Semua Bab ตีตรารัก : Bab 41 - Bab 50

“มีอะไรหรือเปล่าชัช”“ชั้นห้ามีปัญหาเกิดขึ้นครับนาย” ชายหนุ่มก้มหน้าต่ำลงไปอีก เมื่อคำว่า ‘ปัญหา’ ได้หลุดออกมาจากปากของตน เป็นถ้อยคำต้องห้ามสำหรับเจ้านายเลยก็ว่าได้เจ้าของTClubหรืออีกในนามหนึ่งก็คือ ‘มาเฟีย’ ผู้มีใบหน้าหล่อเหลาคมคายแต่แฝงความร้ายกาจ ชนิดที่ใครได้ยินชื่อเสียงเรียงนาม ก็แทบจะไม่อยากต่อกรด้วย ทว่าตอนนี้คนที่กล้าทำแบบนั้นน่าจะดวงซวยเสียแล้ว เมื่อดวงตาเรียวคมฉายแววดุดันขึ้นมา“ใครมันกล้ามาขัดจังหวะเวลาอันมีค่าของฉัน ตอนกำลังสนุกแบบนี้!”ถึงแม้จะเป็นเสียงเรียบนิ่ง คนที่ฟังอยู่ถึงกับรู้สึกหนาวยะเยือกโดยไม่รู้ตัว ชัชกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากกับอากัปกิริยาเกรี้ยวกราดของผู้เป็นนายบุรุษทั้งสามต่างก็รู้ถึงกิตติศัพท์ในความโหดของธาดา พอเห็นอย่างนั้นก็นึกให้เห็นใจอีกคนหากเป็นอย่างนี้ต้องมีใครสักคนออกหน้าก่อนซึ่งมีเพียงณภัทรเท่านั้น“ไปดูเรื่องงานก่อนเถอะธาม เผื่อมีอะไรต้องจัดการเอง” เสียงทุ้มบอกอย่างมีเหตุผล“จริงด้วย” ทิวเสริมต่อ“เดี๋ยวพวกกูนั่งรอ รีบไปรีบมาละกัน” เจตบอกรั้งท้าย เพราะหากรั้งรออยู่นาน มีหวังคนยืนอยู่คงหน้าถึงพื้นเป็นแน่เมื่อเพื่อนทั้งสามเห็นพ้องต้องกัน ธาดาก็เลยผ

ห้องขนาดกะทัดรัดของผู้ช่วยดีไซเนอร์แม้จะไม่ได้ใหญ่อะไร แต่ทว่าเจ้าตัวดีไซน์ออกมาได้อย่างเก๋ไก๋จึงน่าอยู่มากเขมจิรากำลังนั่งร่างแบบผลงานชิ้นใหม่อยู่ที่โต๊ะทำงานข้างหน้าต่าง ในระหว่างที่สมองคิดแบบชิ้นงานในรูปลักษณ์ต่าง ๆ ทว่าอีกเรื่องก็คอยแทรกเข้ามาจึงวางดินสอบนสมุดร่างนั้นลงดวงตากลมโตเคยเปล่งประกายสดใสสวยงามอยู่เสมอ บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความกังวลระคนหมองเศร้า เมื่อคนที่เฝ้าด้วยความเป็นห่วง ยังไม่กลับเข้าบ้านเสียที แม้ว่าจะชะเง้อมองลอดหน้าต่างกี่ครั้งก็ยังเหมือนเดิม“พ่อนะพ่อ ป่านนี้แล้วยังไม่กลับอีก มัวทำอะไรอยู่ที่ไหนนะ” ว่าแล้วก็เอียงหน้าหันไปดูนาฬิกาแขวนอยู่ข้างผนังห้อง อีกไม่กี่นาทีก็จะข้ามวันใหม่อยู่รอมร่อทั้งที่วันนี้คิดว่าตนเองกลับมาถึงบ้านช้ากว่าปกติ นึกว่าพ่อจะอยู่เสียอีก แต่ก็ไม่!ร่างบอบบางผ่อนลมหายใจออกมายาว ๆ ด้วยความห่อเหี่ยวใจTClubเวลาค่อย ๆ เดินไปเรื่อยอย่างไม่มีที่สิ้นสุด กลายเป็นย่นระยะเวลาของเพทายและจิรายุทธ ให้ใกล้เข้ามาด้วยเช่นกัน อาการตื่นกลัวของชายวัยกลางคนทั้งสองเพิ่มมากขึ้นเหงื่อกาฬแตกพลั่กไปทั่วทั้งตัว แม้แต่ความเย็นจากแอร์เย็นเฉียบก็ไม่ได้ช่วยให้ความร้อน

