Semua Bab กลรักซาตานร้าย: Bab 61 - Bab 70

บทที่ 61 “คุณมีคนใหม่อย่างนั้นเหรอ ผมดูแลคุณไม่ดีใช่ไหม?” อดัมพยายามหาเหตุผลต่างๆ นานามาพูด  “คุณฟังไม่เข้าใจหรือยังไง ว่าที่ฉันหนีมาเพราะฉันไม่รักคุณแล้ว ฉันไม่อยากเลี้ยงเด็กคนนั้น ไม่อยากอยู่กับคุณอีก” คนพูดพยายามเน้นย้ำทุกประโยคให้คนฟังเข้าใจชัดๆ ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาในหัวใจของทั้งสองคน  “แต่ลูกเกิดจากความรักของเรา” อดัมมองหน้าละอออย่างขอร้อง แววตาที่แสดงออกถึงความรัก ละออเห็นแววตาแบบนั้นหัวใจเธอก็อ่อนไหว ความรักของเธอกับชายหนุ่มเมื่อก่อนช่างมีแต่ความสุข จนเธอคิดว่าฝันไป แต่สุดท้ายมันก็เป็นเพียงความฝันจริงๆ เมื่อมีคนมาปลุกเธอให้ตื่นและข่มขู่ถึงชีวิต  “เมื่อก่อนอาจจะรัก แต่หลังจากที่ฉันออกมาจนถึงตอนนี้ ไม่มีคำว่ารักเหลืออีกแล้ว”  “แต่แววตาคุณไม่ได้รู้สึกแบบนั้น” คำพูดของอดัมทำให้ละออเสมองไปทางอื่น อายุก็ปูนนี้แต่ทำไมถึงได้รู้สึกเขินอายยามอดัมมองมา  “กลับไปเถอะ ขอร้องว่าอย่ามาที่นี่อีกเลย ต่างคนต่างอยู่แบบนี้ดีแล้ว ทุกอย่างระหว่างคุณกับฉัน มันจบตั้งแต่วันนั้น”  “ละออ ทำไมถึงพูดแบบนี้ คุณมีเหตุผลอะไรถึงได้ทิ้งผ

บทที่ 63“ฉันก็อยากทำแบบนั้น แต่...แต่ฉันกลัว” ความอ่อนแอของละออถูกถ่ายทอดออกมาเป็นหยดน้ำตา ความอัดอั้นและหวาดกลัวเกิดขึ้นมาหลายปี ความคิดถึงโหยหาคนที่รัก อยากกลับไปใจแทบขาด แต่กลับไม่กล้าแม้แต่จะก้าวออกไป ขนาดไปถึงเมืองไทยกลับยืนนิ่งไม่ทำตามที่ใจอยากทำ เพราะกลัวคนที่รักจะเป็นอันตราย “ผมจะคอยปกป้องคุณเอง ให้ผมได้ทำแบบนั้น” อดัมเอ่ยให้คำมั่นสัญญา ครั้งนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาต้องทำให้ได้ เขาจะคอยปกป้องละออและลูคัสด้วยชีวิต จะไม่ยอมให้ใครมาพรากจากแม้คนคนนั้นจะเป็นแม่ของตนเองก็ตาม เพราะเวลากว่ายี่สิบแปดปีที่ผ่านมา มันนานเกินพอแล้ว“ขอบคุณนะคะ” ละออเอ่ยขอบคุณในอ้อมกอดของสามี แม้จะดีใจที่ได้พบอดัม แต่เธอก็ยังมีความกังวลอยู่ ถึงจะยิ้มได้แต่ใช่ว่าจะมีความสุขนัก “ที่นี่เป็นยังไงบ้าง ไปไงมาไงคุณถึงมาทำงานด้วย” หนุ่มใหญ่ผละร่างของภรรยาที่ตอนนี้อวบขึ้นจากเมื่อก่อน คงเป็นเพราะอายุที่เพิ่มมากขึ้น แต่ไม่ว่ายังไงละออก็ยังดูสวยในสายตาของเขาเสมอ อวบๆ มีน้ำมีนวลแบบนี้ กอดแล้วอุ่นดีออก “พอฉันออกจากโรงพยาบาล ก็กลับไปที่บ้านเกิดที่ต่างจังหวัด ได้พบญาติห่างๆ คนหนึ่งที่จะมาทำงานที่บรูไน ฉันกลัวว่ามาดา

