Semua Bab ตีตรารัก : Bab 71 - Bab 80

คำสารภาพของเขมจิรา ธาดาหน้ากระตุกทั้งที่อยากให้เธอเห็นผลของการทำผิดว่าต้องลงเอยอย่างไรแล้วทำไมถึงรู้สึกไม่พอใจอย่างนี้ด้วย หรือจะเป็นเพราะว่าหญิงสาวออกหน้ารับแทนลูกน้องอย่างนั้นหรือ!“ถ้ามันไม่สลบก็อย่าหยุดลงมือ ใครกล้าขัดคำสั่งฉันก็ให้โดนเหมือนมันด้วย” เสียงเย็นรั้งท้ายลูกน้องกลุ่มนั้นไป“ฉันบอกแล้วไงว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด” เขมจิราใจหายวาบคล้ายกับว่ามันร่วงหล่นลงไปอยู่ที่พื้น หลังจากเห็นเพียงหลังของพวกเขา“ผมไม่ได้ใจดีกับทุกคน เพราะฉะนั้นเรื่องวันนี้หวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก” มาเฟียหนุ่มเดินผ่านเขมจิราไป อย่างไม่คิดจะฟังคำแก้ต่างใดของหญิงสาวอีกความรู้สึกผิดแล่นเข้าสู่หัวใจ มองตามบอดี้การ์ดกลุ่มนั้นจนพวกเขาหายไป สีหน้าหวาดกลัวและแววตาหวั่นวิตกของผู้ชายคนนั้นก่อนจะถูกนำตัวไปยังติดตาเธออยู่ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าตัวเองจะเดือดร้อนแต่ก็ยังยื่นมือให้ความช่วยเหลือ นั่นเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของเธอ จึงทำให้เขาต้องมารับโทษเสียเองธาดาเข้ามาในห้องทำงาน ใบหน้าที่เคยนิ่งเฉยบัดนี้กลับเปลี่ยนสีไป กระชากลมหายใจออกมายาวยืดหวังจะผ่อนคลายความตึงเครียดอารมณ์ของเขาพลุ่งพล่านเกินไปเพียงแค่เรื่องนั้นเกี่

วันต่อมาเกวรินยืนรอเจ้าของห้องมาเปิดประตูให้หลังจากเคาะขออนุญาตไปแล้ว“อ้าว! เกศเองเหรอเข้ามาก่อนสิ” ยิ้มอ่อนยกขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่มาหา ไพศาลเดินนำน้องสาวเข้าไปภายในห้อง หย่อนตัวนั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่เอกสารมากมายวางกระจัดกระจายเต็มโต๊ะ เห็นอย่างนี้แล้วเกวรินก็อดเป็นห่วงสุขภาพของพี่ชายไม่ได้“ทำไมพี่ยังทำงานอยู่อีก น่าจะพักผ่อนมากกว่านะคะ”“หื้ม! ไม่เป็นไรหรอกน่าแค่นี้เอง ว่าแต่มาหาพี่มีอะไรหรือเปล่า”“เปล่าค่ะแค่มาหาเฉย ๆ ยัยแพรวมาหาพี่บ้างไหม”“มา เมื่อวันก่อนก็มา”“พี่จะไม่บอกหลานจริง ๆ นะเหรอคะ”เสียงถอนหายใจของไพศาลดังขึ้นเมื่อเข้าเรื่องสุขภาพของตนเอง นับจากรู้ว่าผลตรวจออกมาเป็นอย่างไรทั้งภรรยาและน้องสาวต่างก็เห็นพ้องต้องกันว่าให้ตนพักก่อน เขาก็ยินยอมแต่โดยดีเพียงแต่มีข้อแม้ว่าต้องทำงานได้บ้าง อย่างน้อยก็ในส่วนที่เกินกำลังของน้องสาว ส่วนเรื่องอาการป่วยและสภาพภายในพีเจ ก็ยังปิดลูกสาวเอาไว้เหมือนเดิม“รออีกสักหน่อยเดี๋ยวค่อยบอกก็ได้ พี่ไม่อยากให้หลานไม่สบายใจ ยัยหนูพึ่งจะได้ทำงานที่ตัวเองรักแค่ปีเดียวเองนะ”ไพศาลคิดว่าอาการของตนเองไม่ได้ร้ายแรงถึงขั้นล้มหมอนเสื่ออะไร กิจกรรมท

ยามราตรี“อ่า”ลมหายใจถี่กระชั้นประสานกันอยู่ภายในห้องนอนกว้าง กลิ่นหอมกำจายลอยฟุ้งเพิ่มบรรยากาศให้โรแมนติกมากขึ้นร่างกายเปล่าเปลือยตระกองกอดกันนัวเนียอยู่ก่อนหน้าหยุดกิจกรรมทุกอย่างลงหลังจากเดินทางมาถึงปลายทางแห่งความสุขสมณภัทรพลิกตัวนอนเคียงข้างคนรักหายใจหอบอยู่ข้างกัน แขนยาวสอดไปใต้ไหล่โอบกอดแพรวพรรณเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนริมฝีปากอุ่นจรดลงกลุ่มผมชื้นเหงื่อบางเบา นิ้วเรียวยาวลูบไล้ผิวนุ่มดั่งใยไหมด้วยความรักใคร่“มีความสุขไหมครับ พี่ทำให้แพรวมีความสุขหรือเปล่า”พอได้ยินคำนั้นใบหน้ารูปไข่ซุกอยู่ข้างหน้าอกหนาก็เงยขึ้น สบตากับนัยน์ตาวูบไหวนึกแปลกใจคนที่เคยมั่นใจในตัวเองมาตลอดเหตุใดถึงมีท่าทีเช่นนี้“ทำไมถามแบบนี้ล่ะคะ แพรวก็มีความสุขทุกครั้งที่เราทำมันด้วยกัน หรือว่าพี่ไม่มีงั้นเหรอ?”“เพราะพี่มีไงถึงได้ถาม” ณภัทรยังคงวาดมือลูบไล้ผิวนุ่ม มองดวงหน้าหวานอย่างหวานเชื่อมแพรวพรรณเบียดตัวเข้าหาแฟนหนุ่ม มือเล็กยกขึ้นวางบนหน้าอกแข็งแกร่งมีไรขนอ่อนรำไร ปลายนิ้วเรียววาดผิวขาวไปมาจนขนอ่อนของเขาตั้งชันณภัทรต้องรีบจับมือซนไว้ อยากจะคุยกันให้รู้เรื่องเสียก่อนที่ไฟปรารถนาจะลุกฮือขึ้นมาอีกครั้ง“ซนจั

