All Chapters of พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่!: Chapter 31 - Chapter 40

“ขออภัยขอรับพี่รอง ได้โปรดชี้แนะว่าที่น้องเขยผู้นี้ด้วยเถิด” ชักช้าอยู่ได้ ประเดี๋ยวก็อดกันทั้งคู่จะมาโทษเขาไม่ได้นะ “เจ้าก็แค่หาทางสนทนากับซือซือตามลำพังแล้วกล่าวว่าเจ้าพึงใจในตัวเซียวเล่อมานานหลายปี ได้แต่รอให้นางปักปิ่นก่อนค่อยเกี้ยวพา จึงอยากขอโอกาสให้เจ้าได้ใกล้ชิดกับเซียวเล่อบ้างเพื่อพัฒนาความสัมพันธ์ ตอนเจ้าเอ่ยอย่าลืมแสดงความจริงใจให้มาก หากนางเห็นความตั้งใจจริงของเจ้า เซียวเล่อก็ไม่อาจโต้แย้งได้ยามที่สหายขอแยกตัวไป” “เจ้านี่มันฉลาดเจ้าเล่ห์จริง ๆ ขอบคุณนะขอรับพี่รอง” ท่านประมุขแห่งปราสาทเมฆาดีใจทำท่าจะโผเข้ากอดสหาย “รอเซียวเล่อตกลงปลงใจกับเจ้าก่อนค่อยเรียกข้าว่าพี่รองก็ยังไม่สาย” กล่าวจบก็รีบยกแขนกันแล้วผลักอีกฝ่ายออกห่าง “เจ้าช่างใจร้ายกับสหายเช่นข้าเสียจริง” “ข้าจะพักสายตา เงียบเสียงหน่อย” เจียงเซวียนกล่าวก่อนจะหลับตาลง มุมปากยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงสนทนาจากรถม้าคันที่วิ่งนำหน้า ‘หึ! แท้จริงเจ้าก็กำลังลอบฟังสตรีสองคนสนทนากัน’ พักสายตาอันใดโกหกทั้งเพ ไม่รู้คุณหนูเหอจะรู้ตัวแล้วหรือไม่ ว่าถูกจิ้

แต่เมื่อนางทามันลงบนแขนตนเองแล้วกำลังจะยกขึ้นดม กลับพบว่าบุรุษที่ไม่รู้มายืนอยู่ข้าง ๆ นางเมื่อใดกดจมูกลงบนแขนของนางทำให้ใจดวงน้อยที่เพิ่งกลับมาสงบเต้นระรัวกว่าเดิม “อืม กลิ่นจวี่จื่อใช่หรือไม่ ทำได้ดีไม่น้อย ได้กลิ่นแล้วสดชื่น” เหมือนยามที่เขาอยู่ข้างนาง “พี่เซวียน ท่านทำเช่นนี้ไม่เหมาะสมนะเจ้าคะ” ต่อให้เป็นพี่ชายร่วมสายเลือด ก็ไม่สามารถมาดอมดมข้อมือ หรือแขนนางเช่นนี้ได้ “พี่ทำเช่นใดไม่เหมาะสมหรือ” “ก็ที่ท่าน...ช่างเถิดเจ้าค่ะ หากท่านอยากลองน้ำมันหอม ท่านควรลองเอง” และไปให้ห่างจากนาง แม้อยากจะเอ่ยไปแต่ยามอยู่ต่างเมืองเช่นนี้ต้องพึ่งพาเขา นางจึงไม่อาจเอ่ยวาจาตัดรอนได้ “พี่ไม่อยากให้ในกายพี่มีกลิ่นหอม มิเช่นนั้นอาจจะโดนเข้าใจผิดได้” “เพียงแค่ท่านซื้อน้ำมันหอมไปฝากนางสักสองสามขวด นางคงเข้าใจได้เองเจ้าค่ะ” “เช่นนั้นหรือ อืม...พี่เข้าใจแล้ว” เขายิ้มรับก่อนจะแสร้งกวาดสายตาดูน้ำมันหอมรอบตัว ‘หึ! มีสตรีที่พึงใจแล้วก็รีบไปอยู่ห่าง ๆ จากข้าเลย’ เจียงเซียวเล่อจะได้ไม่เข้าใจผิดพานทำให้ต้องผิดใจกับนาง

