Semua Bab Contract of Hearts: Bab 131 - Bab 136

**ALTHEA'S P O V** Umaga pa lang, ramdam ko nang may kakaiba kay Daddy. Tahimik siya habang nagkakape sa kusina, hindi tulad ng dati na kahit paano eh nagbibiro o kaya nagtatanong tungkol sa schedule ko. Pinagmamasdan ko siya habang iniikot niya yung kutsarita sa mug niya, nakatitig lang sa abot-tanaw sa bintana. Parang may iniisip na malalim. “Dad?” sabi ko, dahan dahan. “Okay ka lang ba?” Hindi niya agad ako sinagot. Huminga muna siya nang malalim bago siya tumingin sa akin. “Anak, pwede ba tayong mag usap mamaya?” Napakunot noo ako. “Eh bakit po hindi ngayon?” “May kailangan lang akong ayusin. Pero mamayang gabi, gusto ko makausap ka.” Nang marinig ko yun, parang sumikip ang dibdib ko. Hindi ko alam kung dapat ba akong kabahan o hindi. Pero sa tono niya, parang seryoso. Buong araw, hindi ko maiwasan isipin kung ano kaya yung gusto niyang pag usapan. Hindi naman kami nag aaway ni Daddy. Minsan nagkaka tampuhan pero hindi siya yung tipong tahimik ng ganyan. Parang lumipas yung

**ALTHEA'S P O V** Anim na buwan na mula nung lumipat ako kasama si Adrian at pakiramdam ko para akong tumalon mula sa eroplano nang walang parachute. Ang daming araw na gigising ako na punong puno ng energy, handang harapin lahat ng pwedeng mangyari. Pero may mga araw din na parang gusto ko na lang bumalik sa bahay nina Mama at Daddy, matulog, at hayaang sila ang mag solve ng lahat ng problema ko. Simula nung lumipat kami, natutunan ko na hindi pala biro ang buhay matanda. Hindi porke may sariling bahay na ako, ibig sabihin adult na agad ako. May mga araw na parang gusto ko sumigaw kasi kahit simpleng bayarin sa kuryente at tubig, parang sobrang bigat. Naranasan ko rin yung mawalan ng tubig ng dalawang araw kasi hindi ko nabayaran agad yung bill. Akala ko simple lang yun pero ang hirap pala maligo at maghugas ng pinggan na puro tissue lang at mineral water ang gamit. Isang umaga, nagising ako na parang puyat na puyat ako. Hindi ko maintindihan kung bakit. Tapos biglang napansin ko

**ALTHEA'S P O V** Simula nung nangyari ang lahat, parang ibang tao na ako. Parang may pumutol ng isang parte ng pagkatao ko at iniwan akong naglalakad sa mundo na hindi alam kung saan pupunta. Pero isang bagay ang hindi ko kayang iwanin kahit anong sakit ang dinadala ko at yun ay ang musika. Nagising ako isang umaga na mas maliwanag ang araw kaysa sa mga nakaraang linggo. Narinig ko yung mga ibon na kumakanta sa labas ng bintana. Sa unang pagkakataon, hindi ko agad naramdaman yung mabigat na pakiramdam sa dibdib ko. Bumangon ako at nilapitan ang gitara ko na ilang linggo kong iniwasan. Pinagmasdan ko yung mga gasgas sa kahoy at mga kwerdas na parang nangungulit sa akin. “Okay,” bulong ko sa sarili ko. “Subukan natin ulit.” Dahan dahan kong tinugtog ang mga chords. Sa una, parang wala akong maramdaman. Para lang akong robot na gumagalaw. Pero habang tumatagal, parang bumabalik yung init sa mga daliri ko. Isinara ko yung mga mata ko at pinakawalan ko lahat ng sakit ko sa mga sali