All Chapters of ตีตรารัก : Chapter 21 - Chapter 29

รุ่งเช้าอีกวันณภัทรเดินออกมาจากห้องน้ำ หลังจากทำธุระส่วนตัวของเขาเสร็จ ชายหนุ่มทิ้งตัวลงข้างเตียงมือใหญ่ยังเช็ดเส้นผมเปียกชุ่มด้วยผ้าขนหนูผืนเล็กสายตาคมทอดมองไปยังใบหน้านวลเนียนของคนที่ยังนอนหลับสนิท เมื่อคืนร้องอยากกลับบ้าน แต่จนป่านนี้ยังขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาอย่างสบายอุราอยู่เลยเขาเพ่งมองดวงหน้าหวานประดับประดาไปด้วยแพขนตางอนยาว จมูกโด่งสวย ปากอวบอิ่มแม้จะไร้การเติมแต่งก็ยังดูน่ามอง‘น่ามอง’ งั้นเหรอณภัทรส่ายหัวไปมาไล่ความคิดแสนตลก ก่อนจะหวนกลับไปยังภาพกิจกรรมบนเตียงในค่ำคืนที่ผ่านมา ก็ไม่น่าแปลกถ้าหากว่าแพรวพรรณจะยังหลับอย่างหมดเรี่ยวแรงอยู่อย่างนี้“เตียงผมมันสบายมากใช่ไหมคุณถึงไม่อยากลุกขึ้นมาน่ะแพรวพรรณ” เสียงเข้มเอ่ยเมื่อเห็นร่างใต้ผ้าห่มเริ่มขยับแพรวพรรณลืมตาในทันใด ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตื่นตระหนกลุกขึ้นนั่งลนลานถอยห่างออกไปไกล มือเล็กยังกระชับผ้าห่มผืนหนาเอาไว้แน่น“ลุกขึ้นไปอาบน้ำได้แล้วผมจะไปส่ง”“.....”“มองผมแบบนั้น...จะต่ออีกงั้นเหรอ”“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ”“ก็เห็นยังอิดออดก็นึกว่าอยากจะต่ออีกสักรอบ”แววตาวาวโรจน์จ้องณภัทรอย่างขุ่นเคือง ไม่กระดากอายบ้างเลยหรืออ

1เดือนต่อมา“อาเกศไม่ลงมากินข้าวเหรอคะ” ดวงตาทอประกายสดใสมองรอบโต๊ะอาหารไม่เห็นอาสาวจึงได้หันไปถามผู้เป็นแม่ ซึ่งกำลังตักข้าวให้กับพ่ออยู่“อาเข้าไปดูงานที่บริษัทน่ะ” ตักข้าวให้สามีเสร็จแล้ว ด้วยความที่เป็นคนดูแลทุกอย่างภายในบ้าน ลูกนั่งลงเธอจึงตักให้ลูกสาวอีกเช่นกัน“ขอบคุณค่ะแม่ แต่วันหยุดไม่ใช่เหรอคะทำไมอาถึงไปทำงานล่ะ หรือว่ามีงานด่วน” หญิงสาวเปลี่ยนไปถามผู้เป็นพ่อ เพราะท่านอยู่แต่ทำไมอาถึงต้องไปทำงาน“พอดีมีงานด่วนเข้ามา อาเกศก็เลยเข้าไปดูแทนพ่อ...แค่ก แค่ก”ยังพูดไม่ทันจบไพศาลก็ไออีกครั้ง ช่วงนี้สุขภาพของเขาเริ่มแย่ลงจึงต้องให้น้องสาวเข้าไปทำงานในส่วนของเขาแทนก่อนสักระยะ“พ่อไม่สบายเหรอคะ ไปหาหมอกันไหมเดี๋ยวแพรวไปด้วย” มือที่กำลังจะตักข้าวขึ้นมาทานชะงัก หลายวันมานี้เธอเห็นว่าท่านมีอาการแบบนี้อยู่บ่อย ๆ จึงขันอาสาจะเป็นคนพาไปเอง“ไม่ต้องหรอกลูก คงเป็นเพราะอากาศมันเปลี่ยน เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวก็เลยเป็นหวัดน่ะ” แววตาเป็นห่วงเป็นใยของบุตรสาวสร้างรอยยิ้มให้ไพศาล อีกอย่างก็คิดว่าตนเองไม่ได้เป็นอะไรมาก น่าจะเกิดมาจากสภาพอากาศเสียมากกว่า“งั้นพ่อก็ต้องดูแลตัวเองนะคะ หนูเป็นห่วง ถ้าไม่ไหว

