Semua Bab กลรักซาตานร้าย: Bab 31 - Bab 40

บทที่ 32“ต้องใช้บัตรโทรศัพท์เหรอ ทำไงล่ะ ซื้อจากที่ไหน?” นาตาเซียอ่านขั้นตอนการใช้งานโทรศัพท์ที่แปะอยู่ข้างๆ ก่อนจะหันซ้ายหันขวามองหาจุดที่พอจะไปซื้อบัตรโทรศัพท์นั่นได้ แต่กลับมืดแปดด้าน ก่อนจะตัดสินใจเดินมาหาลูคัส ที่ตอนนี้ชายหนุ่มกำลังคุยกับใครอยู่สองสามคน เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ลูคัสกลับไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย เพราะกำลังคุยเรื่องงานสำคัญกับลูกน้อง ชายหนุ่มถามถึงแรงงานคนไทยที่เดินทางมาถึงที่นี่ก่อนเขาเมื่อสองชั่วโมงก่อน ว่ามีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า เพราะจำนวนแรงงานที่เดินทางมาครั้งนี้เกือบสามสิบคนเห็นจะได้ จึงกลัวว่าจะมีปัญหาบางอย่างที่พ่อเขามองข้ามไป แต่ก็ไม่มีจึงโล่งอก ก่อนจะหันมามองนาตาเซียที่ยืนทำหน้าน่าสงสารอยู่“ทำหน้าแบบนี้หมายความว่ายังไง?” “ฉันอยากโทรศัพท์ แต่ไม่รู้จะไปซื้อบัตรที่ไหน นายช่วยหน่อยสิ” นาตาเซียยืนมองหน้าชายหนุ่มเป็นนานกว่าเขาจะยอมหันมามอง ไม่รู้หรอกว่าเขาพูดคุยเรื่องอะไร เพราะเป็นภาษาที่เธอฟังไม่ออก แต่คงสำคัญจึงไม่อยากขัด “เธอนี่น่ารำคาญจริง” แม้จะพูดว่าน่ารำคาญ แต่ลูคัสก็กำลัง

บทที่ 34 “รู้ไหมตอนเข้าเมือง ฉันเสียเงินไปเท่าไหร่เพื่อช่วยเธอ ค่าเสียหายครั้งนี้มันมากพอตัว”“ยะ...อย่าบอกนะว่านายจะคิดบวกเรื่องนั้นด้วย แล้วให้ฉันทำงานชดใช้ให้” สมองของนาตาเซียคิดได้แค่ทางเดียวเท่านั้น ทำไมชีวิตเธอต้องมาเจอเรื่องบ้าๆ แบบนี้ด้วย“ใช่ เพราะฉันเป็นนักธุรกิจ ทำอะไรต้องได้ผลตอบแทนคืน”“ทุเรศ สารเลวที่สุด” มือบางกำเข้าหากันแน่นจนรู้สึกเจ็บ เพราะเล็บที่จิกเนื้อตรงฝ่ามือบาง แต่มันคงไม่เท่าเจ็บใจ ที่คิดว่าผู้ชายคนนี้หวังดีจะช่วยเธอ ที่แท้ก็สารเลว“บนโลกนี้มันโหดร้ายเสมอสาวน้อย” ลูคัสยักคิ้วให้เพราะเป็นต่ออยู่มาก ชายหนุ่มใช้วิธีนี้รั้งตัวนาตาเซียให้อยู่กับเขาต่อ “แล้วฉันต้องทำงานชดใช้คนอย่างนายไปถึงเมื่อไหร่”“อาทิตย์ สองอาทิตย์ เดือน สองเดือน ครึ่งปี หนึ่งปี” ชายหนุ่มไล่ระยะเวลา ที่มันดูจะมีแต่เพิ่มขึ้นทั้งนั้น “นานขนาดนั้นเชียวเหรอ ไม่มีทาง” นาตาเซียส่ายหน้าให้ ระยะเวลานานแบบนั้นใครจะยอมทำได้ “นานหรือไ