บทที่ 65อาการของน้ำอ้อยดีขึ้นตามลำดับหลังจากนอนซมมาสองสามวัน เพราะได้พยาบาลพิเศษอย่างนาตาเซียคอยดูแลไม่ห่าง ไข้เริ่มลดจนตอนนี้ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงได้แล้ว แต่นาตาเซียยังไม่ยอมให้ออกไปนั่งตากลมนอกห้องเพราะกลัวไข้กลับมาอีก ใบหน้าที่ซีดเซียวของน้ำอ้อยก็ดูมีเลือดไหลเวียนมากขึ้น ลูคัสเองก็โทรมาถามอาการน้ำอ้อยวันละสามสี่ครั้ง แต่แฝงกับการได้รู้ข่าวของนาตาเซียด้วยว่าเธอยังอยู่ที่บ้านเขา ไม่ได้หนีหายไปไหน “ขอบใจที่ดูแล” น้ำเสียงแหบๆ ของคนป่วยเอ่ยบอกนาตาเซีย ที่กำลังเป่าข้าวต้มในถ้วยเพื่อไล่ความร้อนให้เธอจนแก้มป่อง “ไม่เป็นไรค่ะ ป้าหายดีแบบนี้ค่อยหายห่วงหน่อย” นาตาเซียหันมายิ้มตอบ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาเป่าข้าวต้มให้หายร้อนอีกหน่อย จากนั้นก็ใช้ช้อนตักป้อนให้น้ำอ้อย“ป้ากินเองได้” “ให้นาตาเซียป้อนน่ะดีแล้ว นะจ๊ะป้า” คำแทนตัวเองของนาตาเซียดูเปลี่ยนไป น้ำอ้อยพยักหน้าให้กับคำพูดนี้ ก่อนจะอ้าปากรับข้าวต้มกุ้งเข้าไปในปาก “ฝีมือทำกับข้าวอร่อยขึ้นมากแล้วนี่” แม้จะมีกลิ่นคาวกุ้งนิดหน่อยในข้าวต้มถ้วยนี้ แต่น้ำอ้อยก็ไม่ได้ต่อว่าอะไร เพราะนาตาเซียทำกับข้าวได้ดี ดีมากกว่าเมื่อสองสามวันก่อนด้วยซ้ำ เด็กสาว

บทที่ 67“ให้ตาย...ไม่สบายจนได้สิ” ลูคัสบ่นกับตัวเอง ก่อนจะรั้งผ้าห่มนวมขึ้นห่มให้หญิงสาว ชายหนุ่มเดินมาที่ประตู ลากโต๊ะทำงานเล็กๆ ที่นาตาเซียเอามากั้นเขาเป็นแน่กลับไปวางที่เดิม เปิดประตูแล้วก้าวลงไปชั้นล่างก็เห็นน้ำอ้อยยืนมองอยู่“พยาบาลของป้าไม่สบาย” “ตายจริง คงติดหวัดจากป้าแน่ๆ เดี๋ยวป้าขอขึ้นไปดูนาตาเซียหน่อย” คนฟังยกมือทาบอก “ผมดูแลเอง ป้าช่วยหายากับทำข้าวต้มแล้วยกขึ้นไปให้ผมด้วยแล้วกัน” พูดจบลูคัสก็ก้าวยาวๆ เข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นแล้วหยิบน้ำแข็งในช่องฟรีซใส่ลงถ้วยแก้วใบใหญ่ จากนั้นก็เทน้ำเปล่าลงไปอีกครั้ง ท่าทางรีบร้อนแต่ก็คล่องแคล่ว “รีบหน่อยนะป้า” ก่อนจะกลับขึ้นไปชั้นบน ลูคัสยังหันมาย้ำกับน้ำอ้อยอีกครั้ง แล้วเดินกลับขึ้นไป“ค่ะ” น้ำอ้อยเอ่ยรับด้วยใบหน้ายิ้มๆ แล้วปลีกตัวไปทำตามที่ลูคัสบอก สงสัยคราวนี้จะได้รู้ใจตัวเองเป็นแน่ว่าคิดยังไงกับนาตาเซีย หวังเหลือเกินว่าคนทั้งคู่จะเกิดมาเพื่อกันและกัน เมื่อเข้ามาในห้องนอนของนาตาเซีย ลูคัสก็เดินเข้าไปใ

บทที่ 69ขณะที่นาตาเซียกำลังป่วย อดีตนายทหารของบรูไน คนที่แมทธิวจ้างวานให้ตามหาที่อยู่ของลูกสาวก็กำลังได้ข้อมูลสำคัญ แต่กว่าจะได้มันมาก็ต้องใช้ความพยายามและเสียเงินไปมากอยู่ เพราะเป็นข้อมูลของทางสนามบินเลยก็ว่าได้ แต่ถือว่านี่คืองานที่ได้ข่าวค่อนข้างเร็วเลยทีเดียว เพราะไม่ใช่อาชญากรร้ายแรงอย่างที่เคยสืบๆ มา ที่แต่ละข่าวกว่าจะได้มาเลือดตาแทบกระเด็น แต่อดีตนายทหารคนนี้ยังไม่โทรกลับไปบอกคนว่าจ้างจนกว่าจะได้เห็นนาตาเซียกับตาตัวเองเสียก่อน เพราะแค่ได้ข้อมูลเพิ่มเติมเข้ามา ยังต้องสืบต่ออีกมากว่าบ้านของชายหนุ่มที่ชื่อ ลูคัส นิรัตน์ศยางค์กูล บาร์ตัน ที่เมืองดัมมัม ประเทศซาอุดีอาระเบียตั้งอยู่ที่ไหน เฝ้าภาวนาให้หาไม่ยาก เพราะงานนี้จะได้จบด้วยดี คิดได้แบบนั้น อดีตนายทหารจึงเดินทางจากเมืองไทยไปยังเป้าหมายทันทีช่างแตกต่างกับภีรดล ที่ตอนนี้ยังไม่ได้ข่าวของนาตาเซียแม้แต่น้อย เพราะนักสืบที่บอกว่าฝีมือตนดีอย่างนั้นอย่างนี้ ทำงานไม่ได้เรื่อง คงดีแต่พูดไปวันๆ “อะไรของพวงมึง ป่านนี้ยังหาตัวนาตาเซียไม่พบอีก” ชายหนุ่มที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลเพราะถูกรุมซ้อมตว