All Chapters of ต้องมนต์พยัคฆ์ SET ต้องมนต์1: Chapter 21 - Chapter 30

อยากนุ่มนวลกับเธอที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ อยากให้เธอประทับใจกับครั้งแรกที่เขาจะมอบให้ด้วยนั่นแหละ...ถึงไม่เร่งตัวเอง หรือเอาแต่ใจเหมือนที่เคยทำกับหญิงอื่นรู้ว่าเธอเจ็บทรมานกับของเขา และไม่อยากทำให้เธอเจ็บกว่าที่เป็นอยู่ทั้ง ๆ ที่ เธอน่าฟัด...น่าขย้ำ...น่ากินไปทั้งตัวอารมณ์ปรารถนาในตัวเธอของเขา ที่อยู่ภายในมันถูกคนในอ้อมแขนกระชากมันออกมาจนหมดและดูเหมือนจะเอาชนะความคิดดี ๆ ที่อยู่ในหัวของเขาไปแล้วด้วย...ลูกกวาง!...เธอทำพี่คลั่งเกินไปแล้ว!...ร่างสูงใหญ่ขยับเคลื่อนกายไปตามอารมณ์ของตัวเองในที่สุด…กายแกร่งจู่โจมถาโถมใส่ร่างเล็กอย่างดุดันจนกรรวีสะดุ้งเฮือกๆผวากอดเขาไว้แน่น“อ๊ะ!..พะ...พี่...อื้อออ”“ลูกกวาง...พี่หยุดไม่ได้...”เขาเอ่ยกับเธอเสียงสั่นพร่า...และยังไม่ยอมผ่อนแรงลง แต่กลับยิ่งเพิ่มความหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ จนหญิงสาวร้องครางไม่เป็นภาษาออกมาอย่างน่าอาย...เธอสะดุ้งทุกครั้งที่เขาถาโถมตัวตนของเขาเข้ามาในตัวเธอ“เพราะเธอ...น่ากินเกินไป”เขาก้มลงมาจูบซับน้ำตาให้..ก่อนเลื่อนมาบดขยี้ริมฝีปากอิ่ม ที่มันบวมเจ่อของเธอด้วยริมฝีปากของเขา...ซึ่งคนตัวเล็กใต้ร่างก็ยอมร่วมมือไปด้วยอย่างน่ารัก

ริมฝีปากหยักได้รูปก้มลงมาฉกปลายยอดอกของเธอแล้วดูดดุนอย่างเมามันและคลั่งไคล้...ราวกับว่าเขาเป็นเจ้าของอย่างเต็มที่“อื้ออ..พี่เสือ...”เขาซ่อนรอยยิ้มเมื่อได้ยินเธอครางเรียกซื่อเขาเสียงหวานโดยที่ไม่ต้องคอยเอ่ยเตือนเธอเหมือนทุกครั้งคนตัวเล็กใต้ร่างขยุ้มจิกหัวไหล่เขาเพื่อระบายความเสียวซ่านที่กำลังได้รับอย่างระงับไม่อยู่...เผลอตัวครางออกมาขณะแอ่นอกรับริมฝีปากหนาที่กำลังขบเม้มบริเวณหน้าอกของเธออยู่เช่นกันเมื่อเขาผละขึ้นมาจากอกอิ่ม สองมือเรียวเล็กประคองใบหน้าเขาไว้แล้วผงกหัวขึ้นมาจูบเขาเสียเอง...เขาจึงพลิกร่างเล็กให้มาอยู่ด้านบนดูบ้าง แทบไม่น่าเชื่อเลยว่าเธอบดบี้ริมฝีปากของเขาเหมือนที่เขาเป็นฝ่ายกระทำกับเธอ...สนุกละสิทีนี้น่ะ“อืม...เธอก็ร้อนใช่เล่นเหมือนกันนะลูกกวาง” เขาครางอือในลำคอ เมื่อหญิงสาวรุกเขากลับหนักหน่วงไม่แพ้กัน...มือหนาจับเธอพลิกกลับลงมาใต้ร่าง แล้วเป็นฝ่ายกระทำเธอเองสอนไปแค่ทีเดียวยังเก่งขนาดนี้ ทำให้เขาคลั่งแล้วคลั่งอีกได้...ต่อไปคงหลงเธอจนโงหัวไม่ขึ้น...เพราะมัวแต่ฝังหัวลงกับของเธอนี่ละมั้งเด็กสมัยนี้...โคตรจะหัวไว ทำได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ!“ลูกกวาง...เธอทำพี่สติแตกไปแล้

มนต์พยัคฆ์มองร่างเล็กที่กำลังวิ่งลงบันไดมาแล้วต้องหันองศาหน้าไปอีกทาง เพราะไม่อยากให้น้องชายเห็นว่าเขากำลังซ่อนบางอย่างไว้ภายใต้ใบหน้าที่ดูสงบนิ่ง และไม่อยากให้อีกคนรู้สึกเกร็ง จนเผลอแสดงกิริยาแปลก ๆ ออกไปจากเดิมแล้วทำให้คนอื่นสงสัย...ในเมื่อเธอยังไม่อยากเปิดเผยสถานะและความสัมพันธ์ด้วยเหตุผลต่าง ๆ นา ๆ ที่เธอยกมา เขาก็ไม่ได้อยากเร่งรัดหรือบังคับเธอมาก แอบ ๆ ซ่อน ๆ แบบนี้ ก็ตื่นเต้นดีเหมือนกันนะเขาว่า“จะรีบวิ่งทำไมเดี๋ยวก็ตกบันได..แล้วก็ไม่ได้ช่วยผีกันพอดี...”หนุมานร้องทักน้องสาวขณะเดียวกันก็ลุกขึ้นวาดแขนโอบไหล่เธอเข้าหาตัว เหมือนที่เคยทำอยู่เป็นประจำ...แต่อีกคนชักสีหน้าใส่อย่างรู้สึกไม่พอใจน้องชายอีกนี่สิหวง!ไม่อยากให้ใครแตะต้อง...แม้กระทั่งน้องชาย...แล้วทำอะไรได้นอกจากอยู่นิ่งๆ...“เราไปกันเลยนะคะพี่ลิง...อ้อ..” กรรวีนึกได้ ก่อนชะโงกหน้าผ่านร่างสูงของหนุมาน ไปมองอีกคนที่ยังนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาตัวยาว หญิงสาวพยายามปรับโทนเสียงตัวเองไม่ให้สั่น แล้วเอ่ยถามเขาว่า“คุณเสือบอกแม่แล้วใช่ไหมคะ”เขาไม่ตอบรับ พยักหน้าให้เธอนิดๆ แทนคำตอบด้วยเสียง แต่นัยน์ตาคมมันบ่งบอกอารมณ์ของเจ้าของว่าไม่ค

ไอ้พวกที่ไปพิสูจน์ผีตามสถานที่ต่าง ๆ แล้วลงยูทูปกันเป็นว่าเล่น ไม่เคยเห็นว่ามีใครถ่ายติดวิญญาณได้ขนาดนี้... แต่น้องสาวของเขาทำได้ว่ะ...กลับไปเปิดสำนักให้เลยดีไหมวะ... ยอดวิวถล่มทลายแน่นอนแบบนี้นะเขาว่าผิดกับมนต์พยัคฆ์ที่ไม่ได้รู้สึกกลัววิญญาณเหล่านี้เลยสักนิด...กลับกัน เขารู้สึกสงสาร และเห็นใจ แทนที่จะได้ไปตามวาระ แต่กลับต้องอยู่อย่างนี้ มาเป็นร้อย ๆ ปี..แค่เขาต้องอยู่บ้านไม่ได้ออกไปไหนเลยแค่ช่วงระยะเวลาไม่กี่วัน ยังอึดอัดแทบดิ้นตาย แต่มันเทียบกันไม่ได้เพราะคนละอย่างกันกรรวียืนมองวิญญาณเหล่านั้นอย่างสงบด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง หญิงสาวไม่ได้หันมองคนที่ยืนข้างกัน เพราะต้องการใช้สมาธิและเธอจะพลาดไม่ได้...มนต์พยัคฆ์ถอยห่างออกมาจากร่างเล็กนิดหน่อย แต่สายตาของเขาก็ไม่ละไปจากเธอเช่นกัน…และได้เห็นทุกอย่างด้วยตาเนื้อของตัวเองชัดๆในระยะใกล้ชายหนุ่มมองตามร่างบางที่กำลังยืนนิ่งๆ ดวงตาทั้งคู่ของเธอมองตรงไปที่กลุ่มของดวงวิญญาณเหล่านั้นแค่อึดใจหลังจากนั้นกลางหน้าผากของเธอก็ปรากฏอุณาโลมสีทองเปล่งประกายวาบขึ้นมาก่อนที่จะมีอักขระยันต์สีทองลอยตามกันออกมา มีมากมายจนนับไม่ได้ว่ามีกี่ตัว เพราะกว่าจะออกมาห

ทุกคนพยักหน้าตอบรับเธอแทนเสียง...เมื่อเข้าใจที่เธอพูดทุกอย่างแล้ว ทุกคนจึงพร้อมใจกันลุกขึ้น แล้วช่วยกันยกหีบสมบัติเข้ามาเก็บไว้ในบ้าน เพื่อให้ลีโอนำไปจัดการตามความประสงค์ของพระยาราม“จบภารกิจ..เราก็กลับบ้านกันได้แล้วค่ะ...”กรรวีบอก..หลังจากนั้นก็พากันมาที่รถ แต่ก่อนถึง...มนต์พยัคฆ์หยุดเดิน..เขาทำลายความเงียบด้วยการเอ่ยถามหญิงสาวเพราะยังเป็นห่วงอาการที่เธอเป็น“ว่าแต่...เธอไม่เป็นไรแล้วแน่นะ...”“ คะ”กรรวีตอบรับ พร้อมกับเลิกคิ้วสูงเชิงถามกลับ เธอกำลังคิดอะไรในหัวเรื่อยเปื่อยจึงยังไม่ทันฟังว่าเขาถามว่าอะไร“เธอแน่ใจนะ ว่าเธอรู้สึกสบายดีแล้วน่ะ”มนต์พยัคฆ์เอ่ยถามอีกครั้ง..เขาเลิกคิ้วขึ้นเชิงย้ำให้เธอตอบ เมื่อเห็นว่าเธอเงียบเสียงเหมือนกำลังมีอะไรให้คิดอยู่ในใจ และเขาก็มีเรื่องที่ตัวเองสงสัยมากมายที่อยากจะถามเธอเพื่อต้องการความกระจ่างเหมือนกัน แต่มันคงไม่ใช่เวลานี้แน่ ๆ“ กวางรู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อกี้นี้แล้วค่ะ” เธอตอบแล้วหลุบตาลงต่ำ ไม่อยากสบนัยน์ตาสีนิลคู่นี้ให้รู้สึกหวั่นไหว แล้วเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา“แล้วทำไมจู่ ๆ เราถึงเป็นลมขึ้นมาได้ล่ะ หรือว่าหิวข้าว”หนุมานเอ่ยถามเธอด้วยอีกคน เพรา