หวังว่าวันหน้าข้าจะเข้าใกล้คนผู้นี้’ นางคิดก่อนจะกดริมฝีปากลงบนแก้มของเขาตามต้องการ แต่จนใจเขาสูงกว่าทำให้นางต้องเขย่งปลายเท้าขึ้น            ในขณะที่นางจะกดริมฝีปากจุมพิตแก้มอีกข้างของเขา ดวงตาของเขาที่ปิดอยู่ก็ลืมขึ้นตอนที่นางกดริมฝีปากจุมพิตเขาพอดี ด้วยความตกใจนางจึงผละออกห่างทำให้เสียการทรงตัวพานจะล้มลง เขาจึงรีบโอบรั้งเอวแล้วดึงเข้าไปแนบชิดกว่าเดิม            “ระวังห

            ‘ถ้าไม่อ่านก็ปิดตำราไปเถิด แสร้งทำเป็นอ่านตำราไม่สนใจ แท้จริงก็แอบฟังอยู่’ เจียงเซียวเล่อคิดพลางลอบกลอกตาเบ้ปากอย่างรู้สึกหมั่นไส้ก่อนจะเอ่ยรวบรัดตัดบทเพราะกลัวสหายจะเปลี่ยนใจ            “เช่นนั้นรบกวนพี่รองรับหน้าที่ไปขออนุญาตท่านน้าทั้งสองให้ซือซือนะเจ้าคะ”            “ย่อมได้”            ‘เขาคงไม่ได้ไปด้วยหรอกนะ’ แต่ไปด้วยแล้วอย่างไรเจียงเซียวเล่อก็อยู่ด้วย คงจะสำรวมท่าทีบ้างกระมัง            คุณหนูเหอคิดโดยลืมไปว่าก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วยาม แม้จะมีสหายอยู่ในรถม้าด้วยกันก็ยังฉวยโอกาสกินเต้าหู้ของตนได้เลย            “มีคนไปแจ้งเหอฮูหยินที่จวนเหอแล้ว ว่ายามนี้เจ้าพักผ่อนอยู่ที่จวนตระกูลเจียง”

โถ่! เสียแรงที่เอ่ยปากสนับสนุน ช่างเสียเวลาจริง ๆ “ได้! ข้าจะรอ รู้หรือไม่ข้านั่งคิดหลายวันเลยว่ายามไปถึงเมืองไห่หยางจะชวนเจ้าทำอันใดหรือไปเที่ยวที่ใดบ้าง” “คงต้องรบกวนเจ้าพาข้าไปเที่ยวในสามวันนี้” “น่าเสียดายที่มีเวลาเพียงสามวัน ข้าจึงไม่อาจพาเจ้าไปในทุกที่ที่อยากไปได้” “ข้าได้ออกมาเที่ยวกับเจ้านอกเมืองเป็นครั้งแรกแล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะมีครั้งต่อไปก็ได้ เมื่อนั้นเจ้าค่อยพาข้าไปเที่ยวอีกดีหรือไม่” “เพราะเจ้าน่ารักน่าเอ็นดูเช่นนี้ ข้าถึงได้ชอบเจ้าอย่างไรเล่าซือซือ” รู้สึกดีใจยิ่งนักที่วันนั้นตัดสินใจเดินเข้าไปทักทายและสนทนากับคุณหนูเหอผู้นี้ “เจ้าดีกับข้า ข้าก็ชอบเจ้า” นางยิ้มรับ น้องสาวของเจียงเซวียนผู้โดดเด่นช่างดีกับนางเสียจริง นางสัญญาว่าจะดีกับอีกฝ่ายเป็นการตอบแทน ยามนี้นางไม่คิดกล่าวโทษเจ้าของร่างอีกแล้วว่าเหตุใดถึงยุยงให้สหายลงมือกับสตรีที่พี่ชายคนรองชื่นชอบ เพราะสิ่งที่เหรินเสี่ยวเหยาทำ มันไม่ใช่นิสัยของผู้ที่มีจิตเมตตาที่คนเล่าลือก่อนหน้านี้ ไม่รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับนางในงานเลี้ยงของจวนราชเลขาธ