All Chapters of ต้องมนต์พยัคฆ์ SET ต้องมนต์1: Chapter 51 - Chapter 60

“ ฟ้าโทรหาคุณเสือ...แต่ติดต่อไม่ได้ ฟ้าเลยโทรเข้าออฟฟิศ เลขาคุณบอกว่าคุณติดธุระวันนี้ไม่เข้าบริษัท..พอดีฟ้ามีเรื่องจะ...”“นี่ไม่ใช่เวลางาน..ผมไม่สะดวกจะคุยกับใคร” พราวฟ้าเอ่ยไม่ทันจบ ก็ถูกมนต์พยัคฆ์ตัดหน้าชิงพูดขึ้นก่อน เชิงตัดบทให้อีกคนไปต่อไม่เป็น ด้วยน้ำเสียงที่ติดจะห้วนตึง เพราะรู้สึกหงุดหงิดที่มีคนอื่นเข้ามาขัดจังหวะ และชื่อของผู้หญิงคนนี้ที่แทนตัวว่าฟ้านั่น ใช่คนเดียวกันกับที่วาสุกรีน้องชายของเขาโทรมาบอกเมื่อเช้าไหมว่า เธอคือลูกค้าที่มาติดต่อขอเป็นตัวแทนในการซื้อขาย และจำหน่ายผลิตภัณฑ์ที่เกี่ยวกับปิโตรเคมีของบริษัทของเขาที่มีทุกชนิด และเหมือนจะขอเป็นตัวแทนรายใหญ่แต่เพียงผู้เดียว โดยให้ลูกค้ารายย่อยของบริษัทแต่เดิมมาซื้อสินค้ากับบริษัทของเธอเท่านั้น ภายใต้เงื่อนไขอะไรสักอย่างซึ่งเวลานี้เขาก็ยังไม่รู้ถึงแม้พราวฟ้าจะรู้สึกว่าเสียหน้ามาก ๆ กับคำตอบที่ไม่คิดว่าจะได้รับ แต่หญิงสาวก็ยังยิ้มให้กับมนต์พยัคฆ์ได้หวานมาก คล้ายจะมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเอง..ที่ไม่น่าจะมีผู้ชายคนไหนกล้าปฏิเสธแต่กับผู้ชายตรงหน้านี้เป็นคนแรก ที่เสน่ห์มนตราของเธอใช้กับเขาไม่ได้ผล...นั่นก็เป็นเพราะว่า...กรรวีแอ

ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล เมื่อคนกินจุได้กินของว่างรองท้องไปแล้ว...คราวนี้ก็มาถึงเวลาของของคาวกันบ้าง...ของคาวที่เขากำลังจะได้กินเธอแบบจริงจังกันสักที“พะ...พี่เสือ!”“หื้ม...”คนบนร่างขานรับกับก้มลงมาจูบริมฝีปากเธอเบา ๆ แล้วผละออก กับเลิกคิ้วขึ้นเชิงถามกลับ“ทะ..ทำไม?..พี่ถึง...ไม่เอาออกไปคะ”กรรวีรู้สึกได้ว่าคนบนร่างยังไม่ยอมหยุดคึก เมื่อเขายังค้างความเป็นชายไว้ในร่างกายของเธอ แล้วเวลานี้ มันกำลังตื่นตัวขึ้นมาแล้วด้วยนี่สิหญิงสาวมองหน้าเขาด้วยนัยน์ตาอ้อนวอน แต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่สนใจ และบอกกับเธอทางสีหน้าด้วยว่า เขากำลังหิวโหยความสุขกับร่างกายของเธอที่เขาเป็นเจ้าของ“เดือดร้อนหน่อยนะ...ที่พี่เป็นคนกินจุกินดุไม่รู้จักอิ่มสักที”“ดะ...เดี๋ยวค่ะ..พี่...อ๊ะ!”“ปากเธอเดี๋ยวตลอด...แต่ของเธอมันกำลังตอดพี่ตุ๊บ ๆ ๆ..” เขาว่าพร้อมกับขยับช่วงล่างเบา ๆ ราวกับอยากจะแกล้งหญิงสาวแต่...ไม่มั้ง! มันเหมือนกับจะรวมตัวเองเข้าไปด้วย... เพราะเวลานี้ในร่างกายของคนตัวเล็ก...กำลังบีบรัดตัวตนของเขาอยู่ และมันกำลังรู้สึกอึดอัดคับแน่นเกินไปจนต้องทำอะไรสักอย่างกับคนใต้ร่าง... “.พี่สอนเธอมาตั้งหลายที...แสดงฝี

