Lahat ng Kabanata ng กลรักซาตานร้าย: Kabanata 71 - Kabanata 80

บทที่ 72นาตาเซียนั่งกำโทรศัพท์ในมือนิ่ง ทางด้านลูคัสที่ปลีกตัวมาอยู่คนเดียวนานจนเก็บอารมณ์ได้จนมิดชิดแล้วว่าไม่ต้องการให้นาตาเซียไปจากเขา ก็กลับขึ้นมาบนห้องนอนของหญิงสาว เพื่อดูว่าเธอกินข้าว กินยาเรียบร้อยแล้วหรือยัง ชายหนุ่มก้าวเข้ามาในห้อง สายตาก็มองเห็นนาตาเซียนั่งก้มหน้าอยู่ เหลือบสายตาไปมองข้าวต้มที่หายเกลี้ยง ยาก็กินเรียบร้อย ลูคัสกลับเข้าใจว่านาตาเซียคงอยากกลับบ้านเต็มแก่ ถึงได้กินข้าวต้มหมดถ้วยแบบนี้ “คงอยากกลับบ้านมากแล้วสิ กินซะเกลี้ยงขนาดนี้”“นาย...แม่ฉันป่วยเข้าโรงพยาบาล” นาตาเซียไม่ได้สนใจคำพูดค่อนขอดของชายหนุ่ม เพราะกำลังกลุ้มเรื่องแม่มากกว่า ตอนนี้อยากหาคนปลอบ “เป็นอะไรมากไหม?” น้ำเสียงอ่อนโยนของลูคัสเอ่ยถาม ก่อนจะลงไปนั่งขอบเตียงมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของเธอ “พ่อบอกว่าแม่ป่วยตั้งแต่ฉันหายตัวมาแล้ว ทำยังไงดี”“ก็กลับบ้านสิ” แม้จะไม่อยากพูด แต่ในเมื่อแม่ของนาตาเซียกำลังล้มป่วย เขาก็ไม่มีสิทธิ์จะไปรั้งให้เธออยู่ที่นี่ต่อ แม้จะอยากทำมากก็ตาม&ldquo

นาตาเซียหายป่วยแต่ก็ยังดูซึมๆ หญิงสาวแทบไม่ออกไปจากห้อง ลงมาก็แค่ช่วยน้ำอ้อยทำกับข้าวเท่านั้น พอเสร็จก็ปลีกตัวไปอยู่ตามลำพัง ไม่พูดไม่จากับใคร ส่วนคนที่รับหน้าที่ส่งอาหารเช้าเที่ยงให้ลูคัสตอนนี้คือน้ำอ้อย เย็นนี้นาตาเซียตั้งใจจะพูดกับลูคัสให้เขาพาเธอไปสถานทูตเพื่อทำเอกสารให้เรียบร้อย ไหนบอกว่าจะพาเธอไปทำให้จบๆ แต่วันนี้ชายหนุ่มก็หนีออกไปทำงานแต่เช้าอีกตามเคย เสียงรถที่แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านไม่ได้ทำให้นาตาเซียสนใจสักนิด แม้จะได้ยินสองครั้งก็ตามที หญิงสาวยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ ในมือถือดินสอเพื่อออกแบบเครื่องประดับ สิ่งที่ทำให้เธอคลายกังวลยามได้คิดลวดลายของมัน แม้ความรู้สึกแบบนั้นมันจะไม่นานแต่ก็ยังดี ตั้งแต่คืนวันนั้นที่ลูคัสเหมือนไล่ให้เธอกลับบ้าน นาตาเซียก็แทบไม่ได้คุยกับเขาอีกเลย ชายหนุ่มให้น้ำอ้อยเอาโทรศัพท์ขึ้นมาให้ในตอนเย็น คงหวังให้เธอโทรกลับบ้าน ซึ่งเธอก็ทำแบบนั้น แต่คำตอบที่ได้คือแม่ยังอยู่โรงพยาบาลและไม่ยอมรับสายเธอตามเคย สิ่งที่ได้รู้ทำให้นาตาเซียยิ่งร้อนใจ “คนนี้ครับ ที่บอกว่ามาหาคุณผู้หญิง” ซากีพาฟาตินมาหาลูคัสในห้องรับแขกตามคำสั่ง แล้วเอ่ยแ