บทที่ 35“นายน้อย...เอ่อ” น้ำอ้อยที่ทำหน้าที่เป็นแม่บ้านให้ลูคัสตั้งแต่รุ่นพ่อของชายหนุ่มเหมือนจะมีอะไรถาม ก่อนจะมองไปยังนาตาเซีย เพราะเธอนั้นอยู่กับครอบครัวนี้มานานแล้ว จับพลัดจับผลูย้ายจากเมืองไทยมาทำงานเป็นแม่บ้านอยู่ที่ซาอุฯ นี่ก็เพราะเป็นห่วงเจ้านายทั้งสองคน ยิ่งนายน้อยคนนี้ด้วยแล้วก็ยิ่งห่วงมากกว่าอดัม ผู้เป็นพ่อของลูคัสเสียอีก “แม่บ้าน ช่วยดูแล สอนงานเธอหน่อยนะป้าอ้อย” การสนทนาของทั้งคู่ ทำให้นาตาเซียใจชื้นขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยที่นี่ก็มีคนไทยให้เธอพอได้พึ่งพายามต้องมาทำงานชดใช้ให้ผู้ชายคนนี้“มะ...แม่บ้าน แต่นายน้อยก็มีป้าแล้วนี่จ๊ะ” คนฟังงง ก่อนจะมองมายังหญิงสาว หน้าตาสวยคม ที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นแค่แม่บ้าน “ฉันหามาเพิ่มไง ป้าจะได้ไม่เหงา เห็นบ่นว่าไม่มีเพื่อนคุย” น้ำเสียงของลูคัสยามพูดกับน้ำอ้อยดูอ่อนโยนมาก ดูจะมีคนไทยเพียงคนเดียวที่ชายหนุ่มยอมพูดดีๆ ด้วย นั่นคือแม่บ้านคนนี้ แม้แรกๆ จะตั้งแง่กับแม่บ้านคนไทยของพ่อนักต่อนัก แต่น้ำอ้อยกลับอดทนกับความเกเรเอาแต่ใจของเขา นานเข้าจึงเป็นแม่บ้านผู้รู้ใจ และเขาก็ยอมให้คนเดียวเท่านั้น “เอ๋...” น้ำอ้อยงงเข้าไปใหญ่ จำไม่ได้ว่าเธอเคยพู

บทที่ 37“เรื่องอะไรฉันต้องทำแบบนั้นไม่ทราบ อีกอย่างฉันไม่ได้คิดพิศวาสนายสักนิด เข้าข้างตัวเองหน้าด้านๆ” นาตาเซียควันออกหู“ก็เห็นผู้หญิงชอบใช้มุกนี้บ่อยๆ”“คนอื่นอาจใช่ แต่ฉันไม่มีทาง” หญิงสาวนั่งกำหมอนอิงในมือแน่น ลูคัสยักไหล่ให้ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนชายหนุ่มยังไม่วายเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่นั่งตัวลีบอยู่“ฉันว่าบนโซฟานี่มันน่าจะนอนไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ ว่าไหม?” “ฉันนอนได้” นาตาเซียรีบบอกทันที เพราะน้ำเสียงและแววตาของลูคัสดูแล้วรู้สึกว่ามันไม่ค่อยน่าไว้ใจสักเท่าไหร่ “สองปีครึ่ง” ชายหนุ่มเอ่ยเงื่อนไขของเวลาอีกครั้ง คราวนี้มันเพิ่มขึ้นอีกเช่นเคย “อะไรของนาย ตอนมาถึงก็สองปี มาตอนนี้ยังเพิ่มเป็นสองปีครึ่งอีก มันจะเอาเปรียบกันมากไปแล้วนะ” นาตาเซียเด้งตัวขึ้นจากโซฟาทันที สงสัยคืนนี้เธอคงต้องลงไปนอนที่ชั้นล่าง เป็นไงเป็นกัน เจอผียังดีกว่ามาเจอผู้ชายคนนี้ก็เป็นได้ “สัญญาว่าไง เธอจะทำตามที่ฉันสั่ง ทำตัวน่ารักๆ ไม่ใช่เหรอ หรือลืมไปแล

บทที่ 39 เช้าวันรุ่งขึ้น นาตาเซียนอนอยู่บนเตียงของลูคัสตามลำพัง เพราะชายหนุ่มลุกขึ้นไปทำงานตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางด้วยซ้ำไป แม้จะอยากนอนกอดร่างอุ่นๆ ของเธอต่อ แต่ก็เลือกที่จะไม่ทำเช่นนั้น หญิงสาวสะดุ้งตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังมาจากนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะเด้งตัวขึ้นจากเตียง สำรวจความเสียหายของร่างกาย พอรู้ว่าตัวเองรอดก็เป่าลมออกปากหนักๆ ทั้งๆ ที่ไม่อยากหลับแต่กลับหลับสนิทไปซะได้ พอตื่นก็รู้สึกปวดศีรษะและมึนๆ ภาพที่มองก็หมุนเคว้ง หญิงสาวมองหาเจ้าของห้องแต่กลับไม่พบ จึงกระชับเสื้อตัวใหญ่ก้าวเดิน แต่กลับเซจนต้องไปยืนเกาะขอบโต๊ะ นาตาเซียสลัดภาพมึนๆ ภายในสมองออกไป หญิงสาวรู้สึกตัวร้อน แต่ก็ยังฝืนเดินลงไปชั้นล่าง เพื่อหาน้ำอ้อย ตลอดเวลาที่ทำงานชดใช้หนี้อยู่ที่นี่เธอต้องตั้งใจ จะได้กลับออกไปเร็วๆ “ตื่นแต่เช้ากว่าที่คิด” น้ำอ้อยและเด็กรับใช้เงยหน้าขึ้นมองนาตาเซีย ก่อนที่ผู้อาวุโสจะเอ่ยทัก เพราะไม่คิดว่าเช้านี้จะได้เจอหญิงสาวด้วย “ก็ฉันต้องทำตัวดีๆ นายน้อยป้าจะได้หักเงินให้คุ้มๆ” “คิดแบบนั้นก็ดีแล้ว”&nbs