Semua Bab ตีตรารัก : Bab 31 - Bab 40

ภายในห้องทำงานอันเงียบสงบณภัทรยังคงนั่งทำงานเหมือนเช่นเคย นับตั้งแต่ได้ขึ้นมาดำรงตำแหน่งผู้บริหารสูงสุดแทนผู้เป็นพ่อ งานในมือต้องเร่งให้เสร็จตามกำหนดที่แจ้งกับลูกค้า แล้วต้องออกมาอย่างมีประสิทธิภาพด้วยที่ผ่านมาไม่ง่ายเลยเมื่อต้องทำให้เหล่าผู้ถือหุ้นรายอื่น ๆ ยอมรับพร้อมทั้งเชื่อใจในตัวเขา ต้องแลกมาด้วยเวลาและความเป็นอิสระที่เคยมี ชายหนุ่มลงทั้งแรงกายแรงใจกว่าจะกอบกู้เอ็นเจดับบิลให้กลับมาอยู่ในสภาพนี้ได้ระหว่างง่วนอยู่กับเอกสารกองโต สายตาคมก็เลื่อนไปยังหน้าจอที่สว่างขึ้นของมือถือ ชายหนุ่มยิ้มบาง ๆ เมื่อเห็นว่าเป็นใครโทรเข้ามา“ครับแม่”[ยังทำงานอยู่อีกเหรอภัทร] ปลายสายถามเสียงนุ่ม“ครับ แต่อีกเดี๋ยวก็จะเสร็จแล้ว แม่ไม่ต้องรอผมขึ้นห้องนอนก่อนได้เลย” เมื่อเหลือบดูเวลาที่เลยมื้อเย็นมานานก็ไม่อยากให้ท่านต้องนั่งรอเหมือนดังเช่นทุกวัน[ลูกกินข้าวกินปลาหรือยัง อย่าเอาแต่ทำงานจนไม่ดูแลตัวเองรู้ไหมภัทร]“ผมสั่งขึ้นมากินแล้วครับ”[แล้วอีกนานไหมกว่าจะกลับ]“น่าจะอีกสักครับแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เสร็จแล้วผมจะรีบกลับบ้านเลย” ชายหนุ่มกรอกเสียงร่าเริงตอบกลับผู้เป็นแม่ให้ท่านคลายความกังวลเรื่องของเข

เขมจิรารับมือถือเครื่องเล็กมาจากมืออีกฝ่าย ข่าวนี้! เธอยังไม่เห็นจริง ๆ จากนั้นก็ไล่อ่านจนถึงบรรทัดสุดท้าย“เขาติดต่อให้ฉันไปแสดงในงานผ่านพี่เจต โดยใช้ทุนเป็นข้ออ้างเพื่อให้ยอมตกลง”“เดี๋ยว ๆ ฉันขอคิดก่อน ทำไมถึงลามไปถึงคุณเจต ชักเริ่มงงไปหมดแล้ว” นิ้วเล็กยกขึ้นนวดขมับ มันเต้นตุบ ๆ เนื่องจากใช้ความคิดหนักขึ้น“ผู้ชายคนนั้นกับพี่เจตเป็นเพื่อนกัน”“ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามันซับซ้อนขึ้นไปเรื่อย ๆ แบบนี้ล่ะแพรว เขาเหมือนจงใจเข้าหาแกตั้งแต่แรก ใช่ไหม”“ฉันก็คิดแบบนั้น แต่ที่ทำให้ไม่แน่ใจคือ...เขาทำมันไปเพื่ออะไร”เขมจิราเริ่มขบกัดริมฝีปากของตนเองเมื่อเริ่มใช้ความคิด สองสาวประสานสายตากัน ต่างคนก็ต่างพยายามค้นหาสาเหตุ แรงจูงใจของเรื่องราวทั้งหมดว่ามันคืออะไรกันแน่“เฮ้อ...”“เฮ้อ...”ทว่าก็มีแต่ความว่างเปล่า เพราะไม่มีใครคิดออกเลยสักคน นอกจากถอนหายใจออกมาพร้อม ๆ กัน“แล้วเขายังมารังควานแกอยู่ไหม”“อืม...เมื่อไม่กี่วันเขาก็โทรมา ไม่รู้ไปได้เบอร์ฉันมาจากไหน”“นี่แสดงว่าเขาจะไม่ยอมจบง่าย ๆ งั้นแกก็ต้องระวังตัวให้มากขึ้นนะ ไม่รู้ว่าที่เขาทำไปทั้งหมดต้องการอะไรกันแน่ เอ๊ะ! หรือจะเป็นเพราะบริษัทของพ่อ

