Semua Bab รอยเสน่หาเทพบุตรเถื่อน: Bab 31 - Bab 40

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ระหว่างที่นิโคไลกำลังขบคิดเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เขาจึงเดินไปเปิดให้ “อยากได้อะไรเพิ่มเติมไหมครับ” เจอร์รี่ถามทันทีที่เห็นหน้า ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องและปิดประตูให้เรียบร้อย“หมายถึงอะไร ไม่อยากได้อะไรหรอก” นิโคไลตอบเสียงเครียด ทำให้เจอร์รี่อดเป็นห่วงไม่ได้“เป็นอะไรไปครับเจ้านาย” เจอร์รี่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ขณะที่นิโคไลเดินกลับไปที่ระเบียงห้องอีกครั้ง“เหนื่อย เจทแล็ค” นิโคไลตอบสั้นๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำ “อ้าว! ไม่เห็นบอกว่าเจทแล็คนี่ครับ งั้นพักผ่อนเถอะครับ ส่วนเรื่องงานผมดูแลต่อก็ได้ครับ” “จัดการด้วยก็แล้วกัน ยังไงซะเราก็ได้คุณกันตพงษ์เป็นลูกค้าแล้วล่ะ” นิโคไลค่อนข้างมั่นใจในการทำงาน ที่สำคัญคือมีเวลาคุยกันเป็นเดือนๆ “เอ่อ ผมมีอีกเรื่องอยากจะถาม”“เจ้านายจะอยู่ที่นี่เป็นเดือนๆ เลยจริงเหรอครับ ผมยังไม่ได้บอกทางโน้นเอาไว้เลย คิดว่

วันรุ่งขึ้น ไอลดารีบไปทำงานแต่เช้า ถึงโรงแรมแปดโมงครึ่ง พนักงานบางคนยังมาไม่ถึง โดยเฉพาะเลขานุการหน้าห้องของเธอ เธอจึงเข้าห้องโดยไม่สนใจใคร แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ต้องสะดุ้งด้วยความตกใจ เพราะเก้าอี้ตรงโต๊ะทำงานของเธอมันขยับโยกไปมาก อีกทั้งอยู่ในลักษณะที่ผิดไปจากเดิมนั่นคือหันหลัง แต่แล้วอยู่ๆ เก้าอี้ก็หมุนกลับมา“อรุณสวัสดิ์ที่รัก” น้ำเสียงทักทายทุ้มต่ำไร้รอยยิ้มของชายหนุ่มผู้บุกรุก ทำให้ไอลดาถึงกับช็อกไปชั่วขณะดวงตา แต่ต้องรีบเก็บอาการ“เอ่อ คุณ! เข้ามาได้ยังไง ไม่มีใครเห็นคุณเหรอ” ไอลดาถามด้วยความหวาดหวั่นระคนด้วยความโกรธ“ทำไมผมจะเข้ามาไม่ได้ ผมเป็นสามีคุณนะ” บ้าแล้ว ถือสิทธิ์มาเรียกร้องคำว่าสามีอย่างนั้นหรือ “คุณไม่ใช่ อย่ามาเพ้อเจ้อ” เธอว่าน้ำเสียงดุเข้มก่อนจะวางกระเป๋าถือเอาไว้บนโต๊ะ แล้วไปนั่งที่โซฟารับแขกแทน ขณะเดียวกันเขาก็แสร้งทำเป็นมองบนโต๊ะทำงาน เห็นภาพบาดตานั่นคือภาพคู่ของกันตพงษ์กับไอลดา เห็นอย่างนั้นแล้วเขาจึงถือวิสาสะจับภาพนั้นคว่ำหน้าลงเสียเลย จาก

“จะไม่ออกไปใช่ไหม ได้... งั้นฉันออกไปเอง” ว่าแล้วเธอจึงรีบเดินไปหมายจะเปิดประตู ทว่าเขาวิ่งมาขวางพร้อมกับล็อกเอาไว้ทันที “นี่! หลีกไป” ไอลดาไม่ได้พูดเสียงดังนัก เพราะยืนอยู่ตรงประตูแล้วกลัวพนักงานด้านนอกจะได้ยิน“ผมก็แค่อยากจะทบทวนว่าคืนนั้นของเรา มันส่งผลให้เราเป็นอะไรกัน มันไม่ใช่อุบัติเหตุ” “เราไม่ได้เป็นอะไรกัน และคืนนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ เราเมาด้วยกันทั้งคู่” เธอรู้ตัวดีว่าไม่ได้เมา รู้ตลอดเวลา“เราออกเดตกันแล้ว และคนเมาที่ไหนเขาจะมีแรงขนาดนั้น หลายยกเลยนะที่รัก” “หุบปากได้แล้วนิคกี้ คุณต้องการอะไรฉันจากฉันกันแน่เนี่ย” “ถ้าอยากให้ผมหุบปาก คืนนี้ขึ้นไปหาผมบนห้องสิ รับรองเรื่องของเรา คู่หมั้นคุณจะไม่มีทางรู้” เธอไม่มีวันเชื่อเขาหรอก และการที่เขายุ่มย่ามกับเธอก็ไม่ต่างอะไรกับประกาศให้คนอื่นได้รู้นั่นแหละ“อย่ามาขู่ฉันให้ยาก” เธอพยายามข่มความกลัวและมองว่าเ

