All Chapters of ใต้เงาบุษบา : Chapter 31 - Chapter 40

หลังจากช่วงงานยี่เป็งผ่านไปกิตติกรก็ไม่ได้แวะเวียนมาที่โรงเรียนนาฏช่างฟ้อนอีก พิมพ์ปรางรับรู้เกี่ยวกับอีกฝ่ายก็แค่เท่าที่กัญญานันเปรยให้ฟังว่าพี่ชายกำลังยุ่งเรื่องงานคอเลกชันใหม่ซึ่งอยากให้ออกทันก่อนปีใหม่ นั่นทำให้พิมพ์ปรางค่อนข้างโล่งใจที่อย่างน้อยก็ไม่ต้องเจอเขาไปอีกพักใหญ่หญิงสาวกังวลและเครียดกับความสัมพันธ์แปลกประหลาดของทั้งคู่ เธอหาทางออกให้มันไม่ได้และไม่อยากยืนอยู่จุดนี้ตลอดไป พิมพ์ปรางยอมรับว่าทุกวันนี้รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหักหลังกัญญานัน แทบมองหน้าอีกฝ่ายได้ไม่เต็มตา ไม่ว่าอย่างไรบ้านอรรถพันธ์พงศ์ก็มีบุญคุณกับเธอล้นหัว“พี่ปัฐบอกว่าปีใหม่จะมาที่นี่”พิมพ์ปรางหันไปมองคนที่กำลังน่าทาครีมหลังจากอาบน้ำแล้วอยู่หน้าโต๊ะกระจกและคุยกับเธอ“จริงๆ พี่ปัฐอยากพาคุณพ่อกับคุณแม่มาพักผ่อน มาเจออากาศสบายๆ ที่เหนือเหมือนกัน แต่ว่า...”คนพูดหยุดไปก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า“พวกท่านยังไม่สบายใจเรื่องคุณพ่อคุณแม่ของคุณมินทร์อยู่”พูดถึงตรงนี้กัญญานันก็หันมาทางพิมพ์ปรางอย่างจริงจัง“ปรางว่าก้อยเป็นลูกอกตัญญูไหม”“ไม่หรอกค่ะ คุณก้อยอย่าคิดมาก”“ก้อยไม่ได้ไปเยี่ยมคุณพ่อคุณแม่เลย เพราะเกรงใจคุณม

“สนุกมากเลยค่ะ อยากให้ครูปรางไปเที่ยวกับน้องพลอยบ่อยๆ จังเลย”น้องพลอยเสียงเจื้อยแจ้วหลังลงจากรถก็เดินจูงมือครูสาวคนโปรดไม่ยอมปล่อย เด็กสาวยืนยันที่จะลงมาส่งครูด้วยตัวเองแม้ว่าพิมพ์ปรางจะบอกว่าไม่เป็นไร เพราะพัลลภก็ขับรถมาส่งถึงหน้าโรงเรียนแล้วก็ตาม“ขอบคุณนะครับที่ครูปรางให้เกียรติไปเที่ยวกับผมกับลูก”“ปรางต้องขอบคุณที่ชวนปรางมากกว่าค่ะ”“ผมกับลูกยินดีอยู่แล้วครับ”คนพูดหน้าบาน ส่วนน้องพลอยเองก็ยิ้มแป้น เด็กสาวอาจยังไม่คิดลึกซึ้งเท่าคนเป็นพ่อ เพียงแค่ชอบคุณครูมากเท่านั้น แต่ในสายตาพัลลภมองกระโดดข้ามขั้นไปไกลแล้ว นั่นยิ่งทำให้พิมพ์ปรางไม่ค่อยสบายใจน้องพลอยกอดลาคุณครูแล้วถึงยอมกลับขึ้นรถไป พิมพ์ปรางยืนมองรถของพัลลภแล้วถอนหายใจหนักอยู่คนเดียว ทว่าก็ต้องใจหายวาบเมื่อเห็นรถคันคุ้นตาเคลื่อนเข้ามารถของกิตติกร!ก่อนหน้านี้เธอรู้จากกัญญานันว่าชายหนุ่มบินกลับไปเยี่ยมครอบครัวในช่วงปีใหม่และจะกลับมาพร้อมกับปัฐวิกรซึ่งมาคุยเรื่องงานตามแพลนที่วางเอาไว้ ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะกลับมาเร็วขนาดนี้ นึกว่าเขาจะกลับมาหลังวันสิ้นปีไปแล้วเสียอีกที่สำคัญกิตติกรเห็นหรือเปล่าว่าเมื่อกี้เป็นรถของพัลลภเพิ่งออกไป

พิมพ์ปรางส่งเสื้อคืนให้ปัฐวิกรหลังอีกฝ่ายเดินมาส่งเธอถึงหน้าห้องแล้ว ทั้งที่เธอจะถอดให้เขาตั้งแต่เข้ามาในบ้านแต่ชายหนุ่มปฏิเสธ“พี่บอกแล้วว่าเอาไปใส่ก็ได้ เผื่อปรางเอาเสื้อกันหนาวมาไม่พอ”“ไม่เป็นไรค่ะ”“เอาไปนั่นแหละ พี่ไม่รับคืน ดึกแล้วรีบเข้าห้องไปนอนซะ เจออากาศเย็นจัดนอนดึกเดี๋ยวจะไม่สบายเข้า”ชายหนุ่มตัดบทแล้วดันร่างบางให้เข้าห้อง เมื่อเห็นว่าหญิงสาวจะอิดออดเขาก็โบกมือให้“พี่ไปนอนล่ะ กู๊ดไนท์”พิมพ์ปรางได้แต่ชะงักคำพูดเพราะชายหนุ่มหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นขณะก้มลงมองเสื้อในมืออย่างไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป เพราะหากชายหนุ่มให้มาแล้วแบบนี้ ไม่ใส่ก็จะโดนดุเอาอีก แต่ถ้าใส่เธอก็อาจจะซวยเพราะ...“อาลัยอาวรเจ้าของเสื้อเหรอ”เสียงกระซิบเบาแต่ดุเข้มดังขึ้นตรงหน้าทำให้หญิงสาวสะดุ้งเงยหน้าขึ้นมองกิตติกร!ร่างสูงใหญ่ที่มาปรากฏตรงหน้าดูราวกับเงาทะมึนน่ากลัว ร่างบางผงะถอยหลังในขณะที่อีกฝ่ายก้าวตามมาแล้วปิดประตูลง แววตาคู่คมดุกร้าวจนพิมพ์ปรางแทบไม่กล้ามองก่อนหน้านี้ชายหนุ่มบ่นว่าหนาวขอกลับเข้าบ้านก่อน เธอยังนึกโล่งใจคิดว่าอีกฝ่ายคงอาบน้ำนอนไปแล้ว ไม่คิดว่าเขาจะมาดักรอ ไม