บทที่ 76“จริงค่ะ ให้แต่งงานวันที่นาตาเซียบินไปถึงบรูไนก็ได้ ถ้าสิ่งที่ลูกทำมันจะทำให้แม่หายป่วย” คำพูดของนาตาเซียทำให้ดารียะห์สะอึก แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้น เพราะมั่นใจว่าสิ่งที่เธอทำนั้นถูกต้องและดีสำหรับนาตาเซียแล้ว“ลูกแม่น่ารักจริงเชียว”“ว่าแต่น้ำเสียงแม่ดีขึ้นมากเลยนี่คะ” คนเป็นลูกเอ่ยถามอย่างไม่คิดอะไร แต่คนฟังกลับคิด“กะ...ก็แม่ดีใจนี่ลูก” ดารียะห์ปรับน้ำเสียงดีอกดีใจให้กลับลงมาเหมือนคนป่วยตามเดิม เมื่อกี้คงดีใจมากไปหน่อยจนลืมตัวไป“ลูกเชื่อว่าสิ่งที่แม่ทำให้ลูกดีที่สุดแล้ว นาตาเซียรักแม่นะคะ”“แม่ก็รักลูกจ้ะ” แม่ลูกเอ่ยคำรักให้กันและกันฟัง แต่สีหน้าของทั้งสองคนดูจะแตกต่าง เพราะดารียะห์นั้นยิ้มพอใจ แต่นาตาเซียกลับร้องไห้หน้าเศร้า หญิงสาววางสาย ก่อนจะยกมือขึ้นปิดหน้าแล้วร้องไห้ออกมาหนักๆ อีกครั้ง อยากให้ความทุกข์ใจตอนนี้หายไปกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาเป็นสาย น้ำอ้อยได้ยินสิ่งที่นาตาเซียพูดทั้งหมด เพราะบังเอิญผ่านมายังจุดที่หญิงสาวกำลังคุยโทรศัพท์เข้าพอดี มาสะดุ

บทที่ 78 “นมจ๋า แต่นมของนาตาเซียก็เข้มแข็ง เฝ้ารอวันที่จะได้พบหน้า ลุงอดัมกับลูคัสมาตลอดใช่ไหมจ๊ะ เพราะนาตาเซียเห็นนมชอบนั่งมองรูปของเด็กคนหนึ่ง ที่แท้ก็เพราะเหตุผลนี้นี่เอง” หญิงสาวกระชับมือของละออไว้แน่นขึ้น เวลาผ่านมานานขนาดนี้แล้ว บางทีมาดามมิเชลอาจเปลี่ยนความคิดนั้นไปแล้วก็เป็นได้ “คุณหนู” ละออเอ่ยเรียกนาตาเซียเบาๆ น้ำตาเหมือนจะเอ่อล้น“ต่อจากนี้คนที่จะรับรู้ความจริงคือลูคัส เพราะรายนั้นปักใจเชื่อว่าถูกแม่ทิ้ง ไม่ยอมฟังอะไรเลย” อดัมถอนหายใจออกมานิดหน่อย แต่มาถึงขั้นนี้แล้วคงมีแต่จะต้องเดินหน้าต่อ “นาตาเซียภาวนาให้ลูคัสเข้าใจนมนะ ทั้งสามคนจะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาและมีความสุขกันสักที” “ขอบคุณนะคะคุณหนู” “ค่ะ ว่าแต่นมเพิ่งบินมาจากบ้าน อาการป่วยของแม่เป็นยังไงบ้างจ๊ะ” “คุณผู้หญิงป่วย เอ่อ...” ละออไม่กล้าพูดความจริงว่าดารียะห์ไม่ได้ป่วยหนักอย่างที่นาตาเซียเข้าใจ แต่คำสั่งของดารียะห์คือสิ่งที่เด็ดขาดสำหรับเธอ 

บทที่ 80“หรือไม่จริง” ผู้อาวุโสที่อายุมากแล้วแต่ยังคงแข็งแรงเอ่ยท้าทาย เพราะยังไงงานนี้ เธอก็ต้องชนะวันยังค่ำ “ไม่จริงค่ะ” ละออที่ทนฟังมานานแล้วเอ่ยขึ้นบ้าง “นังละออ นี่แกกล้าเถียงฉันอย่างนั้นเหรอ อย่าลืมว่าแกเคยสัญญาอะไรกับฉันไว้” มาดามมิเชลหันมาเอ่ยขู่ละอออีกครั้ง อย่าหวังว่าการพบกันครั้งนี้ ละออจะหนีพ้นไปได้ ขอเคลียร์เรื่องลูคัสก่อน แล้วเธอจะจัดการนังงูพิษแว้งกัดเธอทีหลังอย่างละออทันที “หยุดเถอะครับมาดามมิเชล ยี่สิบแปดปีที่ผ่านมายังไม่พอใจอีกหรือยังไงกัน ที่กีดกันผมกับละออจนเราพลัดพรากกันคนละทิศคนละทางแบบนี้ แถมยังขู่เธอว่าจะฆ่าผมกับลูคัสหากกลับมา”ลูคัสและมาดามมิเชลได้ฟังแบบนี้ก็อึ้งไปตามๆ กัน ลูคัสไม่คิดว่าย่าจะขู่ด้วยคำพูดแบบนั้น ส่วนมาดามมิเชลก็ไม่คิดว่าละออจะพูดเรื่องนี้ให้อดัมฟัง มันน่าฆ่าให้ตายเสียจริง “ฉันไม่ได้พูดแบบนั้น คำพูดของคนที่หนีตามชู้ไป จะยกเมฆมาพูดให้ตัวเองดูดียังไงก็ได้” “จริงอย่างที่พ่อพูดหรือครับมาดามมิเชล” ลูคัสหันมาถาม