ยามราตรีเสียงโห่ร้องยินดีคละเคล้าดังก้องกังวานทั่วทั้งชั้นห้าภายใน TClub หรือแม้กระทั่งหวีดร้องอย่างผิดหวังเมื่อสูญเงินก้อนใหญ่ไปแตกต่างจากห้องที่อยู่ด้านในสุด นอกจากเสียงเพลงคลอแผ่วเบาก็มีเพียงเสียงรินเหล้าลงแก้วปึกแฟ้มปึกใหญ่วางบนโต๊ะแก้วทรงกลมตรงหน้ามาเฟียหนุ่มเจ้าของสถานที่แห่งนี้ธาดาเอื้อมไปหยิบรายงานเหล่านั้นขึ้นมาดู คิ้วเข้มยกขึ้นเมื่อสะดุดกับรายชื่อของผู้ลงลายลักษณ์อักษร ยินยอมการโอนกรรมสิทธิ์ทั้งหมด“กว่ากูจะไปเค้นคอให้พวกมันแต่ละคนยอมเซ็นได้นะ แม่ง! เขี้ยวลากดินเหลี่ยมจัดกันทั้งนั้น”พอเห็นอาการของธาดาเป็นเช่นนั้น ดิวก็ร่ายยาวรายงานความเคลื่อนไหวของตนว่าต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนกว่าจะได้สิ่งนี้มามาเฟียหนุ่มเหลือบนัยน์ตาดำขลับติดจะเย็นชาขึ้นมองอีกฝ่าย มุมปากของเขายกขึ้นเมื่อคำพูดเหล่านั้นออกจะฟังดูเกินจริงไปเสียหน่อย“เรื่องเค้นคอคนพวกนี้กูเชื่อว่ายาก แต่สำหรับมึงให้สองวันก็เสร็จ ที่คลุกอยู่นู่นนานเป็นอาทิตย์ไปทำอะไรมา”ตั้งคำถามแล้วธาดาก็นั่งรอคำตอบอย่างใจเย็น การทำงานกับดิวเขาไม่เคยคลางแคลงสงสัยแต่อย่างใด ทว่าเวลาใช้นานเกินไปสาเหตุแท้จริงเป็นเรื่องที่เขาสนใจมากกว่าด

คนที่พึ่งฟื้นจากไข้เดินลงมาจากชั้นบน แม้ว่าจะยังรู้สึกปวดหัวและมึนงงอยู่บ้าง แต่การได้ออกมาสูดอากาศข้างนอกแทนที่จะนอนซมอยู่แค่บนเตียงก็ยังรู้สึกว่าดีกว่ายังเป็นการหลบใครบางคนด้วยเขมจิราเดินตรงไปยังห้องครัวพอเห็นแม่บ้านที่ช่วยเหลือจึงเดินเข้าไปหา“ขอบคุณนะคะเรื่องเมื่อคืน” รอยยิ้มขอบคุณส่งให้อีกฝ่ายด้วยความจริงใจ“ดีขึ้นแล้วเหรอคะ”แม่บ้านวัยกลางคนละมือจากงานที่ทำ ส่งให้แม่บ้านอีกคนทำต่อ“เมื่อคืนคุณไข้ขึ้นสูงมากทำให้พวกเราใจคอไม่ดีไปตาม ๆ กัน แล้วที่ลงมาแต่เช้าแบบนี้ไม่ดีนะคะรู้ไหม” ว่าแล้วก็วางมือบนแขนเรียวพาเขมจิรามานั่งอีกฝั่ง“ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอโทษด้วยที่ทำให้ทุกคนต้องลำบาก” สีหน้าของเธอเจือนลง“ไม่เป็นไรเลยค่ะ นายสั่งไว้ว่าให้ดูแลคุณให้ดี นายไม่ได้ลงมาด้วยเหรอคะ”“ไม่ค่ะ เขายังนอนอยู่ฉันก็เลยลงมาก่อน” อันที่จริงก็หนีเขาลงมานั่นแหละ“อ้อ... ก็น่าอยู่หรอกค่ะ พอหมอกลับนายเป็นคนเฝ้าไข้คนเดียว ฉันก็พึ่งเคยเห็นว่านายดูใครอย่างนี้ เอ่อ...คุณจะทานข้าวเลยไหมคะ” พอรู้ตัวว่าตนพูดมากเกินความจำเป็น แม่บ้านใหญ่จึงหยุดคำพูดลงเพียงเท่านั้นก่อนจะยกเรื่องมื้อเช้าขึ้นมาแทนคนป่วยรู้สึกแปลกใจเหมือนกั