มือหนาสองข้างย้ายไปวางบนสะโพกงามงอนเกาะกุมก่อนจะบรรเลงบีบเคล้นเชื่องช้า ร่างบางบนตัวเขาเกร็งแข็งทื่ออย่างต่อต้าน เธอพยายามไม่ทิ้งตัวลงมาหาเขาแต่ก็ฝืนไว้ไม่ได้นาน สุดท้ายเมื่อไม่อาจแข็งขืนได้ร่างนุ่มนิ่มก็แนบชิดกับเรือนกายแกร่งทุกสัดส่วนแรงเร้าที่ชายหนุ่มจงใจก่อกวนสร้างความทรมานให้พิมพ์ปราง มือข้างหนึ่งลูบไล้แผ่นหลังเล็ก อีกข้างวางบนสะโพกสวยอย่างไม่อยากจากไปไหน นำพาให้กายสาวสัมผัสเขาเป็นจังหวะ ทั้งเนื้อตัวสองหนุ่มสาวแทบจะไร้ช่องว่างหากพิมพ์ปรางไม่วางมือขวางอกแกร่งเอาไว้หญิงสาวหอบหายใจแรงตามการบังคับของชายหนุ่ม เรือนร่างสาวซ่านสยิวจนขนลุกไปทั้งตัว ฟันเล็กขบลงบนริมฝีปากอย่างต้องการสะกดอารมณ์พลุ่งพล่านเอาไว้ชายหนุ่มมองดวงหน้าเล็กใกล้ๆ เขากำลังตกอยู่ภายใต้ความทรมาน ดวงตาคู่คมวาววับลดตาลงจ้องปากสวยที่เม้มแน่นแล้วนึกอยากจูบให้คลายลงหากเขาก็ห้ามใจเอาไว้ เขาจะทำให้พิมพ์ปรางเรียกร้องเขาเอง จะทำให้เธอคิดถึงแต่เขา ต้องการเขาในทุกอณูของร่างกาย แม้แต่จูบเธอก็ต้องขอมือบางที่ผลักอกเขาอยู่เริ่มจิกเล็บลงมาแทน ร่างเล็กเริ่มขยับบดเบียดเขาเองบ้างชายหนุ่มจึงหยุดมือ กดความรู้สึกที่กำลังค่อยๆ คุกรุ่นของตั

เป็นอีกครั้งที่พิมพ์ปรางต้องนอนเกร็งไปทั้งตัวเพราะมีกิตติกรนอนอยู่บนเตียงด้วย ในตอนแรกเธอคิดว่าอีกฝ่ายจะออกไปเมื่อเขาเสร็จธุระระหว่างร่างกายแล้วแต่ไม่เป็นอย่างที่คิด ชายหนุ่มยังนอนเตียงเดียวกันกับเธอต่อโดยไม่แตะต้องซ้ำอีก นอกจากดึงให้เธอไปนอนซบอกเขา“อากาศหนาวขนาดนี้จะนอนห่างกันทำไม หนาวเนื้อห่มเนื้อไม่เคยได้ยินเหรอ”ชายหนุ่มบอกเพราะอากาศหนาวจัดแม้ทั้งสองคนอยู่ในผ้าห่มผืนหนาด้วยกัน คนร่างบางใส่ทั้งเสื้อและกางเกงขายาว ส่วนเขาใส่เพียงกางเกงตัวเดียวแม้จะเป็นชุดที่เขาเพิ่งเปลี่ยนตอนมาถึงภู แต่ตอนนั้นยังไม่ได้อาบน้ำก็เลยไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องมาทนกลิ่นตัวบนเสื้อของเขา“เธอไม่ได้สนใจไอ้พ่อลูกติดนั่นหรอกใช่ไหม”อยู่ๆ ชายหนุ่มก็ถามขึ้นมาพิมพ์ปรางอดคิดไม่ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะชวนทะเลาะใหม่ทั้งที่เขาก็ทำโทษเธอในแบบของเขาโดยไม่ฟังคำอธิบายไปแล้ว แต่เพราะรับรู้ได้ถึงปลายนิ้วโป้งที่เกลี่ยเบาๆ จากมือที่วางบนไหล่เธอทำให้รู้ว่าชายหนุ่มไม่ได้อยู่ในอารมณ์ขุ่นเคืองมีอย่างหนึ่งที่กิตติกรไม่เคยทำเลยก็คือทำร้ายให้เธอเจ็บตัว ไม่ว่าเขาจะไม่พอใจแค่ไหนแต่ไม่เคยลงไม้ลงมือแบบผู้ชายขี้โมโหที่เธอเห็นในข่าวบ่อยๆ เขาแค