All Chapters of ภรรยาแสนชังของท่านโหว: Chapter 11 - Chapter 20

เย่เจียวหั่วนิ่งคิดไปครู่ “ฮูหยินคือเจ้านายของจวนโหว ย่อมสามารถกระทำการสิ่งใดก็ได้ตามสมควร ภายในเรือนนี้ฮูหยินจะทำสิ่งใดก็ได้ แต่ถ้าในจวนโหวเจ้าคงต้องบอกกล่าวแก่ท่านแม่เสียก่อน”“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ขอบคุณท่านพี่” ใบหน้างามแย้มยิ้มอย่างโล่งใจ อย่างน้อยบุรุษผู้นี้ก็ยังมีหัวคิดเย่เจียวหั่วที่เห็นรอยยิ้มของหญิงงามนั้นพลันคันยุบยิบในหัวใจ เขากระแอมไอเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไปยังห้องหนังสือคล้อยหลังร่างสูงห่าวเย่วเล่อยังคงนั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียงหลังใหญ่ ริมฝีปากอิ่มขบเม้มเมื่อนึกถึงคำพูดของเขาเพ่ยเพ่ยที่รออยู่ด้านนอกเดินเข้ามาพร้อมกับอ่างน้ำและผ้าสะอาด“ฮูหยินเช็ดหน้าก่อนนะเจ้าคะ”“ขอบใจเจ้ามากเพ่ยเพ่ย”ห่าวเย่วเล่อหยิบผ้าสะอาดมาเช็ดหน้าตาของตนเอง ก่อนจะสำรวจความเรียบร้อยแล้วเดินออกไปยังห้องโถง“เจ้าไปเรียกบ่าวในเรือนมาให้หมด ข้ามีเรื่องจะพูดคุยกับพวกเขาเล็กน้อย”“เจ้าค่ะฮูหยินน้อย”หลังจากนั้นไม่นานสาวใช้กว่าสามสิบคน และบ่าวรับใช้ชายอีกสิบคนก็เดินเรียงแถวมาที่ห้องโถง โดยมีพ่อบ้านที่รู้ข่าวมาสมทบด้วย ถึงแม้เรื่องภายในจวนโหวนั้นฮูหยินใหญ่จะเป็นคนจัดการเองทั้งหมด แต่ถ้าในส่วนของเรือนหลักนั้

อีกสามวันข้างหน้า คนของจวนโหวจะต้องขึ้นเขาไปสักการะป้ายบรรพชนที่วัดประจำตระกูล ห่าวเย่วเล่อที่เพิ่งแต่งเข้ามาเป็นสะใภ้จึงได้รับมอบหมายให้จัดเตรียมของไหว้ โดยมีมามาอาวุโสคอยกำกับดูแลอีกทีห่าวเย่วเล่อจัดเตรียมข้าวของอย่างครบครัน หลังจากนั้นก็มาถึงวันที่ต้องไปไหว้บรรพบุรุษที่วัดประจำตระกูล ขบวนรถม้าประกอบด้วยคันแรกคือหลิวเถียน และห่าวเย่วเล่อ ส่วนคันถัดไปคือของไหว้ที่เตรียมมาอย่างมากมายส่วนเย่เจียวหั่วเขาขี่ม้าประกบที่รถม้าคันแรก ทั้งตรวจดูความปลอดภัยและขี่นำขบวน การไปไหว้บรรพบุรุษครั้งนี้จะให้ผิดพลาดไม่ได้เป็นอันขาดขบวนรถม้าของจวนโหวมุ่งหน้าขึ้นเขาสู่วัดประจำตระกูล การเดินทางต้องใช้ระยะเวลากว่าหนึ่งชั่วยาม อนึ่งเพราะหนทางที่เป็นทางลาดชันและขรุขระ จึงทำให้การเดินทางเป็นไปอย่างล่าช้าเมื่อขบวนรถม้ามาถึงกลับต้องแปลกใจ เมื่อมีรถม้าที่มีตราประทับของจวนตระกูลหลิวจอดรออยู่สองคัน หลิวเถียนที่ถูกห่าวเย่วเล่อประคองลงมาขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่พอใจการมาไหว้บรรพบุรุษของจวนโหวชาวเมืองล้วนทราบกันดี แต่เหตุใดตระกูลหลิวจึงมาที่นี่ได้ ทั้งยังไม่มีการแจ้งนางก่อนล่วงหน้า เรื่องนี้ไม่สมควรกระทำเป็นอย่างย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความน้อยใจก่อนหน้านี้หรือไม่ จึงทำให้ห่าวเย่วเล่อรู้สึกไม่สบอารมณ์ หัวใจดวงน้อยกลับรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาเสียอย่างนั้น เขาคงจะกลัวว่าหลิวหนิงอันผู้นั้นจะรอนานสินะ เลยอ้างชื่อมารดาร่างระหงหันหลังจะเดินกลับไป แต่ถูกฝ่ามือหนาจับข้อมือเล็กให้หันกลับมา ใบหน้าคมที่เคยมีรอยยิ้มเริ่มรู้สึกหงุดหงิด“ฮูหยินอยากเป็นคนไม่รักษาคำพูดเช่นนี้หรือ หรือว่าพวกชนเผ่าห่าวอู๋เป็นเช่นนั้นกัน คำพูดที่เอ่ยออกมาล้วนไม่มีค่า บางเบาราวกับขนนก”“ท่านกำลังล้ำเส้นข้าแล้วนะเจ้าคะ”“ทำไม ข้าพูดถูกใช่หรือไม่เล่า”ห่าวเย่วเล่อสะบัดมือออกจากการเกาะกุม นางรีบเดินจ้ำอ้าวออกไปทันที แต่เย่เจียวหั่วกลับเดินเข้ามาประชิดเรือนร่างระหง ร่างกายสูงใหญ่แทบจะกลืนกินหญิงสาวจนมิดน้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยลอดไรฟัน “อย่าได้มาท้าทายข้าเย่วเล่อ” ฝ่ามือหนาตวัดอุ้มร่างของห่าวเย่วเล่อเข้ามาในวงแขนแข็งแรง ก่อนจะเดินไปทิศที่ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ตั้งอยู่ ไม่ว่าอย่างไรวันนี้เขาก็ต้องพานางมาไหว้ต้นไม้ศักดิ์พร้อมกับเขาให้ได้!!ห่าวเย่วเล่อพยายามดิ้นขลุกขลักให้ออกจากวงแขนของเย่เจียวหั่ว แต่เพราะร่างกายของทั้งสองแตกต่างกันมากเกินไป ถึงอย่างไ