‘หึ! เด็กน้อย’ เจียงเซวียนแค่นเสียงในลำคอ ดูออกง่ายเกินไปแล้วคนพวกนี้ ด้านคุณหนูเหอที่ยืนรออยู่ด้านนอก ก็ได้แต่ยืนนิ่งไม่กล้าสนทนาอันใดกับเผยหลี่จุนมากนัก “คุณหนูเหอ ขออภัยที่ก่อนหน้านี้ข้าเสียมารยาทกับเจ้าไปหลายเรื่อง” “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าว่าเราเรียกขานกันเช่นนี้ย่อมเหมาะสมแล้วเจ้าค่ะ” “ในเมื่อเจ้ากล่าวอย่างรู้ความเช่นนี้แล้ว เช่นนั้นข้าคงต้องขอกล่าวกับเจ้าตามตรงว่า ได้โปรดเปิดโอกาสให้ข้าได้อยู่ใกล้ชิดกับเซียวเล่อได้หรือไม่” ‘เขาอยากใกล้ชิดกับเล่อเล่อ เหตุใดต้องมาขอนาง’ “ที่ข้าเดินทางมาเมืองไห่หยางกับพวกเจ้าก็หวังอยากเที่ยวเล่นกับนาง แต่จนใจที่เซียวเล่อเกาะติดเจ้าเหลือเกิน อย่างไรเจ้าช่วยส่งเสริมข้าได้หรือไม่” “ได้เจ้าค่ะ หากท่านเสนอข้าก็พร้อมที่จะตอบรับเจ้าค่ะ” เพราะไม่อยากขัดขวางยวนยาง นางจึงตอบรับไปโดยไม่รู้ว่าแท้จริงมันกลับมาผูกมัดตัวนางเองด้วย “ขอบคุณคุณหนูเหอ ที่เข้าใจข้า” เผยหลี่จุนกล่าวด้วยท่าทางดีใจ “ขอเพียงท่านจริงใจกับเซียวเล่อ ข้าก็ไม่มีเหตุใดจะต้องขัดขวางท่าน”

“ขออภัยคุณชายรองเจียงที่เสียมารยาท แต่ข้าขอสนทนากับซือซือได้หรือไม่” โหวซื่อจื่อกล่าวพลางปรายตามองมือของทั้งสองที่จับกันแน่นทั้งคุณหนูเหอก็ยืนแนบชิดกับอีกฝ่าย ประกายโทสะผ่านพาดในนัยน์ตาคมก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว แต่คนที่จับจ้องอยู่แล้วเช่นเจียงเซวียนมีหรือจะไม่ทันเห็น “หากท่านผู้ตรวจการมีเรื่องใดอยากสนทนากับนางก็สามารถเอ่ยตรงนี้ได้เลย” “ข้าขอสนทนากับนางเป็นการส่วนตัวได้หรือไม่” “ยามอยู่เมืองไห่หยางข้าคือผู้ดูแลนาง” “พี่เซวียนเจ้าคะ ข้าขอสนทนากับท่านผู้ตรวจการหลวนสักสองสามประโยคได้หรือไม่เจ้าคะ” นางก็อยากรู้เช่นกันว่าเขามีเรื่องใดอยากสนทนากับนางอีก ห่างเหินกันไปตั้งห้าปี ความสนิทสนมในวันวานล้วนเจือจาง “...” เจียงเซวียนหันมามองสตรีที่ยังคงจับมือเขาด้วยสายตาแฝงโทสะเล็กน้อย “ท่านแค่ยืนห่างออกไปสักสามก้าวก็พอเจ้าค่ะ ไม่ต้องไปยืนที่ไหนไกล” หลังจากนางเขย่งปลายเท้าเพื่อกระซิบที่ข้างหู ก็ทำให้สีหน้าของเขากลับมาแต่งแต้มรอยยิ้มอ่อนโยนเช่นยามที่สนทนากับนางอีกครั้ง “พี่เข้าใจแล้ว” คุณชายรองเจียงตอบร

                                                                                    9                                                                        จดจำฝังลึกในใจ             ห้องส่วนตัวด้านบนจะมีราคาสูงกว่าการนั่งที่โต๊ะด้านล่าง เมื่อเสี่ยวเอ้อที่ยกอาหารและสุราตามมาจัดวางเรียงบนโต๊ะเรียบร้อย คุณชายรองเจียงที่โอบอุ้มสตรีไว้จึงวางนางลงบนเก้าอี้            “ประเดี๋ยวยกหวนคำนึงมาอีกหนึ่งกา”&n