“ผมยังไม่รู้เลยว่าข้อเสนอของคุณสองคน ตกลงกันมันคืออะไร” เพราะยังไม่รู้รายละเอียดจิรายุทธจึงยังไม่กล้าเซ็นรับรองอะไรลงไป“รีบเซ็นเถอะน่า หรือไม่อยากกลับบ้านไปหาลูกล่ะ” ด้วยความกลัวว่าแผนของตนวางจะล่ม เพทายจึงใช้ตัวช่วยที่คิดว่าจิรายุทธต้องยอมแน่นอนความหวาดวิตกก่อนหน้า ทำให้ลืมเรื่องลูกสาวโทรเข้ามาเสียสนิท ฉะนั้นจิรายุทธจึงไม่รั้งรออีกต่อไปเขาจรดปลายปากกาบนกระดาษแผ่นนั้น โดยไม่คิดที่จะอ่านรายละเอียดแต่อย่างใด“ชัชส่งแขก แล้วก็ให้คุณเพทายส่งรายละเอียดมาด้วย”“ครับนาย”ธาดาส่งงานต่อให้ชัชจัดการแทน ซึ่งทั้งชัชและเพทายต่างเข้าใจดี ส่วน ‘ของนั่น’ ค่อยว่ากันอีกทีว่าจะเอาอย่างไรลานจอดรถของTClub“คุณเสนออะไรให้กับทางนั้นเหรอ” เมื่อใกล้ถึงรถของตนจิรายุทธจึงได้เอ่ยถามข้อข้องใจ“คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอก เอาเป็นว่าผมจัดการได้แล้วกัน” เพทายตอบโดยที่ไม่ได้หันหลังกลับ“งั้นผมขอยกเลิกสัญญาที่เราเคยคุยกันไว้นะเพทาย” แต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะขึ้นรถไป จิรายุทธจึงตัดสินใจ พูดเรื่องที่ไตร่ตรองมาแล้วเป็นอย่างดีในช่วงที่เดินออกมา เพราะหากยังทำการค้ากับทางนี้ต่อ คงได้สิ้นเนื้อประดาตัวมากกว่านี้แน่“คิดว่าผมสนใจหรือ

แพรวพรรณใช้เวลาทั้งวันอยู่ในคอนโด ทำกิจกรรมนอกเหนือจากส่วนของแม่บ้านมาดูแลทำความสะอาดให้อาทิตย์ละสองถึงสามวันเหตุผลของการไม่ได้จ้างประจำ เพราะชอบความเป็นส่วนตัวมากกว่า ไม่ว่าจะเป็นการซักผ้า จัดเก็บของใช้ส่วนตัวให้เป็นระเบียบจนกระทั่งช่วงสายแพรวพรรณก็ย้ายมานั่งเล่นอยู่ในห้องรับรอง ยิ้มอ่อนบนดวงหน้าหวานก็ยกขึ้นครั้นนึกถึงเรื่องพึ่งคุยกับทางบ้านเมื่อคืน ซึ่งก็เป็นอย่างที่คาดการณ์เอาไว้อาสาวและพ่อยืนยันเป็นเสียงเดียวกันให้เธอพักผ่อนระหว่างรอสอนในเทอมต่อไป เนื่องจากไม่มีส่วนไหนว่างพอจะให้เธอเข้าไปป่วนได้เลยคำพูดเหล่านั้นของอาทำให้เธอยิ้มร่าเต็มดวงหน้า ไม่รู้ว่าตนจะดีใจหรือเสียใจกันดี ทว่าก็เข้าใจพวกท่านคงอยากให้พักผ่อนและก็ไม่คิดจะรั้นคำพูดของผู้ใหญ่ ถือว่าเป็นการทำให้ทางบ้านสบายใจปิ๊งป่อง ๆเสียงออดหน้าห้องดัง ดึงความสนใจเจ้าของห้องไป ณ.จุดนั้นทันที แพรวพรรณเดินไปดูจอมอมิเตอร์ แต่ก็เห็นเพียงไหล่กว้างด้านหลังของผู้มาเยือน เมื่อเห็นว่าเขายังยืนอยู่ที่เดิมจึงกดสปีกเกอร์โฟนเพื่อถามไถ่ เนื่องจากไม่ได้นัดหรือสั่งอะไรให้มาส่ง“มาหาใครคะ”คนที่อยู่อีกฝั่งไม่ได้ตอบ ทว่าหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับเธ

นับจากวันนั้นก็ผ่านมาราวสามอาทิตย์แล้ว ณภัทรไม่ได้เข้าไปหาแพรวพรรณอีกเลย เนื่องด้วยมีงานต้องเคลียร์หลายอย่าง เท่าที่ทำได้ก็แค่ส่งข้อความไปทักทาย ถึงแม้ว่าจะตอบบ้างไม่ตอบบ้าง แต่อย่างน้อยก็ขึ้นว่าอ่านทั้งหมดใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มตลอดเวลา ก็เลยทำให้งานออกมาอย่างราบรื่น นิ้วเรียวยาวจดปลายปากกาลงบนกระดาษเซ็นอนุมัติงานซึ่งผ่านการพิจารณาแล้วอย่างคล่องแคล่วจากนั้นก็ยื่นส่งให้กับเลขา ทว่าผ่านไปเกือบสองนาทีเห็นจะได้ กานแก้วก็ยังคงยืนอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน ณภัทรจึงต้องละงานแล้วเงยหน้าขึ้น“ผมเซ็นที่เร่งด่วนให้หมดแล้วไม่ใช่เหรอ”“ค่ะ หมดแล้ว”“อืม เสร็จแล้ว แล้วคุณรออะไรล่ะ”“ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่เห็นคุณภัทรอารมณ์ดีกานเลยสงสัย”“ทำไม? ผมอารมณ์ดีไม่ได้เหรอ หรือชอบเวลาที่ผมอารมณ์เสียมากกว่า”“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ กานก็แค่สงสัยว่าเป็นเรื่องอะไร ที่ทำให้คุณภัทรอารมณ์ดี หรือเพราะโครงการใหม่เรายืนไปผ่านแล้วอย่างนั้นเหรอคะ”“เห็นท่าคุณจะชอบเวลาผมสั่งงานเยอะ ๆ มากกว่านะคุณกาน เอาสักหน่อยไหมแบบไม่มีเวลามานั่งสงสัยผมเลย” เจ้านายหนุ่มทิ้งตัวไปด้านหลัง ยกยิ้มล้อในขณะเอ่ยเสียงเคร่งขรึม“ไม่เอาค่ะ กานก็แค่ถ