All Chapters of รอยเสน่หาเทพบุตรเถื่อน: Chapter 11 - Chapter 20

เพื่อความแน่ใจ และเอาให้สาแก่ใจในสิ่งที่เธอทำ นิโคไลจึงจับมือเธอเอาไว้ดังเดิมและค่อยๆ กดต่ำลงไปหมายจะให้เธอจับที่เอวของเขา “นี่คุณจะทำอะไร” เธอถามทั้งที่ยังไม่ลืมตา แต่มือเรียวถูกบังคับให้เอื้อมต่ำลงทำให้เธอตกใจ“อยากรู้ก็ลืมตาสิ” เขาก้มหน้ากระซิบแผ่วเบา“มะ มะ ไม่ ปล่อยมือฉัน” เธอพยายามดึงมือกลับแต่ไม่เป็นผล และเขายิ่งจับมือเธอไว้แน่น“คุณแอนตัน ปล่อย” เธอกลัวเหลือเกินที่จะต้องสัมผัสกับส่วนนั้น ส่วนที่กำลังนึกถึงอยู่เนี่ย“ผมจะไม่ปล่อยจนกว่าคุณจะลืมตา” พอพูดจบก็ได้โอกาส เพราะเขายื่นหน้าเข้าไปแนบชิดริมฝีปากกับใบหูของเธอเสียเลย และคิดว่าถ้าหากไม่อยากเสียเปรียบเขา เธอก็ต้องลืมตาขึ้น“ไม่นะ หยุด ฉันลืมตาแล้วก็ได้” เมื่อความกลัวทำให้เธอกล้า จึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นทีละนิดและทีละข้าง อันดับแรกเบื้องคือแผงอกกว้างเปลือยเปล่าอยู่ใกล้แค่คืบ จากนั้นเธอจึงไล่สายตาลงอย่างเชื่องช้าเพื่อมองที่มือของตนเอง แต่แล้วก็ต้องเบิกดวงตากว้างจะว่าหน้าแตกหรือโมโหก็ไม่รู้ที่ถูกเขาแกล้งแบบนี้“นี่! คุณไม่ได้แก้ผ้านี่” เธอต่อว่าด้วยความไม่พอใจ“แล้วใครบอกว่าผมแก้ผ้า คุณน่ะคิดลึกเองต่างหาก ในสมองคิดจะเห็นส่วนนั้นของผมล

“แต่ผมก็ได้คุณมาอยู่ในห้องแล้ว และเราก็...” เขาพูดไม่จบแต่กลับยกนิ้วชี้แตะกันเอาไว้ พร้อมกับหมุนสลับกันไปมาให้เธอคิดลึกเล่นๆ “คุณ! ตกลงว่ายังไง คุณทำอะไรฉันหรือเปล่า” ไอลดาถามราวกับว่าไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน คนมีอะไรมันต้องรู้สึกถึงสัมผัสทางกาย แม้ว่าจะเสร็จสิ้นช่วงนั้นมาแล้วก็ตาม แต่นี่เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำ มันทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าเธอเจนจัดเรื่องอย่างว่าหรือไม่ หรือเวอร์จิ้น“คุณโวยวายอย่างกับว่าถ้าผมไม่ทำ แล้วคุณจะโกรธมากกว่านี้อย่างนั้นแหละ” “หยาบคาย” เธอจะไม่ถามอะไรอีกนอกเสียจากไปให้พ้นๆ เขา ด้วยการเดินห่างออกไปเพื่อยืนมองวิวทิศน์ของแม่น้ำอันคุ้นเคย“เอาไว้เราค่อยคุยกัน ผมขออาบน้ำก่อน แต่คุณ... เปลี่ยนชุดไว้รอก็แล้วกัน” นิโคไลยังไม่อยากถกเถียงกับเธอในเวลานี้ จึงตัดปัญหาด้วยการเดินกลับเข้าห้องอีกรอบเพื่ออาบน้ำ คิดว่าเขาจะเข้าห้องนานแต่เปล่าเลย เขากลับออกมาพร้อมกับเสื้อคลุมสีขาวกับเสื้อเชิ้ตสีกรมท่าพร้อมกับยื่นให้เธอ “เปลี่ยนซะ แล้วก็รออาบน้ำ แต่ผมจะเข้าไปอาบเสียก่อน” “ฉันไม่ใส่ชุดพวกนี้แน่ๆ” ดูเธอจะมั่นใจเหลือเกินว่าจะปฏิเสธได้ “คุณจะไม่ใส่อะไรเลย ผมก็ไม่ว่านะที่รัก ดีเสียอ