เช้าวันใหม่มาเยือน ห่าวเย่วเล่อตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว ร่างกายของนางต้องรับศึกหนักตลอดทั้งคืน ต้องโทษเย่เจียวหั่วที่รังแกนาง ไม่รู้ว่าเขาไปเอาเรี่ยวแรงมหาศาลไปซ่อนไว้ที่ใด แต่พอตื่นเช้าขึ้นมานางกลับไม่พบเขาเสียแล้วหึ!แค่คำพูดที่จะบอกกล่าวแก่นางก่อนออกไปยังค่ายทหารนี่มันยากเย็นใช่หรือไม่ ภายในอกรู้สึกเจ็บแปลบความสัมพันธ์ของนางกับเขาจะว่าพัฒนาก็เอ่ยไม่เต็มปากนัก มีเพียงยามค่ำคืนเท่านั้นที่เขาและนางสนิทแนบแน่นเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันเย่เจียวหั่วรับรู้ว่านางชมชอบการสัมผัสแบบใด และนางเองก็รู้ว่าเขาชอบให้นางสัมผัสเขาเช่นไร แต่ในยามกลางวันเราสองคล้ายกับสามีภรรยาที่ห่างเหินกันยิ่ง มีเพียงแค่มื้อเย็นเท่านั้นที่นางจะได้ทานข้าวร่วมกันกับเขาเพ่ยเพ่ยเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก หัวคิ้วทั้งสองขมวดมุ่นด้วยความเคร่งเครียด“มีอะไรหรือไม่เพ่ยเพ่ย”เพ่ยเพ่ยลังเลเพียงครู่ แต่คิดว่าถึงอย่างไรฮูหยินน้อยก้ต้องล่วงรู้อยู่ดี ไม่สู้ให้รู้จากปากนางไม่ดีกว่าหรือ“คือ...ข้างนอกมีข่าวลือที่ไม่สู้ดีนักเจ้าค่ะ”ห่าวเย่วเล่อชะงักไปครู่ ก่อนจะยิ้มออกมา “คงเป็นเรื่องของข้าสินะ ข่าวลือว่าอย่างไรเล่า” ร่างร

“เป็นความจริงเจ้าค่ะ พวกเราเชื่อว่าหากอยากได้รับความรักจะต้องมอบความจริงใจให้เสียก่อน”“แล้วถ้าสตรีนางนั้นมีบุรุษอื่นที่พึงใจอยู่ก่อนแล้วล่ะเจ้าคะ นี่จะไม่เป็นการบังคับฝืนใจนางหรือ”หลิวหนิงอันเอ่ยถามด้วยความสงสัย แต่คำพูดกลับแฝงความเหยียดหยามกับความป่าเถื่อนของชาวห่าวอู๋“เผ่าของเราไม่มีการฝืนใจใคร หากนางไม่พึงใจบุรุษผู้นั้นสามารถปฏิเสธได้ และจะไม่มีการกล่าวโทษกัน”“โอ้...เผ่าของฮูหยินน้อยก็มีวัฒนธรรมอันดีงามนะเจ้าคะ”หลิวหนิงอันยกมือขึ้นมาปิดปากหัวเราะ สหายของนางก็พากันหัวเราะตามไปด้วยจางซินอีฮึดฮัดด้วยความไม่พอใจ “น่าแปลกนะเจ้าคะที่คุณหนูหลิวไม่รู้เรื่องนี้ หากว่าง ๆ ข้าขอแนะนำให้คุณหนูหลิวไปศึกษาหาความรู้บ้างนะเจ้าคะ”“จางซินอี เจ้าหาว่าข้าโง่หรือ”หลิวหนิงอันตวาดกลับเสียงดังลั่นด้วยความไม่พอใจเดิมทีนางกับจางซินอีก็ไม่ค่อยจะถูกชะตากันอยู่แล้ว ยิ่งเห็นว่าจางซินอีสนิทสนมกับศัตรูหัวใจ นางก็ยิ่งรู้สึกโมโห“แล้วแต่เจ้าจะคิดแล้วกัน ไปกันเถอะเจ้าค่ะฮูหยินน้อย”หลิวหนิงอันรีบเดินเข้ามาขวางทั้งสองคน ใบหน้าที่เคยบูดบึ้งพลันแย้มยิ้มบางเบา“ข้า...ข้าขออภัยที่ทำให้ฮูหยินน้อยไม่พอใจนะเจ้าคะ”