All Chapters of Contract of Hearts: Chapter 111 - Chapter 120

ALTHEA'S POINT OF VIEW Paglabas ko ng bahay, ramdam ko agad ang bigat ng hangin. Hindi dahil sa panahon kundi dahil sa bigat sa dibdib ko. Parang lahat ng sinabi ni Mama kanina, paulit-ulit na tumatama sa utak ko. Hindi ko alam kung saan ako pupunta pero alam ko lang, kailangan kong maglakad. Malayo. Malayo mula sa kanila. Malayo mula sa sarili kong pagkakamali. Lumakad ako nang walang direksyon, binabaybay ang mga kalye ng Maynila habang pinagmamasdan ang mga taong tila walang pakialam sa bigat na dinadala ko. Nakasuot ako ng hoodie, nakayuko, para lang hindi ako makilala. Sa bawat hakbang ko, parang mas lumalalim ang lungkot na hindi ko maintindihan. Naalala ko lahat ng ginawa ko. Lahat ng pagtalikod. Lahat ng kasinungalingan. Lahat ng hindi ko pinakinggan. Akala ko dati, kaya ko. Akala ko tama ako. Pero habang tumatagal, mas nararamdaman kong wala na akong ibang sinisisi kundi sarili ko. Napadpad ako sa isang park. Tahimik. Ilang estudyanteng nakatambay. May mga batang tumatak

ALTHEA'S POINT OF VIEW Nakatingin lang ako sa gate ng university habang nasa loob ako ng kotse. Ramdam ko ang kaba sa dibdib ko, at parang mas gusto ko na lang bumalik sa bahay at magkulong sa kwarto. Pero hindi na ako 'yung dating Althea. Hindi na ako ‘yung palaging takas. Hindi na ako 'yung punong-puno ng galit sa mundo. "Ready ka na, anak?" tanong ni Papa mula sa driver's seat. Nakatingin siya sa akin sa rearview mirror, pero hindi pilit ang tono ng boses niya. Buo. Maingat. Marespeto. "Oo po," sagot ko. Kahit ang totoo, hindi pa ako sigurado kung kaya ko ba talagang harapin ang lahat sa loob. Hawak-hawak ko ang sling bag ko habang bumaba ako ng kotse. Suot ko ang simpleng shirt at jacket na halos tinago ko buong taon. Wala nang flashy makeup, wala na ring pekeng confidence. Ang dala ko lang ay ‘yung bagong Althea—scarred, pero mas kalmado. Mas totoo. Pagpasok ko sa gate, pakiramdam ko parang lahat ng mata ay nakatingin sa akin. Naririnig ko ang bulungan, ang mahihinang tawa,

ALTHEA'S POINT OF VIEW Maaga akong nagising sa araw ng Talent Show. Nasa kama pa lang ako, ramdam ko na agad ang kaba. Para bang lumilipad ang tiyan ko at hindi ko alam kung matatawa ako o iiyak.Tumingin ako sa kisame at pumikit sandali. Huminga ako nang malalim."Lord, sana hindi ako pumiyok mamaya," bulong ko habang nilalabanan ang takot ko.Pagbaba ko, nadatnan ko si Mama sa kusina, nagtitimpla ng kape. Nakatingin siya sa akin, at alam kong napapansin niya ang tensyon ko."Anak, okay ka lang ba?" tanong niya."Opo, Ma. Kinakabahan lang."Lumapit siya at hinaplos ang braso ko. "Normal lang ang kabado. Pero kaya mo ‘yan. Nasa dugo mo ang talent na ‘yan. Hindi lang boses mo ang maririnig mamaya. Maririnig nila ang puso mo."Napangiti ako kahit nanginginig pa rin ako. "Thanks, Ma.""Anak, proud na proud kami sa’yo. Anuman ang mangyari, panalo ka na sa amin ni Papa."Umupo ako para kumain pero halos hindi ko maipasok ang pagkain sa bibig ko. Para akong lalagnatin sa sobrang kaba.Maya

ALTHEA'S POINT OF VIEW Napakasarap sa pakiramdam na gumising ng araw na walang bumabagabag sa isip ko. Parang may ilaw na nagbukas sa loob ko matapos ang ilang taon ng puro gulo at kalituhan. Sabi nga nila, kapag sinimulan mo na raw pumili ng mga tamang tao sa buhay mo, unti-unti ring sumusunod ang mga tamang pagkakataon. Hindi ko akalaing mangyayari iyon nang literal sa akin. Isang Sabado, habang nasa community center ako para magturo ng music workshop kasama sina Yssa at Bianca, may lumapit sa amin na isang babaeng elegante ang kilos. Naka-suit siya pero hindi intimidating. Mamahalin ang itsura niya pero mabait ang ngiti niya. “Hello, girls. Kayo ba ang music volunteers dito?” tanong niya habang nakatitig sa akin. “Ah, opo,” sagot ko. Medyo na-conscious ako kasi parang kilala ko siya. Ngumiti siya nang malapad. “I’m Celina Rivera. Music producer.” Parang bumagal ang mundo ko. Si Celina Rivera. Isa siya sa mga sikat na producers sa bansa. Yung mga bigating pangalan ng artists,

ALTHEA'S POINT OF VIEW Minsan talaga, hindi mo mapipili kung kailan papasok ang bagong tao sa buhay mo. Akala ko, sapat na sa akin ang music, studies, at pamilya ko. Hindi ko akalain na isang araw, sa pinakaordinaryong araw, may darating na pwedeng baguhin lahat. Isang umaga, maaga akong pumasok sa campus. Nasa hallway ako, bitbit ang mabigat na backpack, punong-puno ng libro at notebook. Naramdaman ko bigla na may tumama sa braso ko. “Ay, sorry!” sabi ng lalaki habang mabilis niyang pinulot ang nahulog kong notebook. Tumingin ako sa kanya. Hindi ko siya masyadong kilala pero nakikita ko na siya dati. Isa siya sa mga tahimik sa klase. Yung tipong palaging nasa likod ng classroom, laging may dalang mga papel, at hindi mahilig makisali sa mga ingay ng ibang estudyante. “Okay lang,” sabi ko habang kinukuha ang notebook ko. “Salamat.” Ngumiti siya. “Ako nga pala si Gabriel. Pareho tayo sa Music Appreciation class.” “Oo nga,” sagot ko. “Ako si Althea.” “Alam ko. Ikaw ‘yung kumanta