Semua Bab Contract of Hearts: Bab 91 - Bab 100

ALTHEA'S POINT OF VIEW Pumasok sa dorm room ko, tinambakan ang mga bag sa kama at nalaglag ako sa chair. Sa loob-loob ko, may kumikirot na excitement at takot. Alam kong malayo na ako ngayon sa pamilyang santong idol ko noon. Pero sa paligid na ito—quiet room, walang pressure, walang nagbabantay—para akong nakalaya. Hindi pa ganap; hindi ko alam kung gano ka-layunin; pero ito ang pinakaunang hakbang ko.Tumingin ako sa laptop kong nakabukas agad. Hindi para mag-aral, kundi para mag-post. Isip-isip ko ang nilalaman—dapat personal, pero hindi masyadong revealing. Hindi ko alam kung nasaan na ako ng buong totoo sa social media; pero kung bago akong magpunta sa yugto ng rebellion, simulan ko ito sa sarili kong stories. Isang caption tungkol sa pag-break ng cage, wala pang emoji. Simple lang pero may bigat.Pagkatapos kong i-post, kumuha ako ng shower—iba pa rin ang feeling kapag malaya kang nag-shower, walang nagtatanong kung gaano katagal ka, kung may phoned ka ba, kung bakit kupas pa r

Althea’s Point of ViewHindi ko alam kung paano ko sasabihin kay Mama at Daddy ang tungkol sa music scholarship offer. Hindi dahil ayaw ko silang kausapin—pero dahil natatakot akong marinig ang “no” mula sa kanila, lalo na ngayon na masaya na sana ang lahat.Kaya habang araw-araw ay lumalalim ang gabi sa akin, natutunan kong ang kwarto ko na lang ang tanging lugar kung saan ligtas ako. Sa apat na sulok ng silid ko, doon ako puwedeng sumigaw nang hindi ako naririnig. Doon ko naiiyak ang mga takot at pangarap na hindi ko mailabas sa tunay na mundo."Althea, dinner’s ready!" sigaw ni Mama mula sa kusina."Po, susunod na po!" sagot ko habang pinipilit ngitiin ang salamin. Pero wala na yata akong enerhiya para bumaba. Inayos ko na lang ang gitara ko at nilapag sa gilid ng kama. Isang hakbang na lang sana ang kailangan para magtanong. Para aminin. Pero bakit parang hindi ko kaya?Bumalik ako sa laptop ko at binuksan ang folder na may pamagat na “Unheard.” Doon nakatago lahat ng kanta kong h

Althea’s Point of ViewHindi ko na mabilang kung ilang beses na akong kinanta sa harap ng iba nitong sem na ito sa campus events, sa mga mini-gigs, sa open mic nights sa iba’t ibang coffee shops. Sa isang banda, tuwang-tuwa ako kasi lumalago ang confidence ko at nakakagawa ako ng mga bagong tao na natutuwa rin sa musika ko. Pero may parte na hindi ko inaasahan ‘yung panloob na gulo.Isang gabi, pagkatapos ng gig namin ng Vocal Collective, umuwi kami ni Lucas sa dorm. Pero bago pa man kami makarating sa lobby, tumigil ako. Bumalik sa likod ng mata ko yung panood ko kina Mama at Daddy sa open mic class namin. Yung init ng pagmamahal nila habang nakatingin sa’kin. Yung pride nila na gawin din nila ang kanilang sariling sacrifices sa mgayong journey ko. At mayraming applause pero naisip ko bigla: "I’m doing okay, pero mas okay sana kung kasama ko sila."Pero sa bahay, hindi madali.Minsan, pag uwi ko after long hours ng practice at gig, tahimik ako, medyo pagod, pero smile pa rin. Sasabih

ALTHEA'S POINT OF VIEW Sa mga sumunod na araw, nagbago ang rhythm ng buhay ko. Hindi sya abrupt, kundi parang soft diminuendo—unti-unti pero ramdam. Gabi-gabi akong nasa recording studio ng university, nakikipag-coordinate kay Ma’am Clarisse, kasama sina Jana at Lucas sa backing vocals. Lumalago itong project. Nagpaplano kami ng acoustic EP, ipre-record para may dokumentasyon ang “Unwritten Crescendo” at makapag-perform kami para sa maliit na launch.Every session, nakikilala ko ang sarili ko—hindi lang bilang performer, kundi bilang creator. Inaalaga ko ang bawat take: pinapababa muna ang volume bago ibalik, iniisip ko ang lyrics, iniisip kong sino ang makikinig—para kay Mama, para kay Daddy, pero higit sa lahat, para sa sarili ko.Sa kabilang banda, nagulat ako nang tumawag si Lucas, sabay tanong, “Game ka for open-air launch sa garden next weekend?” Hindi pala kami satisfied lang sa indoor recital. Pinagisipan namin kung paano gawing event ito—tanong daw ng arts committee sa campu

ALTHEA'S POINT OF VIEW Hindi ako tumugon agad sa text ni Mama kaninang umaga na nagsasabing “Althea, lunch tayo.” Pinikit ko ang mata ko at kinuha ang phone, pinisil pisil nang ilang segundo. Pero nag-text din ako ng “Oo naman po, kanina pa po,” kahit huli na ang sagot.Tumatma pa rin sa dibdib ko ang salita ni Mama noon sa garden show—“Sana hindi mo kailangang magsakripisyo ng gusto.” Gusto ko sana sabihin na inuuna ko ang sarili kong track, pero baka masaktan siya. Mas deadline ang kailangan sa scholarship at allowance. Kaya nag-fake apology na lang ako.“Pasensya na po, late reply,” i-text ko, sabay anino ng guilt na lumukob sa dibdib. Gabi ko pala mas nagre-read ng chords ng bagong kanta.Pagaling ng laptop ko, nag-type agad si Mama, “Okay lang anak, uwi kami ng maaga. Sabihin mo lang kung kailangan mo ng sakay.”Hinugot ko ang index finger ko sa sticky note kung saan nakasulat “fake apology = code red”, pero hindi ko pinalitan. Ayoko pa mag-declare.Pagdating ng gabi, bumaba ako