ใกล้ปีใหม่บริษัทของมนต์พยัคฆ์ต้องเร่งเคลียร์งาน และรีบปิดงบประมาณปลายปี พนักงานทุกคนทั้งฝ่ายเอกสาร และฝ่ายปฏิบัติการทุกแผนก ต่างก็ช่วยกันทำงานล่วงเวลากันอย่างหามรุ่งหามค่ำเพราะCEOที่เป็นทั้งพ่อและแม่ของเขา จองวันหยุดพักยาวในช่วงนี้ของทุกปี งานเซ็นเอกสารทุกอย่างจึงมาตกอยู่ที่มนต์พยัคฆ์และวาสุกรี...ซึ่งมันทำให้ทั้งสองคนพี่น้อง แทบจะกระดิกตัวไปทางไหนไม่ได้เลย..เอกสารรอเซ็นเยอะมากจนทำให้มนต์พยัคฆ์หงุดหงิด พาลอารมณ์เสียใส่ลูกน้องทุกคนจนเข้าหน้าไม่ติดนัยน์ตาสีนิลเหลือบตามองเวลาบนหน้าจอมือถือ บนโต๊ะทำงานของตัวเองไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ กับรอข้อความของอีกคนที่ไม่ยอมตอบกลับเขามาสักที โทรไปก็ไม่รับอีกด้วยนี่สิก็นะ..มัวแต่ห่วงดูเวลากับรอข้อความ...หารู้ไม่ว่าตอนนี้สิ่งที่ทำให้ทุกอย่างในโทรศัพท์ขับเคลื่อน ได้ปิดตัวเองลงโดยไม่บอกกล่าวบัดซบ!..เสือกมาหมดอะไรเอาตอนนี้วะ..โธ่เว้ย!..เสือกลืมเอาทั้งสายชาร์จ กับเพาเวอร์แบงค์..ติดมาด้วยอีก...มันจะซวยซ้ำซวยซ้อนอะไรขนาดนี้วะชีวิต!หงุดหงิดใหญ่เลยที่นี้...แต่ดีหน่อยที่คนตัวเล็กบอกกับเขาว่า เธอกลับมาถึงห้องพักแล้วในช่วงเย็น...หลังจากที่เธอขอเขากลับวัดใ

มนต์พยัคฆ์และกรรวี ออกเดินทางกันด้วยรถยนต์ส่วนตัวของเควิน ที่มีคนขับรถของเควินเป็นคนขับให้เหตุผลนั่นก็เนื่องจากว่า...ไม่อยากขับรถมากันเอง...เพราะต้องการท่องเที่ยวและพักผ่อนสมองกันได้อย่างเต็มที่ และไม่เหนื่อยจากการเดินทางมากเกินไปเควินขอมาในสถานะคนโสดโดยที่ไม่ยอมพกสาว ๆ หนีบข้างกายมาด้วย ชายหนุ่มอ้างว่า จะไปหาช้างเผือกเอาข้างหน้า ที่ตัวเองก็พูดไปอย่างงั้น ไม่ได้คิดว่าจะเจอจริง ๆ หรอก...สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเควินนั่นก็คือ อยากจะกินเหล้าพูดคุยสนุกสนานเฮฮากับเพื่อนได้อย่างเต็มที่ โดยที่ไม่มีใครมาคอยให้ห่วงเท่านั้นแหละกรรวีชมบรรยากาศรอบ ๆ ตัว กับภาพวิวทิวทัศน์ที่เห็นมาตลอดสองข้างทางอย่างตื่นตาตื่นใจ และรู้สึกตื่นเต้นมากกว่าเดิม เมื่อรถที่เธอนั่งมาจอดลงตรงจุดชมวิวหญิงสาวรีบเปิดประตูออกไปยืนสูดกลิ่นอายของธรรมชาติ ที่อยู่สูงกว่าระดับน้ำทะเลมากกว่าหนึ่งพันกิโลเมตร “สวยมากเลยใช่ไหมล่ะ” มนต์พยัคฆ์เอ่ยถาม กับยิ้มให้คนตัวเล็กที่เอี้ยวคอหันมาตอบร่างสูง ที่ยืนซ้อนเธออยู่ด้านหลังไม่ห่างนั่นด้วยว่า“สวยที่สุดเลยค่ะ...อีกไกลไหมคะกว่าจะถึง”“ใกล้ละ น่าจะไม่เกินสิบกิโล..”มนต์พยัคฆ์ตอบ

เมื่อทุกคนได้เที่ยวและพักผ่อนกันอย่างเต็มที่ เมื่อถึงเวลาต้องกลับ ชนธัญ เฌอร์ลีน และชลธารต่างก็มายืนรอส่งแขกพร้อมกันที่หน้าบ้าน ด้วยใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มกับความรู้สึกสุขใจในมิตรภาพที่มีให้กันและกันอย่างจริงใจกรรวียังทำท่าอาลัยอาวรณ์สองสาว เพราะเหมือนกับตัวเองได้พี่สาวเพิ่มขึ้นมาอีกสองคน ชลธารนั่นไม่เท่าไหร่ เพราะพรุ่งนี้เธอก็ต้องเดินทางกลับไปเรียนมหาลัยที่กรุงเทพด้วยเช่นกัน แต่เฌอร์ลีนยังคงต้องอาศัยอยู่ที่ไร่นี้ต่อไปอีกยาว ๆ ด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง ที่ไม่ต้องบอกกรรวีก็รู้ได้ทางสายตาก็ถ้าไม่ติดว่าเธอต้องกลับไปเรียนนะ เธอจะขออยู่กับพี่สาวแสนสวยคนนี้ต่อ และคงจะปล่อยให้ชายหนุ่มสองคนนี่กลับกรุงเทพกันไปก่อน แล้วค่อยตามกลับไปทีหลัง แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ หัวเด็ดตีนขาดยังไงมนต์พยัคฆ์ก็ไม่มีวันยอม สุดท้ายก็ไม่วายหันไปบ่นกับชนธัญเบา ๆ เพราะไม่อยากให้หญิงสาวได้ยินว่า“ไอ้ม่อนมึงดูดิ...จะทิ้งผัวลงปลายทางอีกแล้วนะเมียกูเนี่ย...”ชนธัญได้แต่หัวเราะหึหนัก ๆ รับ กับไม่ออกความเห็นอะไร เพราะหลายวันมานี่เขาก็ได้เห็นพฤติกรรมของเพื่อนรัก เกือบจะหมดทุกอย่างแล้วว่า ไอ้นี่มันคลั่งรักเมี