All Chapters of Contract of Hearts: Chapter 101 - Chapter 110

ALTHEA'S POINT OF VIEW Gabing-gabi na pero gising pa rin ako. Tahimik ang buong bahay, pero ang puso ko ang pinaka-maingay. Sa bawat tibok nito, may kasamang kaba, takot, at kakaibang saya. Nakasuot na ako ng oversized hoodie at dark jeans, maingat na inilagay sa backpack ko ang maliit kong make-up kit, song list, at siyempre, ang maliit kong condenser mic. Hindi ito unang beses na lalabas ako nang hindi nagpapaalam, pero ngayong gabi ay iba. Tonight, I’m not just sneaking out—I’m finally performing outside campus. At hindi lang basta performance, kundi isang underground gig na siksikan sa mga musikero’t audience na totoo. Nag-text si Lucas kanina, “Ikaw ang finale. Wag kang malate.” Sumagot ako ng simpleng thumbs up, kahit ang totoo’y nanginginig na ako. Lumabas ako ng kwarto, marahang sinarado ang pinto. Umikot ako sa gilid ng bahay para makaiwas sa sensor lights. Nasa ilalim na ng mga bituin, hawak ko ang sarili kong kapalaran, kahit alam kong isang maling galaw lang, baka tapus

ALTHEA'S POINT OF VIEW Akala ko alam ko na kung sino ako. Pero simula noong una akong umakyat sa maliit na stage sa underground bar, parang biglang nagbago ang lahat. Parang nabuksan ang isang parte ng sarili kong matagal nang nakatago. Tapos may dumating pa—sila. Yung mga bagong mukha na parang hindi natatakot sa kahit ano. Mga taong hindi ko kailanman makikilala kung hindi ako lumabas nung gabing 'yon. "Althea, diba?" sabi ni Iris, isang babaeng may kulot na buhok na kulay asul at may hikaw sa kilay. "Galing mo kanina. Natural ka sa entablado." Ngumiti lang ako. "Salamat. First time ko lang kumanta sa harap ng crowd." "Seriously? Hindi halata," sabay sigaw ni Jace, isang lalaking mahaba ang buhok at naka-leather jacket kahit tag-init. "Kung ganyan ka sa umpisa pa lang, baka ikaw na ang susunod na muse ng grupo." Hindi ko alam kung ano bang meron sa kanila. Pero kakaiba talaga. Hindi sila tulad ng mga kaklase kong pino at palagi nalang may dalang planner. Sina Iris, Jace, at i

ALTHEA'S POINT OF VIEW Hindi ko alam kung anong oras na. Basta ang alam ko lang, sobrang bigat ng ulo ko, para akong sinasakal ng sarili kong katawan. Nakatingala ako sa kisame ng isang kuwartong hindi ko pamilyar. May amoy alak sa paligid, may kung anong lagkit sa braso ko. May mga tao sa paligid, nagtatawanan, pero parang ang layo ng boses nila sa akin. "Althea?" may boses na nagsalita pero hindi ko makita kung sino. Naramdaman ko lang biglang may humawak sa braso ko, at sa sumunod na segundo, bumukas ang ilaw ng kuwarto. Napapikit ako dahil sa sakit ng liwanag sa mata. At doon ko siya nakita. "Anak," bulong ni Mama. Pero galit ang nasa mata niya. Halos sumabog ang dibdib ko. Si Papa, nasa likod niya, tahimik, pero ramdam ko ang tensyon sa katawan niya. Nanigas ako. Hindi ko alam kung anong mas masakit—ang kahihiyan o ang katotohanang nakita nila akong ganito. “Sumama ka sa amin,” malamig ang boses ni Papa. Pinilit kong tumayo pero nahilo ako. Napatili ako nang biglang mabita

ALTHEA'S POINT OF VIEW Tatlong araw na akong wala sa bahay. Hindi ko alam kung saan ako patungo noong una. Basta ang alam ko lang, gusto kong lumayo. Gusto kong huminga. Kasama ko si Mico, kaibigan ko sa banda. Hindi siya masamang impluwensiya gaya ng akala nina Mama at Papa. Tahimik lang siya. Nakikinig. Wala siyang masyadong sinasabi, pero sapat na sa akin ‘yong presensya niya. Binigyan niya ako ng space. Pinayagan niya akong mag-isip. Pumunta kami sa Baguio. Malamig. Matahimik. Doon ko naramdaman ang tahimik na kalayaan. Sa isang transient house, kami tumuloy. Nakahanap kami ng murang kwarto. May maliit na mesa, may bentilador, may sariling banyo. Wala kaming maraming gamit, pero sapat na iyon. May mga canned goods at cup noodles. Mico brought his guitar. Ako, may dalang notebook at pen. Para bang gusto kong isulat lahat ng nararamdaman ko—pero wala akong masimulan. Tatlong araw akong walang tawag, walang chat. Binura ko ang lahat ng social media apps ko para wala akong marini

ALTHEA'S POINT OF VIEW Gabi na nang makilala ko siya. Hindi ako sanay lumabas nang gabi para sa sarili ko, pero tahimik akong sumama sa barkada ko sa isang night art exhibit sa dalampasigan. Luntian ang mga spotlight, may humihikbing wave, at sa gilid ng exhibit may isang stall ng street artist na nagko-customize ng sneakers. "Ang ganda ng sketches mo," sabi niya habang nakangiti, hindi pa lumalapit sa akin. Street-smart aura pero may kaloob-loobang malikhaing mata. Ako’y napatingin. Hindi siya parang artista sa Instagram—hindi flawless. Suot jeans na may paint stains, boots na medyo gasgas, at jacket na may hood na nakababa. Pero ramdam ko agad yung energy niya. Yung vibe na simple lang pero talagang may kwento. "Ay, salamat," sabi ko sabay ngiti. "Ako si Althea." "Siya si Neo," sabi niya, sabay pila ng cup niya ng coffee para ipagbigay alam. Handshake na brief lang pero may hug dito’t doon—warm handshake. Di ko kainin eksaherate pero noon ko lang naintindihan ang feeling na m