ณภัทรก้มมองคนตัวเล็กตรงหน้าล้วงเอามือถือออกมาแล้วกดหน้าจอ“เสร็จแล้วฉันไปได้หรือยัง” เธอทวงถามคำสัญญา จะได้ออกไปจากตรงนี้เสียที และด้วยความสูงแตกต่างกันก็เลยต้องเงยขึ้นสูงแพรวพรรณตกอยู่ใต้อาณัติของณภัทรอีกครั้ง ตั้งท่าจะบริภาษถ้อยคำเจ็บแสบด่าทอคนชอบฉวยโอกาส หากแต่หารู้ไม่ว่าเป็นการเปิดโอกาสให้ชายหนุ่มได้เอาเปรียบตนเองได้อย่างง่ายดาย“อื้อ” เสียงหายไปกับจูบอันเร่าร้อนจากคนตัวสูงกว่าเรียวปากหยักหนาละเลงจูบทั่วทั้งปากอวบอิ่มอย่างดุดัน ลงโทษในความดื้อรั้นของเธอ ลิ้นสากซอกซอนไล้เลียโพรงปากนิ่มอย่างถือสิทธิ์อยู่เนิ่นนานแพรวพรรณอ่อนระทวยวาบหวามให้กับสัมผัสอันร้อนแรง ยิ่งเธอดิ้นมากเท่าไหร่ก็ถูกวงแขนใหญ่รัดแน่นขึ้นตามไปด้วยจนแทบหลอมละลายเป็นคนเดียวกันกระทั่งกายเล็กหมดเรี่ยวแรงจะพยุงตัวต้องใช้ร่างสูงใหญ่เป็นที่แอบอิงณภัทรถึงได้ผละจูบเอาแต่ใจอย่างอ้อยอิ่ง“ครั้งนี้ผมแค่จะมาเตือน ถ้าคุณกล้าบล็อกเบอร์ผมอีกครั้งละก็ มันจะไม่จบแค่จูบเดียวอย่างวันนี้แน่” สายตาคมลึกล้ำฉายแววเจ้าเล่ห์ ยิ้มกริ่มยกขึ้นเมื่อสามารถปราบพยศสาวสวยได้อีกครั้งจากนั้นอ้อมแขนรัดแน่นก็คลายออกทันทีเมื่อเป็นอิสระแพรวพรรณก็วาดแ

เป็นอีกวันของณภัทรต้องทำงานล่วงเวลา เพราะกว่าจะเคลียร์เอกสารมากมายกองระเกะระกะอยู่เต็มโต๊ะเหล่านี้ ให้เข้าที่เข้าทางเสร็จเรียบร้อยก็กินเวลาไปเกือบหนึ่งทุ่มแล้ว สายตาคมกวาดมองไปโดยรอบชั้นที่ทำงาน ดูว่าไฟดวงยังไม่ได้ปิดก็จัดการปิดให้เสร็จสรรพ เวลานี้พนักงานล้วนกลับบ้านกันหมด รวมไปถึงเลขาของเขาด้วยแสงไฟบนท้องถนนยามค่ำคืนของเมืองใหญ่ ตึกสูงตระหง่านมากมายตั้งเรียงรายสวยงามอยู่โดยรอบทำให้คนนั่งอยู่หลังพวงมาลัยเพลินตาไม่น้อยณภัทรขับรถมุ่งหน้ากลับบ้าน ซึ่งผู้เป็นแม่น่าจะยังรอเขาอยู่เหมือนเช่นเคย การจราจรแม้จะหนาแน่น ทว่าก็ไม่ถึงกับติดแหง็กสามารถเคลื่อนตัวไปได้เรื่อย ๆ ใบหน้าหล่อเหลาเปื้อนรอยยิ้มเมื่อนึกถึงบุคคลกำลังจะกลับไปหาชายหนุ่มฝ่าการจราจรบนท้องถนน กลับมาถึงบ้านหลังใหญ่ใช้ราว ๆ ครึ่งชั่วโมง รถยนต์สีดำขลับเลี้ยวเข้าไปจอดในโรงรถ เอื้อมหยิบสัมภาระวางอยู่อีกฝั่งขึ้นมา ขายาวก้าวลงจากรถด้วยท่าทีคล่องแคล่วจากนั้นร่างสูงสง่าผ่าเผยก็เดินตรงไปยังตัวบ้านหลังใหญ่ พอเข้ามาในตัวบ้านผู้เป็นแม่ก็นั่งรออยู่ที่เดิมอย่างที่คาดการณ์ไว้จริง“รอนานไหมครับ” ณภัทรก้มลงหอมแก้มตอบฟอดใหญ่ หย่อนกายนั่งลงข้างท่าน

‘‘โอเค ๆ ฉันเอามาแล้วนี่ไง แล้วดูทำหน้าเข้า” เธอหยิบถุงกระเป๋าแบรนด์ดังมาวางไว้ข้างตัว เพื่อให้เพื่อนได้เห็นว่าตนเองยอมรับแล้ว ถึงได้เห็นรอยยิ้มหวานกลับมาอีกครั้ง“ถ้าวันไหนฉันไม่ได้กลับบ้าน มานอนห้องแกดีกว่ากว้างดี” เขมจิราพูดทีเล่นทีจริง‘‘มาจริงหรือเปล่า” ทว่าแพรวพรรณดีใจมากเมื่อคิดว่าเพื่อนจะมาค้างด้วย หากนับเวลาก็น่าจะตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว ไม่ได้นอนเล่นคุยกันตามประสาเพื่อนรักเหมือนอย่างแต่ก่อน‘‘อืม ไว้ถ้าจะมาเมื่อไหร่ฉันจะบอกแกนะ”คำตอบของเขมจิราดูเหมือนจะไปสะกิดใจเพื่อนรักเข้า น้ำเสียงอ่อนลงทั้งสีหน้าก็ดูเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แบบนี้เจ้าของห้องจะปล่อยผ่านไปได้อย่างไร‘‘แกเป็นอะไรหรือเปล่าเขม”‘‘เปล่านี่ ฉันจะเป็นอะไร”‘‘แน่ใจเหรอ ไหนหันหน้ามามองฉันซิ”คิดว่าก้มหน้าต่ำลงแล้วจะสามารถปิดเพื่อนได้เสียอีก เขมจิราเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปหาแพรวพรรณ ยิ้มอ่อนยังคงประดับอยู่บนดวงหน้าสวย แต่แววตากลับไม่สดใสเหมือนเดิม!‘‘แกเป็นอะไร”‘‘ก็...ไม่ได้มีอะไรมากหรอก”‘‘ไม่มีอะไรได้ยังไง บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันยังเล่าเรื่องของตัวเองให้แกรู้เลยทำไม...”‘‘ใจเย็นก่อน เล่าแล้ว ๆ” ฝ่ายที่เป็นกังวลต้องรีบห