มหาวิทยาลัยเจแพรวพรรณยืนอยู่หน้าห้องเรียน วันนี้เป็นชั่วโมงสอนบรรยายการแสดง บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความรื่นเริง ใบหน้าครูสาวแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม วาดลวดลายอันงดงามประกอบการสอน สะกดสายตาอีกหลายคู่ให้หยุดอยู่แค่เบื้องหน้า ด้วยความตั้งอกตั้งใจคลาสสอนยังเป็นที่สนใจเหมือนเช่นเคยแม้จะเป็นของภาคการแสดงก็ตามที ภายในห้องเรียนแห่งนี้ไม่ได้มีเฉพาะภาควิชาเฉพาะเท่านั้น ยังมีภาควิชาอื่นเข้าร่วมฟังด้วย ซึ่งครูสาวก็ไม่ได้ว่าอะไรขอเพียงไม่รบกวนคนอื่นก็เป็นพอและหนึ่งในนั้นก็คือนักศึกษาชั้นปีที่สี่คณะบริหาร พึ่งจะเข้ามานั่งฟังเป็นครั้งแรก เนื่องจากอดทนคำรบเร้าจากเพื่อนในคณะนี้ไม่ได้ อีกฝ่ายสาธยายเสียใหญ่โตถึงคุณสมบัติครูสาวท่านนี้ ว่าสอนสนุกยิ้มเก่ง แล้วก็สวยอย่างนั้น อย่างนี้ จนกระทั่งชายหนุ่มขี้เกียจจะฟังก็เลยต้องมาให้เห็นกับตาว่าแท้จริงแล้ว เธอจะเป็นอย่างที่เพื่อนกล่าวอ้างจริงหรือเปล่าคำตอบก็คือ... ตลอดสองชั่วโมงที่ผ่านมา เขาแทบจะเรียนไม่รู้เรื่องความสนใจทั้งหมดอยู่แค่ใบหน้าหวานเพียงอย่างเดียว“ไงล่ะ มองตาไม่กะพริบเลยดิ” คนนั่งอยู่ข้างกันทักขึ้น ครั้งแรกเตชินบอกไม่อยากมาเอาเข้าจริงนั่งอมยิ้มต

ห้องการแสดงเวลา 10:24 นาฬิกา ลีลาการวาดลวดลายอันพลิ้วไหวเข้ากับท่วงทำนองสไตล์ละติน แพรวพรรณโย้กย้ายร่างกายออกมาได้อย่างสวยงาม ในระหว่างนั้นดวงหน้าหวานก็ยังมีรอยยิ้มแต่งแต้ม ทว่าใครเลยจะล่วงรู้แท้จริงแล้วภายในใจความกรุ่นโกรธกำลังก่อตัวขึ้นมาช้า ๆ นับตั้งแต่เปิดคลาสสอนมา วันนี้ครูสาวปวดหัวมากที่สุดเนื่องจากมีลูกศิษย์คนใหม่ทำให้ปวด เขาคอยตามติดไม่ห่าง ถามนู่นถามนี่จนคนอื่นมองด้วยความฉงนสนเท่ห์ไปตาม ๆ กัน ซึ่งเธอไม่เข้าใจเหตุใดเจตถึงรับเตชินเข้ามาในช่วงกลางเทอมแบบนี้ ลูกศิษย์คนใหม่ไม่มีพื้นฐานเลยข้อนี้ก็พอจะเข้าใจ แต่! สำหรับผู้ชายคนนี้เธอคิดว่าเขามีทักษะเกี่ยวกับด้านนี้อยู่ไม่น้อย เพียงแต่หาข้ออ้างแล้วปฏิเสธว่าไม่เป็นก็เท่านั้น... “เอาละทุกคน วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน อย่าลืมกลับไปซ้อมด้วย ครั้งหน้าครูจะทดสอบทีละคน” ครูสาวร่ายยาวหลังจากหมดชั่วโมงสอนแล้ว “เริ่มเลยเหรอครับ” ชายหนุ่มอยู่หน้าสุดยกมือขึ้นถาม “ใช่เริ่มเลย” “เก็บคะแนนด้วยไหมคะอาจารย์” นักศึกษาสาวสวย นั่งอยู่ไม่ไกลลุ้นว่าจะเป็นอย่างที่คาดการณ์ไว้หรือเปล่า “มีแน่นอน แต่ถึงจะเป็นแค่การเก็บคะแนน ครูก็อยากให้พวกเธอทุกคนตั้งใจทำมั

หลังจากปิดกั้นปลายสายแพรวพรรณก็เก็บเครื่องมือสื่อสารไว้ตามเดิม ไม่คิดว่าผ่านมาตั้งหลายเดือนเขายังคงตามราวีเธอไม่เลิก!ทุกการกระทำของครูสาวตกอยู่ในสายตาของลูกศิษย์ตลอดเวลา“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”“ไม่เป็นไร อิ่มแล้วใช่ไหมครูจะได้กลับเลย”“ที่ผมถามก็เพราะเป็นห่วงนะครับ” เตชินเสียงอ่อนลงในขณะที่ถาม“ครูก็บอกว่าไม่เป็นอะไรไง” ต่อให้เขาบอกว่าเป็นห่วง ก็ไม่มีเหตุผลจะต้องพูดว่าเธอกำลังเจอกับปัญหาอะไรอยู่ดี“ไม่เป็นไรครับ ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก”“เตชิน!”ถ้อยคำรวมไปถึงสีหน้าของชายหนุ่ม ได้ทลายขีดจำกัดความอดทนของหญิงสาวหมดลง แพรวพรรณเรียกอีกคนเสียงแข็ง“ครับ” ทว่าเตชินกลับตอบรับด้วยน้ำเสียงปกติ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีแววว่าจะกลัวอีกฝ่ายแต่อย่างใด“การที่ครูยอมมาด้วยง่าย ๆ ก็ใช่ว่านายจะมาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของครูได้นะ!” ในเมื่ออีกฝ่ายแสดงเจตนาออกว่าไม่ได้เกรงกลัวเธอจริงก็ไม่จำเป็นต้องถนอมความรู้สึกกันไว้อีก‘แบบนี้สิค่อยคุยกันง่ายหน่อย’เตชินผ่อนกายลงเอนตัวไปด้านหลังพิงกับพนักใบหน้าหล่อเหลาเอียงเล็กน้อยในท่าทางไม่ยี่หระขณะสบตาขุ่นเคืองตรงหน้า“ผมก็แค่ถามเพราะเป็นห่วงเท่านั้น ไม่ได้คิดจ