หากว่าเขาห้ามความรู้สึกของตัวเองได้!

“ผมหิวทำอะไรให้ผมกินหน่อยสิ” สุ้มเสียงของณภัทรเป็นการขอร้องมากกว่าบังคับ

“หิวแล้วทำไมไม่ไปหากินเอง มาบอกฉันทำไม”

“ก็ไม่ได้อยากไปกินที่อื่น อยากมากินกับคุณ” ทั้งสีหน้าและวาจาดูอ่อนลงมากกว่าครั้งไหน ๆ หวังให้เธอรับรู้ถึงเจตนาของตนไม่ได้มีนัยอะไรแอบแฝงเลยสักอย่าง

แต่ดูเหมือนแพรวพรรณจะไม่ได้โอนอ่อนไปกับคำพูดของเขาสักเท่าไหร่ ยังยืนอยู่กับที่จนกระทั่งเสียงดังราวกับว่าร่างกายกำลังประท้วงจากอีกฝ่ายดังขึ้น สีหน้าเปลี่ยนไปของณภัทรจึงทำให้เธอรู้ว่าเขาคงจะหิวมากจริง ๆ

“ก็บอกแล้วว่าผมหิว”

แม้จะอายอยู่บ้างเพราะร่างกายดันมาทำให้ขายหน้า แต่ก็ไม่ได้แย่เสียทีเดียวเมื่อคนที่ไม่มีการเคลื่อนไหวอยู่พักใหญ่เริ่มเดินมายังประตู

“น่าจะปล่อยให้หิวตาย แล้วฉันขอเตือนคุณไว้เลยนะ ถ้าคิดจะทำอะไรฉันละก็ เตรียมไปนอนในคุกได้เลย” มือเล็กจับประตูเตรียมเปิด แต่ก็ยังหันมากำชับณภัทรก่อนจะเข้าไป

“เข้าใจหรือเปล่า?”

“อืม” เขารับคำเธอสั้น ๆ จากนั้นก็เดินตามเจ้าของห้อง การได้เข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของแพรวพรรณอีกครั้ง ทำให้ณภัทรเริ่มมีความหวังมากขึ้น

กลิ่นหอมของกระเทียมเจียวอยู่ในน้ำมันร้อนส่งกลิ่นหอมไปทั่วพื้นที่ของห้องครัว แพรว