“กลับกัน ผมไม่ได้มีความสุข ผมโกรธและไม่พอใจต่างหาก” พูดแล้วก็อยากจะให้เขาส่งกระจกเสียเหลือเกิน ว่าคนกำลังโกรธอยู่เป็นอย่างไร ยิ้มแย้มเจ้าเล่ห์แค่ไหน “ก็คุณมันหยาบคายจริงๆ นี่นะ ไม่รู้ตัวเลยหรือยังไง” “แล้วคุณล่ะ ดีเหลือเกินใช่ไหม พอๆ กันนั่นแหละ” เอาแล้วสิทั้งคู่เริ่มเถียงกันอีกครั้งแล้ว“ฉันไม่เคยเอาใครไปขังไว้ในห้องก็แล้วกันน่า ฉะนั้นเราสองคนน่ะมันต่างกัน” “ไม่ต่างกัน เพราะอะไรรู้ไหม คุณก็อยาก ผมก็อยาก จะแปลกอะไรถ้าเรามาจบกันที่นี่” เมื่อเขาพูดจบเธอก็อยากจะตะบันหน้าเขาสักที ถ้าไม่ติดว่ามีคดีกับเขาอยู่ หากทำอะไรไปในตอนนี้มีหวังคดีเพิ่มแล้วเขาอาจจะไม่ปล่อยกลับเลยก็เป็นได้“คุณนี่มันน่ารังเกียจ ฉันไม่ได้ต้องการอะไรฉันจะกลับ และถ้าออกไปได้จะแจ้งความจับคุณ”“คุณไม่กล้าหรอกที่รัก” ดูเหมือนเขาจะมั่นอกมั่นใจเหลือเกินว่าเธอจะไม่เอาความ“นิโคไล ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ฉันเรียนจบและกำลังเตรียมตัวจะกลับบ้าน” “ไม่ว่าบ้านคุณอยู่ที่ไหน มันก็ไม่หนีหายไปไหนหรอกครับ อยู่เคลียร์ปัญหาของคุณกับผมซะก่อน และอย่าคิดที่จะไปไหน ตราบใดที่ข้อตกลงของเรายังไม่สิ้นสุด” เขาบอกอย่างเด็ดขาด “ฉันยังไม่ได้ตกลงก

“ออกหนึ่งทุ่มเราจะไม่ทัน ว่าแต่แต่งตัวสวยๆ นะครับ” จบคำเขาก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะสูดดมความหอมอย่างถือสิทธิ์โดยไม่ได้เอาจมูกแตะเพราะเขายังมีมารยาทพอ อีกอย่างมันยังไม่ถึงเวลาที่เขาจะทำ“ปล่อยได้แล้ว” เธอสั่งเสียงต่ำและดุเข้มจากนั้นจึงผลักเขาออกแรงๆ กระทั่งหลุด นิโคไลยักคิ้วใส่เธออย่างคนเจ้าเล่ห์แต่ไร้รอยยิ้ม เมื่อพอใจแล้วเขาจึงเดินไปที่ห้องแต่งตัว เลือกชุดที่ตัวเองต้องการอยู่สักพักแล้วจึงออกไปทันที เพื่อว่าเขาเองจะได้อาบน้ำแต่งตัวในอีกห้องนอนหนึ่งแต่เล็กกว่ามาก ซึ่งห้องนั้นเอาไว้รับรองแขกนั่นเอง ส่วนไอลดาเมื่อเห็นว่าเขาออกไปแล้ว จึงได้รีบเข้าไปอาบน้ำด้วยความรวดเร็ว แล้วออกมาแต่งตัวตามที่ตามที่เขาต้องการ เวลาผ่านไปนานพอสมควรสำหรับสุภาพสตรีในการแต่งองค์ทรงเครื่อง ไม่ว่าหน้าตาหรือผมเผ้าก็ต้องสวยเป๊ะ นิโคไลอดคิดไม่ได้ว่าหากไอลดาสวมใส่ชุดที่เขานำมาให้แล้วจะสวยแค่ไหน ต้องยอมรับว่าเธอเป็นผู้หญิงไทยที่สวยมาก คิดว่าใส่ชุดอะไรก็คงสวยทั้งนั้น เขานั่งคิดไปพลางยิ้มไปพลางหลังจากที่แต่งตัวเสร็จ เผลอลืมความกริ้วโกรธไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ สำหรับนิโคไลนั้นเลือกชุดสูทสีดำเข้ารูปมาสวมใส่ พิเศษ

“อยากทานอะไรอีกไหมครับ ผมจะสั่งให้” นิโคไลชวนเธอคุยเพื่อทำลายความเงียบเมื่อเห็นว่านิ่งไป “ไม่ล่ะค่ะ ฉันอิ่มแล้ว ถ้าไม่ว่าอะไรฉันจะดื่มไวน์” จะว่าไปแล้วมันเป็นเครื่องดื่มที่เธอชอบ แต่หากดื่มเข้าไปมากมีหวังเสียการควบคุมตัวเองเหมือนคราวที่ดื่มเตกีล่าเข้าไปแน่ๆ“เดี๋ยวผมดื่มเป็นเพื่อน” จบคำเขาก็รินไวน์ให้กับเธออีกครั้ง คราวนี้ภายในร่างกายเริ่มมีแอลกอฮอลเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ นิโคไลคอแข็งสำหรับเครื่องดื่มแบบนี้ ทว่ากับไอลดาเมื่อดื่มไปมากหน่อยก็ทำให้มึนได้เหมือนกัน แต่เกรงว่าจะเป็นเหมือนเมื่อคืนจึงต้องหยุดดื่มเสียก่อน เมื่อนิโคไลเห็นว่าเธอกำลังเมาได้ที่ เขาจึงลุกเดินเข้าไปหา พร้อมกับโน้มตัวลงกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู“เต้นรำกับผมสักเพลงนะไอซ์” นิโคไลเอ่ยขอด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มและเรียกชื่อเล่นเธออย่างสนิทปาก ความรู้สึกบางอย่างทำให้เธอตอบรับการขอเต้นรำด้วยความเต็มใจ มันเป็นอารมณ์อยากรู้อยากลองของคนที่มีแอลกอฮอลอยู่ในเส้นเลือดนั่นเอง“ค่ะ” ไอลดาตอบรับก่อนจะลุกขึ้น จากนั้นเขาจึงพยุงให้เธอเดินมาที่กลางโซน โดยที่เพลงบรรเลงไปเรื่อยๆ ขับกล่อมให้อารมณ์ของทั้งคู่โลดแล่นไปกับความโรแมนติก ไม่มีการถกเถียงหรือต่