“ซี๊ด นิคกี้พอได้ไหม” เธอครางและกระซิบคำขอร้องอ้อนวอนแต่ร่างกายกำลังตื่นตัวอย่างเต็มที่ และยังไม่สงบเสียด้วยซ้ำเมื่อถูกเล้าโลมอีกรอบ มันทำให้เธอแทบขาดใจ “ยังไม่พอ จนกว่าผมจะพอใจ” เขากระซิบบอกเสียงหอบพร่า จากนั้นจึงจับขาของเธอยกขึ้น แล้วใช้มือจับท่อนกายอัดแทรกเข้าสู่ทางสวาท“อื้อ ไม่... ไม่เอา” เธอพยายามดันเขาออกแต่ไร้ผล กระทั่งท่อนเนื้อแกร่งนั้นจมหายเข้าไปในเรือนกายกว่าครึ่ง“อื้อ! เจ็บ หยุดนะนิค เจ็บค่ะ” น้ำเสียงของเธอหอบพร่าและเจ็บจี๊ดๆ แต่ไม่ถึงกับมากมายเหมือนครั้งแรกของชีวิต แต่นั่นล่ะทำให้ นิโคไลนึกแปลกใจที่ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ราวกับว่าเธอไม่เคยผ่านมือใครมาอีกเลยตั้งแต่คืนนั้น“ให้ตายสิที่รัก อ่า... นี่คุณไม่... ไม่เคย ซี๊ด โอ้ว มันแน่นมาก เป็นของผมเถอะนะไอซ์” ทั้งเสียงครางและเสียงพูดดังสลับกันอย่างแผ่วเบา เพราะเกรงคนภายนอกจะได้ยินเช่นกัน“พอได้แล้ว ไม่ไหวแล้วค่ะ” เธอเอ่ยปากขอร้อง แต่ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อเขากดท่อนเนื้อห

“อืม เมื่อกี๊เรียกว่าจูบด้วยเหรอ” เขาถามเสียงเข้มพร้อมกับลืมตาขึ้น ทว่าเธอไม่ยอมตอบอะไร“จูบมันต้องใช้ลิ้นด้วยนะที่รัก” “ฉันจูบแล้ว ปล่อย!” เธอตัดสินใจสะบัดตัวแรงๆ แล้วเขาก็ปล่อยเพราะวันนี้พอเท่านี้ก่อน มันสาแก่ใจเขาแล้ว แต่พรุ่งนี้มีมากกว่าที่ทำเสียอีก “กลัวตายเหมือนเมื่อกี๊นี้เหรอ” เขาแกล้งพูดพลางยิ้มกริ่มเจ้าเล่ห์ จากนั้นจึงเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเธอ แล้วก้มลงคว้าเอาเสื้อสูทมาสวมใส่ กระชับเสื้อเชิ้ตให้เรียบร้อย แต่ไม่วายปรายตามองท่าทีของเธอด้วยความพอใจ ไอลดาเห็นดังนั้นแล้วจึงรีบเปิดประตูให้เขาเสียเลย จะได้ไม่ต้องอ้อยอิ่ง“เชิญค่ะพรุ่งนี้เช้าจะให้พนักงานขึ้นไปเชิญ” เธอออกปากไล่และปรายตามองไปทางอื่น เพราะเวลานี้ไม่กล้าสบตาเขาเลย“เจอกันพรุ่งนี้ครับ อ่อไม่สิ วันนี้เราคงเจอกันทั้งวันเพราะผมจะอยู่ในโรงแรมนี้แหละ แล้วก็... คุณยังเป็นคนเดิมเหมือนคืนนั้นนะรู้ไหม” เขายื่นหน้าเข้าไปกระซิบและยิ้มมุมปากบางๆ ก่อนจะเอี้ยวตัวก้าวพ้