Lahat ng Kabanata ng Contract of Hearts: Kabanata 121 - Kabanata 130

ALTHEA'S POINT OF VIEW Wala akong ibang naiisip kundi musika. Para akong nagising mula sa napakahabang bangungot, at ngayon, nararamdaman ko sa bawat himaymay ng katawan ko na ito talaga ang gusto kong gawin. Ito ako. Tatlong buwan na akong tuloy-tuloy sa studio. Minsan magdamag, minsan maghapon. Magulo. Nakakapagod. Pero kapag nakikita ko yung mga waveform ng boses ko sa screen, kapag naririnig ko na nabubuo na ‘yung mga kanta ko, parang worth it lahat. Nakatayo ako sa recording booth. Nakasuot ako ng headphones. Pinagpapawisan kahit malamig. “Ready ka na?” tanong ni Sir Kevin, producer ko. “Ready,” sabi ko, kahit kumakabog pa rin dibdib ko. Tumugtog ang piano intro. Nilapat ko ang bibig ko sa mic, huminga nang malalim, saka kumanta. “Bawat araw, bawat saglit, ikaw ang sigaw ng puso…” Nangingilid ang luha ko habang kinakanta ko yung chorus. Hindi ko alam kung bakit. Siguro kasi galing lahat sa akin. Galing sa mga sakit, sa mga iyak ko noon. Sa mga gabing iniwan ako ng lahat.

ALTHEA'S P.O.VKinabukasan, nagising ako na parang mabigat pa rin ang dibdib ko. Kahit nakatulog ako kagabi, hindi ko pa rin maiwasang balikan sa isip ko yung masasakit na salita na nabasa ko sa review. Kahit na paulit-ulit kong sinasabi sa sarili ko na hindi ko dapat masyadong dibdibin, hindi ko maitigil ang pangangatog ng loob ko.Pumunta ako sa maliit na kusina ng apartment ko at naglagay ng instant coffee sa baso. Binuhusan ko ito ng mainit na tubig at tinitigan lang habang unti-unting natutunaw ang kape. Parang ganun din yata ako. Unti-unting natutunaw, pero gusto ko ring bumangon ulit.Habang nakatayo ako roon, bigla kong narinig ang matinis na tunog ng doorbell. Napakunot-noo ako. Wala naman akong inaasahan na bisita. Lumapit ako sa pintuan at sumilip sa peephole.Halos mahulog ang baso ko sa kamay ko nang makita ko kung sino ang nasa labas.Si Mama at si Papa.Binuksan ko ang pinto, nabigla pa rin.“Ma? Pa? Anong ginagawa ninyo dito?” tanong ko habang nakaawang ang bibig ko.N

**ALTHEA’S P O V**Nagising ako nang maaga habang tumutunog pa lang ang alarm ko. Para akong naiihi na hindi mapakali habang nakatingin sa phone ko. Hindi ko alam kung bakit pero pakiramdam ko may mangyayari ngayong araw. Nilapag ko muna ang phone sa ibabaw ng side table tapos bumangon ako at dumiretso sa banyo para maghilamos.Pagbalik ko sa kama, tumunog ulit ang phone ko. Naka display sa screen ang pangalan ni Kuya JP, manager ko. Kinabahan agad ako kasi madalas kapag maaga siyang tumatawag, ibig sabihin may malaking balita.Sinagot ko agad. “Hello Kuya JP, bakit po?”Narinig ko ang boses niyang excited. “Thea! Anak ng Diyos, naka top one ka sa radio charts! Yung single mo piniplay halos every hour!”Hindi ko agad nakapagsalita. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. “Ha? Anong ibig mong sabihin Kuya? Top one?”“Oo! Lahat ng stations piniplay ka. Trending ka rin sa social media. Hindi mo ba chinecheck Twitter? Grabe Thea, ang daming nagtatag mo. Lahat tuwang tuwa sa kanta mo!”P

**ALTHEA’S P O V** Hindi ko alam kung saan magsisimula. Parang napakabilis ng lahat ng nangyari sa buhay ko nitong mga nakaraang buwan. Dati, para akong lumulutang sa walang katapusang problema. Ngayon, para bang may bagong liwanag na dumarating sa bawat araw ko. At hindi ko maitatanggi na malaking parte nun si Adrian. Adrian. Hindi ko man inakala na magiging mahalaga siya sa buhay ko nang ganito. Simple lang siya. Hindi flashy, hindi sikat, hindi rin mayaman. Pero sa dami ng kilala ko, siya lang ang taong hindi natakot kilalanin ako, hindi lang bilang Althea na singer, kundi bilang Althea na simpleng tao na maraming flaws at insecurities. Napapatingin ako sa phone ko habang nakaupo ako sa maliit na café kung saan kami madalas magkita. May message siya, “Good morning Thea. Ingat ka palagi. Eat ka na breakfast.” Napangiti ako. Ganun siya araw araw, parang sirang plaka sa kakapaalala na kumain ako at huwag magpuyat. Pero hindi nakakasawa. Sa halip, yun yung nagpapagaan ng pakiramdam

**ALTHEA'S P O V** Napatingin ako kay Mama habang nakaupo kami sa maliit naming dining table sa bahay na inuupahan ko malapit sa studio. Dalawang tasa ng tsaa ang nasa gitna namin, at sa pagitan naming dalawa ay yung sulat ni Adrian na isinulat niya para sa akin. Hindi pa rin ako makapaniwalang dumating na ako sa puntong ito. Minsan, parang panaginip lang ang lahat. Pero totoo ito. Totoo ang saya ko. Totoo ang pagmamahal ko. At ngayon, kailangan ko ng isang bagay na mas mahalaga pa sa kahit anong award o karangalan. Ang basbas ni Mama. Tahimik lang si Mama. Pinagmamasdan niya ako, para bang binabasa niya ang buong laman ng puso ko gamit lang ang tingin niya. Ramdam ko yung tensiyon sa pagitan naming dalawa. Hindi dahil galit siya o tutol, kundi dahil alam kong para kay Mama, malaking bagay ito. Hindi lang basta boyfriend. Hindi lang basta pangkaraniwang relasyon. Ito na yung lalaking gusto kong makasama habambuhay. “Ano sa tingin mo, Ma?” mahina kong tanong habang naglalaro ang mga