บททั้งหมดของ ต้องมนต์พยัคฆ์ SET ต้องมนต์1: บทที่ 41 - บทที่ 50

เขาทำให้เธอยิ่งร้อนกว่า....ร้อนจนไม่อยากจะฟังอะไร หรือคิดอะไรอีกต่อไปแล้วใช่ว่าเธอจะทรมานคนเดียวเสียที่ไหนล่ะ เขาเองก็ไม่ต่างกัน ที่ต้องผ่อนกำลังลงก็เพราะของเธอมันตอดรัดคับแน่นจนเขาอึดอัดหนักเกินไป และรู้ตัวเองด้วยน่ะสิว่า ขืนไปต่อก็คงจะไม่ถึงไหนเขายังไม่อยากเสร็จ...ยังไม่อยากปลดปล่อยกับเธอตอนนี้...และพยายามจะยื้อเวลาเอาไว้..โดยลืมไปเสียสนิท...ว่ารอบต่อไปก็ยังได้นี่หว่า...เอาเมียทั้งคืนก็คงไม่ผิดหรอกนะ...ว่ามั๊ย!ถ้าทนไม่ไหวจริง ๆ จะแตกตอนนี้ก็ข่างหัวมันปะไร...เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ยอมตอบกลับ คนตัวใหญ่ก็ไม่สนละ...ร่างหนากดจมูกกับพวงแก้มหนักๆ พร้อมกับสูดดมความหอมจนเต็มปอด ก่อนจู่โจมโถมกายใส่เธออย่างหนักหน่วงและเร่งรัวกระชั้นถี่ขึ้นเรื่อย ๆ โดยที่ตัวเองก็พยายามข่มใจและยังคงอดทนไว้ได้อยู่...จนกระทั่งพาหญิงสาวขึ้นไปคว้าดาวอย่างที่เธอตั้งใจไว้ได้ในที่สุด...“อ๊ะ!.อื้มม ..อ่า..พี่เสือ”มนต์พยัคฆ์ก้มลงขบเม้มปลายยอดอกของเธอทิ้งท้ายอย่างมันเขี้ยวแต่...เขายังไม่พอ! เพราะเขายังไม่ถึงที่สุด...และรอการปลดปล่อยพร้อมกับเธออีกครั้งก็ยังได้..เขาจับหญิงสาวพลิกตัวในท่าที่ตัวเองพอใจ เมื่อเห็นเ

“อ๊ะ!...อ่า”กรรวีสะดุ้งพร้อมกับครางเสียงหวานอีกครั้งที่สัมผัสถึงกายแกร่งของอีกคนที่กำลังเร่งจังหวะเร็วรุกล้ำเธอรุนแรงขึ้นมาโดยที่คนตัวเล็กก็คอยตั้งรับกลับไปอย่างรู้งาน“...พี่เสือขา...อื้อออ!..อีกนิด!...นะคะ...”มันเร้าใจชะมัดเหอะ ที่ได้ยินเสียงหวานร้องครางอย่างสุขสม กับสีหน้าที่ดูทรมานที่หันมา และนัยน์ตาปรือฉ่ำหวานที่มองเขาเชิงร้องขอของเธอแบบนั้น...เห็นแล้วก็พาลอยากจะรุนแรงกับเธอทุกทีอยู่ร่ำไป ก็ถ้าร่างเล็ก ๆ ของเธอยังรับไหวแต่จากที่เห็น คนตัวเล็กของเขาก็หยัดตัวสู้ไม่ถอยเลยเหมือนกัน “ยั่วเก่ง!”เขากะซิบข้างกกหู กับซุกไซร้ซอกคอเธออยู่อย่างนั้น แต่ความเสียวซ่าน มันไม่เท่ากับสิ่งที่เขารุกล้ำภายในตัวเธอ เหมือนที่เขากำลังทำอยู่ในตอนนี้เลยสักนิด มันรู้สึกทรมานเหมือนจะขาดใจจนต้องระบายออกมาด้วยเสียงครางของตัวเองเพื่อผ่อนคลายต่อเมื่อรู้สึกว่าเสียงดังเกินไปนั่นแหละ...“อื้อออ...อื้ออออ”เธอจึงต้องเอามือปิดปากตัวเองไว้เพราะรู้สึกเขินอาย...จึงเหลือเพียงมือเดียวเท่านั้นที่ใช้ยันผนังห้องน้ำเอาไว้เมื่อถูกเอวสอบจู่โจมหนัก ๆ เข้า เธอจึงเกร็งตัวรัดแกนกายของเขาจนต้องนิ่วหน้า เพราะรู้สึกว่ามันอ

มนต์พยัคฆ์ พยามตั้งสติตัวเอง เมื่อได้ยินคนตัวเล็กบอกว่าหนาว และต้องการให้เขาพาเธอออกไป โดยที่ไม่ยอมตอบคำถามเธอทำเหมือนกับว่าไม่ได้ยิน...หรือไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูดกับเธอเลยด้วยซ้ำร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้นจากอ่างน้ำ เพื่อเดินไปหยิบผ้าขนหนูในชั้นมาพันกาย และหยิบผืนที่ใหญ่กว่าเพื่อนำมาห่อตัวกับคลุมไหล่ให้กับเธออีกผืนหนึ่ง ก่อนจะอุ้มเธอมาวางบนที่นอนนุ่มกับเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อเชิตสีขาวตัวใหญ่ติดมือออกมา แล้วเดินมานั่งลงตรงหน้าเธอใบหน้าหล่อคมคายยังคงเรียบนิ่ง นัยน์ตาคมกวาดสายตามองหน้าเธออยู่สักพัก ก่อนจะเลื่อนต่ำลง...พร้อมกับมือที่กำลังยื่นมาจับปมผ้าขนหนูของเธอเพื่อคลายออก แล้วจะใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาให้แทน แต่ทว่า...หมับ!ถูกมือเล็กชิงตัดหน้าตะปบปมผ้าที่ห่อร่างกายเธอเอาไว้ได้ก่อน กับมองหน้าสบตากันสักพัก คนตัวเล็กก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ หลุบตาต่ำลง ก่อนจะเสสายตาหันไปอีกทาง...เธอแพ้...นัยน์ตาคมสีดำสนิทคู่นี้ นัยน์ตาที่ในนั้นสะท้อนแต่ภาพของเธอเพียงคนเดียวมาแต่ไหนแต่ไรมันน่าอึดอัดสิ้นดีเลยนะ...ว่าไหม?เธอจะแก้สถานการณ์ตอนนี้ยังไงดี?ห้องสี่เหลี่ยมกว้างๆ กับคนสองคนที่ปล่อยให้ความเงียบ

เสียงเรียกเข้ามือถือของมนต์พยัคฆ์ดังขึ้นมาจากหัวเตียง ขัดจังหวะรักระหว่างเขากับหญิงสาวเป็นรอบที่เท่าไหร่เขาก็ยังไม่ได้นับ…ซึ่งมันก็ทำให้ชายหนุ่มถึงกับขมวดคิ้วมุ่น เมื่อมองบนหน้าปัดนาฬิกาที่อยู่ข้างกันมันบอกเวลาตีสี่กว่า ๆ“ โทรมาหาหอกอะไรตอนนี้วะ!.”มนต์พยัคฆ์สบถออกมาอย่างหัวเสีย...โดยที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปลายสายที่โทรเข้ามาในเวลานี้คือใคร?..ก็ดันเสือกโทรมาตอนที่เขากำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แล้วไหม?“ พี่เสืออย่าเพิ่งหงุดหงิดสิคะ” มือเรียวเล็กลูบข้างแก้มเชิงปลอบให้คนที่อยู่บนร่างคลายความหงุดหงิดลง กับเอ่ยกับเขาว่า“ รับโทรศัพท์ก่อนนะคะ เผื่อว่าเขาอาจจะมีเรื่องอะไรเร่งด่วนก็ได้นี่คะ...” เสียงหวานเอ่ยเตือนพลางพยักหน้าให้เชิงย้ำ“แต่ของพี่มันพร้อมเต็มที่แล้วนะ!”เขาเอ่ยอ้อน กับเคลียจมูกลงบนพวงแก้มแล้วละมาแตะสัมผัสเบา ๆ ที่ริมฝีปากอิ่มที่กำลังเห่อแดงเพราะถูกจูบมาตลอดตั้งแต่เข้ามาในห้องจนถึงตอนนี้คำพูดของเขาทำเอาเธอหน้าร้อนวูบวาบ...จนอยากจะลืมเสียงของโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องนั่นทิ้งไปเสีย และอยากจะเห็นด้วยกับร่างใหญ่นะที่ว่า... โทรมาหาหอกอะไรตอนนี้วะ!“ช่างหัว!..”บางทีนะ..

“มันไม่ได้เกี่ยวกับเงินของพี่หรือเงินของกวางหรอกนะคะ แต่มันเกี่ยวกับความรู้สึก เงินสองหมื่นสำหรับพี่มันเรียกว่าเศษเงิน แต่สำหรับบางคนเงินแค่ห้าสิบบาทแต่กินข้าวได้ทั้งครอบครัว...เราไปหาซื้อของราคากลาง ๆ แบบสวย ๆ ก็มีเยอะแยะ แบรนด์พวกนี้บวกราคาเพราะจ้างดารานักร้องนักแสดงมาเป็นพรีเซนเตอร์”เธอเว้นจังหวะขณะมองหน้าเขานิ่ง ๆ แล้วเริ่มอธิบายต่อจากนั้นอีกว่า“อีกอย่างนะคะ กวางเป็นคนขี้เบื่อ ชอบใส่ของตามยุคสมัย ของแพงมันทนเกินไป ตั้งหลายปีกว่ามันจะพัง แล้วก็มีแต่แบบก็เดิม ๆ กวางชอบของกลาง ๆ พังไว ๆ จะได้เปลี่ยนใหม่ตลอด ๆ แบบก็มีให้เราตั้งเลือกมากมาย เราไปร้านโน้นกันเถอะค่ะ”กรรวีดึงมือใหญ่ให้เดินตามเธอไปอีกร้านหนึ่ง ซึ่งเธอมองไว้ตั้งแต่ทีแรก...หลังจากที่อธิบายความชอบของตัวเองให้เขาฟังแบบยาว ๆร่างสูงได้แต่ยกยิ้มกับหัวเราะหึ หนัก ๆ ในลำคอ ยืนฟังเธอพูดอย่างรู้สึกเอ็นดู และเข้าใจในเหตุผลของอีกคน เหมือนกับที่ทั้งคู่ เพิ่งจะเริ่มต้นเรียนรู้ซึ่งกันและกัน หลังจากที่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปนานตั้งหลายปีหลังจากที่กรรวีเลือกเสื้อผ้ามาได้จนพอใจ ทีนี้ก็มาถึงชุดชั้นใน...กรรวีบอกให้เขายืนรอเธอที่รถเข็น โดยที่